Jesteśmy firmą działającą zgodnie z obowiązującą ustawą o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji oraz dokonującą kasacji oraz magazynowania pozyskanych w wyniku demontażu odpadów zgodnie z przepisami prawa ochrony środowiska.
USTAWY I DYREKTYWY
Ustawa z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji
1) Rozdział 1 Przepisy ogólne Art. 1. 1.Ustawa określa zasady postępowania z pojazdami wycofanymi z eksploatacji w sposób zapewniający ochronę życia i zdrowia ludzi oraz ochronę środowiska zgodnie z zasadą zrównoważonego rozwoju. 1a.Do motorowerów trójkołowych zaliczanych do kategorii L2e, określonej w przepisach o ruchu drogowym, stosuje się przepisy art. 11 —17, art. 21, art. 22 oraz art. 39—41. 2.W sprawach dotyczących postępowania z pojazdami wycofanymi z eksploatacji w zakresie nieuregulowanym w ustawie stosuje się przepisy o odpadach. Art. 2. 1.Przepisy ustawy stosuje się do: 1)pojazdów wyprodukowanych na terytorium kraju; 2)pojazdów wprowadzonych na terytorium kraju w drodze importu lub wewnątrzwspólnotowego nabycia; 3)odpadów powstałych z pojazdów. 2.Przepisów ustawy nie stosuje się do pojazdów historycznych. Art. 3. Ilekroć w ustawie jest mowa o: 1)imporcie - rozumie się przez to przywóz pojazdu z terytorium państwa niebędącego członkiem Unii Europejskiej w celu wprowadzenia na terytorium kraju; 2)masie pojazdu - rozumie się przez to masę własną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2003 r. Nr 58, poz. 515, z późn. zm.2)), pomniejszoną o masę paliwa w ilości nominalnej; 2a)masie pojazdu wycofanego z eksploatacji — rozumie się przez to masę pojazdu zważonego przy przyjmowaniu pojazdu do stacji demontażu lub punktu zbierania pojazdów, po uprzednim usunięciu z niego innych odpadów, które nie pochodzą z tego pojazdu; 3)odzysku - rozumie się przez to odzysk w rozumieniu przepisów o odpadach; 4)pojeździe — rozumie się przez to pojazdy samochodowe zaliczone do kategorii M1 lub NI, określonych w przepisach o ruchu drogowym, oraz motorowery trójkołowe zaliczone do kategorii L2e, określonych w przepisach o ruchu drogowym; 5)pojeździe historycznym - rozumie się przez to: a)pojazd zabytkowy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, b)pojazd mający co najmniej 25 lat, uznany przez rzeczoznawcę samochodowego za unikatowy lub mający szczególne znaczenie dla udokumentowania historii motoryzacji; 6)pojeździe wycofanym z eksploatacji - rozumie się przez to pojazd stanowiący odpad w rozumieniu przepisów o odpadach; 7)ponownym użyciu - rozumie się przez to zastosowanie przedmiotów wyposażenia i części, wymontowanych z pojazdów wycofanych z eksploatacji, w tym samym celu, dla którego zostały pierwotnie zaprojektowane i wykonane; 8)przetwarzaniu - rozumie się przez to czynności podejmowane po przekazaniu pojazdu wycofanego z eksploatacji do stacji demontażu w celu demontażu, odzysku lub przygotowania do unieszkodliwiania; 9)recyklingu - rozumie się przez to recykling w rozumieniu przepisów o odpadach; 10)stacji demontażu - rozumie się przez to zakład prowadzący przetwarzanie, w tym demontaż obejmujący następujące czynności: a)usunięcie z pojazdów wycofanych z eksploatacji elementów i substancji niebezpiecznych, w tym płynów, b)wymontowanie z pojazdów wycofanych z eksploatacji przedmiotów wyposażenia i części nadających się do ponownego użycia, c)wymontowanie z pojazdów wycofanych z eksploatacji elementów nadających się do odzysku lub recyklingu; 11)strzępiarce - rozumie się przez to instalację służącą do rozdrabniania odpadów powstałych w trakcie demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji; 12)terytorium kraju - rozumie się przez to terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; 13)wewnątrzwspólnotowym nabyciu - rozumie się przez to przywóz pojazdu z terytorium innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej w celu wprowadzenia na terytorium kraju; 14)wprowadzającym pojazd - rozumie się przez to przedsiębiorcę będącego producentem pojazdu lub przedsiębiorcę dokonującego wewnątrzwspólnotowego nabycia lub importu pojazdu. Art. 3a. 1.Pojazdy, które nie spełniają wymagań technicznych, zapewniających ochronę środowiska lub zdrowia lub życia ludzi, określonych w przepisach wydanych na podstawie ust. 2, są pojazdami wycofanymi z eksploatacji. 2.Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, wymagania, o których mowa w ust. 1. 3.Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 2, minister właściwy do spraw transportu uwzględnia, w szczególności: 1)wymagania ochrony środowiska, 2)bezpieczeństwo użytkowania pojazdów, 3)możliwe zagrożenia dla zdrowia lub życia ludzi, 4)wymagania ochrony dóbr kultury lub 5)wymagania wynikające z przepisów Unii Europejskiej. Art. 4. Wprowadzenie pojazdu na terytorium kraju następuje: 1)z dniem wydania pojazdu z magazynu w celu ostatecznego wprowadzenia go do obrotu - w przypadku pojazdów wyprodukowanych w kraju; 2)z dniem dopuszczenia go do obrotu na terytorium kraju - w przypadku importu pojazdu; 3)z dniem wystawienia faktury potwierdzającej wewnątrzwspólnotowe nabycie - w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia. Art. 5. 1.Zbieranie pojazdów wycofanych z eksploatacji mogą prowadzić wyłącznie przedsiębiorcy prowadzący punkty zbierania pojazdów i przedsiębiorcy prowadzący stacje demontażu. 2.Demontaż pojazdów wycofanych z eksploatacji może być prowadzony wyłącznie w stacjach demontażu. 1)Przepisy niniejszej ustawy wdrażają postanowienia dyrektywy 2000/53/WE z dnia 18 września 2000 r. w sprawie pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz.Urz. WE L 269, z 21.10.2000, z późn. zm.). Dane dotyczące aktów prawa Unii Europejskiej ogłoszonych przed dniem 1 maja 2004 r., zamieszczone w niniejszej ustawie, dotyczą ogloszenia tych aktów w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej - wydanie specjalne. Niniejszą ustawą zmienia się ustawy: ustawę z dnia 20 lipca 1991 r. o Inspekcji Ochrony Środowiska, ustawę z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawę z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowych od osób prawnych, ustawę z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, ustawę z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska oraz ustawę z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach. 2)Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152, Nr 130, poz. 1190, Nr 137, poz. 1302, Nr 149, poz. 1451 i 1452, Nr 162, poz. 1568, Nr 200, poz. 1953 i Nr 210, poz. 2036 oraz z 2004 r. Nr 29, poz. 257, Nr 54, poz. 535, Nr 92, poz. 884, Nr 121, poz. 1264, Nr 173, poz. 1808 i Nr 273, poz. 2703. Rozdział 2 Obowiązki wprowadzających pojazdy Art. 6. 1.Przedsiębiorca będący producentem pojazdów jest obowiązany do: 1)ograniczania stosowania substancji niebezpiecznych w pojazdach w celu zapobiegania emisji tych substancji do środowiska i ułatwienia recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji; 2)uwzględniania wymogów demontażu i ponownego użycia przedmiotów wyposażenia i części pojazdów oraz odzysku i recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji; 3)stosowania materiałów pochodzących z recyklingu do produkcji pojazdów. 2.Przepisy ust. 1 pkt 1 i 3 stosuje się odpowiednio do producentów przedmiotów wyposażenia i części pojazdów. Art. 7. 1.Materiały, przedmioty wyposażenia i części pojazdów, z wyłączeniem ciężarków do wyważania kół, szczotek węglowych do silników elektrycznych oraz okładzin hamulcowych, nie mogą zawierać ołowiu, rtęci, kadmu i sześciowartościowego chromu. 2.Materiały, przedmioty wyposażenia i części pojazdów mogą zawierać metale, o których mowa w ust. 1, jeżeli jest to konieczne do uzyskania wymaganej charakterystyki technicznej tych przedmiotów i części. 3.Minister właściwy do spraw gospodarki, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw transportu, określi, w drodze rozporządzenia, listę materiałów, przedmiotów wyposażenia i części pojazdów, o których mowa w ust. 2, kierując się koniecznością ograniczania negatywnego oddziaływania na środowisko. 4.W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 3, może również zostać określona dopuszczalna zawartość ołowiu, rtęci, kadmu lub sześciowartościowego chromu w materiałach, przedmiotach wyposażenia i częściach pojazdów. Art. 8. 1.Wprowadzający pojazd jest obowiązany do zapewnienia oznaczania przedmiotów wyposażenia i części pojazdów z: 1)elastomerów o wadze powyżej 200g; 2)pozostałych tworzyw sztucznych o wadze powyżej 100 g. 2.Przepis ust. 1 stosuje się także do producentów i dokonujących wewnątrzwspólnotowego nabycia lub importu przedmiotów wyposażenia i części pojazdów. 3.Minister właściwy do spraw gospodarki, kierując się potrzebą identyfikacji materiału, z którego są wykonywane przedmioty wyposażenia i części pojazdów, określi, w drodze rozporządzenia, sposób oznaczania oraz rodzaje oznaczeń przedmiotów wyposażenia i części pojazdów. Art. 9. 1.Wprowadzający pojazd jest obowiązany do opracowania informacji dotyczącej sposobu demontażu nowego typu pojazdu w ciągu 6 miesięcy od wprowadzenia go na terytorium kraju. 2.Informacja, o której mowa w ust. 1, powinna zawierać w szczególności: 1)określenie rodzajów przedmiotów wyposażenia i części pojazdów, które mogą być przeznaczone do ponownego użycia, 2)wskazanie umiejscowienia elementów i substancji niebezpiecznych użytych w pojeździe -w zakresie potrzebnym przedsiębiorcy prowadzącemu stację demontażu do spełnienia przez niego obowiązków wynikających z przepisów ustawy. 3.Wprowadzający pojazd jest obowiązany do nieodpłatnego przekazania przedsiębiorcy prowadzącemu stację demontażu informacji, o której mowa w ust. 1, w terminie 30 dni od dnia złożenia przez tego przedsiębiorcę wniosku o udzielenie informacji. 4.Producenci oraz dokonujący wewnątrzwspólnotowego nabycia lub importu przedmiotów wyposażenia i części pojazdów są obowiązani do nieodpłatnego udostępnienia wprowadzającemu pojazd oraz przedsiębiorcy prowadzącemu stację demontażu informacji dotyczącej sposobu demontażu, magazynowania i testowania przedmiotów wyposażenia i części pojazdów, które mogą być przeznaczone do ponownego użycia, w terminie 30 dni od dnia złożenia przez wprowadzającego pojazd lub przedsiębiorcę prowadzącego stację demontażu wniosku o udzielenie informacji. Art. 10. Przepisy art. 6-9 dotyczą wprowadzających pojazdy wydających kartę pojazdu, o której mowa w art. 77 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym. Art. 11. 1.Wprowadzający pojazd, o którym mowa w art. 10, jest obowiązany zapewnić sieć zbierania pojazdów, zwaną dalej "siecią", obejmującą terytorium kraju w taki sposób, aby zapewnić właścicielowi możliwość oddania pojazdu wycofanego z eksploatacji do punktu zbierania pojazdów lub stacji demontażu, położonych w odległości nie większej niż 50 km w linii prostej od miejsca zamieszkania albo siedziby właściciela pojazdu, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 1. 2.Wprowadzający pojazd zapewnia sieć wyłącznie przez własne stacje demontażu i punkty zbierania pojazdów lub na podstawie umów z przedsiębiorcami prowadzącymi stacje demontażu. 3.Wprowadzający pojazd w przypadku: 1)cofnięcia pozwolenia zintegrowanego albo innej decyzji w zakresie gospodarki odpadami wymaganej w związku z prowadzeniem stacji demontażu przedsiębiorcy prowadzącemu taką stację, 2)cofnięcia zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania odpadów przedsiębiorcy prowadzącemu punkt zbierania pojazdów, 3)rozwiązania lub wygaśnięcia umowy, o której mowa w ust. 2, -powinien w terminie 3 miesięcy zapewnić sieć. 4.Wprowadzający pojazd jest obowiązany dołączyć do faktury wystawionej nabywcy pojazdu oświadczenie o podleganiu obowiązkowi zapewnienia sieci lub dowód wpłaty, o którym mowa w art. 12 ust. 2; oświadczenie może być złożone na fakturze. Art. 12. 1.Wprowadzający pojazd, inny niż wymieniony w art. 10, nie zapewnia sieci. 2.Wprowadzający pojazd, o którym mowa w ust. 1, który nie zapewnia sieci, oraz podmiot niebędący przedsiębiorcą, który dokonuje wewnątrzwspólnotowego nabycia lub importu pojazdu, są obowiązani do wniesienia, na rachunek bankowy Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, opłaty w wysokości 500 zł od każdego pojazdu wprowadzonego na terytorium kraju. Dowód wpłaty powinien zawierać określenie cech identyfikacyjnych pojazdu, o których mowa w art. 66 ust. 3a pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. — Prawo o ruchu drogowym. 3.W przypadku gdy wprowadzający pojazd, o którym mowa w ust. 1, który nie zapewnia sieci, dokonał zbycia pojazdu, obowiązany jest przekazać niezwłocznie nabywcy pojazdu dowód wpłaty, o którym mowa w ust. 2. Art. 13. 1.Wprowadzający pojazd jest obowiązany złożyć Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska zawiadomienie o podjęciu działalności w zakresie produkcji, importu lub wewnątrzwspólnotowego nabycia pojazdów, w terminie 30 dni od dnia podjęcia tej działalności. 2.Dniem podjęcia działalności, o której mowa w ust. 1, jest dzień wprowadzenia pierwszego pojazdu na terytorium kraju. 3.Wprowadzający pojazd jest obowiązany złożyć Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska zawiadomienie o zakończeniu działalności, o której mowa w ust. 1, w terminie 7 dni od dnia trwałego zaprzestania wykonywania tej działalności. 4.Zawiadomienia, o których mowa w ust. 1 i 3, powinny odpowiednio zawierać: 1)nazwę, siedzibę i adres albo imię, nazwisko i adres wprowadzającego pojazd; 2)datę podjęcia albo zakończenia działalności; 3)określenie rodzaju działalności; 4)adresy stacji demontażu oraz punktów zbierania pojazdów, które działają w ramach jego sieci. 5.W przypadku zmiany danych, o których mowa w ust. 4, wprowadzający pojazd jest obowiązany poinformować o tym Głównego Inspektora Ochrony Środowiska nie później niż do końca miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła zmiana. Jeżeli zmiana dotyczy danych, o których mowa w ust. 4 pkt 4, należy wskazać datę wystąpienia zmiany. Art. 14. 1.Wprowadzający pojazd, który jest obowiązany do zapewnienia sieci lub który złożył oświadczenie, o którym mowa w art. 11 ust. 4, i nie spełnia tego obowiązku, jest obowiązany do naliczenia i wpłacenia opłaty za brak sieci, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6. 2.Opłatę, o której mowa w ust. 1, oblicza się jako iloczyn stawki opłaty za brak sieci i liczby pojazdów wprowadzonych w danym roku na terytorium kraju przez wprowadzającego pojazd oraz ilorazu liczby dni w roku, w których nie zapewniono sieci, i liczby dni w danym roku. 3.Do liczby dni, w których nie zapewniono sieci, nie wlicza się dni, w których niezapewnienie sieci wynikało z przyczyn określonych w art. 11 ust. 3, jeżeli wprowadzający pojazd zapewnił sieć w terminie 3 miesięcy od wystąpienia danej przyczyny; liczba tych dni nie może przekroczyć 90 w ciągu roku. 4.Stawka opłaty za brak sieci wynosi 500 zł za pojazd. 5.W przypadku zapewnienia sieci obejmującej co najmniej 95% terytorium kraju, podmiot, o którym mowa w ust. 1, jest zwolniony z opłaty za brak sieci. 6.W przypadku zapewnienia przez podmiot, o którym mowa w ust. 1, sieci obejmującej: 1)poniżej 95%, ale nie mniej niż 90% terytorium kraju - wysokość opłaty za brak sieci ulega obniżeniu o 75%; 2)poniżej 90%, ale nie mniej niż 85% terytorium kraju - wysokość opłaty za brak sieci ulega obniżeniu o 50%. Art. 15. 1.Wprowadzający pojazd jest obowiązany do złożenia Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska rocznego sprawozdania o wysokości należnej opłaty za brak sieci w terminie do dnia 15 marca roku następującego po roku, którego opłata dotyczy. 2.Minister właściwy do spraw środowiska, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia, wzór sprawozdania, o którym mowa w ust. 1, kierując się potrzebą ujednolicenia treści sprawozdań. Art. 16. 1.Obowiązek obliczenia opłaty za brak sieci powstaje na koniec roku kalendarzowego. 2.Opłata za brak sieci jest wpłacana na rachunek bankowy Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej do dnia 31 marca roku następującego po roku, którego opłata dotyczy. Art. 17. 1.W razie stwierdzenia, że wprowadzający pojazd nie dokonał wpłaty opłaty za brak sieci albo dokonał wpłaty w wysokości niższej od należnej, Główny Inspektor Ochrony Środowiska wydaje decyzję, w której określa wysokość zobowiązania z tytułu opłaty za brak sieci. 2.W przypadku niewykonania decyzji określonej w ust. 1, w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja stała się ostateczna, Główny Inspektor Ochrony Środowiska ustala, w drodze decyzji, dodatkową opłatę za brak sieci w wysokości odpowiadającej 50% kwoty niewpłaconej opłaty za brak sieci. 3.Do należności z tytułu opłat za brak sieci stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60), z tym że uprawnienia organów podatkowych przysługują Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska. Art. 17a. Na wniosek podmiotu, który dokonał wpłaty, o której mowa w art. 12 ust. 2, nienależnie lub w nadmiernej wysokości, dokonuje się zwrotu nadpłaconej kwoty. Rozdział 3 Obowiązki właścicieli pojazdów Art. 18. Właściciel pojazdu wycofanego z eksploatacji przekazuje go wyłącznie do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów. Art. 19. Właściciel pojazdu wycofanego z eksploatacji lub upoważniona przez niego osoba, przekazując pojazd do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów, jest obowiązany okazać: 1)dowód osobisty lub inny dokument potwierdzający tożsamość; 2)dowód rejestracyjny pojazdu oraz kartę pojazdu, jeżeli była wydana, lub inny dokument potwierdzający dane zawarte w dowodzie rejestracyjnym; 3)dokument potwierdzający własność w przypadku właściciela pojazdu innego niż wpisany w dowodzie rejestracyjnym. Art. 20. Właściciel pojazdu wycofanego z eksploatacji jest obowiązany w terminie 30 dni od dnia otrzymania zaświadczenia o demontażu pojazdu lub zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego pojazdu złożyć wniosek o wyrejestrowanie pojazdu. Rozdział 4 Obowiązki przedsiębiorców prowadzących stacje demontażu Art. 21. 1.Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu powinien zapewniać bezpieczne dla środowiska i zdrowia ludzi przetwarzanie pojazdów wycofanych z eksploatacji i powstających z nich odpadów. 2.Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu jest obowiązany do przekazania zużytych baterii samochodowych kwasowo-ołowiowych i zużytych akumulatorów samochodowych kwasowo-ołowiowych prowadzącemu zakład przetwarzania zużytych baterii lub zużytych akumulatorów, który spełnia wymagania, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 1 i w przepisach wydanych na podstawie art. 63 ust. 7 ustawy z dnia 24 kwietnia 2009 r. o bateriach i akumulatorach (Dz. U. Nr 79, poz. 666). Art. 22. Minister właściwy do spraw gospodarki w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, minimalne wymagania dla stacji demontażu oraz sposób demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji, kierując się potrzebą zapewnienia bezpiecznego dla środowiska i zdrowia ludzi demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji. Art. 23. 1.Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu jest obowiązany do przyjęcia każdego pojazdu wycofanego z eksploatacji, który posiada cechy identyfikacyjne pojazdu, o których mowa w art. 66 ust. 3a pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. — Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.3)), z zastrzeżeniem ust. 7 i 7a. 2.Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu przy przyjmowaniu pojazdu wycofanego z eksploatacji może pobrać opłatę od właściciela pojazdu, z zastrzeżeniem ust. 3 i 6. 3.Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu nie pobiera opłaty, o której mowa w ust. 2, jeżeli łącznie są spełnione następujące warunki: 1)pojazd jest zarejestrowany na terytorium kraju, zgodnie z odrębnymi przepisami; 2)pojazd wycofany z eksploatacji: a)jest kompletny, b)nie zawiera innych odpadów, które nie pochodzą z danego pojazdu. 4.Za pojazd kompletny uważa się pojazd, który zawiera wszystkie istotne elementy i jego masa jest nie mniejsza niż 90% masy pojazdu. 5.W przypadku przyjmowania od właściciela niekompletnego pojazdu wycofanego z eksploatacji opłata, o której mowa w ust. 2, nie może przekraczać wysokości 10 zł za 1 kg brakującej masy pojazdu. 6.Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu nie pobiera opłaty, o której mowa w ust. 2, przy przyjmowaniu niekompletnych pojazdów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, Policji oraz jednostek ochrony przeciwpożarowej. 7.Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu może odmówić przyjęcia niekompletnego pojazdu, jeżeli właściciel pojazdu odmawia uiszczenia opłaty, o której mowa w ust. 2. 7a.Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu, który nie ma podpisanej umowy z wprowadzającymi pojazdy, może odmówić przyjęcia pojazdu niekompletnego. 7b.Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu, odmawiając przyjęcia pojazdu niekompletnego w przypadku, o którym mowa w ust. 7a, jest obowiązany do wskazania najbliższej stacji demontażu działającej w ramach sieci, o której mowa w art. 11 ust. 1. 8.Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska, mając na uwadze wymogi ochrony środowiska, potrzebę zapewnienia kompletności pojazdów w celu uzyskania odpowiednich poziomów odzysku i recyklingu oraz przeciwdziałanie niewłaściwemu zagospodarowaniu odpadów, określi, w drodze rozporządzenia, listę istotnych elementów pojazdu, o których mowa w ust. 4. Art. 24. 1.Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu, przyjmując pojazd wycofany z eksploatacji, który jest kompletny, jest obowiązany do: 1)unieważnienia dowodu rejestracyjnego, karty pojazdu, jeżeli była wydana, oraz tablic rejestracyjnych; 2)wydania zaświadczenia o demontażu pojazdu. 2.Zaświadczenie o demontażu pojazdu powinno zawierać oświadczenie przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu o unieważnieniu dowodu rejestracyjnego, karty pojazdu, jeżeli była wydana, oraz tablic rejestracyjnych. 3.Zaświadczenie o demontażu pojazdu jest sporządzane w trzech egzemplarzach, z których pierwszy otrzymuje właściciel pojazdu, drugi jest przekazywany przez przedsiębiorcę prowadzącego stację demontażu w terminie 7 dni organowi rejestrującemu właściwemu ze względu na miejsce ostatniej rejestracji pojazdu, a trzeci pozostaje u przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu, z zastrzeżeniem ust. 5. 4.Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu, który otrzymuje zaświadczenia o demontażu pojazdu od przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów, o którym mowa w art. 33 ust. 3, przekazuje jeden egzemplarz zaświadczenia organowi rejestrującemu właściwemu ze względu na miejsce ostatniej rejestracji pojazdu, a drugi pozostawia u siebie. 5.W przypadku pojazdu niezarejestrowanego na terytorium kraju, egzemplarz zaświadczenia o demontażu pojazdu, przeznaczony dla organu rejestrującego właściwego ze względu na miejsce ostatniej rejestracji pojazdu, jest przekazywany w terminie 7 dni Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska. Art. 25. 1.W przypadku przyjmowania pojazdu, który nie spełnia warunków określonych w art. 23 ust. 3 pkt 2 lit. a, przedsiębiorca prowadzący stację demontażu jest obowiązany do wydania zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego pojazdu. Przepisy art. 24 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 — 5 stosuje się odpowiednio. 2.Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu nie wydaje zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego pojazdu, jeżeli właściciel pojazdu odmawia uiszczenia opłaty, o której mowa w art. 23 ust. 2. 3.Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu nie wydaje zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego pojazdu, jeżeli nie jest możliwe ustalenie cech identyfikacyjnych pojazdu, o których mowa w art. 66 ust. 3a pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym. Art. 26. Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu prowadzi ewidencję zaświadczeń o demontażu pojazdu oraz zaświadczeń o przyjęciu niekompletnego pojazdu, wydanych przez niego i przez przedsiębiorców prowadzących punkty zbierania pojazdów, z którymi zawarł umowę. Art. 27. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska, określi, w drodze rozporządzenia: 1)sposób unieważniania dowodu rejestracyjnego, karty pojazdu oraz tablic rejestracyjnych, 2)wzór zaświadczenia o demontażu pojazdu, 3)wzór zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego pojazdu, 4)sposób przechowywania zaświadczeń, o których mowa w pkt 2 i 3, 5)sposób prowadzenia ewidencji, o której mowa w art. 26 -kierując się potrzebami identyfikacji pojazdu, zapobiegania nieuprawnionemu używaniu dokumentów pojazdów wycofanych z eksploatacji, zapewnienia wiarygodności zaświadczeń dla wyrejestrowania pojazdu oraz ujednolicenia treści zaświadczeń, a także potwierdzenia masy pojazdu wycofanego z eksploatacji. Art. 28. (1)1. Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu jest obowiązany osiągać poziom odzysku i recyklingu odpadów pochodzących z pojazdów wycofanych z eksploatacji w wysokości odpowiednio 95% i 85% masy pojazdów przyjętych do jego stacji demontażu rocznie. (2)2. Dla pojazdów wyprodukowanych przed dniem 1 stycznia 1980 r. poziomy odzysku i recyklingu, o których mowa w ust. 1, wynoszą odpowiednio 75% i 70%. (3)2a. Przepisów ust. 1 nie stosuje się do niektórych pojazdów specjalnych, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 68 ust. 19 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. — Prawo o ruchu drogowym. 3.Przy obliczaniu poziomów recyklingu odpadów pochodzących z pojazdów wycofanych z eksploatacji do recyklingu zalicza się działania oznaczone jako R2 —R9 w załączniku nr 5 do ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz. 251, z późn. zm.4)) oraz wymontowywanie przedmiotów wyposażenia i części pojazdów przeznaczonych do ponownego użycia. 4.Przy obliczaniu poziomów odzysku odpadów pochodzących z pojazdów wycofanych z eksploatacji do odzysku zalicza się działania uwzględnione przy obliczaniu poziomu recyklingu oraz działania oznaczone jako R1 w załączniku nr 5 do ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach. 5.Przy obliczaniu poziomów odzysku i recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji przedmioty wyposażenia i części pojazdów przeznaczone do ponownego użycia zalicza się do odzysku i recyklingu. (3)5a. Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu przy obliczaniu poziomów odzysku i recyklingu, o których mowa w ust. 1, może uwzględnić masę odpadów pochodzących z pojazdów wycofanych z eksploatacji poddanych odzyskowi lub recyklingowi do końca stycznia następnego roku w przypadku, gdy pochodzą z pojazdów wycofanych z eksploatacji przyjętych do stacji demontażu w okresie od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia danego roku. (4)6. Ilość odpadów poddanych odzyskowi lub recyklingowi ustala się na podstawie ewidencji odpadów prowadzonej przez przedsiębiorcę prowadzącego stację demontażu. 7.Minister właściwy do spraw środowiska, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki, kierując się potrzebą ujednolicenia metodyki obliczania poziomów odzysku i recyklingu oraz uwzględniając zakres niezbędnych danych, określi, w drodze rozporządzenia: 1)frakcje materiałowe pochodzące ze strzępiarki, których zagospodarowanie zalicza się do recyklingu; 2)frakcje materiałowe pochodzące ze strzępiarki, których zagospodarowanie zalicza się do innych procesów odzysku niż recykling; (1)3) rodzaje i wzory dokumentów potwierdzających dokonanie odzysku i recyklingu; 4)sposób obliczania poziomów odzysku i recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji. (5)Art. 29. 1. Przedsiębiorca prowadzący działalność w zakresie odzysku lub recyklingu jest obowiązany wydać zaświadczenie potwierdzające odzysk lub recykling na wniosek przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu, przekazującego odpady do odzysku lub recyklingu, w terminie 30 dni od daty złożenia wniosku. 2.Przedsiębiorca prowadzący działalność w zakresie odzysku lub recyklingu sporządza zaświadczenia potwierdzające odzysk lub recykling w trzech egzemplarzach, z których pierwszy otrzymuje przedsiębiorca prowadzący stację demontażu przekazujący odpady do odzysku, drugi jest przekazywany Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska, a trzeci pozostaje u przedsiębiorcy prowadzącego działalność w zakresie odzysku lub recyklingu. 3.Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu i przedsiębiorca prowadzący działalność w zakresie odzysku lub recyklingu są obowiązani przechowywać zaświadczenia potwierdzające odzysk i recykling przez 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, którego dotyczą te zaświadczenia. Art. 30. (6)1. Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu jest obowiązany do sporządzenia rocznego sprawozdania zawierającego informacje o: 1)liczbie, markach, masie i roku produkcji pojazdów oraz masie pojazdów wycofanych z eksploatacji, przyjętych do jego stacji demontażu; 2)masie odpadów poddanych odzyskowi, w tym recyklingowi, oraz przekazanych do odzysku, w tym recyklingu, a także masie przeznaczonych do ponownego użycia przedmiotów wyposażenia i części wymontowanych z pojazdów wycofanych z eksploatacji; 3)przedsiębiorcach, którym przekazano odpady do odzysku, w tym recyklingu, z podaniem nazwy, siedziby i adresu albo imienia, nazwiska i adresu przedsiębiorcy; 4)przedsiębiorcach, którym przekazano odpady do unieszkodliwiania, z podaniem nazwy, siedziby i adresu albo imienia, nazwiska, miejsca zamieszkania i adresu przedsiębiorcy; 5)osiągniętym w danej stacji demontażu poziomie odzysku i recyklingu. (7)2. Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu przekazuje Narodowemu Funduszowi Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej oraz marszałkowi województwa sprawozdanie, o którym mowa w ust. 1, w terminie do dnia 15 marca następnego roku. 3.Dokumenty, na podstawie których sporządza się sprawozdanie, o którym mowa w ust. 1, powinny być przechowywane przez 5 lat. 4.Minister właściwy do spraw środowiska, kierując się potrzebą ujednolicenia sprawozdań, określi, w drodze rozporządzenia, wzór sprawozdania, o którym mowa w ust. 1, oraz sposób jego przekazywania. Art. 31. 1.Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu jest obowiązany w terminie 14 dni złożyć marszałkowi województwa lub regionalnemu dyrektorowi ochrony środowiska właściwemu miejscowo do wydania pozwolenia zintegrowanego lub innej decyzji w zakresie gospodarki odpadami wymaganej w związku z prowadzeniem stacji demontażu zawiadomienie o zakończeniu działalności w zakresie demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji lubo rozwiązaniu lub wygaśnięciu umowy z przedsiębiorcą prowadzącym punkt zbierania pojazdów. 2.Zawiadomienie, o którym mowa w ust. 1, powinno zawierać: 1)nazwę, siedzibę i adres albo imię, nazwisko i adres przedsiębiorcy; 2)datę zakończenia działalności lub rozwiązania lub wygaśnięcia umowy; 3)w przypadku rozwiązania lub wygaśnięcia umowy - nazwę, siedzibę i adres albo imię, nazwisko i adres przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów. 3)Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2005 r. Nr 109, poz. 925, Nr 175, poz. 1462, Nr 179, poz. 1486 i Nr 180, poz. 1494 i 1497, z 2006 r. Nr 17, poz. 141, Nr 104, poz. 708 i 711, Nr 190, poz. 1400, Nr 191, poz. 1410 i Nr 235, poz. 1701, z 2007 r. Nr 52, poz. 343, Nr 57, poz. 381, Nr 99, poz. 661, Nr 123, poz. 845 i Nr 176, poz. 1238, z 2008 r. Nr 37, poz. 214, Nr 100, poz. 649, Nr 163, poz. 1015, Nr 209, poz. 1320, Nr 220, poz. 1411 i 1426, Nr 223, poz. 1461 i 1462 i Nr 234, poz. 1573 i 1574 oraz z 2009 r. Nr 3, poz. 11, Nr 18, poz. 97, Nr 79, poz. 663, Nr 91, poz. 739, Nr 92, poz. 753, Nr 97, poz. 802 i 803, Nr 98, poz. 817 i Nr 168, poz. 1323. 4)Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2007 r. Nr 88, poz. 587, z 2008 r. Nr 138, poz. 865, Nr 199, poz. 1227 i Nr 223, poz. 1464, z 2009 r. Nr 18, poz. 97 i Nr 79, poz. 666 oraz z 2010 r. Nr 28, poz. 145. Rozdział 5 Obowiązki przedsiębiorców prowadzących punkty zbierania pojazdów Art. 32. 1.Przedsiębiorca prowadzący punkt zbierania pojazdów jest obowiązany zapewnić bezpieczne dla środowiska i zdrowia ludzi zbieranie pojazdów wycofanych z eksploatacji. 2.Do wniosku o wydanie zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania odpadów przedsiębiorca prowadzący punkt zbierania pojazdów jest obowiązany dołączyć kopię zawartej z przedsiębiorcą prowadzącym stację demontażu umowy dotyczącej przyjmowania pojazdów zebranych w punkcie zbierania pojazdów. 3.Minister właściwy do spraw gospodarki, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska, kierując się potrzebą zapewnienia bezpiecznego dla środowiska i zdrowia ludzi zbierania pojazdów wycofanych z eksploatacji oraz uwzględniając wydawanie zaświadczeń o demontażu pojazdu, określi, w drodze rozporządzenia, minimalne wymagania dla punktów zbierania pojazdów. Art. 33. 1.Przedsiębiorca prowadzący punkt zbierania pojazdów jest obowiązany do przyjęcia każdego pojazdu wycofanego z eksploatacji, który posiada cechy identyfikacyjne pojazdu, o których mowa w art. 66 ust. 3a pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym. 2.Do przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów stosuje się odpowiednio przepisy art. 23-25, z zastrzeżeniem ust. 3. 3.Przedsiębiorca prowadzący punkt zbierania pojazdów sporządza zaświadczenie o demontażu pojazdu lub zaświadczenie o przyjęciu niekompletnego pojazdu, w czterech egzemplarzach, z których pierwszy otrzymuje właściciel pojazdu, drugi i trzeci są przekazywane w terminie 7 dni do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu, w którego imieniu zaświadczenie zostało wydane, a czwarty pozostaje u przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów. Art. 34. Przedsiębiorca prowadzący punkt zbierania pojazdów może wydawać zaświadczenia o demontażu pojazdu oraz zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego pojazdu, wyłącznie w imieniu przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: 1)zawarł umowę z przedsiębiorcą prowadzącym stację demontażu, jeżeli nie jest to ten sam przedsiębiorca; 2)przekazuje przyjęte pojazdy wycofane z eksploatacji do stacji demontażu. Art. 35. 1.Przedsiębiorca prowadzący punkt zbierania pojazdów jest obowiązany do przekazania wszystkich zebranych pojazdów wycofanych z eksploatacji do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu, z którym zawarł umowę, jeżeli nie jest to ten sam przedsiębiorca. 2.Do transportu pojazdów wycofanych z eksploatacji do stacji demontażu nie stosuje się przepisu art. 11 ust. 4 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach, chyba że ich stan stwarza zagrożenie dla środowiska. Art. 36. 1.Przedsiębiorca prowadzący punkt zbierania pojazdów jest obowiązany w terminie 14 dni złożyć staroście właściwemu miejscowo do wydania zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania odpadów zawiadomienie o zakończeniu działalności w zakresie zbierania pojazdów wycofanych z eksploatacji lub o rozwiązaniu lub wygaśnięciu umowy z przedsiębiorcą prowadzącym stację demontażu. 2.Zawiadomienie, o którym mowa w ust. 1, powinno zawierać: 1)nazwę, siedzibę i adres albo imię, nazwisko i adres przedsiębiorcy; 2)datę zakończenia działalności lub rozwiązania lub wygaśnięcia umowy; 3)w przypadku rozwiązania lub wygaśnięcia umowy - nazwę, siedzibę i adres albo imię, nazwisko i adres przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu. 3.Zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie zbierania odpadów wydane przedsiębiorcy prowadzącemu punkt zbierania pojazdów wygasa z dniem zakończenia działalności lub rozwiązania lub wygaśnięcia umowy z przedsiębiorcą prowadzącym stację demontażu. Rozdział 6 Obowiązki przedsiębiorców prowadzących strzępiarki Art. 37. 1.Przedsiębiorca prowadzący strzępiarkę jest obowiązany zapewnić bezpieczne dla środowiska i zdrowia ludzi rozdrabnianie odpadów pochodzących z pojazdów wycofanych z eksploatacji. 2.Minister właściwy do spraw gospodarki, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska, kierując się potrzebą zapewnienia bezpiecznego dla środowiska sposobu rozdziału odpadów powstałych w trakcie demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji oraz właściwego gospodarowania tymi odpadami, określi, w drodze rozporządzenia, minimalne wymagania dla strzępiarek oraz metody rozdziału odpadów na frakcje materiałowe obejmujące frakcje metali żelaznych i nieżelaznych, tworzyw sztucznych, szkła i pozostałości. Art. 38. 1.Przedsiębiorca prowadzący strzępiarkę jest obowiązany wykonać raz na rok próbę strzępienia pojazdów wycofanych z eksploatacji w celu określenia zawartości uzyskiwanych frakcji materiałowych. 2.Przedsiębiorca prowadzący strzępiarkę przekazuje przedsiębiorcom prowadzącym stacje demontażu, od których przyjmuje odpady do strzępienia, informację dotyczącą zawartości uzyskiwanych frakcji materiałowych, określonej w wyniku przeprowadzenia próby, o której mowa w ust. 1, w ciągu miesiąca od wykonania próby. 3.Przedsiębiorca prowadzący strzępiarkę przekazuje informację, o której mowa w ust. 2, marszałkowi województwa, wraz ze zbiorczym zestawieniem danych, o którym mowa w art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach. 4.Minister właściwy do spraw środowiska, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki, określi, w drodze rozporządzenia, sposób wykonania próby strzępienia, o której mowa w ust. 1, oraz wzór informacji o wynikach próby strzępienia kierując się potrzebą ustalenia średniej zawartości uzyskiwanych frakcji materiałowych dla poszczególnych stacji demontażu. (8)Art. 38a. 1. Przedsiębiorca prowadzący strzępiarkę prowadzi wykaz masy odpadów przeznaczonych do recyklingu, odzysku energii oraz unieszkodliwiania, pochodzących ze strzępienia pojazdów wycofanych z eksploatacji. 2.Wykaz, o którym mowa w ust. 1, obejmuje w szczególności dane o frakcjach materiałowych metali żelaznych i nieżelaznych, tworzyw sztucznych, szkła i pozostałości. 3.Przedsiębiorca prowadzący strzępiarkę przekazuje Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska zbiorczą informację dotyczącą danych zgromadzonych w wykazie, o którym mowa w ust. 1, oraz wyniki próby strzępienia, o której mowa w art. 38 ust. 1, w terminie do dnia 31 stycznia następnego roku za poprzedni rok kalendarzowy. 4.Minister właściwy do spraw środowiska, kierując się potrzebą ujednolicenia danych, może określić, w drodze rozporządzenia, wzór zbiorczej informacji, o której mowa w ust. 3. Rozdział 7 Obowiązki organów administracji publicznej Art. 39. 1.Starosta wydaje zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie zbierania odpadów przedsiębiorcy prowadzącemu punkt zbierania pojazdów po uzgodnieniu z marszałkiem województwa lub regionalnym dyrektorem ochrony środowiska właściwym miejscowo do wydania pozwolenia zintegrowanego lub innej decyzji w zakresie gospodarki odpadami wymaganej w związku z prowadzeniem stacji demontażu przedsiębiorcy prowadzącemu stację demontażu, z którym przedsiębiorca prowadzący punkt zbierania pojazdów zawarł umowę. 2.W zezwoleniu, o którym mowa w ust. 1, starosta określa przedsiębiorcę lub przedsiębiorców prowadzących stację demontażu, którym przedsiębiorca prowadzący punkt zbierania pojazdów jest obowiązany przekazywać zebrane pojazdy wycofane z eksploatacji. 3.Jeżeli przedsiębiorca prowadzący punkt zbierania pojazdów poświadcza nieprawdę w zaświadczeniu o demontażu pojazdu lub zaświadczeniu o przyjęciu niekompletnego pojazdu, starosta cofa zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, w drodze decyzji bez odszkodowania. 4.Jeżeli przedsiębiorca prowadzący punkt zbierania pojazdów narusza przepisy ustawy, starosta wzywa go do niezwłocznego zaniechania naruszeń. 5.Jeżeli przedsiębiorca, o którym mowa w ust. 4, mimo wezwania nadal narusza przepisy ustawy, starosta cofa zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, w drodze decyzji bez odszkodowania. 6.Cofnięcie zezwolenia, o którym mowa w ust. 1, powoduje wstrzymanie działalności objętej tym zezwoleniem. 7.Starosta przekazuje marszałkowi województwa lub regionalnemu dyrektorowi ochrony środowiska właściwym miejscowo do wydania pozwolenia zintegrowanego lub innej decyzji w zakresie gospodarki odpadami, oraz marszałkowi województwa lub regionalnemu dyrektorowi ochrony środowiska właściwym ze względu na adres punktu zbierania pojazdów kopie zezwolenia, o którym mowa w ust. 1, oraz decyzji, o których mowa w ust. 3 i 5. Art. 40. 1.Organem właściwym do wydania pozwolenia zintegrowanego lub innej decyzji w zakresie gospodarki odpadami wymaganej w związku z prowadzeniem stacji demontażu jest marszałek województwa; w przypadku gdy stacja demontażu położona jest na terenie zamkniętym, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17 maja 1989 r. — Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027, z późn. zm.5)), organem właściwym jest regionalny dyrektor ochrony środowiska. 2.Pozwolenie na wytwarzanie odpadów może być wydane po uzyskaniu wymaganego pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, z wyłączeniem nowo zbudowanych lub przebudowanych obiektów budowlanych, zespołów obiektów lub instalacji, do których ma zastosowanie art. 76 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. — Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150, z późn. zm.6)), oraz po sprawdzeniu przez wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska funkcjonowania instalacji i urządzeń służących do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji. 3.Jeżeli przedsiębiorca prowadzący stację demontażu poświadcza nieprawdę w zaświadczeniu o demontażu pojazdu lub zaświadczeniu o przyjęciu niekompletnego pojazdu, marszałek województwa lub regionalny dyrektor ochrony środowiska cofa pozwolenia lub decyzje, o których mowa w ust. 1, w drodze decyzji, bez odszkodowania. 4.Jeżeli przedsiębiorca prowadzący stację demontażu narusza przepisy ustawy, marszałek województwa lub regionalny dyrektor ochrony środowiska wzywa go do zaniechania naruszeń w oznaczonym terminie. 5.Jeżeli przedsiębiorca, o którym mowa w ust. 4, mimo wezwania nadal narusza przepisy ustawy w zakresie prawidłowej eksploatacji stacji demontażu, marszałek województwa lub regionalny dyrektor ochrony środowiska cofa pozwolenia lub decyzje, o których mowa w ust. 1, w drodze decyzji, bez odszkodowania. 6.Jeżeli przedsiębiorca, o którym mowa w ust. 4, narusza przepisy ustawy inne niż określone w ust. 5, marszałek województwa lub regionalny dyrektor ochrony środowiska może cofnąć pozwolenia lub decyzje, o których mowa w ust. 1, w drodze decyzji bez odszkodowania. 7.Regionalny dyrektor ochrony środowiska przekazuje marszałkowi województwa właściwemu ze względu na miejsce prowadzenia stacji demontażu informacje niezbędne do prowadzenia wykazu, o którym mowa w art. 42 ust. 1. Art. 41. 1.Organem właściwym do wydania pozwolenia zintegrowanego lub innej decyzji w zakresie gospodarki odpadami wymaganej w związku z prowadzeniem strzępiarki jest marszałek województwa; w przypadku gdy strzępiarka położona jest na terenie zamkniętym organem właściwym jest regionalny dyrektor ochrony środowiska. 2.Jeżeli przedsiębiorca prowadzący strzępiarkę poświadcza nieprawdę w informacji dotyczącej zawartości uzyskiwanych frakcji materiałowych, o których mowa w art. 38 ust. 2, marszałek województwa lub regionalny dyrektor ochrony środowiska cofa pozwolenia lub decyzje, o których mowa w ust. 1, w drodze decyzji, bez odszkodowania. 3.Jeżeli przedsiębiorca prowadzący strzępiarkę narusza przepisy ustawy, marszałek województwa lub regionalny dyrektor ochrony środowiska wzywa go do zaniechania naruszeń w oznaczonym terminie. 4.Jeżeli przedsiębiorca, o którym mowa w ust. 3, mimo wezwania nadal narusza przepisy ustawy, marszałek województwa lub regionalny dyrektor ochrony środowiska cofa pozwolenia lub decyzje, o których mowa w ust. 1, w drodze decyzji, bez odszkodowania. Art. 42. 1.Marszałek województwa prowadzi wykaz przedsiębiorców prowadzących: 1)stacje demontażu; 2)punkty zbierania pojazdów. 2.Wykaz, o którym mowa w ust. 1, zawiera: 1)nazwę, siedzibę i adres albo imię, nazwisko i adres przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub punkt zbierania pojazdów; 2)adresy stacji demontażu lub punktów zbierania pojazdów. 3.Informację o umieszczeniu w wykazie lub usunięciu z wykazu, o którym mowa w ust. 1, marszałek województwa przekazuje do centralnej ewidencji pojazdów. 4.Wykaz, o którym mowa w ust. 1, marszałek województwa zamieszcza na stronie internetowej Biuletynu Informacji Publicznej urzędu marszałkowskiego. Art. 43. Wojewódzki inspektor ochrony środowiska co najmniej raz w roku kontroluje każdą stację demontażu. 5)Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2006 r. Nr 170, poz. 1217, z 2007 r. Nr 21, poz. 125, z 2008 r. Nr 201, poz. 1237 i Nr 227, poz. 1505 oraz z 2009 r. Nr 31, poz. 206, Nr 42, poz. 334, Nr 98, poz. 817 i Nr 157, poz. 1241. 6)Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2008 r. Nr 111, poz. 708, Nr 138, poz. 865, Nr 154, poz. 958, Nr 171, poz. 1056, Nr 199, poz. 1227, Nr 223, poz. 1464 i Nr 227, poz. 1505, z 2009 r. Nr 19, poz. 100, Nr 20, poz. 106, Nr 79, poz. 666, Nr 130, poz. 1070 i Nr 215, poz. 1664 oraz z 2010 r. Nr 21, poz. 104 i Nr 28, poz. 145. Rozdział 8 Przepisy karne Art. 44. Kto wbrew przepisom art. 7 wprowadza do obrotu materiały, przedmioty wyposażenia lub części pojazdów zawierające ołów, rtęć, kadm lub sześciowartościowy chrom, podlega karze grzywny. Art. 45. Kto wbrew przepisom art. 8 nie zapewnia oznaczania przedmiotów wyposażenia lub części pojazdów, podlega karze grzywny. Art. 46. Kto wbrew przepisom art. 9: 1)nie przekazuje przedsiębiorcy prowadzącemu stację demontażu informacji dotyczących sposobu demontażu nowego typu pojazdu, 2)nie udostępnia wprowadzającemu pojazd lub przedsiębiorcy prowadzącemu stację demontażu informacji dotyczących sposobu demontażu, magazynowania lub testowania przedmiotów wyposażenia lub części pojazdu, które mogą być przeznaczone do ponownego użycia -podlega karze grzywny. Art. 47. Kto wbrew przepisom art. 13 nie składa zawiadomienia o podjęciu działalności w zakresie produkcji, importu lub wewnątrzwspólnotowego nabycia pojazdów lub składa zawiadomienie zawierające fałszywe dane, podlega karze grzywny. Art. 48. Kto wbrew przepisowi art. 18 nie przekazuje pojazdu wycofanego z eksploatacji do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów, podlega karze grzywny. Art. 48a. Kto, wbrew przepisowi art. 21 ust. 2, nie przekazuje zużytych baterii samochodowych kwasowo-ołowiowych i zużytych akumulatorów samochodowych kwasowo-ołowiowych prowadzącemu zakład przetwarzania zużytych baterii lub zużytych akumulatorów, podlega karze grzywny. Art. 49. 1.Kto wbrew przepisom art. 23 nie przyjmuje pojazdu wycofanego z eksploatacji do stacji demontażu, podlega karze grzywny. 2.Tej samej karze podlega, kto wbrew przepisom art. 33 nie przyjmuje pojazdu wycofanego z eksploatacji do punktu zbierania pojazdów. Art. 50. (uchylony). Art. 51. 1.Kto, będąc do tego obowiązany na podstawie art. 24 lub art. 33, nie wydaje właścicielowi pojazdu zaświadczenia o demontażu pojazdu lub nie przekazuje tego zaświadczenia organowi rejestrującemu właściwemu ze względu na miejsce ostatniej rejestracji pojazdu, podlega karze grzywny. 2.Tej samej karze podlega, kto, będąc do tego obowiązany na podstawie art. 25 lub art. 33, nie wydaje właścicielowi pojazdu zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego pojazdu lub nie przekazuje tego zaświadczenia organowi rejestrującemu właściwemu ze względu na miejsce ostatniej rejestracji pojazdu. Art. 52. Kto wbrew przepisom art. 30 nie składa rocznego sprawozdania lub składa sprawozdanie nierzetelne, podlega karze grzywny. Art. 53. Orzekanie w sprawach, o których mowa w art. 44-52, następuje na zasadach i w trybie określonych w Kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia. Rozdział 8a Kary pieniężne Art. 53a. 1.Kto poza stacją demontażu dokonuje: 1)usunięcia z pojazdów wycofanych z eksploatacji elementów lub substancji niebezpiecznych, w tym płynów, 2)wymontowania z pojazdów wycofanych z eksploatacji przedmiotów wyposażenia lub części nadających się do ponownego użycia, 3)wymontowania z pojazdów wycofanych z eksploatacji elementów nadających się do odzysku lub recyklingu —podlega karze pieniężnej od 10 000 do 300 000 zł. 2.Kary pieniężne, o których mowa w ust. 1, wymierza, w drodze decyzji, wojewódzki inspektor ochrony środowiska. 3.Kary pieniężne, o których mowa w ust. 1, wnosi się na wyodrębniony rachunek bankowy wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska. 4.Przy ustalaniu wysokości kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1, należy uwzględnić stopień szkodliwości czynu, w szczególności zakres naruszeń, ilość odpadów, rodzaj stwarzanego zagrożenia dla środowiska oraz okoliczności uprzedniego naruszenia przepisów o odpadach. 5.W sprawach dotyczących kar pieniężnych, o których mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. — Ordynacja podatkowa, z tym że uprawnienia organów podatkowych przysługują wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska. Rozdział 9 Zmiany w przepisach obowiązujących Art. 54. W ustawie z dnia 20 lipca 1991 r. o Inspekcji Ochrony Środowiska (Dz.U. z 2002 r. Nr 112, poz. 982, z późn. zm.5)) w art. 2 w ust. l po pkt 15 dodaje się pkt 15a w brzmieniu: "15a)kontrola przestrzegania przepisów o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji.". Art. 55. W ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.6)) w art. 23 w ust. 1 po pkt 16a dodaje się pkt 16b w brzmieniu: "16b)dodatkowej opłaty za brak sieci zbierania pojazdów, o której mowa w art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz.U. Nr 25, poz. 202), z tym że kosztem uzyskania przychodów są poniesione opłaty, o których mowa w art. 12 ust. 2 i art. 14 tej ustawy,". Art. 56. W ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, z późn. zm.7)) w art. 16 w ust. 1 po pkt 19a dodaje się pkt 19b w brzmieniu: "19b)dodatkowej opłaty za brak sieci zbierania pojazdów, o której mowa w art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz.U. Nr 25, poz. 202), z tym że kosztem uzyskania przychodów są poniesione opłaty, o których mowa w art. 12 ust. 2 i art. 14 tej ustawy,". Art. 57. W ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2003 r. Nr 58, poz. 515, z późn. zm.8)) wprowadza się następujące zmiany: 1)w art. 66: a)w ust. 4 po pkt l dodaje się pkt 1a w brzmieniu: "1a)stosowania w pojeździe przedmiotów wyposażenia i części wymontowanych z pojazdów, których ponowne użycie zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego lub negatywnie wpływa na środowisko,", b)dodaje się ust. 9 w brzmieniu: "9.Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki oraz ministrem właściwym do spraw środowiska, kierując się względami technicznymi, zasadami bezpieczeństwa ruchu drogowego i wymogami ochrony środowiska oraz mając na celu zapobieganie nieprawidłowościom w obrocie przedmiotami wyposażenia i częściami wymontowanymi z pojazdów, określi, w drodze rozporządzenia, wykaz przedmiotów wyposażenia i części wymontowanych z pojazdów, których ponowne użycie zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego lub negatywnie wpływa na środowisko."; 2)w art. 68 w ust. 7 w pkt 2 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 3 w brzmieniu: "3)art. 8 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz.U. Nr 25, poz. 202)."; 3)w art. 72: a)w ust. 1 w pkt 8 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 9 w brzmieniu: "9)dowodu wpłaty, o którym mowa w art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, lub oświadczenia o podleganiu obowiązkowi zapewniania sieci zbierania pojazdów, o którym mowa w art. 11 ust. 4 tej ustawy, albo faktury zawierającej takie oświadczenie, jeżeli pojazd jest rejestrowany po raz pierwszy.", b)w ust. 2 w pkt 5 kropkę na końcu zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 6 w brzmieniu: "6)pojazdu innego niż określony w art. 3 pkt 4 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji - w zakresie ust. 1 pkt 9."; 4)w art. 79: a)w ust. 1: -zdanie wstępne otrzymuje brzmienie: "Pojazd podlega wyrejestrowaniu przez organ właściwy ze względu na miejsce ostatniej rejestracji pojazdu, na wniosek jego właściciela, w przypadku:", -pkt 1 otrzymuje brzmienie: "1)przekazania pojazdu do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów, na podstawie zaświadczenia o demontażu pojazdu, o którym mowa w ust. 2 bądź w art. 24 ust. 1 pkt 2 lub art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, albo równoważnego dokumentu wydanego w innym państwie;", -w pkt 5 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 6 w brzmieniu: "6)przekazania niekompletnego pojazdu do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów, na podstawie zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego pojazdu, o którym mowa w art. 25 ust. 1 lub art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, albo równoważnego dokumentu wydanego w innym państwie.", b)ust. 2 otrzymuje brzmienie: "2.W przypadku przekazania przedsiębiorcy prowadzącemu stację demontażu lub przedsiębiorcy prowadzącemu punkt zbierania pojazdów pojazdu innego niż określony w art. 3 pkt 4 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, w celu jego wyrejestrowania, przedsiębiorca wydaje zaświadczenie o demontażu tego pojazdu, odpowiadające wymogom określonym dla zaświadczenia, o którym mowa w art. 24 ust. 1 pkt 2 lub art. 33 ust. 3 tej ustawy.", c)ust. 3 otrzymuje brzmienie: "3.W przypadku nieprzedłożenia przez właściciela pojazdu zaświadczenia o demontażu pojazdu, o którym mowa w ust. 2 bądź w art. 24 ust. 1 pkt 2 lub art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, lub zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego pojazdu, o którym mowa w art. 25 ust. 1 lub art. 33 ust. 3 tej ustawy, albo równoważnego dokumentu wydanego w innym państwie, organ rejestrujący, po upływie 30 dni od dnia otrzymania zaświadczenia od przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu, dokonuje wyrejestrowania pojazdu z urzędu.", d)ust. 5 otrzymuje brzmienie: "5.W przypadku, o którym mowa w ust. l pkt 5, warunkiem wyrejestrowania pojazdu jest wniesienie przez właściciela pojazdu opłaty na rzecz gminy na realizację zadań związanych z utrzymaniem czystości i porządku w gminach. Przepisu nie stosuje się do pojazdów Policji i jednostek ochrony przeciwpożarowej."; 5)w art. 80b w ust. 1a w pkt 2 dodaje się lit. j w brzmieniu: "j)wydanym zaświadczeniu o demontażu pojazdu, o którym mowa w art. 79 ust. 2 bądź w art. 24 ust. 1 pkt 2 lub art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, lub zaświadczeniu o przyjęciu niekompletnego pojazdu, o którym mowa w art. 79 ust. 2 bądź w art. 25 ust. 1 lub art. 33 ust. 3 tej ustawy - data wydania i dane przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu,"; 6)w art. 80c: a)w ust. 1: -pkt 10 otrzymuje brzmienie: "10)organom właściwym w sprawach rejestracji pojazdów;", -w pkt 14 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 15 w brzmieniu: "15)ministrowi właściwemu do spraw środowiska.", b)dodaje się ust. 8 w brzmieniu: "8.Minister właściwy do spraw administracji publicznej, kierując się potrzebami ujednolicenia wniosków oraz usprawnienia procesu udostępniania danych z centralnej ewidencji pojazdów, określi, w drodze rozporządzenia, wzór wniosku, o którym mowa w ust. 3 i 6.". Art. 58. W ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz.U. Nr 62, poz. 627, z późn. zm.9)) wprowadza się następujące zmiany: 1)art. 401 otrzymuje brzmienie: "Art. 401. 1.Przychodami funduszy są wpływy z tytułu opłat za korzystanie ze środowiska i administracyjnych kar pieniężnych pobieranych na podstawie ustawy oraz przepisów szczególnych, a także z tytułu kwot pieniężnych uzyskanych na podstawie decyzji, o której mowa w art. 362 ust. 3. 2.Przychodami Narodowego Funduszu są także wpływy z opłat, o których mowa w art. 210 ust. 1. 3.Przychody, o których mowa w ust. 2, przeznacza się wyłącznie na finansowanie zadań ministra właściwego do spraw środowiska, o których mowa w art. 206 i 212. 4.Przychodami Narodowego Funduszu są także wpływy z opłat produktowych pobieranych na podstawie przepisów o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej i opłacie depozytowej. 5.Przychodami Narodowego Funduszu są także wpływy z opłat ustalanych na podstawie przepisów ustawy - Prawo geologiczne i górnicze. 6.Przychody, o których mowa w ust. 5, przeznacza się w równych częściach wyłącznie na finansowanie: 1)potrzeb geologii w zakresie poznania budowy geologicznej kraju oraz w zakresie gospodarki zasobami złóż kopalin i wód podziemnych, 2)potrzeb górnictwa służących ograniczeniu negatywnego oddziaływania na środowisko wynikającego z wydobywania kopalin i likwidacji zakładów górniczych. 7.Przychodami Narodowego Funduszu są także wpływy z należności i opłat, o których mowa w art. 142 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. - Prawo wodne. 8.Przychody, o których mowa w ust. 7, przeznacza się wyłącznie na: 1)utrzymanie katastru wodnego, 2)opracowanie planów gospodarowania wodami, 3)odbudowę ekosystemów zdegradowanych przez niewłaściwą eksploatację zasobów wodnych. 9.Przychodami Narodowego Funduszu są także wpływy z kar pieniężnych wymierzanych na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 1a ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz.U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1504, z późn. zm.10)), w zakresie obowiązków, o których mowa w art. 9a ust. 1 i 3 tej ustawy. 10.Przychody, o których mowa w ust. 9, przeznacza się wyłącznie na wspieranie odnawialnych źródeł energii znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. 11.Przychodami Narodowego Funduszu są także wpływy z opłat, o których mowa w art. 12 ust. 2, art. 14 ust. 1 oraz art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. U. Nr 25, poz. 202). 12.Wpływy z opłat, o których mowa w art. 12 ust. 2, art. 14 ust. 1 oraz art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, powiększone o przychody z oprocentowania, Narodowy Fundusz przeznacza wyłącznie na: 1)finansowanie dopłat do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji, 2)dofinansowanie działań inwestycyjnych w zakresie: a)demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji, b)gospodarowania odpadami powstałymi w wyniku demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji, c)zbierania pojazdów wycofanych z eksploatacji, 3)dofinansowanie gmin w zakresie zbierania porzuconych pojazdów wycofanych z eksploatacji. 13.Przychodami Narodowego Funduszu są także wpływy z opłat ustalonych na podstawie przepisów ustawy z dnia 2 kwietnia 2004 r. o substancjach zubożających warstwę ozonową (Dz.U. Nr 121, poz. 1263). 14.Przychodami funduszy mogą być dobrowolne wpłaty, zapisy, darowizny, świadczenia rzeczowe i środki pochodzące z fundacji oraz wpływy z przedsięwzięć organizowanych na rzecz ochrony środowiska i gospodarki wodnej. 15.Przychodami Narodowego Funduszu i wojewódzkich funduszy mogą być także przychody z tytułu emisji obligacji własnych oraz inne przychody związane z działalnością tych funduszy. 16.Narodowy Fundusz i wojewódzkie fundusze mogą zaciągać kredyty i pożyczki."; 2)po art. 410 dodaje się art. 410a i 410b w brzmieniu: "Art. 410a. 1.Narodowy Fundusz udziela dopłat do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji przedsiębiorcy prowadzącemu stację demontażu, który łącznie spełnia następujące warunki: 1)uzyskał wymagane poziomy odzysku i recyklingu, o których mowa w art. 28 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, 2)posiada decyzje wymagane w związku z prowadzeniem stacji demontażu, 3)złożył w terminie sprawozdanie, o którym mowa w art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji. 2.Środki przeznaczone na dopłatę do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji są dzielone w stosunku do masy odpadów poddanych odzyskowi i recyklingowi oraz przekazanych do odzysku i recyklingu, a także masy przeznaczonych do ponownego użycia przedmiotów wyposażenia i części wymontowanych z pojazdów wycofanych z eksploatacji, wykazanych w sprawozdaniu, o którym mowa w art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji. 3.Narodowy Fundusz przekazuje dopłaty do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji w terminie do dnia 31 maja. 4.Narodowy Fundusz może dofinansować działania inwestycyjne w zakresie demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji przedsiębiorcy prowadzącemu stację demontażu, który łącznie spełnia następujące warunki: 1)posiada decyzje wymagane w związku z prowadzeniem stacji demontażu, 2)złożył w terminie sprawozdanie, o którym mowa w art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji. 5.Narodowy Fundusz może dofinansować działania inwestycyjne w zakresie gospodarowania odpadami powstałymi w wyniku demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji przedsiębiorcy prowadzącemu stację demontażu i przedsiębiorcy prowadzącemu strzępiarkę lub inną instalację przetwarzania, odzysku lub recyklingu odpadów pochodzących z pojazdów wycofanych z eksploatacji, który posiada wymagane decyzje w zakresie gospodarki odpadami oraz spełnia wymagania określone w przepisach o odpadach. 6.Narodowy Fundusz może dofinansować działania inwestycyjne w zakresie zbierania pojazdów wycofanych z eksploatacji przedsiębiorcy prowadzącemu punkt zbierania pojazdów, który posiada wymagane decyzje w zakresie gospodarki odpadami oraz spełnia wymagania określone w przepisach o odpadach. Art. 410b. Rada Ministrów, kierując się potrzebą wspierania systemu gospodarowania pojazdami wycofanymi z eksploatacji, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki przeznaczania wpływów pochodzących z opłat, o których mowa w art. 12 ust. 2, art. 14 ust. 1 oraz art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji."; 3)w art. 415: a)po ust. 5 dodaje się ust. 5a i 5b w brzmieniu: "5a.Do zadań Zarządu Narodowego Funduszu należy także sporządzanie i przekazywanie Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska kwartalnych informacji o podmiotach wpłacających opłaty, o których mowa w art. 12 ust. 2, art. 14 ust. 1 oraz art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, z podaniem nazwy, siedziby i adresu albo imienia, nazwiska i adresu tych podmiotów oraz wysokości kwoty wpłaconej z tytułu danej opłaty, w terminie do końca miesiąca po zakończeniu kwartału, którego dotyczą te informacje. 5b.Do zadań Zarządu Narodowego Funduszu należy także sporządzanie i przekazywanie ministrowi właściwemu do spraw środowiska zbiorczej informacji o: 1)zgromadzonych wpływach z tytułu opłat, o których mowa w art. 12 ust. 2, art. 14 ust. 1 oraz art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, 2)liczbie, markach, masie pojazdów i roku produkcji pojazdów wycofanych z eksploatacji przyjętych do stacji demontażu, 3)masie odpadów poddanych odzyskowi i recyklingowi w stacjach demontażu oraz przekazanych do odzysku i recyklingu, a także masie przeznaczonych do ponownego użycia przedmiotów wyposażenia i części wymontowanych z pojazdów wycofanych z eksploatacji, 4)masie odpadów pochodzących z pojazdów wycofanych z eksploatacji poddanych rozdrabnianiu oraz masie wydzielonych odpadów przekazanych do odzysku i recyklingu, 5)uzyskanych w skali kraju poziomach odzysku i recyklingu, 6)stacjach demontażu, które uzyskały dofinansowanie, 7)gminach, które uzyskały dofinansowanie w zakresie zbierania porzuconych pojazdów wycofanych z eksploatacji -w terminie do dnia 30 czerwca następnego roku za poprzedni rok kalendarzowy.", b)ust. 6 otrzymuje brzmienie: "6.Do zadań Zarządu Narodowego Funduszu należy także opracowywanie projektów wspólnej strategii działania Narodowego Funduszu i wojewódzkich funduszy oraz projektów strategii Narodowego Funduszu i zasięganie opinii ministra właściwego do spraw rozwoju regionalnego co do zawartych w nich ustaleń.", c)dodaje się ust. 10 w brzmieniu: "10.Minister właściwy do spraw środowiska, kierując się potrzebą ujednolicenia informacji, określi, w drodze rozporządzenia, sposób przekazywania i wzory informacji, o których mowa w ust. 5a i 5b.". Art. 59. W ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz.U. Nr 62, poz. 628, z późn. zm.11)) wprowadza się następujące zmiany: 1)w art. 29 w ust. 1 pkt 1 otrzymuje brzmienie: "1)jest niezgodny z wymaganiami przepisów o odpadach."; 2)w art. 37 ust. 6 otrzymuje brzmienie: "6.Na podstawie zbiorczych zestawień danych, o których mowa w ust. 1 i 2, informacji uzyskanych od wojewody i starostów oraz sprawozdań i informacji, o których mowa w art. 30 ust. 1 i art. 38 ust. 2 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz.U. Nr 25, poz. 202), marszałek województwa prowadzi wojewódzką bazę danych, dotyczącą wytwarzania i gospodarowania odpadami wraz z rejestrem udzielanych zezwoleń w zakresie wytwarzania i gospodarowania odpadami oraz sporządza raport wojewódzki i przekazuje go ministrowi właściwemu do spraw środowiska."; 3)w art. 63 ust. 6 otrzymuje brzmienie: "6.Określenie miejsca i sposobu magazynowania odpadów następuje w: 1)pozwoleniu zintegrowanym, o którym mowa w przepisach o ochronie środowiska, 2)pozwoleniu na wytwarzanie odpadów, o którym mowa w art. 17 ust. 2, 3)decyzji zatwierdzającej program gospodarki odpadami niebezpiecznymi, o której mowa w art. 17 ust. 1 pkt 1, 4)informacji o wytwarzanych odpadach oraz o sposobach gospodarowania wytworzonymi odpadami, o której mowa w art. 17 ust. 1 pkt 2, 5)zezwoleniu na prowadzenie działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, o którym mowa w art. 26 ust. 1, 6)zezwoleniu na prowadzenie działalności w zakresie zbierania lub transportu odpadów, o którym mowa w art. 28 ust. 1, 7)zgłoszeniu do rejestru, o którym mowa w art. 33 ust. 5.". 5)Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2002 r. Nr 113, poz. 984 i Nr 153, poz. 1271, z 2003 r. Nr 170 poz. 1652, Nr 190, poz. 1865 i Nr 217, poz. 2124 oraz z 2004 r. Nr 121, poz. 1263, Nr 191, poz. 1956, Nr 273, poz. 2703 i Nr 281, poz. 2784. 6)Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2000 r. Nr 22, poz. 270, Nr 60, poz. 703, Nr 70, poz. 816, Nr 104, poz. 1104, Nr 117, poz. 1228 i Nr 122, poz. 1324, z 2001 r. Nr 4, poz. 27, Nr 8, poz. 64, Nr 52, poz. 539, Nr 73, poz. 764, Nr 74, poz. 784, Nr 88, poz. 961, Nr 89, poz. 968, Nr 102, poz. 1117, Nr 106, poz. 1150, Nr 110, poz. 1190, Nr 125, poz. 1363 i 1370 i Nr 134, poz. 1509, z 2002 r. Nr 19, poz. 199, Nr 25, poz. 253, Nr 74, poz. 676, Nr 78, poz. 715, Nr 89, poz. 804, Nr 135, poz. 1146, Nr 141, poz. 1182, Nr 169, poz. 1384, Nr 181, poz. 1515, Nr 200, poz. 1679 i Nr 240, poz. 2058, z 2003 r. Nr 7, poz. 79, Nr 45, poz. 391, Nr 65, poz. 595, Nr 84, poz. 774, Nr 90, poz. 844, Nr 96, poz. 874, Nr 122, poz. 1143, Nr 135, poz. 1268, Nr 137, poz. 1302, Nr 166, poz. 1608, Nr 202, poz. 1956, Nr 222, poz. 2201, Nr 223, poz. 2217 i Nr 228, poz. 2255 oraz z 2004 r. Nr 29, poz. 257, Nr 54, poz. 535, Nr 93, poz. 894, Nr 99, poz. 1001, Nr 109, poz. 1663, Nr 116, poz. 1203, 1205 i 1207, Nr 120, poz. 1252, Nr 123, poz. 1291, Nr 162, poz. 1691, Nr 210, poz. 2135, Nr 263, poz. 2619 i Nr 281, poz. 2779 i 2781. 7)Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2000 r. Nr 60, poz. 700 i 703, Nr 86, poz. 958, Nr 103, poz. 1100, Nr 117, poz. 1228 i Nr 122, poz. 1315 i 1324, z 2001 r. Nr 106, poz. 1150, Nr 110, poz. 1190 i Nr 125, poz. 1363, z 2002 r. Nr 25, poz. 253, Nr 74, poz. 676, Nr 93, poz. 820, Nr 141, poz. 1179, Nr 169, poz. 1384, Nr 199, poz. 1672, Nr 200, poz. 1684 i Nr 230, poz. 1922, z 2003 r., Nr 45, poz. 391, Nr 96, poz. 874, Nr 137, poz. 1302, Nr 180, poz. 1759, Nr 202, poz. 1957, Nr 217, poz. 2124 i Nr 223, poz. 2218 oraz z 2004 r. Nr 6, poz. 39, Nr 29, poz. 257, Nr 54, poz. 535, Nr 93, poz. 894, Nr 116, poz. 1203, Nr 121, poz. 1262, Nr 123, poz. 1291, Nr 146, poz. 1546, Nr 171, poz. 1800, Nr 210, poz. 2135 i Nr 254, poz. 2533. 8)Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152, Nr 130, poz. 1190, Nr 137, poz. 1302, Nr 149, poz. 1451 i 1452, Nr 162, poz. 1568, Nr 200, poz. 1953 i Nr 210, poz. 2036 oraz z 2004 r. Nr 29, poz. 257, Nr 54, poz. 535, Nr 92, poz. 884, Nr 121, poz. 1264, Nr 173, poz. 1808 i Nr 273, poz. 2703. 9)Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2001 r. Nr 115, poz. 1229, z 2002 r. Nr 74, poz. 676, Nr 113, poz. 984, Nr 153, poz. 1271 i Nr 233, poz. 1957, z 2003 r. Nr 46, poz. 392, Nr 80, poz. 717 i 721, Nr 162, poz. 1568, Nr 175, poz. 1693, Nr 190, poz. 1865 i Nr 217, poz. 2124 oraz z 2004 r. Nr 19, poz. 875, Nr 92, poz. 880, Nr 96, poz. 959, Nr 121, poz. 1263, Nr 273, poz. 2703 i Nr 281, poz. 2784. 10)Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2003 r. Nr 203, poz. 1966 oraz z 2004 r. Nr 29, poz. 257, Nr 34, poz. 293, Nr 91, poz. 875, Nr 96, poz. 959 i Nr 173, poz. 1808. 11)Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2002 r. Nr 41, poz. 365, Nr 113, poz. 984 i Nr 199, poz. 1671, z 2003 r. Nr 7, poz. 78 oraz z 2004 r. Nr 96, poz. 959, Nr 116, poz. 1208 i Nr 191, poz. 1956. Rozdział 10 Przepisy przejściowe i końcowe Art. 60. W okresie do dnia 31 grudnia 2014 r. poziomy odzysku i recyklingu, o których mowa w art. 28 ust. 1, wynoszą odpowiednio 85% i 80%. Art. 61. 1.Wyznaczone przez wojewodę, na podstawie dotychczasowych przepisów, przedsiębiorstwa utylizacji pojazdów i składnice złomu zachowują uprawnienia do wydawania do dnia 30 czerwca 2005 r. zaświadczeń, które stanowią podstawę do wyrejestrowania pojazdów. 2.Przedsiębiorca, który przed dniem wejścia w życie ustawy uzyskał decyzję na wytwarzanie odpadów powstających w związku z gospodarowaniem odpadami w postaci pojazdów wycofanych z eksploatacji, może prowadzić stację demontażu do dnia wygaśnięcia ważności decyzji wydanych na podstawie dotychczasowych przepisów, nie dłużej jednak niż do dnia 30 czerwca 2005 r. 3.Przedsiębiorca, który przed dniem wejścia w życie ustawy uzyskał zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie zbierania pojazdów wycofanych z eksploatacji lub inną decyzję obejmującą zbieranie tych odpadów, może prowadzić punkt zbierania pojazdów do dnia wygaśnięcia ważności decyzji wydanych na podstawie dotychczasowych przepisów, nie dłużej jednak niż do dnia 30 czerwca 2005 r. Art. 62. Przepisy art. 7 ust. 1 stosuje się do materiałów, przedmiotów wyposażenia i części pojazdów wprowadzonych do obrotu po dniu wejścia w życie ustawy, przeznaczonych do stosowania w pojazdach wyprodukowanych po dniu 1 lipca 2003 r. Art. 63. Ustawa wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia, z tym że przepisy: 1)art. 7, art. 8, art. 44, art. 45, art. 57 pkt 2 i art. 62 wchodzą w życie po upływie 6 miesięcy od dnia ogłoszenia; 2)art. 11-17, art. 28, art. 47, art. 55, art. 56, art. 57 pkt 3, art. 58 pkt 1 i 3 w zakresie dotyczącym art. 401 ust. 11 i 12 i art. 415 ust. 5a i 5b, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, i art. 60 wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2006 r.; 3)art. 23 ust. 3 w stosunku do pojazdów wprowadzonych na terytorium kraju przed dniem 1 lipca 2002 r. stosuje się od dnia 1 stycznia 2007 r.; 4)art. 58 pkt 1 w zakresie dotyczącym art. 401 ust. 1-10 i 13-16, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, wchodzą w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.
1) Rozdział 1 Przepisy ogólne Art. 1. 1.Ustawa określa zasady postępowania z pojazdami wycofanymi z eksploatacji w sposób zapewniający ochronę życia i zdrowia ludzi oraz ochronę środowiska zgodnie z zasadą zrównoważonego rozwoju. 1a.Do motorowerów trójkołowych zaliczanych do kategorii L2e, określonej w przepisach o ruchu drogowym, stosuje się przepisy art. 11 —17, art. 21, art. 22 oraz art. 39—41. 2.W sprawach dotyczących postępowania z pojazdami wycofanymi z eksploatacji w zakresie nieuregulowanym w ustawie stosuje się przepisy o odpadach. Art. 2. 1.Przepisy ustawy stosuje się do: 1)pojazdów wyprodukowanych na terytorium kraju; 2)pojazdów wprowadzonych na terytorium kraju w drodze importu lub wewnątrzwspólnotowego nabycia; 3)odpadów powstałych z pojazdów. 2.Przepisów ustawy nie stosuje się do pojazdów historycznych. Art. 3. Ilekroć w ustawie jest mowa o: 1)imporcie - rozumie się przez to przywóz pojazdu z terytorium państwa niebędącego członkiem Unii Europejskiej w celu wprowadzenia na terytorium kraju; 2)masie pojazdu - rozumie się przez to masę własną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2003 r. Nr 58, poz. 515, z późn. zm.2)), pomniejszoną o masę paliwa w ilości nominalnej; 2a)masie pojazdu wycofanego z eksploatacji — rozumie się przez to masę pojazdu zważonego przy przyjmowaniu pojazdu do stacji demontażu lub punktu zbierania pojazdów, po uprzednim usunięciu z niego innych odpadów, które nie pochodzą z tego pojazdu; 3)odzysku - rozumie się przez to odzysk w rozumieniu przepisów o odpadach; 4)pojeździe — rozumie się przez to pojazdy samochodowe zaliczone do kategorii M1 lub NI, określonych w przepisach o ruchu drogowym, oraz motorowery trójkołowe zaliczone do kategorii L2e, określonych w przepisach o ruchu drogowym; 5)pojeździe historycznym - rozumie się przez to: a)pojazd zabytkowy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, b)pojazd mający co najmniej 25 lat, uznany przez rzeczoznawcę samochodowego za unikatowy lub mający szczególne znaczenie dla udokumentowania historii motoryzacji; 6)pojeździe wycofanym z eksploatacji - rozumie się przez to pojazd stanowiący odpad w rozumieniu przepisów o odpadach; 7)ponownym użyciu - rozumie się przez to zastosowanie przedmiotów wyposażenia i części, wymontowanych z pojazdów wycofanych z eksploatacji, w tym samym celu, dla którego zostały pierwotnie zaprojektowane i wykonane; 8)przetwarzaniu - rozumie się przez to czynności podejmowane po przekazaniu pojazdu wycofanego z eksploatacji do stacji demontażu w celu demontażu, odzysku lub przygotowania do unieszkodliwiania; 9)recyklingu - rozumie się przez to recykling w rozumieniu przepisów o odpadach; 10)stacji demontażu - rozumie się przez to zakład prowadzący przetwarzanie, w tym demontaż obejmujący następujące czynności: a)usunięcie z pojazdów wycofanych z eksploatacji elementów i substancji niebezpiecznych, w tym płynów, b)wymontowanie z pojazdów wycofanych z eksploatacji przedmiotów wyposażenia i części nadających się do ponownego użycia, c)wymontowanie z pojazdów wycofanych z eksploatacji elementów nadających się do odzysku lub recyklingu; 11)strzępiarce - rozumie się przez to instalację służącą do rozdrabniania odpadów powstałych w trakcie demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji; 12)terytorium kraju - rozumie się przez to terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; 13)wewnątrzwspólnotowym nabyciu - rozumie się przez to przywóz pojazdu z terytorium innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej w celu wprowadzenia na terytorium kraju; 14)wprowadzającym pojazd - rozumie się przez to przedsiębiorcę będącego producentem pojazdu lub przedsiębiorcę dokonującego wewnątrzwspólnotowego nabycia lub importu pojazdu. Art. 3a. 1.Pojazdy, które nie spełniają wymagań technicznych, zapewniających ochronę środowiska lub zdrowia lub życia ludzi, określonych w przepisach wydanych na podstawie ust. 2, są pojazdami wycofanymi z eksploatacji. 2.Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, wymagania, o których mowa w ust. 1. 3.Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 2, minister właściwy do spraw transportu uwzględnia, w szczególności: 1)wymagania ochrony środowiska, 2)bezpieczeństwo użytkowania pojazdów, 3)możliwe zagrożenia dla zdrowia lub życia ludzi, 4)wymagania ochrony dóbr kultury lub 5)wymagania wynikające z przepisów Unii Europejskiej. Art. 4. Wprowadzenie pojazdu na terytorium kraju następuje: 1)z dniem wydania pojazdu z magazynu w celu ostatecznego wprowadzenia go do obrotu - w przypadku pojazdów wyprodukowanych w kraju; 2)z dniem dopuszczenia go do obrotu na terytorium kraju - w przypadku importu pojazdu; 3)z dniem wystawienia faktury potwierdzającej wewnątrzwspólnotowe nabycie - w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia. Art. 5. 1.Zbieranie pojazdów wycofanych z eksploatacji mogą prowadzić wyłącznie przedsiębiorcy prowadzący punkty zbierania pojazdów i przedsiębiorcy prowadzący stacje demontażu. 2.Demontaż pojazdów wycofanych z eksploatacji może być prowadzony wyłącznie w stacjach demontażu. 1)Przepisy niniejszej ustawy wdrażają postanowienia dyrektywy 2000/53/WE z dnia 18 września 2000 r. w sprawie pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz.Urz. WE L 269, z 21.10.2000, z późn. zm.). Dane dotyczące aktów prawa Unii Europejskiej ogłoszonych przed dniem 1 maja 2004 r., zamieszczone w niniejszej ustawie, dotyczą ogloszenia tych aktów w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej - wydanie specjalne. Niniejszą ustawą zmienia się ustawy: ustawę z dnia 20 lipca 1991 r. o Inspekcji Ochrony Środowiska, ustawę z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawę z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowych od osób prawnych, ustawę z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, ustawę z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska oraz ustawę z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach. 2)Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152, Nr 130, poz. 1190, Nr 137, poz. 1302, Nr 149, poz. 1451 i 1452, Nr 162, poz. 1568, Nr 200, poz. 1953 i Nr 210, poz. 2036 oraz z 2004 r. Nr 29, poz. 257, Nr 54, poz. 535, Nr 92, poz. 884, Nr 121, poz. 1264, Nr 173, poz. 1808 i Nr 273, poz. 2703. Rozdział 2 Obowiązki wprowadzających pojazdy Art. 6. 1.Przedsiębiorca będący producentem pojazdów jest obowiązany do: 1)ograniczania stosowania substancji niebezpiecznych w pojazdach w celu zapobiegania emisji tych substancji do środowiska i ułatwienia recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji; 2)uwzględniania wymogów demontażu i ponownego użycia przedmiotów wyposażenia i części pojazdów oraz odzysku i recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji; 3)stosowania materiałów pochodzących z recyklingu do produkcji pojazdów. 2.Przepisy ust. 1 pkt 1 i 3 stosuje się odpowiednio do producentów przedmiotów wyposażenia i części pojazdów. Art. 7. 1.Materiały, przedmioty wyposażenia i części pojazdów, z wyłączeniem ciężarków do wyważania kół, szczotek węglowych do silników elektrycznych oraz okładzin hamulcowych, nie mogą zawierać ołowiu, rtęci, kadmu i sześciowartościowego chromu. 2.Materiały, przedmioty wyposażenia i części pojazdów mogą zawierać metale, o których mowa w ust. 1, jeżeli jest to konieczne do uzyskania wymaganej charakterystyki technicznej tych przedmiotów i części. 3.Minister właściwy do spraw gospodarki, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw transportu, określi, w drodze rozporządzenia, listę materiałów, przedmiotów wyposażenia i części pojazdów, o których mowa w ust. 2, kierując się koniecznością ograniczania negatywnego oddziaływania na środowisko. 4.W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 3, może również zostać określona dopuszczalna zawartość ołowiu, rtęci, kadmu lub sześciowartościowego chromu w materiałach, przedmiotach wyposażenia i częściach pojazdów. Art. 8. 1.Wprowadzający pojazd jest obowiązany do zapewnienia oznaczania przedmiotów wyposażenia i części pojazdów z: 1)elastomerów o wadze powyżej 200g; 2)pozostałych tworzyw sztucznych o wadze powyżej 100 g. 2.Przepis ust. 1 stosuje się także do producentów i dokonujących wewnątrzwspólnotowego nabycia lub importu przedmiotów wyposażenia i części pojazdów. 3.Minister właściwy do spraw gospodarki, kierując się potrzebą identyfikacji materiału, z którego są wykonywane przedmioty wyposażenia i części pojazdów, określi, w drodze rozporządzenia, sposób oznaczania oraz rodzaje oznaczeń przedmiotów wyposażenia i części pojazdów. Art. 9. 1.Wprowadzający pojazd jest obowiązany do opracowania informacji dotyczącej sposobu demontażu nowego typu pojazdu w ciągu 6 miesięcy od wprowadzenia go na terytorium kraju. 2.Informacja, o której mowa w ust. 1, powinna zawierać w szczególności: 1)określenie rodzajów przedmiotów wyposażenia i części pojazdów, które mogą być przeznaczone do ponownego użycia, 2)wskazanie umiejscowienia elementów i substancji niebezpiecznych użytych w pojeździe -w zakresie potrzebnym przedsiębiorcy prowadzącemu stację demontażu do spełnienia przez niego obowiązków wynikających z przepisów ustawy. 3.Wprowadzający pojazd jest obowiązany do nieodpłatnego przekazania przedsiębiorcy prowadzącemu stację demontażu informacji, o której mowa w ust. 1, w terminie 30 dni od dnia złożenia przez tego przedsiębiorcę wniosku o udzielenie informacji. 4.Producenci oraz dokonujący wewnątrzwspólnotowego nabycia lub importu przedmiotów wyposażenia i części pojazdów są obowiązani do nieodpłatnego udostępnienia wprowadzającemu pojazd oraz przedsiębiorcy prowadzącemu stację demontażu informacji dotyczącej sposobu demontażu, magazynowania i testowania przedmiotów wyposażenia i części pojazdów, które mogą być przeznaczone do ponownego użycia, w terminie 30 dni od dnia złożenia przez wprowadzającego pojazd lub przedsiębiorcę prowadzącego stację demontażu wniosku o udzielenie informacji. Art. 10. Przepisy art. 6-9 dotyczą wprowadzających pojazdy wydających kartę pojazdu, o której mowa w art. 77 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym. Art. 11. 1.Wprowadzający pojazd, o którym mowa w art. 10, jest obowiązany zapewnić sieć zbierania pojazdów, zwaną dalej "siecią", obejmującą terytorium kraju w taki sposób, aby zapewnić właścicielowi możliwość oddania pojazdu wycofanego z eksploatacji do punktu zbierania pojazdów lub stacji demontażu, położonych w odległości nie większej niż 50 km w linii prostej od miejsca zamieszkania albo siedziby właściciela pojazdu, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 1. 2.Wprowadzający pojazd zapewnia sieć wyłącznie przez własne stacje demontażu i punkty zbierania pojazdów lub na podstawie umów z przedsiębiorcami prowadzącymi stacje demontażu. 3.Wprowadzający pojazd w przypadku: 1)cofnięcia pozwolenia zintegrowanego albo innej decyzji w zakresie gospodarki odpadami wymaganej w związku z prowadzeniem stacji demontażu przedsiębiorcy prowadzącemu taką stację, 2)cofnięcia zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania odpadów przedsiębiorcy prowadzącemu punkt zbierania pojazdów, 3)rozwiązania lub wygaśnięcia umowy, o której mowa w ust. 2, -powinien w terminie 3 miesięcy zapewnić sieć. 4.Wprowadzający pojazd jest obowiązany dołączyć do faktury wystawionej nabywcy pojazdu oświadczenie o podleganiu obowiązkowi zapewnienia sieci lub dowód wpłaty, o którym mowa w art. 12 ust. 2; oświadczenie może być złożone na fakturze. Art. 12. 1.Wprowadzający pojazd, inny niż wymieniony w art. 10, nie zapewnia sieci. 2.Wprowadzający pojazd, o którym mowa w ust. 1, który nie zapewnia sieci, oraz podmiot niebędący przedsiębiorcą, który dokonuje wewnątrzwspólnotowego nabycia lub importu pojazdu, są obowiązani do wniesienia, na rachunek bankowy Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, opłaty w wysokości 500 zł od każdego pojazdu wprowadzonego na terytorium kraju. Dowód wpłaty powinien zawierać określenie cech identyfikacyjnych pojazdu, o których mowa w art. 66 ust. 3a pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. — Prawo o ruchu drogowym. 3.W przypadku gdy wprowadzający pojazd, o którym mowa w ust. 1, który nie zapewnia sieci, dokonał zbycia pojazdu, obowiązany jest przekazać niezwłocznie nabywcy pojazdu dowód wpłaty, o którym mowa w ust. 2. Art. 13. 1.Wprowadzający pojazd jest obowiązany złożyć Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska zawiadomienie o podjęciu działalności w zakresie produkcji, importu lub wewnątrzwspólnotowego nabycia pojazdów, w terminie 30 dni od dnia podjęcia tej działalności. 2.Dniem podjęcia działalności, o której mowa w ust. 1, jest dzień wprowadzenia pierwszego pojazdu na terytorium kraju. 3.Wprowadzający pojazd jest obowiązany złożyć Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska zawiadomienie o zakończeniu działalności, o której mowa w ust. 1, w terminie 7 dni od dnia trwałego zaprzestania wykonywania tej działalności. 4.Zawiadomienia, o których mowa w ust. 1 i 3, powinny odpowiednio zawierać: 1)nazwę, siedzibę i adres albo imię, nazwisko i adres wprowadzającego pojazd; 2)datę podjęcia albo zakończenia działalności; 3)określenie rodzaju działalności; 4)adresy stacji demontażu oraz punktów zbierania pojazdów, które działają w ramach jego sieci. 5.W przypadku zmiany danych, o których mowa w ust. 4, wprowadzający pojazd jest obowiązany poinformować o tym Głównego Inspektora Ochrony Środowiska nie później niż do końca miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła zmiana. Jeżeli zmiana dotyczy danych, o których mowa w ust. 4 pkt 4, należy wskazać datę wystąpienia zmiany. Art. 14. 1.Wprowadzający pojazd, który jest obowiązany do zapewnienia sieci lub który złożył oświadczenie, o którym mowa w art. 11 ust. 4, i nie spełnia tego obowiązku, jest obowiązany do naliczenia i wpłacenia opłaty za brak sieci, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6. 2.Opłatę, o której mowa w ust. 1, oblicza się jako iloczyn stawki opłaty za brak sieci i liczby pojazdów wprowadzonych w danym roku na terytorium kraju przez wprowadzającego pojazd oraz ilorazu liczby dni w roku, w których nie zapewniono sieci, i liczby dni w danym roku. 3.Do liczby dni, w których nie zapewniono sieci, nie wlicza się dni, w których niezapewnienie sieci wynikało z przyczyn określonych w art. 11 ust. 3, jeżeli wprowadzający pojazd zapewnił sieć w terminie 3 miesięcy od wystąpienia danej przyczyny; liczba tych dni nie może przekroczyć 90 w ciągu roku. 4.Stawka opłaty za brak sieci wynosi 500 zł za pojazd. 5.W przypadku zapewnienia sieci obejmującej co najmniej 95% terytorium kraju, podmiot, o którym mowa w ust. 1, jest zwolniony z opłaty za brak sieci. 6.W przypadku zapewnienia przez podmiot, o którym mowa w ust. 1, sieci obejmującej: 1)poniżej 95%, ale nie mniej niż 90% terytorium kraju - wysokość opłaty za brak sieci ulega obniżeniu o 75%; 2)poniżej 90%, ale nie mniej niż 85% terytorium kraju - wysokość opłaty za brak sieci ulega obniżeniu o 50%. Art. 15. 1.Wprowadzający pojazd jest obowiązany do złożenia Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska rocznego sprawozdania o wysokości należnej opłaty za brak sieci w terminie do dnia 15 marca roku następującego po roku, którego opłata dotyczy. 2.Minister właściwy do spraw środowiska, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia, wzór sprawozdania, o którym mowa w ust. 1, kierując się potrzebą ujednolicenia treści sprawozdań. Art. 16. 1.Obowiązek obliczenia opłaty za brak sieci powstaje na koniec roku kalendarzowego. 2.Opłata za brak sieci jest wpłacana na rachunek bankowy Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej do dnia 31 marca roku następującego po roku, którego opłata dotyczy. Art. 17. 1.W razie stwierdzenia, że wprowadzający pojazd nie dokonał wpłaty opłaty za brak sieci albo dokonał wpłaty w wysokości niższej od należnej, Główny Inspektor Ochrony Środowiska wydaje decyzję, w której określa wysokość zobowiązania z tytułu opłaty za brak sieci. 2.W przypadku niewykonania decyzji określonej w ust. 1, w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja stała się ostateczna, Główny Inspektor Ochrony Środowiska ustala, w drodze decyzji, dodatkową opłatę za brak sieci w wysokości odpowiadającej 50% kwoty niewpłaconej opłaty za brak sieci. 3.Do należności z tytułu opłat za brak sieci stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60), z tym że uprawnienia organów podatkowych przysługują Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska. Art. 17a. Na wniosek podmiotu, który dokonał wpłaty, o której mowa w art. 12 ust. 2, nienależnie lub w nadmiernej wysokości, dokonuje się zwrotu nadpłaconej kwoty. Rozdział 3 Obowiązki właścicieli pojazdów Art. 18. Właściciel pojazdu wycofanego z eksploatacji przekazuje go wyłącznie do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów. Art. 19. Właściciel pojazdu wycofanego z eksploatacji lub upoważniona przez niego osoba, przekazując pojazd do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów, jest obowiązany okazać: 1)dowód osobisty lub inny dokument potwierdzający tożsamość; 2)dowód rejestracyjny pojazdu oraz kartę pojazdu, jeżeli była wydana, lub inny dokument potwierdzający dane zawarte w dowodzie rejestracyjnym; 3)dokument potwierdzający własność w przypadku właściciela pojazdu innego niż wpisany w dowodzie rejestracyjnym. Art. 20. Właściciel pojazdu wycofanego z eksploatacji jest obowiązany w terminie 30 dni od dnia otrzymania zaświadczenia o demontażu pojazdu lub zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego pojazdu złożyć wniosek o wyrejestrowanie pojazdu. Rozdział 4 Obowiązki przedsiębiorców prowadzących stacje demontażu Art. 21. 1.Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu powinien zapewniać bezpieczne dla środowiska i zdrowia ludzi przetwarzanie pojazdów wycofanych z eksploatacji i powstających z nich odpadów. 2.Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu jest obowiązany do przekazania zużytych baterii samochodowych kwasowo-ołowiowych i zużytych akumulatorów samochodowych kwasowo-ołowiowych prowadzącemu zakład przetwarzania zużytych baterii lub zużytych akumulatorów, który spełnia wymagania, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 1 i w przepisach wydanych na podstawie art. 63 ust. 7 ustawy z dnia 24 kwietnia 2009 r. o bateriach i akumulatorach (Dz. U. Nr 79, poz. 666). Art. 22. Minister właściwy do spraw gospodarki w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, minimalne wymagania dla stacji demontażu oraz sposób demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji, kierując się potrzebą zapewnienia bezpiecznego dla środowiska i zdrowia ludzi demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji. Art. 23. 1.Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu jest obowiązany do przyjęcia każdego pojazdu wycofanego z eksploatacji, który posiada cechy identyfikacyjne pojazdu, o których mowa w art. 66 ust. 3a pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. — Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.3)), z zastrzeżeniem ust. 7 i 7a. 2.Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu przy przyjmowaniu pojazdu wycofanego z eksploatacji może pobrać opłatę od właściciela pojazdu, z zastrzeżeniem ust. 3 i 6. 3.Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu nie pobiera opłaty, o której mowa w ust. 2, jeżeli łącznie są spełnione następujące warunki: 1)pojazd jest zarejestrowany na terytorium kraju, zgodnie z odrębnymi przepisami; 2)pojazd wycofany z eksploatacji: a)jest kompletny, b)nie zawiera innych odpadów, które nie pochodzą z danego pojazdu. 4.Za pojazd kompletny uważa się pojazd, który zawiera wszystkie istotne elementy i jego masa jest nie mniejsza niż 90% masy pojazdu. 5.W przypadku przyjmowania od właściciela niekompletnego pojazdu wycofanego z eksploatacji opłata, o której mowa w ust. 2, nie może przekraczać wysokości 10 zł za 1 kg brakującej masy pojazdu. 6.Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu nie pobiera opłaty, o której mowa w ust. 2, przy przyjmowaniu niekompletnych pojazdów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, Policji oraz jednostek ochrony przeciwpożarowej. 7.Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu może odmówić przyjęcia niekompletnego pojazdu, jeżeli właściciel pojazdu odmawia uiszczenia opłaty, o której mowa w ust. 2. 7a.Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu, który nie ma podpisanej umowy z wprowadzającymi pojazdy, może odmówić przyjęcia pojazdu niekompletnego. 7b.Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu, odmawiając przyjęcia pojazdu niekompletnego w przypadku, o którym mowa w ust. 7a, jest obowiązany do wskazania najbliższej stacji demontażu działającej w ramach sieci, o której mowa w art. 11 ust. 1. 8.Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska, mając na uwadze wymogi ochrony środowiska, potrzebę zapewnienia kompletności pojazdów w celu uzyskania odpowiednich poziomów odzysku i recyklingu oraz przeciwdziałanie niewłaściwemu zagospodarowaniu odpadów, określi, w drodze rozporządzenia, listę istotnych elementów pojazdu, o których mowa w ust. 4. Art. 24. 1.Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu, przyjmując pojazd wycofany z eksploatacji, który jest kompletny, jest obowiązany do: 1)unieważnienia dowodu rejestracyjnego, karty pojazdu, jeżeli była wydana, oraz tablic rejestracyjnych; 2)wydania zaświadczenia o demontażu pojazdu. 2.Zaświadczenie o demontażu pojazdu powinno zawierać oświadczenie przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu o unieważnieniu dowodu rejestracyjnego, karty pojazdu, jeżeli była wydana, oraz tablic rejestracyjnych. 3.Zaświadczenie o demontażu pojazdu jest sporządzane w trzech egzemplarzach, z których pierwszy otrzymuje właściciel pojazdu, drugi jest przekazywany przez przedsiębiorcę prowadzącego stację demontażu w terminie 7 dni organowi rejestrującemu właściwemu ze względu na miejsce ostatniej rejestracji pojazdu, a trzeci pozostaje u przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu, z zastrzeżeniem ust. 5. 4.Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu, który otrzymuje zaświadczenia o demontażu pojazdu od przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów, o którym mowa w art. 33 ust. 3, przekazuje jeden egzemplarz zaświadczenia organowi rejestrującemu właściwemu ze względu na miejsce ostatniej rejestracji pojazdu, a drugi pozostawia u siebie. 5.W przypadku pojazdu niezarejestrowanego na terytorium kraju, egzemplarz zaświadczenia o demontażu pojazdu, przeznaczony dla organu rejestrującego właściwego ze względu na miejsce ostatniej rejestracji pojazdu, jest przekazywany w terminie 7 dni Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska. Art. 25. 1.W przypadku przyjmowania pojazdu, który nie spełnia warunków określonych w art. 23 ust. 3 pkt 2 lit. a, przedsiębiorca prowadzący stację demontażu jest obowiązany do wydania zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego pojazdu. Przepisy art. 24 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 — 5 stosuje się odpowiednio. 2.Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu nie wydaje zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego pojazdu, jeżeli właściciel pojazdu odmawia uiszczenia opłaty, o której mowa w art. 23 ust. 2. 3.Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu nie wydaje zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego pojazdu, jeżeli nie jest możliwe ustalenie cech identyfikacyjnych pojazdu, o których mowa w art. 66 ust. 3a pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym. Art. 26. Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu prowadzi ewidencję zaświadczeń o demontażu pojazdu oraz zaświadczeń o przyjęciu niekompletnego pojazdu, wydanych przez niego i przez przedsiębiorców prowadzących punkty zbierania pojazdów, z którymi zawarł umowę. Art. 27. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska, określi, w drodze rozporządzenia: 1)sposób unieważniania dowodu rejestracyjnego, karty pojazdu oraz tablic rejestracyjnych, 2)wzór zaświadczenia o demontażu pojazdu, 3)wzór zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego pojazdu, 4)sposób przechowywania zaświadczeń, o których mowa w pkt 2 i 3, 5)sposób prowadzenia ewidencji, o której mowa w art. 26 -kierując się potrzebami identyfikacji pojazdu, zapobiegania nieuprawnionemu używaniu dokumentów pojazdów wycofanych z eksploatacji, zapewnienia wiarygodności zaświadczeń dla wyrejestrowania pojazdu oraz ujednolicenia treści zaświadczeń, a także potwierdzenia masy pojazdu wycofanego z eksploatacji. Art. 28. (1)1. Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu jest obowiązany osiągać poziom odzysku i recyklingu odpadów pochodzących z pojazdów wycofanych z eksploatacji w wysokości odpowiednio 95% i 85% masy pojazdów przyjętych do jego stacji demontażu rocznie. (2)2. Dla pojazdów wyprodukowanych przed dniem 1 stycznia 1980 r. poziomy odzysku i recyklingu, o których mowa w ust. 1, wynoszą odpowiednio 75% i 70%. (3)2a. Przepisów ust. 1 nie stosuje się do niektórych pojazdów specjalnych, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 68 ust. 19 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. — Prawo o ruchu drogowym. 3.Przy obliczaniu poziomów recyklingu odpadów pochodzących z pojazdów wycofanych z eksploatacji do recyklingu zalicza się działania oznaczone jako R2 —R9 w załączniku nr 5 do ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz. 251, z późn. zm.4)) oraz wymontowywanie przedmiotów wyposażenia i części pojazdów przeznaczonych do ponownego użycia. 4.Przy obliczaniu poziomów odzysku odpadów pochodzących z pojazdów wycofanych z eksploatacji do odzysku zalicza się działania uwzględnione przy obliczaniu poziomu recyklingu oraz działania oznaczone jako R1 w załączniku nr 5 do ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach. 5.Przy obliczaniu poziomów odzysku i recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji przedmioty wyposażenia i części pojazdów przeznaczone do ponownego użycia zalicza się do odzysku i recyklingu. (3)5a. Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu przy obliczaniu poziomów odzysku i recyklingu, o których mowa w ust. 1, może uwzględnić masę odpadów pochodzących z pojazdów wycofanych z eksploatacji poddanych odzyskowi lub recyklingowi do końca stycznia następnego roku w przypadku, gdy pochodzą z pojazdów wycofanych z eksploatacji przyjętych do stacji demontażu w okresie od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia danego roku. (4)6. Ilość odpadów poddanych odzyskowi lub recyklingowi ustala się na podstawie ewidencji odpadów prowadzonej przez przedsiębiorcę prowadzącego stację demontażu. 7.Minister właściwy do spraw środowiska, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki, kierując się potrzebą ujednolicenia metodyki obliczania poziomów odzysku i recyklingu oraz uwzględniając zakres niezbędnych danych, określi, w drodze rozporządzenia: 1)frakcje materiałowe pochodzące ze strzępiarki, których zagospodarowanie zalicza się do recyklingu; 2)frakcje materiałowe pochodzące ze strzępiarki, których zagospodarowanie zalicza się do innych procesów odzysku niż recykling; (1)3) rodzaje i wzory dokumentów potwierdzających dokonanie odzysku i recyklingu; 4)sposób obliczania poziomów odzysku i recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji. (5)Art. 29. 1. Przedsiębiorca prowadzący działalność w zakresie odzysku lub recyklingu jest obowiązany wydać zaświadczenie potwierdzające odzysk lub recykling na wniosek przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu, przekazującego odpady do odzysku lub recyklingu, w terminie 30 dni od daty złożenia wniosku. 2.Przedsiębiorca prowadzący działalność w zakresie odzysku lub recyklingu sporządza zaświadczenia potwierdzające odzysk lub recykling w trzech egzemplarzach, z których pierwszy otrzymuje przedsiębiorca prowadzący stację demontażu przekazujący odpady do odzysku, drugi jest przekazywany Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska, a trzeci pozostaje u przedsiębiorcy prowadzącego działalność w zakresie odzysku lub recyklingu. 3.Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu i przedsiębiorca prowadzący działalność w zakresie odzysku lub recyklingu są obowiązani przechowywać zaświadczenia potwierdzające odzysk i recykling przez 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, którego dotyczą te zaświadczenia. Art. 30. (6)1. Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu jest obowiązany do sporządzenia rocznego sprawozdania zawierającego informacje o: 1)liczbie, markach, masie i roku produkcji pojazdów oraz masie pojazdów wycofanych z eksploatacji, przyjętych do jego stacji demontażu; 2)masie odpadów poddanych odzyskowi, w tym recyklingowi, oraz przekazanych do odzysku, w tym recyklingu, a także masie przeznaczonych do ponownego użycia przedmiotów wyposażenia i części wymontowanych z pojazdów wycofanych z eksploatacji; 3)przedsiębiorcach, którym przekazano odpady do odzysku, w tym recyklingu, z podaniem nazwy, siedziby i adresu albo imienia, nazwiska i adresu przedsiębiorcy; 4)przedsiębiorcach, którym przekazano odpady do unieszkodliwiania, z podaniem nazwy, siedziby i adresu albo imienia, nazwiska, miejsca zamieszkania i adresu przedsiębiorcy; 5)osiągniętym w danej stacji demontażu poziomie odzysku i recyklingu. (7)2. Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu przekazuje Narodowemu Funduszowi Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej oraz marszałkowi województwa sprawozdanie, o którym mowa w ust. 1, w terminie do dnia 15 marca następnego roku. 3.Dokumenty, na podstawie których sporządza się sprawozdanie, o którym mowa w ust. 1, powinny być przechowywane przez 5 lat. 4.Minister właściwy do spraw środowiska, kierując się potrzebą ujednolicenia sprawozdań, określi, w drodze rozporządzenia, wzór sprawozdania, o którym mowa w ust. 1, oraz sposób jego przekazywania. Art. 31. 1.Przedsiębiorca prowadzący stację demontażu jest obowiązany w terminie 14 dni złożyć marszałkowi województwa lub regionalnemu dyrektorowi ochrony środowiska właściwemu miejscowo do wydania pozwolenia zintegrowanego lub innej decyzji w zakresie gospodarki odpadami wymaganej w związku z prowadzeniem stacji demontażu zawiadomienie o zakończeniu działalności w zakresie demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji lubo rozwiązaniu lub wygaśnięciu umowy z przedsiębiorcą prowadzącym punkt zbierania pojazdów. 2.Zawiadomienie, o którym mowa w ust. 1, powinno zawierać: 1)nazwę, siedzibę i adres albo imię, nazwisko i adres przedsiębiorcy; 2)datę zakończenia działalności lub rozwiązania lub wygaśnięcia umowy; 3)w przypadku rozwiązania lub wygaśnięcia umowy - nazwę, siedzibę i adres albo imię, nazwisko i adres przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów. 3)Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2005 r. Nr 109, poz. 925, Nr 175, poz. 1462, Nr 179, poz. 1486 i Nr 180, poz. 1494 i 1497, z 2006 r. Nr 17, poz. 141, Nr 104, poz. 708 i 711, Nr 190, poz. 1400, Nr 191, poz. 1410 i Nr 235, poz. 1701, z 2007 r. Nr 52, poz. 343, Nr 57, poz. 381, Nr 99, poz. 661, Nr 123, poz. 845 i Nr 176, poz. 1238, z 2008 r. Nr 37, poz. 214, Nr 100, poz. 649, Nr 163, poz. 1015, Nr 209, poz. 1320, Nr 220, poz. 1411 i 1426, Nr 223, poz. 1461 i 1462 i Nr 234, poz. 1573 i 1574 oraz z 2009 r. Nr 3, poz. 11, Nr 18, poz. 97, Nr 79, poz. 663, Nr 91, poz. 739, Nr 92, poz. 753, Nr 97, poz. 802 i 803, Nr 98, poz. 817 i Nr 168, poz. 1323. 4)Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2007 r. Nr 88, poz. 587, z 2008 r. Nr 138, poz. 865, Nr 199, poz. 1227 i Nr 223, poz. 1464, z 2009 r. Nr 18, poz. 97 i Nr 79, poz. 666 oraz z 2010 r. Nr 28, poz. 145. Rozdział 5 Obowiązki przedsiębiorców prowadzących punkty zbierania pojazdów Art. 32. 1.Przedsiębiorca prowadzący punkt zbierania pojazdów jest obowiązany zapewnić bezpieczne dla środowiska i zdrowia ludzi zbieranie pojazdów wycofanych z eksploatacji. 2.Do wniosku o wydanie zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania odpadów przedsiębiorca prowadzący punkt zbierania pojazdów jest obowiązany dołączyć kopię zawartej z przedsiębiorcą prowadzącym stację demontażu umowy dotyczącej przyjmowania pojazdów zebranych w punkcie zbierania pojazdów. 3.Minister właściwy do spraw gospodarki, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska, kierując się potrzebą zapewnienia bezpiecznego dla środowiska i zdrowia ludzi zbierania pojazdów wycofanych z eksploatacji oraz uwzględniając wydawanie zaświadczeń o demontażu pojazdu, określi, w drodze rozporządzenia, minimalne wymagania dla punktów zbierania pojazdów. Art. 33. 1.Przedsiębiorca prowadzący punkt zbierania pojazdów jest obowiązany do przyjęcia każdego pojazdu wycofanego z eksploatacji, który posiada cechy identyfikacyjne pojazdu, o których mowa w art. 66 ust. 3a pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym. 2.Do przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów stosuje się odpowiednio przepisy art. 23-25, z zastrzeżeniem ust. 3. 3.Przedsiębiorca prowadzący punkt zbierania pojazdów sporządza zaświadczenie o demontażu pojazdu lub zaświadczenie o przyjęciu niekompletnego pojazdu, w czterech egzemplarzach, z których pierwszy otrzymuje właściciel pojazdu, drugi i trzeci są przekazywane w terminie 7 dni do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu, w którego imieniu zaświadczenie zostało wydane, a czwarty pozostaje u przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów. Art. 34. Przedsiębiorca prowadzący punkt zbierania pojazdów może wydawać zaświadczenia o demontażu pojazdu oraz zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego pojazdu, wyłącznie w imieniu przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: 1)zawarł umowę z przedsiębiorcą prowadzącym stację demontażu, jeżeli nie jest to ten sam przedsiębiorca; 2)przekazuje przyjęte pojazdy wycofane z eksploatacji do stacji demontażu. Art. 35. 1.Przedsiębiorca prowadzący punkt zbierania pojazdów jest obowiązany do przekazania wszystkich zebranych pojazdów wycofanych z eksploatacji do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu, z którym zawarł umowę, jeżeli nie jest to ten sam przedsiębiorca. 2.Do transportu pojazdów wycofanych z eksploatacji do stacji demontażu nie stosuje się przepisu art. 11 ust. 4 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach, chyba że ich stan stwarza zagrożenie dla środowiska. Art. 36. 1.Przedsiębiorca prowadzący punkt zbierania pojazdów jest obowiązany w terminie 14 dni złożyć staroście właściwemu miejscowo do wydania zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania odpadów zawiadomienie o zakończeniu działalności w zakresie zbierania pojazdów wycofanych z eksploatacji lub o rozwiązaniu lub wygaśnięciu umowy z przedsiębiorcą prowadzącym stację demontażu. 2.Zawiadomienie, o którym mowa w ust. 1, powinno zawierać: 1)nazwę, siedzibę i adres albo imię, nazwisko i adres przedsiębiorcy; 2)datę zakończenia działalności lub rozwiązania lub wygaśnięcia umowy; 3)w przypadku rozwiązania lub wygaśnięcia umowy - nazwę, siedzibę i adres albo imię, nazwisko i adres przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu. 3.Zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie zbierania odpadów wydane przedsiębiorcy prowadzącemu punkt zbierania pojazdów wygasa z dniem zakończenia działalności lub rozwiązania lub wygaśnięcia umowy z przedsiębiorcą prowadzącym stację demontażu. Rozdział 6 Obowiązki przedsiębiorców prowadzących strzępiarki Art. 37. 1.Przedsiębiorca prowadzący strzępiarkę jest obowiązany zapewnić bezpieczne dla środowiska i zdrowia ludzi rozdrabnianie odpadów pochodzących z pojazdów wycofanych z eksploatacji. 2.Minister właściwy do spraw gospodarki, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska, kierując się potrzebą zapewnienia bezpiecznego dla środowiska sposobu rozdziału odpadów powstałych w trakcie demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji oraz właściwego gospodarowania tymi odpadami, określi, w drodze rozporządzenia, minimalne wymagania dla strzępiarek oraz metody rozdziału odpadów na frakcje materiałowe obejmujące frakcje metali żelaznych i nieżelaznych, tworzyw sztucznych, szkła i pozostałości. Art. 38. 1.Przedsiębiorca prowadzący strzępiarkę jest obowiązany wykonać raz na rok próbę strzępienia pojazdów wycofanych z eksploatacji w celu określenia zawartości uzyskiwanych frakcji materiałowych. 2.Przedsiębiorca prowadzący strzępiarkę przekazuje przedsiębiorcom prowadzącym stacje demontażu, od których przyjmuje odpady do strzępienia, informację dotyczącą zawartości uzyskiwanych frakcji materiałowych, określonej w wyniku przeprowadzenia próby, o której mowa w ust. 1, w ciągu miesiąca od wykonania próby. 3.Przedsiębiorca prowadzący strzępiarkę przekazuje informację, o której mowa w ust. 2, marszałkowi województwa, wraz ze zbiorczym zestawieniem danych, o którym mowa w art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach. 4.Minister właściwy do spraw środowiska, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki, określi, w drodze rozporządzenia, sposób wykonania próby strzępienia, o której mowa w ust. 1, oraz wzór informacji o wynikach próby strzępienia kierując się potrzebą ustalenia średniej zawartości uzyskiwanych frakcji materiałowych dla poszczególnych stacji demontażu. (8)Art. 38a. 1. Przedsiębiorca prowadzący strzępiarkę prowadzi wykaz masy odpadów przeznaczonych do recyklingu, odzysku energii oraz unieszkodliwiania, pochodzących ze strzępienia pojazdów wycofanych z eksploatacji. 2.Wykaz, o którym mowa w ust. 1, obejmuje w szczególności dane o frakcjach materiałowych metali żelaznych i nieżelaznych, tworzyw sztucznych, szkła i pozostałości. 3.Przedsiębiorca prowadzący strzępiarkę przekazuje Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska zbiorczą informację dotyczącą danych zgromadzonych w wykazie, o którym mowa w ust. 1, oraz wyniki próby strzępienia, o której mowa w art. 38 ust. 1, w terminie do dnia 31 stycznia następnego roku za poprzedni rok kalendarzowy. 4.Minister właściwy do spraw środowiska, kierując się potrzebą ujednolicenia danych, może określić, w drodze rozporządzenia, wzór zbiorczej informacji, o której mowa w ust. 3. Rozdział 7 Obowiązki organów administracji publicznej Art. 39. 1.Starosta wydaje zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie zbierania odpadów przedsiębiorcy prowadzącemu punkt zbierania pojazdów po uzgodnieniu z marszałkiem województwa lub regionalnym dyrektorem ochrony środowiska właściwym miejscowo do wydania pozwolenia zintegrowanego lub innej decyzji w zakresie gospodarki odpadami wymaganej w związku z prowadzeniem stacji demontażu przedsiębiorcy prowadzącemu stację demontażu, z którym przedsiębiorca prowadzący punkt zbierania pojazdów zawarł umowę. 2.W zezwoleniu, o którym mowa w ust. 1, starosta określa przedsiębiorcę lub przedsiębiorców prowadzących stację demontażu, którym przedsiębiorca prowadzący punkt zbierania pojazdów jest obowiązany przekazywać zebrane pojazdy wycofane z eksploatacji. 3.Jeżeli przedsiębiorca prowadzący punkt zbierania pojazdów poświadcza nieprawdę w zaświadczeniu o demontażu pojazdu lub zaświadczeniu o przyjęciu niekompletnego pojazdu, starosta cofa zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, w drodze decyzji bez odszkodowania. 4.Jeżeli przedsiębiorca prowadzący punkt zbierania pojazdów narusza przepisy ustawy, starosta wzywa go do niezwłocznego zaniechania naruszeń. 5.Jeżeli przedsiębiorca, o którym mowa w ust. 4, mimo wezwania nadal narusza przepisy ustawy, starosta cofa zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, w drodze decyzji bez odszkodowania. 6.Cofnięcie zezwolenia, o którym mowa w ust. 1, powoduje wstrzymanie działalności objętej tym zezwoleniem. 7.Starosta przekazuje marszałkowi województwa lub regionalnemu dyrektorowi ochrony środowiska właściwym miejscowo do wydania pozwolenia zintegrowanego lub innej decyzji w zakresie gospodarki odpadami, oraz marszałkowi województwa lub regionalnemu dyrektorowi ochrony środowiska właściwym ze względu na adres punktu zbierania pojazdów kopie zezwolenia, o którym mowa w ust. 1, oraz decyzji, o których mowa w ust. 3 i 5. Art. 40. 1.Organem właściwym do wydania pozwolenia zintegrowanego lub innej decyzji w zakresie gospodarki odpadami wymaganej w związku z prowadzeniem stacji demontażu jest marszałek województwa; w przypadku gdy stacja demontażu położona jest na terenie zamkniętym, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17 maja 1989 r. — Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027, z późn. zm.5)), organem właściwym jest regionalny dyrektor ochrony środowiska. 2.Pozwolenie na wytwarzanie odpadów może być wydane po uzyskaniu wymaganego pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, z wyłączeniem nowo zbudowanych lub przebudowanych obiektów budowlanych, zespołów obiektów lub instalacji, do których ma zastosowanie art. 76 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. — Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150, z późn. zm.6)), oraz po sprawdzeniu przez wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska funkcjonowania instalacji i urządzeń służących do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji. 3.Jeżeli przedsiębiorca prowadzący stację demontażu poświadcza nieprawdę w zaświadczeniu o demontażu pojazdu lub zaświadczeniu o przyjęciu niekompletnego pojazdu, marszałek województwa lub regionalny dyrektor ochrony środowiska cofa pozwolenia lub decyzje, o których mowa w ust. 1, w drodze decyzji, bez odszkodowania. 4.Jeżeli przedsiębiorca prowadzący stację demontażu narusza przepisy ustawy, marszałek województwa lub regionalny dyrektor ochrony środowiska wzywa go do zaniechania naruszeń w oznaczonym terminie. 5.Jeżeli przedsiębiorca, o którym mowa w ust. 4, mimo wezwania nadal narusza przepisy ustawy w zakresie prawidłowej eksploatacji stacji demontażu, marszałek województwa lub regionalny dyrektor ochrony środowiska cofa pozwolenia lub decyzje, o których mowa w ust. 1, w drodze decyzji, bez odszkodowania. 6.Jeżeli przedsiębiorca, o którym mowa w ust. 4, narusza przepisy ustawy inne niż określone w ust. 5, marszałek województwa lub regionalny dyrektor ochrony środowiska może cofnąć pozwolenia lub decyzje, o których mowa w ust. 1, w drodze decyzji bez odszkodowania. 7.Regionalny dyrektor ochrony środowiska przekazuje marszałkowi województwa właściwemu ze względu na miejsce prowadzenia stacji demontażu informacje niezbędne do prowadzenia wykazu, o którym mowa w art. 42 ust. 1. Art. 41. 1.Organem właściwym do wydania pozwolenia zintegrowanego lub innej decyzji w zakresie gospodarki odpadami wymaganej w związku z prowadzeniem strzępiarki jest marszałek województwa; w przypadku gdy strzępiarka położona jest na terenie zamkniętym organem właściwym jest regionalny dyrektor ochrony środowiska. 2.Jeżeli przedsiębiorca prowadzący strzępiarkę poświadcza nieprawdę w informacji dotyczącej zawartości uzyskiwanych frakcji materiałowych, o których mowa w art. 38 ust. 2, marszałek województwa lub regionalny dyrektor ochrony środowiska cofa pozwolenia lub decyzje, o których mowa w ust. 1, w drodze decyzji, bez odszkodowania. 3.Jeżeli przedsiębiorca prowadzący strzępiarkę narusza przepisy ustawy, marszałek województwa lub regionalny dyrektor ochrony środowiska wzywa go do zaniechania naruszeń w oznaczonym terminie. 4.Jeżeli przedsiębiorca, o którym mowa w ust. 3, mimo wezwania nadal narusza przepisy ustawy, marszałek województwa lub regionalny dyrektor ochrony środowiska cofa pozwolenia lub decyzje, o których mowa w ust. 1, w drodze decyzji, bez odszkodowania. Art. 42. 1.Marszałek województwa prowadzi wykaz przedsiębiorców prowadzących: 1)stacje demontażu; 2)punkty zbierania pojazdów. 2.Wykaz, o którym mowa w ust. 1, zawiera: 1)nazwę, siedzibę i adres albo imię, nazwisko i adres przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub punkt zbierania pojazdów; 2)adresy stacji demontażu lub punktów zbierania pojazdów. 3.Informację o umieszczeniu w wykazie lub usunięciu z wykazu, o którym mowa w ust. 1, marszałek województwa przekazuje do centralnej ewidencji pojazdów. 4.Wykaz, o którym mowa w ust. 1, marszałek województwa zamieszcza na stronie internetowej Biuletynu Informacji Publicznej urzędu marszałkowskiego. Art. 43. Wojewódzki inspektor ochrony środowiska co najmniej raz w roku kontroluje każdą stację demontażu. 5)Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2006 r. Nr 170, poz. 1217, z 2007 r. Nr 21, poz. 125, z 2008 r. Nr 201, poz. 1237 i Nr 227, poz. 1505 oraz z 2009 r. Nr 31, poz. 206, Nr 42, poz. 334, Nr 98, poz. 817 i Nr 157, poz. 1241. 6)Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2008 r. Nr 111, poz. 708, Nr 138, poz. 865, Nr 154, poz. 958, Nr 171, poz. 1056, Nr 199, poz. 1227, Nr 223, poz. 1464 i Nr 227, poz. 1505, z 2009 r. Nr 19, poz. 100, Nr 20, poz. 106, Nr 79, poz. 666, Nr 130, poz. 1070 i Nr 215, poz. 1664 oraz z 2010 r. Nr 21, poz. 104 i Nr 28, poz. 145. Rozdział 8 Przepisy karne Art. 44. Kto wbrew przepisom art. 7 wprowadza do obrotu materiały, przedmioty wyposażenia lub części pojazdów zawierające ołów, rtęć, kadm lub sześciowartościowy chrom, podlega karze grzywny. Art. 45. Kto wbrew przepisom art. 8 nie zapewnia oznaczania przedmiotów wyposażenia lub części pojazdów, podlega karze grzywny. Art. 46. Kto wbrew przepisom art. 9: 1)nie przekazuje przedsiębiorcy prowadzącemu stację demontażu informacji dotyczących sposobu demontażu nowego typu pojazdu, 2)nie udostępnia wprowadzającemu pojazd lub przedsiębiorcy prowadzącemu stację demontażu informacji dotyczących sposobu demontażu, magazynowania lub testowania przedmiotów wyposażenia lub części pojazdu, które mogą być przeznaczone do ponownego użycia -podlega karze grzywny. Art. 47. Kto wbrew przepisom art. 13 nie składa zawiadomienia o podjęciu działalności w zakresie produkcji, importu lub wewnątrzwspólnotowego nabycia pojazdów lub składa zawiadomienie zawierające fałszywe dane, podlega karze grzywny. Art. 48. Kto wbrew przepisowi art. 18 nie przekazuje pojazdu wycofanego z eksploatacji do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów, podlega karze grzywny. Art. 48a. Kto, wbrew przepisowi art. 21 ust. 2, nie przekazuje zużytych baterii samochodowych kwasowo-ołowiowych i zużytych akumulatorów samochodowych kwasowo-ołowiowych prowadzącemu zakład przetwarzania zużytych baterii lub zużytych akumulatorów, podlega karze grzywny. Art. 49. 1.Kto wbrew przepisom art. 23 nie przyjmuje pojazdu wycofanego z eksploatacji do stacji demontażu, podlega karze grzywny. 2.Tej samej karze podlega, kto wbrew przepisom art. 33 nie przyjmuje pojazdu wycofanego z eksploatacji do punktu zbierania pojazdów. Art. 50. (uchylony). Art. 51. 1.Kto, będąc do tego obowiązany na podstawie art. 24 lub art. 33, nie wydaje właścicielowi pojazdu zaświadczenia o demontażu pojazdu lub nie przekazuje tego zaświadczenia organowi rejestrującemu właściwemu ze względu na miejsce ostatniej rejestracji pojazdu, podlega karze grzywny. 2.Tej samej karze podlega, kto, będąc do tego obowiązany na podstawie art. 25 lub art. 33, nie wydaje właścicielowi pojazdu zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego pojazdu lub nie przekazuje tego zaświadczenia organowi rejestrującemu właściwemu ze względu na miejsce ostatniej rejestracji pojazdu. Art. 52. Kto wbrew przepisom art. 30 nie składa rocznego sprawozdania lub składa sprawozdanie nierzetelne, podlega karze grzywny. Art. 53. Orzekanie w sprawach, o których mowa w art. 44-52, następuje na zasadach i w trybie określonych w Kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia. Rozdział 8a Kary pieniężne Art. 53a. 1.Kto poza stacją demontażu dokonuje: 1)usunięcia z pojazdów wycofanych z eksploatacji elementów lub substancji niebezpiecznych, w tym płynów, 2)wymontowania z pojazdów wycofanych z eksploatacji przedmiotów wyposażenia lub części nadających się do ponownego użycia, 3)wymontowania z pojazdów wycofanych z eksploatacji elementów nadających się do odzysku lub recyklingu —podlega karze pieniężnej od 10 000 do 300 000 zł. 2.Kary pieniężne, o których mowa w ust. 1, wymierza, w drodze decyzji, wojewódzki inspektor ochrony środowiska. 3.Kary pieniężne, o których mowa w ust. 1, wnosi się na wyodrębniony rachunek bankowy wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska. 4.Przy ustalaniu wysokości kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1, należy uwzględnić stopień szkodliwości czynu, w szczególności zakres naruszeń, ilość odpadów, rodzaj stwarzanego zagrożenia dla środowiska oraz okoliczności uprzedniego naruszenia przepisów o odpadach. 5.W sprawach dotyczących kar pieniężnych, o których mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. — Ordynacja podatkowa, z tym że uprawnienia organów podatkowych przysługują wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska. Rozdział 9 Zmiany w przepisach obowiązujących Art. 54. W ustawie z dnia 20 lipca 1991 r. o Inspekcji Ochrony Środowiska (Dz.U. z 2002 r. Nr 112, poz. 982, z późn. zm.5)) w art. 2 w ust. l po pkt 15 dodaje się pkt 15a w brzmieniu: "15a)kontrola przestrzegania przepisów o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji.". Art. 55. W ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.6)) w art. 23 w ust. 1 po pkt 16a dodaje się pkt 16b w brzmieniu: "16b)dodatkowej opłaty za brak sieci zbierania pojazdów, o której mowa w art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz.U. Nr 25, poz. 202), z tym że kosztem uzyskania przychodów są poniesione opłaty, o których mowa w art. 12 ust. 2 i art. 14 tej ustawy,". Art. 56. W ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, z późn. zm.7)) w art. 16 w ust. 1 po pkt 19a dodaje się pkt 19b w brzmieniu: "19b)dodatkowej opłaty za brak sieci zbierania pojazdów, o której mowa w art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz.U. Nr 25, poz. 202), z tym że kosztem uzyskania przychodów są poniesione opłaty, o których mowa w art. 12 ust. 2 i art. 14 tej ustawy,". Art. 57. W ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2003 r. Nr 58, poz. 515, z późn. zm.8)) wprowadza się następujące zmiany: 1)w art. 66: a)w ust. 4 po pkt l dodaje się pkt 1a w brzmieniu: "1a)stosowania w pojeździe przedmiotów wyposażenia i części wymontowanych z pojazdów, których ponowne użycie zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego lub negatywnie wpływa na środowisko,", b)dodaje się ust. 9 w brzmieniu: "9.Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki oraz ministrem właściwym do spraw środowiska, kierując się względami technicznymi, zasadami bezpieczeństwa ruchu drogowego i wymogami ochrony środowiska oraz mając na celu zapobieganie nieprawidłowościom w obrocie przedmiotami wyposażenia i częściami wymontowanymi z pojazdów, określi, w drodze rozporządzenia, wykaz przedmiotów wyposażenia i części wymontowanych z pojazdów, których ponowne użycie zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego lub negatywnie wpływa na środowisko."; 2)w art. 68 w ust. 7 w pkt 2 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 3 w brzmieniu: "3)art. 8 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz.U. Nr 25, poz. 202)."; 3)w art. 72: a)w ust. 1 w pkt 8 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 9 w brzmieniu: "9)dowodu wpłaty, o którym mowa w art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, lub oświadczenia o podleganiu obowiązkowi zapewniania sieci zbierania pojazdów, o którym mowa w art. 11 ust. 4 tej ustawy, albo faktury zawierającej takie oświadczenie, jeżeli pojazd jest rejestrowany po raz pierwszy.", b)w ust. 2 w pkt 5 kropkę na końcu zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 6 w brzmieniu: "6)pojazdu innego niż określony w art. 3 pkt 4 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji - w zakresie ust. 1 pkt 9."; 4)w art. 79: a)w ust. 1: -zdanie wstępne otrzymuje brzmienie: "Pojazd podlega wyrejestrowaniu przez organ właściwy ze względu na miejsce ostatniej rejestracji pojazdu, na wniosek jego właściciela, w przypadku:", -pkt 1 otrzymuje brzmienie: "1)przekazania pojazdu do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów, na podstawie zaświadczenia o demontażu pojazdu, o którym mowa w ust. 2 bądź w art. 24 ust. 1 pkt 2 lub art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, albo równoważnego dokumentu wydanego w innym państwie;", -w pkt 5 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 6 w brzmieniu: "6)przekazania niekompletnego pojazdu do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów, na podstawie zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego pojazdu, o którym mowa w art. 25 ust. 1 lub art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, albo równoważnego dokumentu wydanego w innym państwie.", b)ust. 2 otrzymuje brzmienie: "2.W przypadku przekazania przedsiębiorcy prowadzącemu stację demontażu lub przedsiębiorcy prowadzącemu punkt zbierania pojazdów pojazdu innego niż określony w art. 3 pkt 4 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, w celu jego wyrejestrowania, przedsiębiorca wydaje zaświadczenie o demontażu tego pojazdu, odpowiadające wymogom określonym dla zaświadczenia, o którym mowa w art. 24 ust. 1 pkt 2 lub art. 33 ust. 3 tej ustawy.", c)ust. 3 otrzymuje brzmienie: "3.W przypadku nieprzedłożenia przez właściciela pojazdu zaświadczenia o demontażu pojazdu, o którym mowa w ust. 2 bądź w art. 24 ust. 1 pkt 2 lub art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, lub zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego pojazdu, o którym mowa w art. 25 ust. 1 lub art. 33 ust. 3 tej ustawy, albo równoważnego dokumentu wydanego w innym państwie, organ rejestrujący, po upływie 30 dni od dnia otrzymania zaświadczenia od przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu, dokonuje wyrejestrowania pojazdu z urzędu.", d)ust. 5 otrzymuje brzmienie: "5.W przypadku, o którym mowa w ust. l pkt 5, warunkiem wyrejestrowania pojazdu jest wniesienie przez właściciela pojazdu opłaty na rzecz gminy na realizację zadań związanych z utrzymaniem czystości i porządku w gminach. Przepisu nie stosuje się do pojazdów Policji i jednostek ochrony przeciwpożarowej."; 5)w art. 80b w ust. 1a w pkt 2 dodaje się lit. j w brzmieniu: "j)wydanym zaświadczeniu o demontażu pojazdu, o którym mowa w art. 79 ust. 2 bądź w art. 24 ust. 1 pkt 2 lub art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, lub zaświadczeniu o przyjęciu niekompletnego pojazdu, o którym mowa w art. 79 ust. 2 bądź w art. 25 ust. 1 lub art. 33 ust. 3 tej ustawy - data wydania i dane przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu,"; 6)w art. 80c: a)w ust. 1: -pkt 10 otrzymuje brzmienie: "10)organom właściwym w sprawach rejestracji pojazdów;", -w pkt 14 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 15 w brzmieniu: "15)ministrowi właściwemu do spraw środowiska.", b)dodaje się ust. 8 w brzmieniu: "8.Minister właściwy do spraw administracji publicznej, kierując się potrzebami ujednolicenia wniosków oraz usprawnienia procesu udostępniania danych z centralnej ewidencji pojazdów, określi, w drodze rozporządzenia, wzór wniosku, o którym mowa w ust. 3 i 6.". Art. 58. W ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz.U. Nr 62, poz. 627, z późn. zm.9)) wprowadza się następujące zmiany: 1)art. 401 otrzymuje brzmienie: "Art. 401. 1.Przychodami funduszy są wpływy z tytułu opłat za korzystanie ze środowiska i administracyjnych kar pieniężnych pobieranych na podstawie ustawy oraz przepisów szczególnych, a także z tytułu kwot pieniężnych uzyskanych na podstawie decyzji, o której mowa w art. 362 ust. 3. 2.Przychodami Narodowego Funduszu są także wpływy z opłat, o których mowa w art. 210 ust. 1. 3.Przychody, o których mowa w ust. 2, przeznacza się wyłącznie na finansowanie zadań ministra właściwego do spraw środowiska, o których mowa w art. 206 i 212. 4.Przychodami Narodowego Funduszu są także wpływy z opłat produktowych pobieranych na podstawie przepisów o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej i opłacie depozytowej. 5.Przychodami Narodowego Funduszu są także wpływy z opłat ustalanych na podstawie przepisów ustawy - Prawo geologiczne i górnicze. 6.Przychody, o których mowa w ust. 5, przeznacza się w równych częściach wyłącznie na finansowanie: 1)potrzeb geologii w zakresie poznania budowy geologicznej kraju oraz w zakresie gospodarki zasobami złóż kopalin i wód podziemnych, 2)potrzeb górnictwa służących ograniczeniu negatywnego oddziaływania na środowisko wynikającego z wydobywania kopalin i likwidacji zakładów górniczych. 7.Przychodami Narodowego Funduszu są także wpływy z należności i opłat, o których mowa w art. 142 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. - Prawo wodne. 8.Przychody, o których mowa w ust. 7, przeznacza się wyłącznie na: 1)utrzymanie katastru wodnego, 2)opracowanie planów gospodarowania wodami, 3)odbudowę ekosystemów zdegradowanych przez niewłaściwą eksploatację zasobów wodnych. 9.Przychodami Narodowego Funduszu są także wpływy z kar pieniężnych wymierzanych na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 1a ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz.U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1504, z późn. zm.10)), w zakresie obowiązków, o których mowa w art. 9a ust. 1 i 3 tej ustawy. 10.Przychody, o których mowa w ust. 9, przeznacza się wyłącznie na wspieranie odnawialnych źródeł energii znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. 11.Przychodami Narodowego Funduszu są także wpływy z opłat, o których mowa w art. 12 ust. 2, art. 14 ust. 1 oraz art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. U. Nr 25, poz. 202). 12.Wpływy z opłat, o których mowa w art. 12 ust. 2, art. 14 ust. 1 oraz art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, powiększone o przychody z oprocentowania, Narodowy Fundusz przeznacza wyłącznie na: 1)finansowanie dopłat do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji, 2)dofinansowanie działań inwestycyjnych w zakresie: a)demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji, b)gospodarowania odpadami powstałymi w wyniku demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji, c)zbierania pojazdów wycofanych z eksploatacji, 3)dofinansowanie gmin w zakresie zbierania porzuconych pojazdów wycofanych z eksploatacji. 13.Przychodami Narodowego Funduszu są także wpływy z opłat ustalonych na podstawie przepisów ustawy z dnia 2 kwietnia 2004 r. o substancjach zubożających warstwę ozonową (Dz.U. Nr 121, poz. 1263). 14.Przychodami funduszy mogą być dobrowolne wpłaty, zapisy, darowizny, świadczenia rzeczowe i środki pochodzące z fundacji oraz wpływy z przedsięwzięć organizowanych na rzecz ochrony środowiska i gospodarki wodnej. 15.Przychodami Narodowego Funduszu i wojewódzkich funduszy mogą być także przychody z tytułu emisji obligacji własnych oraz inne przychody związane z działalnością tych funduszy. 16.Narodowy Fundusz i wojewódzkie fundusze mogą zaciągać kredyty i pożyczki."; 2)po art. 410 dodaje się art. 410a i 410b w brzmieniu: "Art. 410a. 1.Narodowy Fundusz udziela dopłat do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji przedsiębiorcy prowadzącemu stację demontażu, który łącznie spełnia następujące warunki: 1)uzyskał wymagane poziomy odzysku i recyklingu, o których mowa w art. 28 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, 2)posiada decyzje wymagane w związku z prowadzeniem stacji demontażu, 3)złożył w terminie sprawozdanie, o którym mowa w art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji. 2.Środki przeznaczone na dopłatę do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji są dzielone w stosunku do masy odpadów poddanych odzyskowi i recyklingowi oraz przekazanych do odzysku i recyklingu, a także masy przeznaczonych do ponownego użycia przedmiotów wyposażenia i części wymontowanych z pojazdów wycofanych z eksploatacji, wykazanych w sprawozdaniu, o którym mowa w art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji. 3.Narodowy Fundusz przekazuje dopłaty do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji w terminie do dnia 31 maja. 4.Narodowy Fundusz może dofinansować działania inwestycyjne w zakresie demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji przedsiębiorcy prowadzącemu stację demontażu, który łącznie spełnia następujące warunki: 1)posiada decyzje wymagane w związku z prowadzeniem stacji demontażu, 2)złożył w terminie sprawozdanie, o którym mowa w art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji. 5.Narodowy Fundusz może dofinansować działania inwestycyjne w zakresie gospodarowania odpadami powstałymi w wyniku demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji przedsiębiorcy prowadzącemu stację demontażu i przedsiębiorcy prowadzącemu strzępiarkę lub inną instalację przetwarzania, odzysku lub recyklingu odpadów pochodzących z pojazdów wycofanych z eksploatacji, który posiada wymagane decyzje w zakresie gospodarki odpadami oraz spełnia wymagania określone w przepisach o odpadach. 6.Narodowy Fundusz może dofinansować działania inwestycyjne w zakresie zbierania pojazdów wycofanych z eksploatacji przedsiębiorcy prowadzącemu punkt zbierania pojazdów, który posiada wymagane decyzje w zakresie gospodarki odpadami oraz spełnia wymagania określone w przepisach o odpadach. Art. 410b. Rada Ministrów, kierując się potrzebą wspierania systemu gospodarowania pojazdami wycofanymi z eksploatacji, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki przeznaczania wpływów pochodzących z opłat, o których mowa w art. 12 ust. 2, art. 14 ust. 1 oraz art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji."; 3)w art. 415: a)po ust. 5 dodaje się ust. 5a i 5b w brzmieniu: "5a.Do zadań Zarządu Narodowego Funduszu należy także sporządzanie i przekazywanie Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska kwartalnych informacji o podmiotach wpłacających opłaty, o których mowa w art. 12 ust. 2, art. 14 ust. 1 oraz art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, z podaniem nazwy, siedziby i adresu albo imienia, nazwiska i adresu tych podmiotów oraz wysokości kwoty wpłaconej z tytułu danej opłaty, w terminie do końca miesiąca po zakończeniu kwartału, którego dotyczą te informacje. 5b.Do zadań Zarządu Narodowego Funduszu należy także sporządzanie i przekazywanie ministrowi właściwemu do spraw środowiska zbiorczej informacji o: 1)zgromadzonych wpływach z tytułu opłat, o których mowa w art. 12 ust. 2, art. 14 ust. 1 oraz art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, 2)liczbie, markach, masie pojazdów i roku produkcji pojazdów wycofanych z eksploatacji przyjętych do stacji demontażu, 3)masie odpadów poddanych odzyskowi i recyklingowi w stacjach demontażu oraz przekazanych do odzysku i recyklingu, a także masie przeznaczonych do ponownego użycia przedmiotów wyposażenia i części wymontowanych z pojazdów wycofanych z eksploatacji, 4)masie odpadów pochodzących z pojazdów wycofanych z eksploatacji poddanych rozdrabnianiu oraz masie wydzielonych odpadów przekazanych do odzysku i recyklingu, 5)uzyskanych w skali kraju poziomach odzysku i recyklingu, 6)stacjach demontażu, które uzyskały dofinansowanie, 7)gminach, które uzyskały dofinansowanie w zakresie zbierania porzuconych pojazdów wycofanych z eksploatacji -w terminie do dnia 30 czerwca następnego roku za poprzedni rok kalendarzowy.", b)ust. 6 otrzymuje brzmienie: "6.Do zadań Zarządu Narodowego Funduszu należy także opracowywanie projektów wspólnej strategii działania Narodowego Funduszu i wojewódzkich funduszy oraz projektów strategii Narodowego Funduszu i zasięganie opinii ministra właściwego do spraw rozwoju regionalnego co do zawartych w nich ustaleń.", c)dodaje się ust. 10 w brzmieniu: "10.Minister właściwy do spraw środowiska, kierując się potrzebą ujednolicenia informacji, określi, w drodze rozporządzenia, sposób przekazywania i wzory informacji, o których mowa w ust. 5a i 5b.". Art. 59. W ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz.U. Nr 62, poz. 628, z późn. zm.11)) wprowadza się następujące zmiany: 1)w art. 29 w ust. 1 pkt 1 otrzymuje brzmienie: "1)jest niezgodny z wymaganiami przepisów o odpadach."; 2)w art. 37 ust. 6 otrzymuje brzmienie: "6.Na podstawie zbiorczych zestawień danych, o których mowa w ust. 1 i 2, informacji uzyskanych od wojewody i starostów oraz sprawozdań i informacji, o których mowa w art. 30 ust. 1 i art. 38 ust. 2 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz.U. Nr 25, poz. 202), marszałek województwa prowadzi wojewódzką bazę danych, dotyczącą wytwarzania i gospodarowania odpadami wraz z rejestrem udzielanych zezwoleń w zakresie wytwarzania i gospodarowania odpadami oraz sporządza raport wojewódzki i przekazuje go ministrowi właściwemu do spraw środowiska."; 3)w art. 63 ust. 6 otrzymuje brzmienie: "6.Określenie miejsca i sposobu magazynowania odpadów następuje w: 1)pozwoleniu zintegrowanym, o którym mowa w przepisach o ochronie środowiska, 2)pozwoleniu na wytwarzanie odpadów, o którym mowa w art. 17 ust. 2, 3)decyzji zatwierdzającej program gospodarki odpadami niebezpiecznymi, o której mowa w art. 17 ust. 1 pkt 1, 4)informacji o wytwarzanych odpadach oraz o sposobach gospodarowania wytworzonymi odpadami, o której mowa w art. 17 ust. 1 pkt 2, 5)zezwoleniu na prowadzenie działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, o którym mowa w art. 26 ust. 1, 6)zezwoleniu na prowadzenie działalności w zakresie zbierania lub transportu odpadów, o którym mowa w art. 28 ust. 1, 7)zgłoszeniu do rejestru, o którym mowa w art. 33 ust. 5.". 5)Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2002 r. Nr 113, poz. 984 i Nr 153, poz. 1271, z 2003 r. Nr 170 poz. 1652, Nr 190, poz. 1865 i Nr 217, poz. 2124 oraz z 2004 r. Nr 121, poz. 1263, Nr 191, poz. 1956, Nr 273, poz. 2703 i Nr 281, poz. 2784. 6)Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2000 r. Nr 22, poz. 270, Nr 60, poz. 703, Nr 70, poz. 816, Nr 104, poz. 1104, Nr 117, poz. 1228 i Nr 122, poz. 1324, z 2001 r. Nr 4, poz. 27, Nr 8, poz. 64, Nr 52, poz. 539, Nr 73, poz. 764, Nr 74, poz. 784, Nr 88, poz. 961, Nr 89, poz. 968, Nr 102, poz. 1117, Nr 106, poz. 1150, Nr 110, poz. 1190, Nr 125, poz. 1363 i 1370 i Nr 134, poz. 1509, z 2002 r. Nr 19, poz. 199, Nr 25, poz. 253, Nr 74, poz. 676, Nr 78, poz. 715, Nr 89, poz. 804, Nr 135, poz. 1146, Nr 141, poz. 1182, Nr 169, poz. 1384, Nr 181, poz. 1515, Nr 200, poz. 1679 i Nr 240, poz. 2058, z 2003 r. Nr 7, poz. 79, Nr 45, poz. 391, Nr 65, poz. 595, Nr 84, poz. 774, Nr 90, poz. 844, Nr 96, poz. 874, Nr 122, poz. 1143, Nr 135, poz. 1268, Nr 137, poz. 1302, Nr 166, poz. 1608, Nr 202, poz. 1956, Nr 222, poz. 2201, Nr 223, poz. 2217 i Nr 228, poz. 2255 oraz z 2004 r. Nr 29, poz. 257, Nr 54, poz. 535, Nr 93, poz. 894, Nr 99, poz. 1001, Nr 109, poz. 1663, Nr 116, poz. 1203, 1205 i 1207, Nr 120, poz. 1252, Nr 123, poz. 1291, Nr 162, poz. 1691, Nr 210, poz. 2135, Nr 263, poz. 2619 i Nr 281, poz. 2779 i 2781. 7)Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2000 r. Nr 60, poz. 700 i 703, Nr 86, poz. 958, Nr 103, poz. 1100, Nr 117, poz. 1228 i Nr 122, poz. 1315 i 1324, z 2001 r. Nr 106, poz. 1150, Nr 110, poz. 1190 i Nr 125, poz. 1363, z 2002 r. Nr 25, poz. 253, Nr 74, poz. 676, Nr 93, poz. 820, Nr 141, poz. 1179, Nr 169, poz. 1384, Nr 199, poz. 1672, Nr 200, poz. 1684 i Nr 230, poz. 1922, z 2003 r., Nr 45, poz. 391, Nr 96, poz. 874, Nr 137, poz. 1302, Nr 180, poz. 1759, Nr 202, poz. 1957, Nr 217, poz. 2124 i Nr 223, poz. 2218 oraz z 2004 r. Nr 6, poz. 39, Nr 29, poz. 257, Nr 54, poz. 535, Nr 93, poz. 894, Nr 116, poz. 1203, Nr 121, poz. 1262, Nr 123, poz. 1291, Nr 146, poz. 1546, Nr 171, poz. 1800, Nr 210, poz. 2135 i Nr 254, poz. 2533. 8)Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152, Nr 130, poz. 1190, Nr 137, poz. 1302, Nr 149, poz. 1451 i 1452, Nr 162, poz. 1568, Nr 200, poz. 1953 i Nr 210, poz. 2036 oraz z 2004 r. Nr 29, poz. 257, Nr 54, poz. 535, Nr 92, poz. 884, Nr 121, poz. 1264, Nr 173, poz. 1808 i Nr 273, poz. 2703. 9)Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2001 r. Nr 115, poz. 1229, z 2002 r. Nr 74, poz. 676, Nr 113, poz. 984, Nr 153, poz. 1271 i Nr 233, poz. 1957, z 2003 r. Nr 46, poz. 392, Nr 80, poz. 717 i 721, Nr 162, poz. 1568, Nr 175, poz. 1693, Nr 190, poz. 1865 i Nr 217, poz. 2124 oraz z 2004 r. Nr 19, poz. 875, Nr 92, poz. 880, Nr 96, poz. 959, Nr 121, poz. 1263, Nr 273, poz. 2703 i Nr 281, poz. 2784. 10)Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2003 r. Nr 203, poz. 1966 oraz z 2004 r. Nr 29, poz. 257, Nr 34, poz. 293, Nr 91, poz. 875, Nr 96, poz. 959 i Nr 173, poz. 1808. 11)Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2002 r. Nr 41, poz. 365, Nr 113, poz. 984 i Nr 199, poz. 1671, z 2003 r. Nr 7, poz. 78 oraz z 2004 r. Nr 96, poz. 959, Nr 116, poz. 1208 i Nr 191, poz. 1956. Rozdział 10 Przepisy przejściowe i końcowe Art. 60. W okresie do dnia 31 grudnia 2014 r. poziomy odzysku i recyklingu, o których mowa w art. 28 ust. 1, wynoszą odpowiednio 85% i 80%. Art. 61. 1.Wyznaczone przez wojewodę, na podstawie dotychczasowych przepisów, przedsiębiorstwa utylizacji pojazdów i składnice złomu zachowują uprawnienia do wydawania do dnia 30 czerwca 2005 r. zaświadczeń, które stanowią podstawę do wyrejestrowania pojazdów. 2.Przedsiębiorca, który przed dniem wejścia w życie ustawy uzyskał decyzję na wytwarzanie odpadów powstających w związku z gospodarowaniem odpadami w postaci pojazdów wycofanych z eksploatacji, może prowadzić stację demontażu do dnia wygaśnięcia ważności decyzji wydanych na podstawie dotychczasowych przepisów, nie dłużej jednak niż do dnia 30 czerwca 2005 r. 3.Przedsiębiorca, który przed dniem wejścia w życie ustawy uzyskał zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie zbierania pojazdów wycofanych z eksploatacji lub inną decyzję obejmującą zbieranie tych odpadów, może prowadzić punkt zbierania pojazdów do dnia wygaśnięcia ważności decyzji wydanych na podstawie dotychczasowych przepisów, nie dłużej jednak niż do dnia 30 czerwca 2005 r. Art. 62. Przepisy art. 7 ust. 1 stosuje się do materiałów, przedmiotów wyposażenia i części pojazdów wprowadzonych do obrotu po dniu wejścia w życie ustawy, przeznaczonych do stosowania w pojazdach wyprodukowanych po dniu 1 lipca 2003 r. Art. 63. Ustawa wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia, z tym że przepisy: 1)art. 7, art. 8, art. 44, art. 45, art. 57 pkt 2 i art. 62 wchodzą w życie po upływie 6 miesięcy od dnia ogłoszenia; 2)art. 11-17, art. 28, art. 47, art. 55, art. 56, art. 57 pkt 3, art. 58 pkt 1 i 3 w zakresie dotyczącym art. 401 ust. 11 i 12 i art. 415 ust. 5a i 5b, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, i art. 60 wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2006 r.; 3)art. 23 ust. 3 w stosunku do pojazdów wprowadzonych na terytorium kraju przed dniem 1 lipca 2002 r. stosuje się od dnia 1 stycznia 2007 r.; 4)art. 58 pkt 1 w zakresie dotyczącym art. 401 ust. 1-10 i 13-16, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, wchodzą w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.
Ustawa z dnia 29 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji
Art. 1. W ustawie z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. U. Nr 25, poz. 202 i Nr 175, poz. 1458) w art. 14: 1) ust. 1 otrzymuje brzmienie: „1. Wprowadzający pojazd, który jest obowiązany do zapewnienia sieci lub który złożył oświadczenie, o którym mowa w art. 11 ust. 4, i nie spełnia tego obowiązku, jest obowiązany do naliczenia i wpłacenia opłaty za brak sieci, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6.”; 2) dodaje się ust. 5 i 6 w brzmieniu: „5. W przypadku zapewnienia sieci obejmującej co najmniej 95% terytorium kraju, podmiot, o którym mowa w ust. 1, jest zwolniony z opłaty za brak sieci. 6. W przypadku zapewnienia przez podmiot, o którym mowa w ust. 1, sieci obejmującej: 1) poniżej 95%, ale nie mniej niż 90% terytorium kraju – wysokość opłaty za brak sieci ulega obniżeniu o 75%; 2) poniżej 90%, ale nie mniej niż 85% terytorium kraju – wysokość opłaty za brak sieci ulega obniżeniu o 50%.”. Art. 2. Do obliczenia opłaty za brak sieci za 2007 rok stosuje się przepisy ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Art. 3. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.
Art. 1. W ustawie z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. U. Nr 25, poz. 202 i Nr 175, poz. 1458) w art. 14: 1) ust. 1 otrzymuje brzmienie: „1. Wprowadzający pojazd, który jest obowiązany do zapewnienia sieci lub który złożył oświadczenie, o którym mowa w art. 11 ust. 4, i nie spełnia tego obowiązku, jest obowiązany do naliczenia i wpłacenia opłaty za brak sieci, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6.”; 2) dodaje się ust. 5 i 6 w brzmieniu: „5. W przypadku zapewnienia sieci obejmującej co najmniej 95% terytorium kraju, podmiot, o którym mowa w ust. 1, jest zwolniony z opłaty za brak sieci. 6. W przypadku zapewnienia przez podmiot, o którym mowa w ust. 1, sieci obejmującej: 1) poniżej 95%, ale nie mniej niż 90% terytorium kraju – wysokość opłaty za brak sieci ulega obniżeniu o 75%; 2) poniżej 90%, ale nie mniej niż 85% terytorium kraju – wysokość opłaty za brak sieci ulega obniżeniu o 50%.”. Art. 2. Do obliczenia opłaty za brak sieci za 2007 rok stosuje się przepisy ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Art. 3. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.
Ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach. (Dz. U. z dnia 20 czerwca 2001 r.)
Rozdział 1 Przepisy ogólne Art. 1. 1.Ustawa określa zasady postępowania z odpadami w sposób zapewniający ochronę życia i zdrowia ludzi oraz ochronę środowiska zgodnie z zasadą zrównoważonego rozwoju, a w szczególności zasady zapobiegania powstawaniu odpadów lub ograniczania ilości odpadów i ich negatywnego oddziaływania na środowisko, a także odzysku lub unieszkodliwiania odpadów. 2.Przepisy ustawy nie naruszają postanowień działu II w tytule I ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 62, poz. 627). Art. 2. 1.Przepisy ustawy stosuje się także do postępowania z masami ziemnymi lub skalnymi, jeżeli są usuwane albo przemieszczane w związku z realizacją inwestycji lub prowadzeniem eksploatacji kopalin. 2.Przepisów ustawy nie stosuje się do: 1) mas ziemnych lub skalnych usuwanych albo przemieszczanych w związku z realizacją inwestycji lub prowadzeniem eksploatacji kopalin wraz z ich przerabianiem, jeżeli miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu lub o pozwoleniu na budowę określają warunki i sposób ich zagospodarowania, 2) mas ziemnych pochodzących z pogłębiania akwenów morskich w związku z utrzymaniem infrastruktury zapewniającej dostęp do portów, a także z pogłębiania zbiorników wodnych, stawów, cieków naturalnych, kanałów i rowów w związku z utrzymaniem i regulacją wód, stanowiących niezanieczyszczony urobek, jeżeli miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu lub pozwolenie wodnoprawne określają warunki i sposób ich zagospodarowania, 3) odpadów promieniotwórczych w rozumieniu przepisów prawa atomowego, 4) gazów i pyłów wprowadzanych do powietrza, 5) ścieków w rozumieniu przepisów o ochronie środowiska, 6) odchodów zwierząt, obornika, gnojówki i gnojowicy przeznaczonych do rolniczego wykorzystania w sposób i na zasadach określonych w przepisach o nawozach i nawożeniu, 7) substancji wykorzystywanych jako czynniki chłodnicze przeznaczone do regeneracji. 3.Przepisy ustawy nie naruszają przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. - Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. Nr 27, poz. 96, z 1996 r. Nr 106, poz. 496, z 1997 r. Nr 88, poz. 554, Nr 111, poz. 726 i Nr 133, poz. 885, z 1998 r. Nr 106, poz. 668 oraz z 2000 r. Nr 109, poz. 1157 i Nr 120, poz. 1268), ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa oraz o Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. z 1999 r. Nr 66, poz. 752 i z 2001 r. Nr 29, poz. 320) oraz ustawy z dnia 16 marca 1995 r. o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki (Dz. U. Nr 47, poz. 243 i z 2000 r. Nr 109, poz. 1156). Art. 3. 1.Odpady oznaczają każdą substancję lub przedmiot należący do jednej z kategorii, określonych w załączniku nr 1 do ustawy, których posiadacz pozbywa się, zamierza pozbyć się lub do ich pozbycia się jest obowiązany. 2.Odpady niebezpieczne są to odpady: 1) należące do kategorii lub rodzajów odpadów określonych na liście A załącznika nr 2 do ustawy oraz posiadające co najmniej jedną z właściwości wymienionych w załączniku nr 4 do ustawy lub 2) należące do kategorii lub rodzajów odpadów określonych na liście B załącznika nr 2 do ustawy i zawierające którykolwiek ze składników wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy oraz posiadające co najmniej jedną z właściwości wymienionych w załączniku nr 4 do ustawy. 3.Ilekroć w ustawie jest mowa o: 1) gospodarowaniu odpadami - rozumie się przez to zbieranie, transport, odzysk i unieszkodliwianie odpadów, w tym również nadzór nad takimi działaniami oraz nad miejscami unieszkodliwiania odpadów, 2) komunalnych osadach ściekowych - rozumie się przez to pochodzący z oczyszczalni ścieków osad z komór fermentacyjnych oraz innych instalacji służących do oczyszczania ścieków komunalnych oraz innych ścieków o składzie zbliżonym do składu ścieków komunalnych, 3) magazynowaniu odpadów - rozumie się przez to czasowe przetrzymywanie lub gromadzenie odpadów przed ich transportem, odzyskiem lub unieszkodliwianiem, 4) odpadach komunalnych - rozumie się przez to odpady powstające w gospodarstwach domowych, a także odpady niezawierające odpadów niebezpiecznych pochodzące od innych wytwórców odpadów, które ze względu na swój charakter lub skład są podobne do odpadów powstających w gospodarstwach domowych, 5) odpadach medycznych - rozumie się przez to odpady powstające w związku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych oraz prowadzeniem badań i doświadczeń naukowych w zakresie medycyny, 6) odpadach obojętnych - rozumie się przez to odpady, które nie ulegają istotnym przemianom fizycznym, chemicznym lub biologicznym; są nierozpuszczalne, nie wchodzą w reakcje fizyczne ani chemiczne, nie powodują zanieczyszczenia środowiska lub zagrożenia dla zdrowia ludzi, nie ulegają biodegradacji i nie wpływają niekorzystnie na materię, z którą się kontaktują; ogólna zawartość zanieczyszczeń w tych odpadach oraz zdolność do ich wymywania, a także negatywne oddziaływanie na środowisko odcieku muszą być nieznaczne, a w szczególności nie powinny stanowić zagrożenia dla jakości wód powierzchniowych, wód podziemnych, gleby i ziemi, 7) odpadach ulegających biodegradacji - rozumie się przez to odpady, które ulegają rozkładowi tlenowemu lub beztlenowemu przy udziale mikroorganizmów, 8) odpadach weterynaryjnych - rozumie się przez to odpady powstające w związku z badaniem, leczeniem zwierząt lub świadczeniem usług weterynaryjnych, a także w związku z prowadzeniem badań naukowych i doświadczeń na zwierzętach, 9) odzysku - rozumie się przez to wszelkie działania, niestwarzające zagrożenia dla życia, zdrowia ludzi lub dla środowiska, polegające na wykorzystaniu odpadów w całości lub w części, lub prowadzące do odzyskania z odpadów substancji, materiałów lub energii i ich wykorzystania, określone w załączniku nr 5 do ustawy, 10) odzysku energii - rozumie się przez to termiczne przekształcanie odpadów w celu odzyskania energii, 11) olejach odpadowych - rozumie się przez to wszelkie oleje smarowe lub przemysłowe, które nie nadają się już do zastosowania, do którego były pierwotnie przeznaczone, a w szczególności zużyte oleje z silników spalinowych i oleje przekładniowe, a także oleje smarowe, oleje do turbin i oleje hydrauliczne, 12) PCB - rozumie się przez to polichlorowane difenyle, polichlorowane trifenyle, monometylotetrachlorodifenylometan, monometylodichlorodifenylometan, monometylodibromodifenylometan oraz mieszaniny zawierające jakąkolwiek z tych substancji w ilości powyżej 0,005% wagowo łącznie, 13) posiadaczu odpadów - rozumie się przez to każdego, kto faktycznie włada odpadami (wytwórcę odpadów, inną osobę fizyczną, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną); domniemywa się, że władający powierzchnią ziemi jest posiadaczem odpadów znajdujących się na nieruchomości, 14) recyklingu - rozumie się przez to taki odzysk, który polega na powtórnym przetwarzaniu substancji lub materiałów zawartych w odpadach w procesie produkcyjnym w celu uzyskania substancji lub materiału o przeznaczeniu pierwotnym lub o innym przeznaczeniu, w tym też recykling organiczny, z wyjątkiem odzysku energii, 15) recyklingu organicznym - rozumie się przez to obróbkę tlenową, w tym kompostowanie, lub beztlenową odpadów, które ulegają rozkładowi biologicznemu w kontrolowanych warunkach przy wykorzystaniu mikroorganizmów, w wyniku której powstaje materia organiczna lub metan; składowanie na składowisku odpadów nie jest traktowane jako recykling organiczny, 16) składowisku odpadów - rozumie się przez to obiekt budowlany przeznaczony do składowania odpadów, 17) spalarni odpadów - rozumie się przez to instalację, w której zachodzi termiczne przekształcanie odpadów w celu ich unieszkodliwienia, 18) staroście - rozumie się przez to także prezydenta miasta na prawach powiatu, 19) stosowaniu komunalnych osadów ściekowych - rozumie się przez to rozprowadzanie na powierzchni ziemi lub wprowadzanie komunalnych osadów ściekowych do gleby w celu ich wykorzystywania, 20) termicznym przekształcaniu odpadów - rozumie się przez to procesy utleniania odpadów, w tym spalania, zgazowywania, lub rozkładu odpadów, w tym rozkładu pirolitycznego, prowadzone w przeznaczonych do tego instalacjach lub urządzeniach na zasadach określonych w przepisach szczegółowych, 21) unieszkodliwianiu odpadów - rozumie się przez to poddanie odpadów procesom przekształceń biologicznych, fizycznych lub chemicznych określonym w załączniku nr 6 do ustawy w celu doprowadzenia ich do stanu, który nie stwarza zagrożenia dla życia, zdrowia ludzi lub dla środowiska, 22) wytwórcy odpadów - rozumie się przez to każdego, którego działalność lub bytowanie powoduje powstawanie odpadów, oraz każdego, kto przeprowadza wstępne przetwarzanie, mieszanie lub inne działania powodujące zmianę charakteru lub składu tych odpadów, 23) zbieraniu odpadów - rozumie się przez to każde działanie, w szczególności umieszczanie w pojemnikach, segregowanie i magazynowanie odpadów, które ma na celu przygotowanie ich do transportu do miejsc odzysku lub unieszkodliwiania. Art. 4. 1.Minister właściwy do spraw środowiska, kierując się kategoriami oraz rodzajami odpadów wymienionymi w załącznikach nr 1 i 2, składnikami odpadów wymienionymi w załączniku nr 3 oraz właściwościami odpadów wymienionymi w załączniku nr 4, określi w drodze rozporządzenia: 1) katalog odpadów z podziałem na grupy, podgrupy i rodzaje, uwzględniający źródła powstawania odpadów, wraz z listą odpadów niebezpiecznych oraz ze sposobem klasyfikowania odpadów, 2) metodykę referencyjną badań odpadów wymienionych na liście odpadów niebezpiecznych pozwalającą na stwierdzenie, że nie posiadają one właściwości lub składników i właściwości, które powodują, że odpady te stanowią odpady niebezpieczne. 2.Minister właściwy do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje oraz stężenia substancji, które powodują, że urobek pochodzący z pogłębiania akwenów morskich w związku z utrzymaniem infrastruktury zapewniającej dostęp do portów, a także z pogłębianiem zbiorników wodnych, stawów, cieków naturalnych, kanałów i rowów w związku z utrzymaniem i regulacją wód, jest zanieczyszczony, kierując się właściwościami substancji, które mogą zanieczyścić ten urobek. Rozdział 2 Zasady gospodarowania odpadami Art. 5.Kto podejmuje działania powodujące lub mogące powodować powstawanie odpadów, powinien takie działania planować, projektować i prowadzić, tak aby: 1) zapobiegać powstawaniu odpadów lub ograniczać ilość odpadów i ich negatywne oddziaływanie na środowisko przy wytwarzaniu produktów, podczas i po zakończeniu ich użytkowania, 2) zapewniać zgodny z zasadami ochrony środowiska odzysk, jeżeli nie udało się zapobiec ich powstaniu, 3) zapewniać zgodne z zasadami ochrony środowiska unieszkodliwianie odpadów, których powstaniu nie udało się zapobiec lub których nie udało się poddać odzyskowi. Art. 6.Wytwórca odpadów jest obowiązany do stosowania takich sposobów produkcji lub form usług oraz surowców i materiałów, które zapobiegają powstawaniu odpadów lub pozwalają utrzymać na możliwie najniższym poziomie ich ilość, a także ograniczają negatywne oddziaływanie na środowisko lub zagrożenie życia lub zdrowia ludzi. Art. 7. 1.Posiadacz odpadów jest obowiązany do postępowania z odpadami w sposób zgodny z zasadami gospodarowania odpadami, wymaganiami ochrony środowiska oraz planami gospodarki odpadami. 2.Posiadacz odpadów jest obowiązany w pierwszej kolejności do poddania ich odzyskowi, a jeżeli z przyczyn technologicznych jest on niemożliwy lub nie jest uzasadniony z przyczyn ekologicznych lub ekonomicznych, to odpady te należy unieszkodliwiać w sposób zgodny z wymaganiami ochrony środowiska oraz planami gospodarki odpadami. 3.Odpady, których nie udało się poddać odzyskowi, powinny być tak unieszkodliwiane, aby składowane były wyłącznie te odpady, których unieszkodliwienie w inny sposób było niemożliwe z przyczyn technologicznych lub nieuzasadnione z przyczyn ekologicznych lub ekonomicznych. 4.Ministrowie właściwi do spraw gospodarki, zdrowia, rolnictwa, administracji publicznej, w zakresie swoich kompetencji, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska mogą określić, w drodze rozporządzeń, szczegółowy sposób postępowania z niektórymi rodzajami odpadów, kierując się potrzebą stworzenia schematów postępowania z tymi odpadami przez ich posiadaczy. Art. 8.Zakazuje się postępowania z odpadami w sposób sprzeczny z przepisami ustawy oraz przepisami o ochronie środowiska. Art. 9. 1.Odpady powinny być w pierwszej kolejności poddawane odzyskowi lub unieszkodliwiane w miejscu ich powstawania. 2.Odpady, które nie mogą być poddane odzyskowi lub unieszkodliwiane w miejscu ich powstawania, powinny być, uwzględniając najlepszą dostępną technikę lub technologię, o której mowa w art. 143 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska, przekazywane do najbliżej położonych miejsc, w których mogą być poddane odzyskowi lub unieszkodliwione. Art. 10.Odpady powinny być zbierane w sposób selektywny. Art. 11. 1.Zakazuje się mieszania odpadów niebezpiecznych różnych rodzajów oraz mieszania odpadów niebezpiecznych z odpadami innymi niż niebezpieczne, z zastrzeżeniem ust. 2. 2.Dopuszcza się mieszanie odpadów niebezpiecznych różnych rodzajów oraz mieszanie odpadów niebezpiecznych z odpadami innymi niż niebezpieczne, w celu poprawy bezpieczeństwa procesów odzysku lub unieszkodliwiania odpadów powstałych po zmieszaniu, jeżeli w wyniku prowadzenia tych procesów nie nastąpi wzrost zagrożenia dla życia i zdrowia ludzi lub środowiska. 3.W przypadku gdy odpady niebezpieczne uległy zmieszaniu z innymi odpadami, substancjami lub przedmiotami, to powinny być one rozdzielone, jeżeli zostaną spełnione łącznie następujące warunki: 1) w procesie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów powstałych po rozdzieleniu nastąpi ograniczenie zagrożenia dla życia i zdrowia ludzi lub środowiska, 2) jest to technicznie możliwe i ekonomicznie uzasadnione. 4.Transport odpadów niebezpiecznych z miejsc ich powstawania do miejsc odzysku lub unieszkodliwiania odpadów odbywa się z zachowaniem przepisów obowiązujących przy transporcie materiałów niebezpiecznych. 5.Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki, kierując się koniecznością ograniczania negatywnego oddziaływania na środowisko wynikającego z transportowania odpadów niebezpiecznych, określi, w drodze rozporządzenia, zakres i sposób stosowania przepisów o transporcie materiałów niebezpiecznych do transportu odpadów niebezpiecznych. Art. 12.Unieszkodliwianiu poddaje się te odpady, z których uprzednio wysegregowano odpady nadające się do odzysku. Art. 13. 1.Odzysk lub unieszkodliwianie odpadów może odbywać się tylko w miejscu wyznaczonym w trybie przepisów o zagospodarowaniu przestrzennym w instalacjach lub urządzeniach, które spełniają określone wymagania, z zastrzeżeniem ust. 2-4. 2.Przepisu ust. 1 nie stosuje się do: 1) posiadaczy odpadów prowadzących odzysk za pomocą działań określonych jako R10 w załączniku nr 5 do ustawy, 2) osób fizycznych prowadzących kompostowanie na potrzeby własne. 3.Dopuszcza się spalanie pozostałości roślinnych, poza instalacjami i urządzeniami, jeżeli spalanie to nie narusza odrębnych przepisów. 4.Jeżeli spalanie odpadów ze względów bezpieczeństwa jest niemożliwe w instalacjach lub urządzeniach przeznaczonych do tego celu, wojewoda może zezwolić na spalanie poza instalacjami lub urządzeniami, określając w drodze decyzji miejsce spalania, ilość odpadów, warunki spalania danego rodzaju odpadu oraz czas obowiązywania tej decyzji. 5.Instalacje oraz urządzenia do odzysku lub unieszkodliwiania odpadów mogą być eksploatowane tylko wówczas, gdy: 1) nie zostaną przekroczone standardy emisyjne, określone na podstawie odrębnych przepisów, 2) pozostałości powstające w wyniku działalności związanej z odzyskiem lub unieszkodliwianiem będą poddawane odzyskowi lub unieszkodliwiane z zachowaniem wymagań określonych w ustawie. 6.W razie niedopełnienia przez posiadacza odpadów, prowadzącego odzysk lub unieszkodliwianie odpadów, obowiązków, o których mowa w ust. 1 i 5 oraz w art. 11, art. 12 i art. 25 ust. 2, wojewódzki inspektor ochrony środowiska może wydać decyzję o wstrzymaniu tej działalności. Posiadacz odpadów pomimo wstrzymania prowadzonej działalności jest obowiązany do usunięcia jej skutków na własny koszt. 7.Postępowanie w sprawie wydania decyzji o wstrzymaniu działalności wszczyna się z urzędu. 8.W przypadkach określonych w ust. 6, na wniosek posiadacza odpadów, wojewódzki inspektor ochrony środowiska może ustalić termin do usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości, a w razie nieusunięcia ich w tym terminie - wstrzyma działalność związaną z odzyskiem lub unieszkodliwianiem odpadów. 9.W decyzji, o której mowa w ust. 6 i 8, określa się termin wstrzymania działalności, uwzględniając potrzebę bezpiecznego dla środowiska jej zakończenia. Rozdział 3 Plany gospodarki odpadami Art. 14. 1.Dla osiągnięcia celów założonych w polityce ekologicznej państwa oraz realizacji zasad, o których mowa w art. 5, a także stworzenia w kraju zintegrowanej i wystarczającej sieci instalacji i urządzeń do odzysku i unieszkodliwiania odpadów, spełniających wymagania określone w przepisach o ochronie środowiska, opracowywane są plany gospodarki odpadami. 2.Plany te określają: 1) aktualny stan gospodarki odpadami, 2) prognozowane zmiany w zakresie gospodarki odpadami, 3) działania zmierzające do poprawy sytuacji w zakresie gospodarowania odpadami, 4) instrumenty finansowe służące realizacji zamierzonych celów, 5) system monitoringu i oceny realizacji zamierzonych celów. 3.Plany są opracowywane na szczeblu krajowym, wojewódzkim, powiatowym i gminnym. 4.Krajowy plan gospodarki odpadami jest opracowywany przez ministra właściwego do spraw środowiska, a uchwalany przez Radę Ministrów. 5.Projekt wojewódzkiego, powiatowego lub gminnego planu gospodarki odpadami opracowują odpowiednio: zarząd województwa, zarząd powiatu lub zarząd gminy. 6.Wojewódzki, powiatowy i gminny plan gospodarki odpadami stanowi część odpowiedniego programu ochrony środowiska i jest tworzony w trybie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie środowiska. 7.Projekty planów podlegają zaopiniowaniu: 1) projekt planu krajowego - przez zarządy województw, 2) projekt planu wojewódzkiego - przez ministra właściwego do spraw środowiska, zarządy powiatów i gmin z terenu województwa, 3) projekt planu powiatowego - przez zarząd województwa oraz przez zarządy gmin z terenu powiatu, 4) projekt planu gminnego - przez zarząd województwa oraz zarząd powiatu. 8.Organy, o których mowa w ust. 7, udzielają opinii w terminie nie dłuższym niż 2 miesiące od dnia otrzymania projektu. Nieudzielenie opinii w tym terminie uznaje się za opinię pozytywną. 9.W miastach, w których funkcje organów powiatu sprawują organy gminy, plan gospodarki odpadami obejmuje zadania planu powiatowego i gminnego. Projekt planu jest opiniowany przez zarząd województwa. 10.Dla obszaru miasta stołecznego Warszawy zarząd powiatu warszawskiego opracowuje projekt wspólnego planu gospodarki odpadami, obejmujący zadania planu powiatowego i gminnego, który jest opiniowany przez zarząd województwa mazowieckiego oraz zarządy gmin z terenu powiatu warszawskiego; plan ten uchwala rada powiatu warszawskiego. 11.Zarządy gmin, będących członkami związków międzygminnych, mogą opracować jeden projekt wspólnego planu gospodarki odpadami, obejmujący zadania gminnego planu gospodarki odpadami. Projekt planu jest opiniowany przez zarządy województw i powiatów, na których terenie położone są gminy. 12.Zarządy powiatów, będących członkami związków powiatów, mogą opracować jeden projekt wspólnego planu gospodarki odpadami, obejmujący zadania powiatowego planu gospodarki odpadami. Projekt planu jest opiniowany przez zarządy województw, na terenie których położone są powiaty oraz zarządy gmin z terenu tych powiatów. 13.Minister właściwy do spraw środowiska, zarząd województwa, zarząd powiatu i zarząd gminy składają co 2 lata, odpowiednio Radzie Ministrów, sejmikowi województwa, radzie powiatu i radzie gminy, sprawozdanie z realizacji planu gospodarki odpadami. 14.Plany gospodarki odpadami podlegają aktualizacji nie rzadziej niż co 4 lata. Art. 15. 1.Plany gospodarki odpadami powinny być opracowywane zgodnie z polityką ekologiczną państwa. 2.Wojewódzki, powiatowy lub gminny plan gospodarki odpadami powinien być opracowywany zgodnie z planami wyższego szczebla. 3.Krajowy, wojewódzki, powiatowy lub gminny plan gospodarki odpadami określa w szczególności: 1) rodzaj, ilość i źródło pochodzenia odpadów, które mają być poddane procesom odzysku lub unieszkodliwiania, 2) rozmieszczenie istniejących instalacji i urządzeń do odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, wraz z wykazem podmiotów prowadzących działalność w tym zakresie, 3) działania zmierzające do zapobiegania powstawaniu odpadów lub ograniczania ilości odpadów i ich negatywnego oddziaływania na środowisko oraz prawidłowego postępowania z nimi, w tym ograniczenia ilości odpadów ulegających biodegradacji zawartych w odpadach komunalnych kierowanych na składowiska, 4) projektowany system gospodarowania odpadami. 4.Gminny plan gospodarki odpadami określa ponadto: 1) rodzaj i harmonogram realizacji przedsięwzięć, 2) harmonogram uruchamiania środków finansowych i ich źródła. 5.Krajowy plan gospodarki odpadami może określać przedsięwzięcia priorytetowe o charakterze ponadwojewódzkim, niezbędne do utworzenia i utrzymania w kraju zintegrowanej i wystarczającej sieci instalacji i urządzeń do unieszkodliwiania odpadów. 6.Rada Ministrów może określić, w drodze rozporządzenia, zasady oraz sposób finansowania przedsięwzięć priorytetowych o charakterze ponadwojewódzkim, o których mowa w ust. 5, kierując się potrzebą utworzenia i utrzymania w kraju zintegrowanej i wystarczającej sieci instalacji i urządzeń do unieszkodliwiania odpadów. 7.Krajowy, wojewódzki, powiatowy lub gminny plan gospodarki odpadami obejmuje wszystkie rodzaje odpadów powstających na terenie danej jednostki administracyjnej oraz przywożonych na jej teren, a w szczególności odpady komunalne z uwzględnieniem odpadów ulegających biodegradacji, odpady opakowaniowe, odpady budowlane, wraki samochodowe, opony oraz odpady niebezpieczne, w tym odpady medyczne i weterynaryjne, oleje odpadowe, baterie i akumulatory. 8.Minister właściwy do spraw środowiska może określić, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres, sposób i formę sporządzania wojewódzkiego, powiatowego i gminnego planu gospodarki odpadami, kierując się potrzebą ujednolicenia sposobu przygotowania planów i zapewnienia ich spójności. Art. 16.Przedsięwzięcia związane z unieszkodliwianiem odpadów mogą być realizowane z udziałem środków z funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej, o ile przedsięwzięcia te zostały ujęte w planie gospodarki odpadami. Rozdział 4 Obowiązki posiadaczy odpadów Art. 17. 1.Wytwórca odpadów prowadzący instalację jest obowiązany do: 1) uzyskania pozwolenia na wytwarzanie odpadów, jeżeli wytwarza powyżej 1 tony odpadów niebezpiecznych rocznie lub powyżej 5 tysięcy ton rocznie odpadów innych niż niebezpieczne, 2) uzyskania decyzji zatwierdzającej program gospodarki odpadami niebezpiecznymi, jeżeli wytwarza do 1 tony odpadów niebezpiecznych rocznie, 3) przedłożenia informacji o wytwarzanych odpadach oraz o sposobach gospodarowania wytworzonymi odpadami, jeżeli wytwarza od 5 do 5 tysięcy ton rocznie odpadów innych niż niebezpieczne. 2.Wytwórca odpadów nieprowadzący instalacji jest obowiązany do: 1) uzyskania decyzji zatwierdzającej program gospodarki odpadami niebezpiecznymi, jeżeli wytwarza odpady niebezpieczne w ilości powyżej 100 kg rocznie, 2) przedłożenia informacji o wytwarzanych odpadach oraz o sposobach gospodarowania wytworzonymi odpadami, jeżeli wytwarza odpady niebezpieczne w ilości do 100 kg rocznie albo powyżej 5 ton rocznie odpadów innych niż niebezpieczne. 3.Rada gminy może podjąć uchwałę o obowiązku złożenia informacji o wytwarzanych odpadach oraz o sposobach gospodarowania wytworzonymi odpadami przez wytwórców odpadów, o których mowa w ust. 1 i 2, wytwarzających odpady inne niż niebezpieczne w ilości do 5 ton rocznie. 4.Wymóg uzyskania decyzji, o których mowa w ust. 1, a także przedłożenia informacji o wytwarzanych odpadach oraz o sposobach gospodarowania wytworzonymi odpadami nie dotyczy wytwórcy odpadów prowadzącego instalację, na której prowadzenie wymagane jest pozwolenie zintegrowane, o którym mowa w przepisach o ochronie środowiska. 5.Przepisów ust. 1-4 nie stosuje się do odpadów komunalnych. Art. 18. 1.Wniosek o wydanie pozwolenia na wytwarzanie odpadów powinien spełniać wymagania określone w przepisach o ochronie środowiska oraz dodatkowo zawierać następujące informacje: 1) wyszczególnienie rodzajów odpadów przewidzianych do wytwarzania, z uwzględnieniem ich podstawowego składu chemicznego i właściwości, 2) określenie ilości odpadów poszczególnych rodzajów przewidzianych do wytwarzania w ciągu roku, 3) wskazanie sposobów zapobiegania powstawaniu odpadów lub ograniczania ilości odpadów i ich negatywnego oddziaływania na środowisko, 4) szczegółowy opis sposobów gospodarowania odpadami, z uwzględnieniem zbierania, transportu, odzysku i unieszkodliwiania odpadów, 5) wskazanie miejsca i sposobu magazynowania odpadów. 2.Pozwolenie na wytwarzanie odpadów powinno spełniać wymagania określone w przepisach o ochronie środowiska oraz dodatkowo określać: 1) ilość odpadów poszczególnych rodzajów dopuszczonych do wytworzenia w ciągu roku, 2) sposoby gospodarowania odpadami, 3) miejsce i sposób magazynowania odpadów. 3.Właściwy organ odmawia wydania pozwolenia na wytwarzanie odpadów w przypadkach określonych w przepisach o ochronie środowiska lub jeżeli zamierzony sposób gospodarki odpadami: 1) mógłby powodować zagrożenia dla zdrowia, życia ludzi lub dla środowiska, 2) jest niezgodny z planami gospodarki odpadami, o których mowa w rozdziale 3. 4.Kopię wydanej decyzji wojewoda lub starosta przekazuje właściwemu marszałkowi województwa oraz wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta. Art. 19. 1.Wniosek o zatwierdzenie programu gospodarki odpadami niebezpiecznymi, do którego dołącza się ten program, wytwórca odpadów niebezpiecznych obowiązany jest przedłożyć właściwemu organowi na dwa miesiące przed rozpoczęciem działalności powodującej powstawanie odpadów niebezpiecznych lub zmianą tej działalności wpływającą na rodzaj, ilość wytwarzanych odpadów niebezpiecznych lub sposób gospodarowania nimi. 2.Program gospodarki odpadami niebezpiecznymi jest zatwierdzany w drodze decyzji przez właściwy organ, którym jest: 1) wojewoda - dla przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dla których obowiązek sporządzania raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko wynika z przepisów o ochronie środowiska oraz gdy dotyczy eksploatacji instalacji na terenach zakładów zaliczanych do tych przedsięwzięć, 2) starosta - dla pozostałych przedsięwzięć. 3.Właściwość miejscową organu, o którym mowa w ust. 2, ustala się według miejsca wytwarzania odpadów niebezpiecznych. 4.Wojewoda zatwierdza program gospodarki odpadami niebezpiecznymi po zasięgnięciu opinii wójta, burmistrza lub prezydenta miasta, właściwego ze względu na miejsce wytwarzania odpadów niebezpiecznych. 5.Starosta zatwierdza program gospodarki odpadami niebezpiecznymi po zasięgnięciu opinii wójta, burmistrza lub prezydenta miasta oraz powiatowego inspektora sanitarnego, właściwych ze względu na miejsce wytwarzania odpadów niebezpiecznych; wymóg zasięgania opinii prezydenta miasta nie dotyczy prezydenta miasta na prawach powiatu. 6.Kopię wydanej decyzji wojewoda lub starosta przekazuje właściwemu marszałkowi województwa oraz wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta. Art. 20. 1.Program gospodarki odpadami niebezpiecznymi, dołączany do wniosku o wydanie decyzji zatwierdzającej program gospodarki odpadami niebezpiecznymi, powinien zawierać: 1) wyszczególnienie rodzajów odpadów niebezpiecznych przewidzianych do wytwarzania, a w przypadkach gdy określenie rodzaju nie jest wystarczające do ustalenia zagrożeń, jakie mogą powodować odpady niebezpieczne, właściwy organ może wezwać wnioskodawcę do podania podstawowego składu chemicznego i właściwości odpadów, 2) określenie ilości odpadów niebezpiecznych poszczególnych rodzajów przewidzianych do wytwarzania w ciągu roku, 3) informacje wskazujące na sposoby zapobiegania powstawaniu odpadów niebezpiecznych lub ograniczania ilości odpadów i ich negatywnego oddziaływania na środowisko, 4) szczegółowy opis sposobów gospodarowania odpadami, z uwzględnieniem zbierania, transportu, odzysku lub unieszkodliwiania odpadów niebezpiecznych, 5) wskazanie miejsca i sposobu magazynowania odpadów. 2.We wniosku o zatwierdzenie programu gospodarki odpadami niebezpiecznymi wytwórca odpadów określa czas prowadzenia działalności związanej z wytwarzaniem odpadów. Art. 21.W decyzji zatwierdzającej program gospodarki odpadami niebezpiecznymi określa się: 1) ilość odpadów niebezpiecznych poszczególnych rodzajów dopuszczonych do wytworzenia w ciągu roku, 2) sposoby gospodarowania odpadami niebezpiecznymi, 3) miejsce i sposób magazynowania odpadów niebezpiecznych, 4) termin obowiązywania decyzji, wydawanej na czas oznaczony nie dłuższy niż 10 lat. Art. 22. 1.Właściwy organ odmawia wydania decyzji zatwierdzającej program gospodarki odpadami niebezpiecznymi, jeżeli: 1) zamierzony sposób gospodarki odpadami niebezpiecznymi mógłby powodować zagrożenia dla zdrowia, życia ludzi lub dla środowiska, 2) zamierzony sposób gospodarki odpadami niebezpiecznymi jest niezgodny z planami gospodarki odpadami. 2.Kopię wydanej decyzji wojewoda lub starosta przekazuje właściwemu wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta. Art. 23. 1.Jeżeli wytwórca odpadów niebezpiecznych narusza przepisy ustawy lub działa niezgodnie z decyzją zatwierdzającą program gospodarki odpadami niebezpiecznymi, właściwy organ wzywa go do niezwłocznego zaniechania naruszeń. 2.Jeżeli wytwórca odpadów niebezpiecznych mimo wezwania, o którym mowa w ust. 1, nadal narusza przepisy ustawy lub działa niezgodnie z decyzją zatwierdzającą program gospodarki odpadami niebezpiecznymi, właściwy organ wstrzymuje, w drodze decyzji, działalność wytwórcy odpadów w zakresie objętym programem gospodarki odpadami niebezpiecznymi. 3.Decyzji, o której mowa w ust. 2, właściwy organ nadaje rygor natychmiastowej wykonalności, uwzględniając potrzebę bezpiecznego dla środowiska zakończenia działalności wytwórcy odpadów w zakresie objętym programem gospodarki odpadami niebezpiecznymi. 4.Wstrzymanie działalności nie powoduje wygaśnięcia obowiązku usunięcia skutków prowadzonej działalności na koszt wytwórcy odpadów niebezpiecznych. 5.Postępowanie w sprawie wydania decyzji, o której mowa w ust. 2, wszczyna się z urzędu. Art. 24. 1.Informację o wytwarzanych odpadach oraz o sposobach gospodarowania wytworzonymi odpadami przedkłada się właściwemu organowi na dwa miesiące przed rozpoczęciem działalności powodującej powstawanie odpadów lub zmianą tej działalności wpływającą na rodzaj lub ilość wytwarzanych odpadów lub sposób gospodarowania nimi. 2.Właściwym organem, o którym mowa w ust. 1, jest: 1) wojewoda - dla przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dla których obowiązek sporządzania raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko wynika z przepisów o ochronie środowiska oraz gdy dotyczy eksploatacji instalacji na terenach zakładów zaliczanych do tych przedsięwzięć, 2) starosta - dla pozostałych przedsięwzięć. 3.Właściwość miejscową organów określonych w ust. 2 ustala się według miejsca wytwarzania odpadów. 4.Informacja, o której mowa w ust. 1, powinna zawierać: 1) wyszczególnienie rodzajów odpadów przewidzianych do wytwarzania, a w przypadkach, gdy określenie rodzaju nie jest wystarczające do ustalenia zagrożeń, jakie te odpady mogą powodować, właściwy organ może wezwać wnioskodawcę do podania podstawowego składu chemicznego i właściwości odpadów, 2) określenie ilości odpadów poszczególnych rodzajów przewidzianych do wytwarzania w ciągu roku, 3) informacje wskazujące na sposoby zapobiegania powstawaniu odpadów lub ograniczania ilości odpadów i ich negatywnego oddziaływania na środowisko, 4) szczegółowy opis sposobów gospodarowania odpadami, z uwzględnieniem zbierania, transportu, odzysku i unieszkodliwiania odpadów, 5) wskazanie miejsca i sposobu magazynowania odpadów. 5.Do rozpoczęcia działalności powodującej powstawanie odpadów można przystąpić, jeżeli organ właściwy do przyjęcia informacji, o której mowa w ust. 1, w terminie 30 dni od dnia złożenia informacji nie wniesie sprzeciwu w drodze decyzji. 6.W przypadku stwierdzenia przez organ na podstawie złożonej informacji, o której mowa w ust. 1, lub własnych ustaleń, że odpady niebezpieczne wytworzone w ilości do 100 kg rocznie mogą powodować, ze względu na ich ilość lub rodzaj, zagrożenie dla życia, zdrowia ludzi lub środowiska, organ w terminie miesiąca od otrzymania informacji zobowiązuje, w drodze decyzji, wytwórcę odpadów do przedłożenia wniosku o zatwierdzenie programu gospodarki odpadami niebezpiecznymi. 7.W przypadku gdy wytwórca odpadów narusza przepisy ustawy lub działa w sposób niezgodny ze złożoną informacją, organ, któremu należało przedłożyć informację, wzywa go do niezwłocznego zaniechania naruszeń. 8.Jeżeli wytwórca odpadów mimo wezwania, o którym mowa w ust. 7, nadal narusza przepisy ustawy lub działa w sposób niezgodny ze złożoną informacją, organ właściwy do otrzymania informacji wstrzymuje w drodze decyzji działalność powodującą wytwarzanie odpadów, uwzględniając potrzebę bezpiecznego dla środowiska zakończenia tej działalności. W takim przypadku wytwórca odpadów zobowiązany jest do usunięcia skutków prowadzonej działalności na własny koszt. 9.Kopię informacji o wytwarzanych odpadach oraz sposobach gospodarowania wytworzonymi odpadami, a także decyzji, o których mowa w ust. 5, 6 i ust. 8, wojewoda lub starosta przekazuje właściwemu marszałkowi województwa oraz wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta. Art. 25. 1.Wytwórca odpadów może zlecić wykonanie obowiązku gospodarowania odpadami innemu posiadaczowi odpadów. 2.Posiadacz odpadów może je przekazywać wyłącznie podmiotom, które uzyskały zezwolenie właściwego organu na prowadzenie działalności w zakresie gospodarki odpadami, chyba że działalność taka nie wymaga uzyskania zezwolenia. 3.Jeżeli posiadacz odpadów, w tym wytwórca odpadów, przekazuje odpady następnemu posiadaczowi odpadów, który ma zezwolenie właściwego organu na prowadzenie działalności w zakresie gospodarowania tymi odpadami, odpowiedzialność za działania objęte tym zezwoleniem przenosi się na tego następnego posiadacza odpadów. Art. 26. 1.Posiadacz odpadów, który prowadzi działalność w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, obowiązany jest do uzyskania zezwolenia na prowadzenie tej działalności, z zastrzeżeniem art. 31 ust. 1, art. 33 ust. 2 i 4 oraz art. 43 ust. 5. 2.Zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów jest wydawane, w drodze decyzji, przez właściwy organ na czas oznaczony, nie dłuższy niż 10 lat. 3.Właściwym organem, o którym mowa w ust. 2, jest: 1) wojewoda - dla przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dla których obowiązek sporządzania raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko wynika z przepisów o ochronie środowiska oraz gdy dotyczy eksploatacji instalacji na terenach zakładów zaliczanych do tych przedsięwzięć, 2) starosta - dla pozostałych przedsięwzięć. 4.Właściwość miejscową organu, o którym mowa ust. 3, ustala się według miejsca prowadzenia działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów. 5.Wojewoda wydaje zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, po zasięgnięciu opinii wójta, burmistrza lub prezydenta miasta, właściwego ze względu na miejsce prowadzenia działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów. 6.Starosta wydaje zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, po zasięgnięciu opinii wójta, burmistrza lub prezydenta miasta oraz powiatowego inspektora sanitarnego, właściwych ze względu na miejsce prowadzenia działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów; wymóg zasięgania opinii prezydenta miasta nie dotyczy prezydenta miasta na prawach powiatu. 7.Kopię wydanej decyzji wojewoda lub starosta przekazuje właściwemu marszałkowi województwa oraz wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta. 8.Wymóg uzyskania decyzji, o której mowa w ust. 1, nie dotyczy posiadacza odpadów prowadzącego działalność w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów w instalacji, na której prowadzenie wymagane jest pozwolenie zintegrowane, o którym mowa w przepisach o ochronie środowiska. 9.Przepisów ust. 1-8 nie stosuje się do odpadów komunalnych. Art. 27. 1.Zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów wydaje się na wniosek, który powinien zawierać: 1) wyszczególnienie rodzajów odpadów przewidywanych do odzysku lub unieszkodliwiania; w przypadku gdy określenie rodzaju jest niewystarczające do ustalenia zagrożeń, jakie te odpady mogą powodować dla środowiska, właściwy organ może wezwać wnioskodawcę do podania podstawowego składu chemicznego i właściwości odpadów, 2) określenie ilości odpadów poszczególnych rodzajów poddawanych odzyskowi lub unieszkodliwianiu w okresie roku, 3) oznaczenie miejsca prowadzenia działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, 4) wskazanie sposobu i środków transportu odpadów, 5) wskazanie miejsca i sposobu magazynowania odpadów, 6) szczegółowy opis stosowanych metod odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, 7) przedstawienie możliwości technicznych i organizacyjnych pozwalających należycie wykonywać działalność w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, ze szczególnym uwzględnieniem kwalifikacji zawodowych lub przeszkolenia pracowników oraz liczby i jakości posiadanych instalacji i urządzeń odpowiadających wymaganiom ochrony środowiska, 8) przewidywany okres wykonywania działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów. 2.W zezwoleniu na prowadzenie działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów określa się: 1) rodzaj i ilość odpadów przewidywanych do odzysku lub unieszkodliwiania w okresie roku, 2) miejsce i dopuszczone metody odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, 3) dodatkowe warunki prowadzenia działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, jeżeli wymaga tego specyfika odpadów, w szczególności niebezpiecznych, lub potrzeba zachowania wymagań ochrony życia, zdrowia ludzi lub ochrony środowiska, 4) miejsce i sposób magazynowania odpadów, 5) warunki transportu odpadów, 6) czas obowiązywania zezwolenia. 3.Zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie unieszkodliwiania odpadów niebezpiecznych może być wydane po sprawdzeniu przez wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska funkcjonowania instalacji i urządzeń służących do unieszkodliwiania oraz po uzyskaniu wymaganego pozwolenia na użytkowanie obiektu w rozumieniu przepisów prawa budowlanego. Art. 28. 1.Posiadacz odpadów, który prowadzi działalność w zakresie zbierania lub transportu odpadów, jest obowiązany uzyskać zezwolenie na prowadzenie tej działalności, z zastrzeżeniem art. 32 ust. 1. 2.Zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie zbierania lub transportu odpadów wydaje starosta po zasięgnięciu opinii właściwego wójta, burmistrza lub prezydenta miasta oraz powiatowego inspektora sanitarnego; wymóg zasięgania opinii prezydenta miasta nie dotyczy prezydenta miasta na prawach powiatu. 3.Właściwym starostą, o którym mowa w ust. 2, jest: 1) do wydania zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania odpadów - starosta właściwy ze względu na miejsce zbierania odpadów, 2) do wydania zezwolenia na transport odpadów - starosta właściwy ze względu na miejsce siedziby lub zamieszkania posiadacza odpadów. 4.Zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie zbierania lub transportu odpadów wydaje się w drodze decyzji na wniosek, który powinien odpowiednio zawierać: 1) wyszczególnienie rodzajów odpadów przewidywanych do zbierania lub transportu; w przypadku gdy określenie rodzaju jest niewystarczające do ustalenia zagrożeń, jakie te odpady mogą powodować dla środowiska, właściwy organ może wezwać wnioskodawcę do podania podstawowego składu chemicznego i właściwości odpadów, 2) oznaczenie obszaru prowadzenia działalności, 3) wskazanie miejsca i sposobu magazynowania odpadów, 4) wskazanie sposobu i środków transportu odpadów, 5) przedstawienie możliwości technicznych i organizacyjnych pozwalających należycie wykonywać działalność w zakresie zbierania lub transportu odpadów, 6) przewidywany okres wykonywania działalności w zakresie zbierania lub transportu odpadów. 5.W zezwoleniu na prowadzenie działalności w zakresie zbierania lub transportu odpadów określa się odpowiednio: 1) rodzaje odpadów przewidywanych do zbierania lub transportu, 2) oznaczenie obszaru prowadzenia działalności, 3) miejsce i sposób magazynowania odpadów, 4) sposób i środki transportu odpadów, 5) dodatkowe warunki prowadzenia działalności w zakresie zbierania lub transportu odpadów, jeżeli wymaga tego specyfika odpadów, w szczególności niebezpiecznych, lub potrzeba zachowania wymagań ochrony życia, zdrowia ludzi lub ochrony środowiska, 6) czas obowiązywania zezwolenia. 6.Zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie zbierania lub transportu odpadów jest wydawane w drodze decyzji, przez właściwy organ na czas oznaczony nie dłuższy niż 10 lat. 7.Kopię wydanej decyzji starosta przekazuje właściwemu marszałkowi województwa. 8.Przepisów ust. 1-7 nie stosuje się do odpadów komunalnych. Art. 29. 1.Właściwy organ odmówi wydania zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie odzysku, unieszkodliwiania, zbierania lub transportu odpadów, jeżeli zamierzony sposób gospodarki odpadami: 1) jest niezgodny z wymaganiami ustawy, 2) mógłby powodować zagrożenia dla życia, zdrowia ludzi lub dla środowiska, 3) jest niezgodny z planami gospodarki odpadami. 2.Właściwy organ odmówi wydania zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie termicznego przekształcenia odpadów niebezpiecznych lub składowania odpadów, jeżeli kierownik spalarni odpadów niebezpiecznych lub innej instalacji, w której mają być przyjmowane odpady niebezpieczne do termicznego przekształcenia, albo kierownik składowiska odpadów nie posiadają świadectwa stwierdzającego kwalifikacje w zakresie gospodarowania odpadami. 3.Kopię wydanej decyzji wojewoda lub starosta przekazuje właściwemu wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta. Art. 30. 1.Jeżeli posiadacz odpadów, który uzyskał zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie odzysku, unieszkodliwiania, zbierania lub transportu odpadów, narusza przepisy ustawy lub działa niezgodnie z wydanym zezwoleniem, właściwy organ wzywa go do niezwłocznego zaniechania naruszeń. 2.Jeżeli posiadacz odpadów, o którym mowa w ust. 1, mimo wezwania, nadal narusza przepisy ustawy lub działa niezgodnie z wydanym zezwoleniem, właściwy organ cofa to zezwolenie w drodze decyzji bez odszkodowania. 3.Cofnięcie zezwolenia, o którym mowa w ust. 1, powoduje wstrzymanie działalności objętej tym zezwoleniem. 4.Decyzji, o której mowa w ust. 2, właściwy organ może nadać rygor natychmiastowej wykonalności, uwzględniając potrzebę bezpiecznego dla środowiska zakończenia działalności. 5.Posiadacz odpadów, pomimo wstrzymania prowadzonej działalności, jest obowiązany do usunięcia jej skutków na własny koszt. 6.Postępowanie w sprawie wydania decyzji, o której mowa w ust. 2, wszczyna się z urzędu. 7.Kopię wydanej decyzji wojewoda lub starosta przekazuje właściwemu marszałkowi województwa oraz wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta. Art. 31. 1.Wytwórca odpadów, który prowadzi działalność w zakresie odzysku, unieszkodliwiania, zbierania lub transportu odpadów, jest zwolniony z obowiązku uzyskania zezwolenia na prowadzenie tej działalności, jeżeli posiada pozwolenie na wytwarzanie odpadów lub decyzję zatwierdzającą program gospodarki odpadami niebezpiecznymi. 2.Wytwórca odpadów, o którym mowa w ust. 1, we wniosku o wydanie pozwolenia na wytwarzanie odpadów lub decyzji zatwierdzającej program gospodarki odpadami niebezpiecznymi jest obowiązany uwzględnić odpowiednio wymagania przewidziane dla wniosku o wydanie zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie odzysku, unieszkodliwiania, zbierania lub transportu odpadów. 3.Właściwy organ, wydając pozwolenie na wytwarzanie odpadów lub decyzję zatwierdzającą program gospodarki odpadami niebezpiecznymi, uwzględnia odpowiednio wymagania przewidziane dla zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie odzysku, unieszkodliwiania, zbierania lub transportu odpadów. 4.Jeżeli miejsce prowadzenia odzysku, unieszkodliwiania lub zbierania odpadów przez wytwórcę, o którym mowa w ust. 1, jest inne niż miejsce wytwarzania odpadów, właściwy organ, wydając pozwolenie na wytwarzanie odpadów lub decyzję zatwierdzającą program gospodarki odpadami niebezpiecznymi, zasięga opinii wójta, burmistrza lub prezydenta miasta, a jeżeli organem właściwym jest starosta - również powiatowego inspektora sanitarnego, właściwych ze względu na miejsce prowadzenia odzysku, unieszkodliwiania lub zbierania odpadów. Art. 32. 1.Posiadacz odpadów, który łącznie prowadzi działalność w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów oraz zbierania lub transportu odpadów, jest zwolniony z obowiązku uzyskania zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania lub transportu odpadów. 2.Posiadacz odpadów, o którym mowa w ust. 1, powinien dodatkowo uwzględnić we wniosku o wydanie zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów wymagania przewidziane dla wniosku o wydanie zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania lub transportu odpadów. 3.Właściwy organ, wydając zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, uwzględnia dodatkowo wymagania przewidziane dla zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania lub transportu odpadów. Art. 33. 1.Posiadacz odpadów może przekazać określone rodzaje odpadów w celu ich wykorzystania osobie fizycznej lub jednostce organizacyjnej, niebędącym przedsiębiorcami, na ich własne potrzeby. 2.Prowadzenie działalności w zakresie wykorzystania odpadów na własne potrzeby przez osoby fizyczne lub jednostki organizacyjne, niebędące przedsiębiorcami, nie wymaga zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie odzysku. 3.Minister właściwy do spraw środowiska, kierując się właściwościami odpadów oraz możliwościami bezpiecznego ich wykorzystania przez osoby fizyczne lub jednostki organizacyjne, o których mowa w ust. 1, określi, w drodze rozporządzenia, listę rodzajów odpadów, które posiadacz odpadów może przekazywać tym osobom fizycznym lub jednostkom organizacyjnym do wykorzystania na ich własne potrzeby. 4.Minister właściwy do spraw gospodarki w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska, kierując się właściwościami odpadów oraz oddziaływaniem na środowisko poszczególnych rodzajów działalności w zakresie zbierania, transportu, odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, może określić, w drodze rozporządzenia, rodzaje odpadów, których zbieranie, transport, odzysk lub unieszkodliwianie nie wymaga zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania, transportu, odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, oraz podstawowe wymagania dla zbierania, transportu, procesów odzysku lub unieszkodliwiania tych rodzajów odpadów. 5.Posiadacz odpadów, który jest zwolniony z obowiązku uzyskiwania zezwoleń na prowadzenie działalności w zakresie zbierania, transportu, odzysku lub unieszkodliwiania odpadów zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 4, ma obowiązek zgłoszenia do rejestru prowadzonego przez starostę właściwego ze względu na miejsce prowadzenia zbierania, odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, a w przypadku transportu odpadów - przez starostę właściwego ze względu na miejsce siedziby lub zamieszkania posiadacza odpadów. Starosta przekazuje marszałkowi województwa łączne zestawienie rejestrów, w terminie do końca pierwszego kwartału za poprzedni rok kalendarzowy. 6.W razie niedopełnienia wymagań, określonych w przepisach wydanych na podstawie ust. 4, przez posiadacza odpadów, o którym mowa w ust. 5, wojewódzki inspektor ochrony środowiska może wydać decyzję o wstrzymaniu działalności w zakresie zbierania, transportu, odzysku lub unieszkodliwiania odpadów. 7.Decyzję, o której mowa w ust. 6, może wydać również wojewódzki inspektor sanitarny w przypadku stwierdzenia zagrożenia dla życia lub zdrowia ludzi. 8.W przypadkach określonych w ust. 6 i 7, na wniosek posiadacza odpadów, odpowiednio wojewódzki inspektor ochrony środowiska lub wojewódzki inspektor sanitarny może ustalić termin do usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości, a w razie nieusunięcia ich w tym terminie - wstrzyma działalność w zakresie zbierania, transportu, odzysku lub unieszkodliwiania odpadów. 9.W decyzjach, o których mowa w ust. 6 i 7, ustala się termin wstrzymania działalności, uwzględniając potrzebę bezpiecznego dla środowiska zakończenia działalności w zakresie zbierania, transportu, odzysku lub unieszkodliwiania odpadów. 10.Decyzje, o których mowa w ust. 6 i 7, wydawane są z urzędu. 11.Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, zakres informacji podawanych przy rejestracji przez posiadaczy odpadów, o których mowa w ust. 5, oraz sposób rejestracji, kierując się potrzebą ujednolicenia procedury rejestracji. Art. 34. 1.Wójt, burmistrz lub prezydent miasta, w drodze decyzji, nakazuje posiadaczowi odpadów usunięcie odpadów z miejsc nieprzeznaczonych do ich składowania lub magazynowania, wskazując sposób wykonania tej decyzji. 2.Decyzja, o której mowa w ust. 1, wydawana jest z urzędu. Art. 35. 1.Jeżeli przemawia za tym szczególnie ważny interes społeczny, związany z ochroną środowiska, a w szczególności z zagrożeniem pogorszenia stanu środowiska w znacznych rozmiarach, w decyzjach, o których mowa w art. 17 ust. 1 i 2, art. 26 ust. 1, art. 28 ust. 1, może być ustanowione zabezpieczenie roszczeń z tytułu wystąpienia negatywnych skutków w środowisku. 2.Do ustanowienia zabezpieczenia roszczeń, zwrotu ustanowionego zabezpieczenia oraz orzeczenia o przeznaczeniu zabezpieczenia na usunięcie negatywnych skutków w środowisku stosuje się odpowiednio art. 187 ust. 2-4 oraz art. 198 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska. Art. 36. 1.Posiadacz odpadów, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jest obowiązany do prowadzenia ich ilościowej i jakościowej ewidencji zgodnie z przyjętym katalogiem odpadów i listą odpadów niebezpiecznych; ewidencja ta w przypadku posiadacza odpadów, który prowadzi działalność w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, powinna obejmować sposoby gospodarowania odpadami, a także dane o ich pochodzeniu i miejscu przeznaczenia. 2.W przypadku odpadów komunalnych ewidencję prowadzą podmioty, o których mowa w art. 7 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. Nr 132, poz. 622, z 1997 r. Nr 60, poz. 369 i Nr 121, poz. 770 oraz z 2000 r. Nr 22, poz. 272). 3.Obowiązek prowadzenia ewidencji odpadów nie dotyczy osób fizycznych i jednostek organizacyjnych, niebędących przedsiębiorcami, które wykorzystują odpady na własne potrzeby. 4.Ewidencję, o której mowa w ust. 1, prowadzi się, z zastrzeżeniem ust. 5, z zastosowaniem następujących dokumentów ewidencji odpadów: 1) karty ewidencji odpadu, prowadzonej dla każdego rodzaju odpadu odrębnie, 2) karty przekazania odpadu. 5.Posiadacz odpadów prowadzący działalność wyłącznie w zakresie transportu odpadów prowadzi ewidencję z zastosowaniem tylko karty przekazania odpadów. 6.Dokumenty ewidencji odpadów powinny zawierać następujące dane: imię i nazwisko, adres zamieszkania lub nazwę i adres siedziby posiadacza odpadów. 7.Posiadacz odpadów, który przejmuje odpad od innego posiadacza, jest obowiązany potwierdzić przejęcie odpadu na karcie przekazania odpadu, o której mowa w ust. 4 pkt 2, wypełnionej przez posiadacza, który przekazuje ten odpad. 8.Kartę przekazania odpadu sporządza się w dwóch egzemplarzach, po jednym dla każdego z posiadaczy, o których mowa w ust. 7. 9.Dopuszcza się sporządzanie zbiorczej karty przekazania odpadu, obejmującej odpad danego rodzaju przekazywany łącznie w czasie jednego miesiąca kalendarzowego temu samemu posiadaczowi. 10.Posiadacz odpadów ma obowiązek przechowywać dokumenty sporządzone na potrzeby ewidencji przez okres 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym sporządzono te dokumenty, z zastrzeżeniem art. 37 ust. 4. 11.Posiadacz odpadów jest obowiązany przedstawić dokumenty ewidencji odpadów na żądanie organów przeprowadzających kontrolę. 12.Marszałek województwa właściwy ze względu na miejsce wytwarzania, odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, w drodze decyzji, może zobowiązać posiadacza odpadów do przedłożenia dokumentów ewidencji odpadów. 13.Minister właściwy do spraw środowiska, kierując się szkodliwością odpadów oraz potrzebą wprowadzenia ułatwień dla małych i średnich przedsiębiorstw, określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje odpadów lub ich ilości, dla których nie ma obowiązku prowadzenia ewidencji odpadów, oraz kategorie małych i średnich przedsiębiorstw, które mogą prowadzić uproszczoną ewidencję odpadów. 14.Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, wzory dokumentów stosowanych na potrzeby ewidencji odpadów, z wyodrębnieniem ewidencji komunalnych osadów ściekowych. 15.Minister właściwy do spraw środowiska, wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 14, będzie kierował się potrzebą ujednolicenia tych dokumentów oraz zapewnienia ilościowej i jakościowej kontroli: 1) odpadów wytwarzanych, poddawanych odzyskowi lub unieszkodliwianych, 2) obrotu odpadami. Art. 37. 1.Posiadacz odpadów prowadzący ewidencję odpadów jest obowiązany sporządzić na formularzu zbiorcze zestawienie danych o rodzajach i ilości odpadów, o sposobach gospodarowania nimi oraz o instalacjach i urządzeniach służących do odzysku i unieszkodliwiania tych odpadów, z zastrzeżeniem ust. 2. Zbiorcze zestawienie danych powinno zawierać następujące informacje: imię i nazwisko, adres zamieszkania lub nazwę i adres siedziby posiadacza odpadów. 2.Wytwórca komunalnych osadów ściekowych, o których mowa w art. 43, jest obowiązany sporządzić na formularzu zbiorcze zestawienie danych zawierające następujące informacje: 1) imię i nazwisko lub nazwę oraz adres zamieszkania lub siedziby wytwórcy komunalnych osadów ściekowych, 2) ilość komunalnego osadu ściekowego wytworzonego oraz dostarczonego do stosowania, 3) skład i właściwości komunalnych osadów ściekowych, 4) rodzaj przeprowadzonej obróbki, 5) imię i nazwisko lub nazwę oraz adres zamieszkania lub siedziby stosujących komunalne osady ściekowe, wytworzone przez wskazanego w pkt 1 wytwórcę tych osadów, 6) miejsca stosowania tych osadów. 3.Zbiorcze zestawienia danych, o których mowa w ust. 1 i 2, posiadacz odpadów lub wytwórca komunalnych osadów ściekowych jest obowiązany przekazać marszałkowi województwa właściwemu ze względu na miejsce wytwarzania, odzysku lub unieszkodliwiania odpadów w terminie do końca pierwszego kwartału za poprzedni rok kalendarzowy. 4.Zarządzający składowiskiem odpadów jest obowiązany do przechowywania zbiorczych zestawień danych, o których mowa w ust. 1, do czasu zakończenia rekultywacji składowiska odpadów i przekazania ich następnemu właścicielowi lub zarządcy nieruchomości. 5.Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, zakres informacji wymaganych w oparciu o ust. 2 pkt 3 oraz wzory formularzy służących do sporządzania i przekazywania zbiorczych zestawień danych, o których mowa w ust. 1 i 2, kierując się potrzebą ujednolicenia tych zestawień. 6.Na podstawie zbiorczych zestawień danych, o których mowa w ust. 1 i 2, oraz informacji uzyskanych od wojewody i starostów, marszałek województwa prowadzi wojewódzką bazę danych dotyczącą wytwarzania i gospodarowania odpadami wraz z rejestrem udzielonych zezwoleń w zakresie wytwarzania i gospodarowania odpadami oraz sporządza raport wojewódzki i przekazuje go ministrowi właściwemu do spraw środowiska. 7.Dostęp do wojewódzkiej bazy danych posiadają: minister właściwy do spraw środowiska, wojewoda, starosta, wójt, burmistrz lub prezydent miasta, wojewódzki inspektor ochrony środowiska oraz wojewódzki urząd statystyczny. 8.Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, warunki i zakres dostępu do wojewódzkiej bazy danych, kierując się potrzebami organów, o których mowa w ust. 7, w zakresie danych niezbędnych do zarządzania środowiskiem. 9.Raport wojewódzki, o którym mowa w ust. 6, w zakresie stosowania komunalnych osadów ściekowych może zawierać następujące dane osobowe stosujących te osady: imię i nazwisko, adres zamieszkania lub nazwę i adres siedziby posiadacza odpadów. 10.Minister właściwy do spraw środowiska prowadzi centralną bazę danych dotyczącą wytwarzania i gospodarowania odpadami. 11.Minister właściwy do spraw środowiska, kierując się potrzebą stworzenia ujednoliconego systemu zbierania i przetwarzania danych, określi, w drodze rozporządzenia, zasady sporządzania raportu wojewódzkiego, o którym mowa w ust. 6, wzór formularza, na którym raport ten ma być sporządzany, oraz termin przekazywania tego raportu. 12.Minister właściwy do spraw środowiska, kierując się potrzebą ujednolicenia systemu zbierania i przetwarzania danych, określi, w drodze rozporządzenia, niezbędny zakres informacji objętych obowiązkiem zbierania i przetwarzania oraz sposób prowadzenia centralnej i wojewódzkiej bazy danych, o których mowa w ust. 6 i 10. Rozdział 5 Szczególne zasady gospodarowania niektórymi rodzajami odpadów Art. 38. 1.Zakazuje się odzysku PCB. 2.Odpady zawierające PCB mogą być poddawane odzyskowi lub unieszkodliwiane tylko po usunięciu z tych odpadów PCB, z zastrzeżeniem ust. 3. 3.Jeżeli usunięcie PCB z odpadów jest niemożliwe, do unieszkodliwienia odpadu zawierającego PCB stosuje się przepisy dotyczące unieszkodliwiania PCB. 4.PCB powinno być unieszkodliwiane poprzez spalanie w spalarniach odpadów niebezpiecznych. 5.Dopuszcza się również jako metody unieszkodliwiania PCB procesy D8, D9, D12 i D15 wymienione w załączniku nr 6 do ustawy, przy zastosowaniu techniki gwarantującej bezpieczne dla środowiska i zdrowia ludzi jego unieszkodliwienie. 6.Zakazuje się spalania PCB na statkach. 7.Posiadacz odpadów prowadzący działania w celu unieszkodliwienia PCB jest obowiązany w karcie ewidencji odpadów zamieścić informację o zawartości PCB w odpadzie. Art. 39. 1.Oleje odpadowe powinny być w pierwszej kolejności poddawane odzyskowi poprzez regenerację, rozumianą jako każdy proces, w którym oleje bazowe mogą być produkowane przez rafinowanie olejów odpadowych, a w szczególności przez usunięcie zanieczyszczeń, produktów utleniania i dodatków zawartych w tych olejach. 2.Jeżeli regeneracja olejów odpadowych jest niemożliwa ze względu na stopień ich zanieczyszczenia, określony w odrębnych przepisach, oleje te powinny być spalane z odzyskiem energii. 3.Jeżeli regeneracja olejów odpadowych lub ich spalanie z odzyskiem energii są niemożliwe, dopuszcza się ich unieszkodliwianie. 4.Posiadacz odpadów w postaci olejów odpadowych, powstałych w wyniku prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, jeżeli nie jest w stanie we własnym zakresie wykonać obowiązków określonych w ust. 1 albo ust. 2, powinien przekazać te odpady podmiotowi gwarantującemu zgodne z prawem ich zagospodarowanie. 5.Zakazuje się mieszania olejów odpadowych z innymi odpadami niebezpiecznymi, w tym zawierającymi PCB, w czasie ich zbierania lub magazynowania, jeżeli poziom określonych substancji przekracza dopuszczalne wartości. 6.Zakazuje się zrzutu olejów odpadowych do wód, do gleby lub do ziemi. 7.Minister właściwy do spraw środowiska, kierując się uwarunkowaniami technicznymi i technologicznymi procesów odzysku lub unieszkodliwiania olejów odpadowych, może, w drodze rozporządzenia, wprowadzić obowiązek stosowania Polskiej Normy, określającej wymagania dla olejów odpadowych. Art. 40. 1.Zakazuje się unieszkodliwiania odpadów polegającego na lokowaniu (zatapianiu) na dnie mórz, pochodzących z procesów wytwarzania dwutlenku tytanu oraz z przetwarzania tych odpadów. 2.Posiadacz odpadów pochodzących z procesów wytwarzania dwutlenku tytanu oraz z przetwarzania tych odpadów, ubiegający się o zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie unieszkodliwiania tych odpadów poprzez ich składowanie, obowiązany jest do podania we wniosku o to zezwolenie następujących informacji dotyczących: 1) właściwości fizycznych łącznie z określeniem postaci (stała, szlam, płynna lub gazowa), chemicznych, biochemicznych i biologicznych odpadów, 2) toksyczności, trwałości fizycznej, chemicznej i biologicznej odpadów, 3) akumulowania i biotransformacji składników odpadów w organizmach żywych lub osadach, 4) podatności odpadów na zmiany fizyczne, chemiczne i biochemiczne oraz wzajemnego oddziaływania w danym środowisku z innymi substancjami organicznymi i nieorganicznymi, 5) położenia geograficznego składowiska odpadów wraz z charakterystyką przyległych obszarów, 6) sposobu opakowania oraz stosowanych sposobów ograniczania rozprzestrzeniania się odpadów, 7) środków ostrożności podjętych w celu uniknięcia zanieczyszczenia środowiska. 3.Posiadacz odpadów pochodzących z procesów wytwarzania dwutlenku tytanu oraz z przetwarzania tych odpadów jest obowiązany do prowadzenia monitoringu miejsc magazynowania tych odpadów. 4.Wojewoda może, w drodze decyzji, zobowiązać posiadacza odpadów, o którym mowa w ust. 2, do prowadzenia dodatkowych badań wpływu odpadów na jakość wód oraz zwiększyć częstotliwość prowadzenia wszystkich badań. 5.Postępowanie w sprawie wydania decyzji, o której mowa w ust. 4, wszczyna się z urzędu. 6.Posiadacz odpadów pochodzących z procesów wytwarzania dwutlenku tytanu oraz z przetwarzania tych odpadów jest obowiązany w zbiorczym zestawieniu danych, o którym mowa w art. 37 ust. 1, dodatkowo zamieścić informację o ilości siarczanów lub chlorków w odpadach przypadających na tonę wyprodukowanego dwutlenku tytanu. 7.Minister właściwy do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki, kierując się właściwościami odpadów oraz ich oddziaływaniem na środowisko w trakcie długotrwałego składowania, określi, w drodze rozporządzenia, odpady pochodzące z procesów wytwarzania dwutlenku tytanu oraz z przetwarzania tych odpadów, które nie mogą być unieszkodliwiane przez ich składowanie, oraz dopuszczalne ilości odpadów wytwarzanych w przeliczeniu na tonę wyprodukowanego dwutlenku tytanu. 8.Minister właściwy do spraw środowiska, kierując się właściwościami odpadów oraz ich oddziaływaniem na środowisko w trakcie długotrwałego składowania, określi, w drodze rozporządzenia, zakres, obowiązkowe i dodatkowe badania wpływu odpadów na jakość wód, sposoby, metody referencyjne badań i warunki prowadzenia monitoringu składowisk odpadów oraz miejsc magazynowania odpadów pochodzących z procesów wytwarzania dwutlenku tytanu oraz z przetwarzania tych odpadów. Art. 41. 1.Odpady w postaci baterii lub akumulatorów unieszkodliwia się oddzielnie od innych rodzajów odpadów. 2.Posiadacz odpadów w postaci baterii lub akumulatorów, powstałych w wyniku prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, jest obowiązany do ich selektywnej zbiórki, umożliwiającej późniejszy odzysk lub unieszkodliwienie tych odpadów. 3.Posiadacz odpadów w postaci baterii lub akumulatorów, który jest osobą fizyczną niebędącą przedsiębiorcą lub jednostką organizacyjną niebędącą przedsiębiorcą, powinien zwracać te odpady do punktów ich zbiórki lub wrzucać do pojemników przeznaczonych na te odpady. 4.Obowiązki, o których mowa w ust. 1-3, dotyczą posiadaczy odpadów w postaci baterii lub akumulatorów, które zawierają: 1) powyżej 0,0005% wagowo rtęci lub 2) powyżej 0,025% wagowo kadmu, lub 3) powyżej 0,4% wagowo ołowiu. Art. 42. 1.Zakazuje się poddawania odzyskowi określonych rodzajów odpadów medycznych i weterynaryjnych. 2.Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska, kierując się zagrożeniami stwarzanymi przez powstające odpady, określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje odpadów medycznych i weterynaryjnych, których poddawanie odzyskowi jest zakazane. 3.Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska, kierując się zagrożeniami stwarzanymi przez powstające odpady, określi, w drodze rozporządzenia, dopuszczalne sposoby i warunki unieszkodliwiania odpadów medycznych i weterynaryjnych. Art. 43. 1.Komunalne osady ściekowe mogą być stosowane: 1) w rolnictwie, rozumianym jako uprawa wszystkich płodów rolnych wprowadzanych do obrotu handlowego, włączając w to uprawy przeznaczane do produkcji pasz, 2) do rekultywacji terenów, w tym gruntów na cele rolne, 3) do dostosowania gruntów do określonych potrzeb wynikających z planów gospodarki odpadami, planów zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, 4) do uprawy roślin przeznaczonych do produkcji kompostu, 5) do uprawy roślin nieprzeznaczonych do spożycia i do produkcji pasz. 2.Komunalne osady ściekowe mogą być stosowane, jeżeli są ustabilizowane oraz przygotowane odpowiednio do celu i sposobu ich stosowania, w szczególności przez poddanie ich obróbce biologicznej, chemicznej, termicznej lub innemu procesowi, który obniża podatność komunalnego osadu ściekowego na zagniwanie i eliminuje zagrożenie dla środowiska lub zdrowia ludzi. 3.Przed stosowaniem komunalne osady ściekowe oraz grunty, na których mają one być stosowane, powinny być poddane badaniom przez wytwórcę komunalnych osadów ściekowych. 4.Wytwórca komunalnych osadów ściekowych jest obowiązany do przekazywania właścicielowi, dzierżawcy lub innej osobie władającej nieruchomością, na której komunalne osady ściekowe mają być stosowane, wyników badań oraz informacji o dawkach tego osadu, które można stosować na poszczególnych gruntach. 5.Właściciel, dzierżawca lub inna osoba władająca nieruchomością, na której komunalne osady ściekowe mają zostać zastosowane w celach określonych w ust. 1 pkt 1, 4 lub 5, jest zwolniona z obowiązku uzyskania zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie odzysku lub obowiązku rejestracji, o którym mowa w art. 33 ust. 5, oraz prowadzenia ewidencji tych odpadów. 6.Zakazuje się stosowania komunalnych osadów ściekowych: 1) na obszarach parków narodowych i rezerwatów przyrody, 2) na wewnętrznych terenach ochrony pośredniej stref ochronnych ujęć wody, 3) w pasie gruntu o szerokości 50 m bezpośrednio przylegającego do brzegów jezior i cieków, 4) na terenach zalewowych, czasowo podtopionych i bagiennych, 5) na terenach czasowo zamarzniętych i pokrytych śniegiem, 6) na gruntach o dużej przepuszczalności, stanowiących w szczególności piaski luźne i słabogliniaste oraz piaski gliniaste lekkie, jeżeli poziom wód gruntowych znajduje się na głębokości mniejszej niż 1,5 m poniżej powierzchni gruntu, 7) na gruntach rolnych o spadku przekraczającym 10%, 8) na obszarach zasilania zbiorników wód podziemnych, 9) na terenach objętych pozostałymi formami ochrony przyrody niewymienionymi w pkt 1, jeżeli osady ściekowe zostały wytworzone poza tymi terenami, 10) na terenach położonych w odległości mniejszej niż 100 m od ujęcia wody, domu mieszkalnego lub zakładu produkcji żywności, 11) na gruntach, na których rosną rośliny sadownicze i warzywa, z wyjątkiem drzew owocowych, 12) na gruntach przeznaczonych pod uprawę roślin jagodowych i warzyw, których części jadalne bezpośrednio stykają się z ziemią i są spożywane w stanie surowym - w ciągu 18 miesięcy poprzedzających zbiory i w czasie zbiorów, 13) na gruntach wykorzystywanych na pastwiska i łąki, 14) na gruntach wykorzystywanych do upraw pod osłonami. 7.Minister właściwy do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa, kierując się zasadami ochrony środowiska oraz ochrony gruntów rolnych, określi, w drodze rozporządzenia, warunki, jakie muszą być spełnione przy wykorzystywaniu komunalnych osadów ściekowych na cele, o których mowa w ust. 1, w tym dawki tych osadów, które można stosować na gruntach, a także zakres, częstotliwość i metody referencyjne badań komunalnych osadów ściekowych i gruntów, na których osady te mają być stosowane. Rozdział 6 Termiczne przekształcanie odpadów Art. 44. 1.Termiczne przekształcanie odpadów może być prowadzone w spalarniach odpadów niebezpiecznych, spalarniach odpadów komunalnych oraz spalarniach odpadów innych niż niebezpieczne i komunalne, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4. 2.Spalarnie odpadów powinny być projektowane, budowane, wyposażane i użytkowane w sposób zapewniający osiągnięcie takiego poziomu termicznego przekształcania, przy którym ilość i szkodliwość dla życia, zdrowia ludzi lub dla środowiska odpadów i innych emisji powstających wskutek termicznego przekształcania odpadów (pozostałości z termicznego przekształcania odpadów) będzie jak najmniejsza. 3.Dopuszcza się termiczne przekształcanie odpadów niebezpiecznych w spalarniach odpadów innych niż niebezpieczne i komunalne lub w innych instalacjach, pod warunkiem przestrzegania wymagań przewidzianych dla spalarni odpadów niebezpiecznych, z zastrzeżeniem art. 42 ust. 3. 4.Dopuszcza się termiczne przekształcanie odpadów innych niż niebezpieczne w innych instalacjach niż spalarnie odpadów lub w urządzeniach. 5.Minister właściwy do spraw gospodarki w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska, kierując się zasadą wyrażoną w ust. 2, określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje odpadów inne niż niebezpieczne oraz rodzaje instalacji i urządzeń, w których dopuszcza się ich termiczne przekształcanie. Art. 45. 1.Zarządzający spalarnią odpadów niebezpiecznych, przed przyjęciem odpadów do ich termicznego przekształcenia, jest obowiązany do: 1) zapoznania się z przekazywanym przez posiadacza odpadów opisem odpadów, który powinien obejmować: a) fizyczny i chemiczny skład odpadów niebezpiecznych oraz informacje niezbędne do dokonania oceny przydatności tych odpadów do procesu termicznego przekształcenia, b) właściwości odpadów niebezpiecznych, c) określenie substancji, z którymi te odpady nie mogą być łączone w celu ich łącznego termicznego przekształcenia, d) niezbędne zabezpieczenia związane z postępowaniem z tymi odpadami, 2) określenia ilości odpadów, 3) sprawdzenia zgodności przyjmowanych odpadów z danymi zawartymi w karcie przekazania odpadu, 4) pobrania próbek przed rozładowaniem odpadów w celu zweryfikowania zgodności składu fizycznego i chemicznego oraz właściwości odpadów z opisem, o którym mowa w pkt 1; wymóg ten nie dotyczy odpadów medycznych i weterynaryjnych, 5) przechowywania próbek przez okres co najmniej 1 miesiąca po termicznym przekształceniu tych odpadów. 2.Zarządzający spalarnią odpadów niebezpiecznych jest obowiązany również do: 1) badania fizycznych i chemicznych właściwości odpadów powstałych w wyniku termicznego przekształcania odpadów, w tym w szczególności rozpuszczalnych frakcji metali ciężkich, 2) transportu i magazynowania odpadów w postaci pylistej, powstałych w wyniku termicznego przekształcania odpadów, w zamkniętych pojemnikach, 3) określenia bezpiecznej trasy przejazdu odpadów powstałych w wyniku termicznego przekształcania odpadów, jeżeli odpadów tych nie udało się poddać odzyskowi lub unieszkodliwić w miejscu ich powstania. 3.Przepis ust. 1 nie ma zastosowania w przypadku wytwórców odpadów niebezpiecznych, którzy termicznie przekształcają wyłącznie własne odpady w miejscu ich powstania, pod warunkiem dotrzymywania wymagań określonych dla spalarni odpadów niebezpiecznych. 4.Posiadacz odpadów, który przyjmuje odpady niebezpieczne do termicznego przekształcania odpadów w instalacjach innych niż spalarnie odpadów niebezpiecznych, jest obowiązany do przestrzegania wymagań, o których mowa w ust. 1 i 2. Art. 46. 1.Zarządzający spalarnią odpadów komunalnych lub spalarnią odpadów innych niż niebezpieczne i komunalne, przed przyjęciem odpadów do ich termicznego przekształcenia, jest obowiązany do: 1) określenia ilości odpadów, 2) sprawdzenia zgodności przyjmowanych odpadów z danymi zawartymi w karcie przekazania odpadu. 2.Posiadacz odpadów, który przyjmuje odpady inne niż niebezpieczne do termicznego przekształcania odpadów w innych instalacjach niż spalarnie odpadów lub w urządzeniach, obowiązany jest do przestrzegania wymagań, o których mowa w ust. 1. Art. 47.Minister właściwy do spraw gospodarki w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska, kierując się właściwościami odpadów, określi, w drodze rozporządzenia, wymagania dotyczące prowadzenia procesu termicznego przekształcania odpadów, z wyjątkiem odpadów medycznych i weterynaryjnych, oraz sposoby postępowania z odpadami powstałymi w wyniku termicznego przekształcania odpadów. Art. 48. 1.W razie niedopełnienia przez zarządzającego spalarnią odpadów obowiązków, o których mowa w art. 44-46, wojewódzki inspektor ochrony środowiska może wydać decyzję o wstrzymaniu działalności w zakresie termicznego przekształcania odpadów. 2.W przypadkach określonych w ust. 1, na wniosek zarządzającego spalarnią odpadów, wojewódzki inspektor ochrony środowiska może ustalić termin usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości, a w razie nieusunięcia ich w tym terminie - wstrzyma działalność w zakresie termicznego przekształcania odpadów. 3.W decyzji, o której mowa w ust. 1 i 2, określa się termin wstrzymania działalności, uwzględniając potrzebę bezpiecznego dla środowiska jej zakończenia. 4.Postępowanie w sprawie wydania decyzji o wstrzymaniu działalności wszczyna się z urzędu. 5.Przepisy ust. 1-4 stosuje się odpowiednio do posiadacza odpadów, który przyjmuje odpady do termicznego przekształcania w instalacjach i urządzeniach, o których mowa w art. 45 ust. 4 i art. 46 ust. 2. Art. 49. 1.Kierownikiem spalarni odpadów niebezpiecznych może być wyłącznie osoba, która posiada świadectwo stwierdzające kwalifikacje w zakresie gospodarowania odpadami. 2.Świadectwo stwierdzające kwalifikacje w zakresie gospodarowania odpadami wydaje wojewoda, po złożeniu przez zainteresowanego egzaminu w zakresie gospodarowania odpadami z wynikiem pozytywnym. 3.Egzamin, o którym mowa w ust. 2, przeprowadza się na wniosek zainteresowanego, zawierający imię i nazwisko, datę i miejsce urodzenia oraz miejsce zamieszkania wnioskodawcy. Do wniosku dołącza się odpis dyplomu lub świadectwa potwierdzającego posiadane wykształcenie albo zaświadczenie o praktyce zawodowej oraz dowód uiszczenia opłaty związanej z przeprowadzeniem egzaminu. 4.Egzamin, o którym mowa w ust. 2, przeprowadza komisja egzaminacyjna powołana przez wojewodę. 5.Koszty związane z przeprowadzeniem egzaminu oraz wydaniem świadectwa ponosi zainteresowany. 6.W razie uzyskania negatywnego wyniku egzaminu zainteresowany może wystąpić z wnioskiem o wyznaczenie terminu ponownego egzaminu, który może być przeprowadzony najwcześniej po upływie 6 miesięcy od dnia pierwszego egzaminu. 7.Przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio do kierownika spalarni odpadów innych niż niebezpieczne i komunalne oraz do kierownika innej instalacji, do której są przyjmowane odpady niebezpieczne do termicznego przekształcania. 8.Minister właściwy do spraw środowiska, kierując się potrzebą zapewnienia prawidłowego unieszkodliwiania odpadów oraz potrzebami ochrony środowiska, określi, w drodze rozporządzenia: 1) tryb powoływania komisji egzaminacyjnej oraz jej skład, 2) zakres wiadomości podlegających sprawdzeniu, 3) tryb przeprowadzania egzaminu, 4) wysokość opłat związanych z przeprowadzeniem egzaminu i wydaniem świadectwa stwierdzającego kwalifikacje w zakresie gospodarowania odpadami oraz sposób ich uiszczania, 5) wysokość wynagrodzenia członków komisji egzaminacyjnej, 6) wzór świadectwa stwierdzającego kwalifikacje w zakresie gospodarowania odpadami. Rozdział 7 Składowanie i magazynowanie odpadów Art. 50. 1.Wyróżnia się następujące typy składowisk odpadów: składowisko odpadów niebezpiecznych, składowisko odpadów obojętnych, składowisko odpadów innych niż niebezpieczne i obojętne. 2.Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe wymagania dotyczące lokalizacji, budowy, eksploatacji i zamknięcia, jakim powinny odpowiadać poszczególne typy składowisk odpadów, uwzględniając zjawiska przyrodnicze i uwarunkowania geologiczne oraz systemy kontroli. Art. 51. 1.Organ właściwy do wydania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla składowiska odpadów może uzależnić wydanie tej decyzji od przedstawienia przez inwestora ekspertyzy co do możliwości odzysku lub unieszkodliwienia odpadów w inny sposób niż przez składowanie. 2.Wyznaczenie składowiska odpadów w pobliżu lotnisk wymaga zgody organów administracji lotniczej. 3.Wyznaczenie składowiska odpadów w pobliżu obiektów zabytkowych lub na terenie występowania istniejących stanowisk archeologicznych wymaga zgody wojewódzkiego konserwatora zabytków. 4.Wyznaczenie składowiska odpadów w obszarze pasa nadbrzeżnego oraz morskich portów i przystani wymaga zgody dyrektora urzędu morskiego. 5.Organ właściwy do wydania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla składowiska odpadów odmówi wydania takiej decyzji w przypadku braku zgody wymaganej w ust. 2-4 lub jeżeli istnieje uzasadniona technicznie, ekologicznie lub ekonomicznie możliwość odzysku lub unieszkodliwiania odpadów bez budowy składowiska odpadów. 6.Organ właściwy do wydania decyzji o pozwoleniu na budowę składowiska odpadów ustala w tej decyzji obowiązek ustanowienia zabezpieczenia roszczeń, mogących powstać w związku z funkcjonowaniem składowiska. Art. 52. 1.Wniosek o wydanie pozwolenia na budowę składowiska odpadów powinien dodatkowo zawierać: 1) imię i nazwisko oraz adres zamieszkania lub nazwę i adres siedziby wnioskodawcy oraz zarządzającego składowiskiem odpadów, jeżeli są to różne podmioty, oraz adres składowiska odpadów, 2) rodzaje odpadów przewidziane do składowania na danym składowisku odpadów, 3) przewidywaną roczną i całkowitą ilość składowanych odpadów oraz pojemność składowiska odpadów, 4) opis terenu składowiska odpadów, a w szczególności jego charakterystykę geologiczną i hydrogeologiczną, 5) opis sposobu zapobiegania zanieczyszczeniu środowiska lub ograniczenia ilości odpadów i ich negatywnego oddziaływania na środowisko, 6) plan dotyczący eksploatacji, zarządzania i monitorowania składowiska odpadów, 7) plan dotyczący zamknięcia składowiska odpadów oraz działań poeksploatacyjnych, 8) sposoby zapobiegania awariom i sposoby postępowania w przypadku ich wystąpienia, 9) kwalifikacje planowanego do zatrudnienia personelu, 10) proponowaną wysokość i formę zabezpieczenia roszczeń. 2.Organ właściwy do wydania pozwolenia na budowę składowiska odpadów określa w nim wymagania zapewniające ochronę życia i zdrowia ludzi, ochronę środowiska oraz ochronę uzasadnionych interesów osób trzecich. 3.Wymagania, o których mowa w ust. 2, dotyczą: 1) typu składowiska odpadów, 2) warunków technicznych składowiska odpadów, 3) rodzaju odpadów dopuszczonych do składowania na składowisku odpadów, 4) rodzaju odpadów niebezpiecznych dopuszczonych do składowania na wydzielonej części składowiska odpadów innych niż niebezpieczne, jeżeli część tego składowiska wydzielono do składowania odpadów niebezpiecznych, 5) rocznej i ogólnej ilości odpadów dopuszczonych do składowania, 6) sposobu eksploatacji składowiska, 7) docelowej rzędnej (maksymalnej wysokości) składowania, 8) sposobu gromadzenia, oczyszczania i odprowadzania odcieków, 9) sposobu gromadzenia, oczyszczania i wykorzystywania lub unieszkodliwiania gazu składowiskowego, 10) sposobu, częstotliwości i czasu monitorowania składowiska odpadów, 11) sposobu postępowania w przypadku wystąpienia awarii, 12) określenia technicznego sposobu zamknięcia składowiska odpadów, 13) kierunku rekultywacji, 14) obowiązku uzyskania pozwolenia na użytkowanie składowiska odpadów, 15) określenia wysokości i formy zabezpieczenia roszczeń. Art. 53. 1.Pozwolenie na użytkowanie składowiska odpadów może być wydane po zatwierdzeniu instrukcji eksploatacji składowiska odpadów oraz po przeprowadzeniu kontroli przez wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska. 2.Wniosek o zatwierdzenie instrukcji eksploatacji składowiska odpadów powinien zawierać: 1) imię i nazwisko oraz adres zamieszkania lub nazwę i adres siedziby wnioskodawcy oraz zarządzającego składowiskiem odpadów, jeżeli są to różne podmioty, oraz adres składowiska odpadów, 2) określenie typu składowiska odpadów, 3) określenie, czy na tym składowisku, jeżeli nie jest to składowisko odpadów niebezpiecznych, zostały wydzielone części, na których mają być składowane określone rodzaje odpadów niebezpiecznych, 4) rodzaje odpadów przeznaczonych do składowania na tym składowisku, 5) wskazanie kwalifikacji kierownika i pracowników składowiska odpadów, 6) wyszczególnienie urządzeń technicznych niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania składowiska odpadów (np. kompaktor, spychacz, waga, brodzik dezynfekcyjny, środki transportu), 7) wyszczególnienie aparatury kontrolno-pomiarowej wraz ze schematem rozmieszczenia punktów pomiarowych, 8) określenie sposobu składowania poszczególnych rodzajów odpadów, 9) określenie rodzaju i grubości stosowanej warstwy izolacyjnej, 10) określenie godzin otwarcia składowiska odpadów, 11) określenie sposobu zabezpieczenia składowiska odpadów przed dostępem osób nieuprawnionych, 12) określenie procedury przyjęcia odpadów na składowisko odpadów, 13) określenie sposobów i częstotliwości prowadzonych badań, 14) określenie sposobu prowadzenia dokumentacji dotyczącej eksploatacji składowiska odpadów. 3.Instrukcję eksploatacji składowiska odpadów zatwierdza, w drodze decyzji: 1) wojewoda - dla przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dla których obowiązek sporządzania raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko wynika z przepisów o ochronie środowiska oraz gdy dotyczy eksploatacji składowiska na terenach zakładów zaliczanych do tych przedsięwzięć, 2) starosta - dla pozostałych przedsięwzięć. 4.W decyzji zatwierdzającej instrukcję eksploatacji składowiska odpadów określa się: 1) typ składowiska odpadów, 2) w razie potrzeby wydzielone części składowiska odpadów innych niż niebezpieczne, na których mogą być składowane określone rodzaje odpadów niebezpiecznych, 3) rodzaje odpadów dopuszczonych do składowania na tym składowisku odpadów, 4) urządzenia techniczne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania składowiska, 5) aparaturę kontrolno-pomiarową wraz ze schematem rozmieszczenia punktów pomiarowych, 6) sposoby składowania poszczególnych rodzajów odpadów, 7) rodzaj i grubość stosowanej warstwy izolacyjnej, 8) godziny otwarcia składowiska odpadów, 9) sposób zabezpieczenia składowiska odpadów przed dostępem osób nieuprawnionych, 10) procedury przyjęcia odpadów na składowisko odpadów, 11) sposoby i częstotliwość prowadzenia badań, 12) sposób prowadzenia dokumentacji dotyczącej eksploatacji składowiska odpadów, 13) dodatkowe wymagania związane ze specyfiką składowania odpadów. 5.Organ, o którym mowa w ust. 3, odmówi, w drodze decyzji, zatwierdzenia instrukcji eksploatacji składowiska odpadów, jeżeli: 1) kierownik składowiska odpadów nie posiada świadectwa stwierdzającego kwalifikacje w zakresie gospodarowania odpadami, 2) instrukcja zawiera ustalenia sprzeczne z wymaganiami sanitarnymi, bezpieczeństwa i higieny pracy, przeciwpożarowymi, a także wymaganiami ochrony środowiska, 3) sposób eksploatacji jest sprzeczny z założeniami przyjętymi w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu lub o pozwoleniu na budowę, 4) sposób eksploatacji mógłby powodować zagrożenia dla zdrowia, życia ludzi lub dla środowiska. 6.Organ właściwy do zatwierdzenia instrukcji eksploatacji składowiska odpadów jest obowiązany, za zgodą strony, na rzecz której decyzja zatwierdzająca instrukcję eksploatacji składowiska odpadów została wydana, do przeniesienia tej decyzji na rzecz innej osoby, jeżeli wyrazi ona zgodę na przyjęcie wszystkich warunków zawartych w tej decyzji. Art. 54. 1.Zamknięcie składowiska odpadów lub jego wydzielonej części wymaga zgody właściwego organu. 2.Zgodę na zamknięcie składowiska odpadów lub jego wydzielonej części wydaje, na wniosek zarządzającego składowiskiem odpadów, w drodze decyzji: 1) wojewoda - dla przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dla których obowiązek sporządzania raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko wynika z przepisów o ochronie środowiska oraz gdy dotyczy eksploatacji składowiska na terenach zakładów zaliczanych do tych przedsięwzięć, 2) starosta - dla pozostałych przedsięwzięć po przeprowadzeniu kontroli składowiska odpadów przez wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska. 3.Wniosek, o którym mowa w ust. 2, powinien zawierać: 1) określenie technicznego sposobu zamknięcia składowiska odpadów lub jego wydzielonej części, 2) harmonogram działań związanych z rekultywacją składowiska odpadów. 4.Zgoda, o której mowa w ust. 1, na zamknięcie składowiska odpadów lub jego wydzielonej części określa: 1) techniczny sposób zamknięcia składowiska odpadów lub jego wydzielonej części, 2) harmonogram działań związanych z rekultywacją składowiska odpadów, 3) warunki sprawowania nadzoru nad zrekultywowanym składowiskiem odpadów. 5.Zarządzający składowiskiem, po wykonaniu obowiązków określonych w decyzji o zgodzie na zamknięcie składowiska, może złożyć wniosek o uchylenie ustanowionego zabezpieczenia roszczeń. Przepis art. 35 ust. 2 stosuje się odpowiednio. Art. 55. 1.Zakazuje się składowania odpadów: 1) występujących w postaci ciekłej, w tym odpadów zawierających wodę w ilości powyżej 95% masy całkowitej, z wyłączeniem szlamów, 2) o właściwościach wybuchowych, żrących, utleniających, wysoce łatwopalnych lub łatwopalnych, 3) medycznych i weterynaryjnych, 4) powstających w wyniku prac naukowo-badawczych, rozwojowych lub działalności dydaktycznej, które nie są zidentyfikowane lub są nowe i których oddziaływanie na środowisko jest nieznane, 5) opon i ich części, z wyłączeniem opon rowerowych i opon o średnicy zewnętrznej większej niż 1.400 mm, 6) w śródlądowych wodach powierzchniowych i podziemnych, 7) w polskich obszarach morskich, 8) w przypadkach określonych w przepisach odrębnych. 2.Zakazuje się rozcieńczania lub sporządzania mieszanin odpadów ze sobą lub z innymi substancjami lub przedmiotami w celu spełnienia kryteriów dopuszczenia odpadów do składowania na składowisku odpadów. 3.Minister właściwy do spraw gospodarki w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska, kierując się właściwościami odpadów, może określić, w drodze rozporządzenia, kryteria dopuszczenia odpadów do składowania na składowisku odpadów danego typu. 4.Odpady powinny być składowane w sposób selektywny. Dopuszcza się składowanie określonych rodzajów odpadów w sposób nieselektywny (mieszanie), jeżeli w wyniku takiego składowania nie nastąpi zwiększenie negatywnego oddziaływania tych odpadów na środowisko. 5.Minister właściwy do spraw gospodarki w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska, kierując się właściwościami odpadów, może określić, w drodze rozporządzenia, rodzaje odpadów, które mogą być składowane w sposób nieselektywny. Art. 56. 1.Odpady przed umieszczeniem na składowisku odpadów powinny być poddane procesowi przekształcenia fizycznego, chemicznego lub biologicznego oraz segregacji, w celu ograniczenia zagrożenia dla życia i zdrowia ludzi lub dla środowiska lub też ograniczenia ilości lub objętości składowanych odpadów. 2.Obowiązki określone w ust. 1 nie dotyczą odpadów obojętnych oraz odpadów, w stosunku do których proces przekształcenia fizycznego, chemicznego lub biologicznego nie spowoduje ograniczenia zagrożenia dla życia i zdrowia ludzi lub dla środowiska ani ograniczenia ilości lub objętości składowanych odpadów. Art. 57. 1.Na składowisku odpadów niebezpiecznych nie mogą być składowane odpady inne niż niebezpieczne. 2.Stałe odpady niebezpieczne, które po procesie przekształcenia nie wchodzą w reakcje z innymi odpadami, mogą być składowane na wydzielonych częściach składowisk odpadów innych niż niebezpieczne, z wyjątkiem składowisk odpadów obojętnych, jeżeli odcieki z tych odpadów spełniają kryteria przewidziane dla dopuszczenia odpadów innych niż niebezpieczne do składowania na składowiskach odpadów innych niż niebezpieczne. 3.Na składowanie odpadów niebezpiecznych na wydzielonych częściach innych składowisk odpadów wytwórca odpadów niebezpiecznych jest obowiązany uzyskać zezwolenie starosty, właściwego ze względu na miejsce składowania odpadów, wydawane w drodze decyzji, po uzgodnieniu z wójtem, burmistrzem lub prezydentem miasta, a w obszarze pasa nadbrzeżnego oraz morskich portów i przystani - również z dyrektorem urzędu morskiego; wymóg uzgodnienia z prezydentem miasta nie dotyczy prezydenta miasta na prawach powiatu. 4.Wytwórca odpadów niebezpiecznych dołącza do wniosku o wydanie zezwolenia, o którym mowa w ust. 3, oświadczenie zarządzającego składowiskiem odpadów o możliwości składowania odpadów niebezpiecznych zgodnie z wymaganiami określonymi w art. 52 oraz jego zgodę na składowanie tych odpadów. Art. 58.Na składowiskach odpadów obojętnych mogą być składowane tylko odpady obojętne. Art. 59. 1.Zarządzający składowiskiem odpadów jest obowiązany: 1) ustalić ilość odpadów przed ich przyjęciem na składowisko, 2) sprawdzić zgodność przyjmowanych odpadów z danymi zawartymi w karcie przekazania odpadu, 3) zapewnić selektywne składowanie odpadów, mając na uwadze uniknięcie szkodliwych dla środowiska reakcji pomiędzy składnikami tych odpadów, możliwość dalszego ich wykorzystania oraz rekultywację i ponowne zagospodarowanie terenu składowiska odpadów, 4) utrzymywać i eksploatować składowisko odpadów w sposób zapewniający właściwe funkcjonowanie urządzeń technicznych stanowiących wyposażenie składowiska odpadów oraz zachowanie wymagań sanitarnych, bezpieczeństwa i higieny pracy, przeciwpożarowych, a także zasad ochrony środowiska, zgodnie z zatwierdzoną instrukcją eksploatacji składowiska odpadów, 5) odmówić przyjęcia odpadów na składowisko odpadów, których skład jest niezgodny z dokumentami wymaganymi przy obrocie odpadami lub zezwoleniem na składowanie odpadów niebezpiecznych na wydzielonej części innego składowiska odpadów lub zezwoleniem na prowadzenie działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, i zawiadomić o tym niezwłocznie wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska, 6) zawiadomić organ, który wydał decyzję o pozwoleniu na użytkowanie składowiska odpadów oraz wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska o zakończeniu eksploatacji i wykonaniu prac rekultywacyjnych, 7) monitorować składowisko odpadów przed rozpoczęciem, w trakcie i po zakończeniu eksploatacji składowiska oraz corocznie przesyłać uzyskane wyniki wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska w terminie do końca pierwszego kwartału, po zakończeniu roku kalendarzowego, którego te wyniki dotyczyły, 8) powiadamiać niezwłocznie wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska o stwierdzonych zmianach obserwowanych parametrów, wskazujących na możliwość wystąpienia lub powstanie zagrożeń dla środowiska. 2.W przypadku określonym w ust. 1 pkt 8 wojewódzki inspektor ochrony środowiska określi, w drodze decyzji, zakres i harmonogram działań niezbędnych do ustalenia przyczyn zmian obserwowanych parametrów oraz możliwych zagrożeń dla środowiska, a następnie po ich ustaleniu określi, w drodze decyzji, zakres i harmonogram działań niezbędnych do usunięcia przyczyn i skutków stwierdzonych zagrożeń dla środowiska. 3.W razie niedopełnienia przez zarządzającego składowiskiem odpadów obowiązków, o których mowa w ust. 1, wojewódzki inspektor ochrony środowiska może wydać decyzję o wstrzymaniu użytkowania składowiska odpadów. 4.Decyzję, o której mowa w ust. 3, może wydać również wojewódzki inspektor sanitarny w przypadku stwierdzenia zagrożenia dla życia lub zdrowia ludzi. 5.W przypadkach określonych w ust. 3 i 4, na wniosek zarządzającego składowiskiem odpadów, odpowiednio wojewódzki inspektor ochrony środowiska lub wojewódzki inspektor sanitarny może ustalić termin do usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości, a w razie nieusunięcia ich w tym terminie - wstrzyma użytkowanie składowiska odpadów. 6.W decyzjach, o których mowa w ust. 3-5, ustala się termin wstrzymania użytkowania, uwzględniając potrzebę bezpiecznego dla środowiska jego zakończenia. 7.Decyzje, o których mowa w ust. 2, oraz decyzje o wstrzymaniu użytkowania składowiska odpadów wydawane są z urzędu. Art. 60.Minister właściwy do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia, kierując się zależnościami między możliwością występowania zagrożeń dla życia, zdrowia ludzi lub dla środowiska a lokalizacją i technicznymi parametrami składowiska odpadów, określi, w drodze rozporządzenia, zakres, czas, sposób oraz warunki prowadzenia monitoringu składowisk odpadów. Art. 61.Cena za przyjęcie odpadów do składowania na składowisko odpadów powinna uwzględniać w szczególności koszty budowy, eksploatacji, zamknięcia, rekultywacji, monitorowania i nadzorowania składowiska odpadów. Art. 62.Do kierownika składowiska odpadów stosuje się art. 49. Art. 63. 1.Magazynowanie odpadów może odbywać się na terenie, do którego posiadacz odpadów ma tytuł prawny. 2.Miejsce magazynowania odpadów nie wymaga wyznaczenia w trybie przepisów o zagospodarowaniu przestrzennym. 3.Odpady przeznaczone do odzysku lub unieszkodliwiania, z wyjątkiem składowania, mogą być magazynowane, jeżeli konieczność magazynowania wynika z procesów technologicznych lub organizacyjnych i nie przekracza terminów uzasadnionych zastosowaniem tych procesów, nie dłużej jednak niż przez okres 3 lat. 4.Odpady przeznaczone do składowania mogą być magazynowane jedynie w celu zebrania odpowiedniej ilości tych odpadów do transportu na składowisko odpadów, nie dłużej jednak niż przez okres 1 roku. 5.Okresy magazynowania odpadów, o których mowa w ust. 3 i 4, liczone są łącznie dla wszystkich kolejnych posiadaczy tych odpadów. 6.Określenie miejsca i sposobu magazynowania odpadów następuje w: 1) pozwoleniu zintegrowanym, o którym mowa w przepisach o ochronie środowiska, 2) pozwoleniu na wytwarzanie odpadów, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 1, 3) decyzji zatwierdzającej program gospodarki odpadami niebezpiecznymi, o której mowa w art. 17 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 1, 4) informacji o wytwarzanych odpadach oraz o sposobach gospodarowania wytworzonymi odpadami, o której mowa w art. 17 ust. 1 pkt 3 oraz ust. 2 pkt 2, 5) zezwoleniu na prowadzenie działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, o którym mowa w art. 26 ust. 1, 6) zezwoleniu na prowadzenie działalności w zakresie zbierania lub transportu odpadów, o którym mowa w art. 28 ust. 1. Rozdział 8 Międzynarodowy obrót odpadami Art. 64.Międzynarodowy obrót odpadami polega na przywozie odpadów z zagranicy na terytorium państwa polskiego, przewozie odpadów pochodzących z zagranicy przez terytorium państwa polskiego oraz wywozie odpadów za granicę z terytorium państwa polskiego. Art. 65. 1.Zakazuje się przywozu z zagranicy odpadów niebezpiecznych, z zastrzeżeniem ust. 2. 2.Dopuszcza się przywóz odpadów niebezpiecznych, określonych w przepisach, o których mowa w ust. 4, za zezwoleniem Głównego Inspektora Ochrony Środowiska, wydanym w drodze decyzji, jeżeli są spełnione łącznie warunki, o których mowa w ust. 8. 3.Do wydawania zezwoleń na przywóz z zagranicy odpadów niebezpiecznych stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące zezwoleń na przywóz z zagranicy odpadów innych niż niebezpieczne. 4.Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje odpadów niebezpiecznych dopuszczonych do przywozu z zagranicy, okres, przez jaki odpady te mogą być przywożone, oraz ich ilości, kierując się potrzebami gospodarki narodowej oraz możliwością odzysku bezpiecznego dla życia, zdrowia ludzi i dla środowiska. 5.Zakazuje się przywozu z zagranicy odpadów wymieszanych z przedmiotami lub substancjami niebędącymi odpadami. 6.Przywóz z zagranicy odpadów innych niż niebezpieczne jest dopuszczalny jedynie za zezwoleniem Głównego Inspektora Ochrony Środowiska, wydanym w drodze decyzji. Kopię zezwolenia Główny Inspektor Ochrony Środowiska przekazuje Prezesowi Głównego Urzędu Ceł, Komendantowi Głównemu Straży Granicznej oraz marszałkowi województwa i wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta, właściwym ze względu na miejsce odzysku. 7.Odbiór odpadów przekazywanych do urządzeń odbiorczych w portach morskich, rzecznych i lotniczych, powstałych w trakcie normalnej eksploatacji statków morskich i żeglugi śródlądowej oraz statków powietrznych, a także ze sztucznych wysp, konstrukcji i urządzeń o polskiej przynależności oraz z polskich stacji badawczych w Arktyce i Antarktyce, nie podlega ograniczeniom, o których mowa w ust. 1, 5 i 6. 8.Zezwolenie, o którym mowa w ust. 6, może być wydane, jeżeli spełnione zostaną łącznie następujące warunki: 1) odpady przeznaczone są do odzysku w kraju lub za granicą, z wyjątkiem działań określonych jako R1 i R10 w załączniku nr 5 do ustawy, 2) nie ma na terenie kraju możliwych do pozyskania odpadów nadających się do równorzędnego odzysku lub też występują one w niewystarczającej ilości, 3) odpady przywiezione z zagranicy lub sposób odzysku w kraju nie spowodują wzrostu zagrożenia dla środowiska i nie przyczynią się do zwiększenia masy składowanych odpadów. 9.Główny Inspektor Ochrony Środowiska może uzależnić wydanie zezwolenia od przedstawienia przez przywożącego odpady z zagranicy ekspertyzy co do spełnienia warunków określonych w ust. 8 w zależności od rodzaju odpadów oraz przedstawienia decyzji zezwalającej na użytkowanie obiektu, pozwolenia zintegrowanego, pozwolenia na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza, pozwolenia wodnoprawnego na wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi, pozwolenia na wytwarzanie odpadów, zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów. 10.Zezwolenie na przywóz odpadów z zagranicy wydaje się na czas oznaczony nie dłuższy niż 5 lat, na wniosek przywożącego odpady, zawierający: 1) opis przywożonych odpadów, w tym ich fizycznych i chemicznych właściwości, 2) określenie ilości przywożonych odpadów, 3) wskazanie miejsca odzysku, 4) opis sposobu gospodarowania przywiezionymi odpadami, w tym opis technologii ich odzysku wraz z opisem oddziaływania na środowisko, 5) wskazanie trasy wwozu odpadów, rodzaju transportu i opakowania odpadów dla odpadów niebezpiecznych, 6) wskazanie imienia i nazwiska lub nazwy i adresu zamieszkania lub siedziby wytwórcy odpadów oraz ich dostawcy, 7) uzasadnienie potrzeby przywiezienia odpadów z zagranicy. 11.Główny Inspektor Ochrony Środowiska może zażądać udokumentowania informacji zawartych we wniosku, o którym mowa w ust. 10. 12.Zezwolenie na przywóz odpadów z zagranicy może być wydane przedsiębiorcy lub jednostce organizacyjnej niebędącej przedsiębiorcą. 13.W zezwoleniu, o którym mowa w ust. 2 i 6, Główny Inspektor Ochrony Środowiska określa: 1) przywożącego odpady, 2) rodzaj przywożonych odpadów, 3) ilość przywożonych odpadów, 4) czas, na jaki zezwolenie jest udzielone, 5) miejsce odzysku, 6) sposób gospodarowania przywiezionymi odpadami, 7) sposób postępowania z odpadami powstającymi w procesie odzysku, 8) obowiązek informowania przez przywożącego odpady o rzeczywistej ilości przywiezionych odpadów w określonym czasie, 9) trasę wwozu odpadów, w szczególności przejście graniczne, którym będą wwożone odpady, rodzaj transportu i opakowania odpadów dla odpadów niebezpiecznych, 10) inne wymagania dotyczące przywozu odpadów i odzysku. 14.Dokument przywozowy dla odpadów innych niż niebezpieczne stanowi załącznik do zezwolenia, o którym mowa w ust. 6. 15.W przypadku gdy w postępowaniu o wydanie zezwolenia na przywóz odpadów Główny Inspektor Ochrony Środowiska stwierdzi, że ubiegający się o zezwolenie naruszył w okresie ostatnich 3 lat warunki wcześniejszego zezwolenia na przywóz odpadów, odmówi wydania nowego zezwolenia. 16.Zezwolenie, o którym mowa w ust. 2 i 6, może być przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska cofnięte, w drodze decyzji, bez odszkodowania w razie stwierdzenia, że przywożący odpady nie przestrzega zawartych w zezwoleniu warunków. Kopię decyzji o cofnięciu zezwolenia Główny Inspektor Ochrony Środowiska przekazuje niezwłocznie Prezesowi Głównego Urzędu Ceł, Komendantowi Głównemu Straży Granicznej oraz marszałkowi województwa i wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta, właściwym ze względu na miejsce odzysku. 17.Odpady sprowadzane z zagranicy, które nie zostały poddane odzyskowi zgodnie z zezwoleniem, podlegają zwrotowi do ich dostawcy. 18.Minister właściwy do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki, kierując się właściwościami odpadów, może określić, w drodze rozporządzenia, listę odpadów, których przywóz z zagranicy nie wymaga zezwolenia, o którym mowa w ust. 6. Art. 66. 1.Wywóz za granicę odpadów niebezpiecznych jest dopuszczalny wyłącznie za zezwoleniem Głównego Inspektora Ochrony Środowiska. Główny Inspektor Ochrony Środowiska przekazuje kopię wydanego zezwolenia Prezesowi Głównego Urzędu Ceł i Komendantowi Głównemu Straży Granicznej. 2.Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, może być wydane, jeżeli: 1) sposób gospodarowania odpadami za granicą będzie bezpieczny dla środowiska, 2) właściwe organy władz państwa przyjmującego odpady niebezpieczne oraz państw, przez których terytoria odpady te będą przewożone, wyrażą zgodę na ich przyjęcie oraz przewóz. 3.Przepisy ust. 1 i 2 mają odpowiednie zastosowanie w przypadku przewozu odpadów niebezpiecznych przez terytorium państwa polskiego. 4.Zezwolenie na wywóz odpadów niebezpiecznych za granicę wydaje się na czas oznaczony, na wniosek wywożącego odpady, zawierający: 1) opis wywożonych odpadów, w tym ich fizycznych i chemicznych właściwości, wraz z opisem sposobu wytworzenia tych odpadów i informacją o wymaganiach dotyczących zasad ostrożnego obchodzenia się z odpadami, 2) określenie ilości wywożonych odpadów, 3) wskazanie trasy wywozu odpadów, rodzaju transportu i opakowania odpadów oraz informacji o ubezpieczeniu transportu, 4) wskazanie imienia i nazwiska lub nazwy i adresu zamieszkania lub siedziby podmiotu odbierającego odpady oraz miejsca odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, 5) opis sposobu gospodarowania odpadami za granicą, 6) uzasadnienie potrzeby wywozu odpadów. 5.Główny Inspektor Ochrony Środowiska może zażądać udokumentowania informacji zawartych we wniosku, o którym mowa w ust. 4. 6.W zezwoleniu, o którym mowa w ust. 1, Główny Inspektor Ochrony Środowiska określa: 1) wywożącego odpady, 2) rodzaj wywożonych odpadów, 3) ilość wywożonych odpadów, 4) czas, na jaki zezwolenie jest udzielone, 5) imiona i nazwiska lub nazwy i adresy zamieszkania lub siedziby podmiotów odbierających odpady oraz miejsca odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, 6) sposób gospodarowania wywiezionymi odpadami za granicą, 7) trasę wywozu odpadów, w szczególności przejście graniczne, którym będą wywożone odpady, rodzaj transportu i opakowania odpadów, 8) obowiązek informowania przez wywożącego odpady o rzeczywistej ilości wywiezionych odpadów w określonym czasie, 9) inne wymagania dotyczące wywozu odpadów. 7.Dokument wywozowy dla odpadów niebezpiecznych stanowi załącznik do zezwolenia, o którym mowa w ust. 1. 8.W przypadku gdy w postępowaniu o wydanie zezwolenia na wywóz odpadów niebezpiecznych Główny Inspektor Ochrony Środowiska stwierdzi, że ubiegający się o zezwolenie naruszył w okresie ostatnich 3 lat warunki wcześniejszego zezwolenia na wywóz odpadów, odmówi wydania nowego zezwolenia. 9.Zezwolenie na wywóz odpadów niebezpiecznych może być przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska cofnięte, w drodze decyzji, bez odszkodowania w razie stwierdzenia, że wywożący odpady nie przestrzega zawartych w zezwoleniu warunków. Kopię decyzji o cofnięciu zezwolenia Główny Inspektor Ochrony Środowiska przekazuje niezwłocznie Prezesowi Głównego Urzędu Ceł, Komendantowi Głównemu Straży Granicznej oraz marszałkowi województwa i wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta, właściwym ze względu na miejsce zamieszkania lub siedzibę posiadacza odpadów. 10.Zezwolenie na przewóz odpadów niebezpiecznych przez terytorium państwa polskiego wydaje się na czas oznaczony, na wniosek zawierający: 1) opis przewożonych odpadów, w tym ich fizycznych i chemicznych właściwości, wraz z opisem sposobu wytworzenia tych odpadów i informacją o wymaganiach dotyczących zasad ostrożnego obchodzenia się z odpadami, 2) określenie ilości przewożonych odpadów, 3) wskazanie trasy przewozu odpadów, rodzaju transportu i opakowania odpadów oraz informacji o ubezpieczeniu transportu, 4) wskazanie nazwy i adresu podmiotu odbierającego odpady oraz miejsca odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, 5) opis sposobu gospodarowania odpadami za granicą. 11.Główny Inspektor Ochrony Środowiska może zażądać udokumentowania informacji zawartych we wniosku, o którym mowa w ust. 10. 12.Zezwolenie na przewóz odpadów niebezpiecznych przez terytorium państwa polskiego może być wydane przedsiębiorcy lub jednostce organizacyjnej niebędącej przedsiębiorcą. 13.W zezwoleniu, o którym mowa w ust. 10, Główny Inspektor Ochrony Środowiska określa: 1) przewożącego odpady, 2) rodzaj przewożonych odpadów, 3) ilość przewożonych odpadów, 4) czas, na jaki zezwolenie jest udzielone, 5) imiona i nazwiska lub nazwy i adresy zamieszkania lub siedziby podmiotów odbierających odpady oraz miejsca odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, 6) sposób gospodarowania odpadami za granicą, 7) trasę przewozu odpadów, w szczególności przejścia graniczne, którymi będą przywożone i wywożone odpady, rodzaj transportu i opakowania odpadów, 8) obowiązek informowania przez przewożącego odpady o rzeczywistej ilości przewiezionych odpadów w określonym czasie, 9) inne wymagania dotyczące przewozu odpadów. 14.Dokument przewozowy dla odpadów niebezpiecznych stanowi załącznik do zezwolenia, o którym mowa w ust. 10. 15.W przypadku gdy w postępowaniu o wydanie zezwolenia na przewóz odpadów niebezpiecznych Główny Inspektor Ochrony Środowiska stwierdzi, że ubiegający się o zezwolenie naruszył w okresie ostatnich 3 lat warunki wcześniejszego zezwolenia na przewóz odpadów, odmówi wydania nowego zezwolenia. 16.Zezwolenie na przewóz odpadów niebezpiecznych może być przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska cofnięte, w drodze decyzji, bez odszkodowania w razie stwierdzenia, że przewożący odpady nie przestrzega zawartych w zezwoleniu warunków. Kopię decyzji o cofnięciu zezwolenia Główny Inspektor Ochrony Środowiska przekazuje niezwłocznie Prezesowi Głównego Urzędu Ceł i Komendantowi Głównemu Straży Granicznej. 17.Jeżeli zagospodarowanie wywiezionych z terytorium państwa polskiego odpadów nie może być dokonane zgodnie z warunkami kontraktu albo też wywóz nastąpił bez zezwolenia, wywożący odpady jest obowiązany do odebrania tych odpadów. 18.Minister właściwy do spraw środowiska może, kierując się wymaganiami obowiązującymi w państwach, do których odpady są wywożone, w drodze rozporządzenia, wprowadzić obowiązek uzyskiwania zezwoleń na wywóz do określonych państw odpadów innych niż niebezpieczne. 19.Minister właściwy do spraw środowiska, kierując się potrzebą ujednolicenia wniosków, w drodze rozporządzenia, wprowadzi obowiązek składania wniosku o wydanie zezwolenia na przewóz lub na wywóz odpadów niebezpiecznych za granicę, na formularzu, według wzoru określonego w rozporządzeniu. Art. 67.Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki i ministrem właściwym do spraw środowiska, kierując się koniecznością zapewnienia sprawdzenia zgodności zgłoszonego rodzaju odpadów z faktyczną zawartością ładunku przywożonego z zagranicy, wywożonego za granicę lub przewożonego tranzytem, określi, w drodze rozporządzenia, wykaz przejść granicznych, którymi może być realizowany międzynarodowy obrót odpadami. Art. 68. 1.Główny Inspektor Ochrony Środowiska prowadzi rejestr decyzji wydanych w zakresie międzynarodowego obrotu odpadami, zawierający następujące dane: imię i nazwisko lub nazwę, adres zamieszkania lub siedziby posiadaczy odpadów uczestniczących w międzynarodowym obrocie odpadami. 2.Minister właściwy do spraw środowiska, kierując się potrzebą ujednolicenia tego rejestru, określi, w drodze rozporządzenia, wzór rejestru, o którym mowa w ust. 1. 3.Minister właściwy do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki oraz ministrem właściwym do spraw transportu, kierując się potrzebą ujednolicenia tych dokumentów, określi, w drodze rozporządzenia, wzory dokumentów stosowanych w międzynarodowym obrocie odpadami. Rozdział 9 Przepisy karne Art. 69.Kto wbrew przepisom wywozi za granicę odpady niebezpieczne, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Art. 70.Kto: 1) będąc zobowiązanym do odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, pozbywa się ich lub przekazuje podmiotom, które nie uzyskały wymaganych zezwoleń, lub 2) wbrew zakazom dotyczącym składowania odpadów lub niezgodnie z wymaganiami określonymi w zatwierdzonej instrukcji eksploatacji składowiska odpadów składuje odpady, lub 3) w miejscach na ten cel nieprzeznaczonych magazynuje lub składuje odpady, lub 4) w celu spełniania kryteriów dopuszczenia odpadów do składowania na składowiskach odpadów, rozcieńcza lub sporządza mieszaniny odpadów ze sobą lub innymi substancjami lub przedmiotami, lub 5) powodując wzrost zagrożenia dla zdrowia lub życia ludzi lub środowiska, miesza odpady niebezpieczne różnych rodzajów lub odpady niebezpieczne z odpadami innymi niż niebezpieczne lub dopuszcza do mieszania tych odpadów, lub 6) bez wymaganego zezwolenia prowadzi działalność w zakresie zbierania, transportu, odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, podlega karze aresztu albo grzywny. Art. 71.Kto: 1) wbrew zakazowi termicznie przekształca odpady poza instalacjami i urządzeniami do odzysku lub unieszkodliwiania odpadów lub 2) termicznie przekształca lub dopuszcza do przekształcania odpadów niebezpiecznych w spalarniach albo w innych instalacjach, które nie spełniają wymagań przewidzianych dla spalarni odpadów niebezpiecznych, albo w urządzeniach podlega karze aresztu albo grzywny. Art. 72.Kto PCB (polichlorowane difenyle, polichlorowane trifenyle, monometylotetrachlorodifenylometan, monometylodichlorodifenylometan, monometylodibromodifenylometan oraz mieszaniny zawierające jakąkolwiek z tych substancji w ilości powyżej 0,005% wagowo łącznie): 1) poddaje odzyskowi lub 2) spala na statkach, lub 3) miesza z olejami odpadowymi w czasie zbierania lub magazynowania, podlega karze aresztu albo grzywny. Art. 73.Kto miesza oleje odpadowe z innymi odpadami niebezpiecznymi w czasie ich zbierania lub magazynowania, jeżeli poziom zanieczyszczeń w olejach odpadowych przekracza dopuszczalne wartości, podlega karze aresztu albo grzywny. Art. 74.Kto, prowadząc działalność gospodarczą, w wyniku której powstają odpady w postaci baterii lub akumulatorów, zbiera te odpady w sposób nieselektywny lub unieszkodliwia je łącznie z innymi rodzajami odpadów, podlega karze aresztu albo grzywny. Art. 75.Kto stosuje nieustabilizowane lub nieprzygotowane odpowiednio do celu i sposobu ich stosowania komunalne osady ściekowe lub wbrew obowiązkowi nie przeprowadza badań komunalnych osadów ściekowych lub gruntów, na których mają być stosowane, podlega karze aresztu albo grzywny. Art. 76.Kto: 1) wytwarza odpady bez wymaganej decyzji zatwierdzającej program gospodarki odpadami niebezpiecznymi lub z naruszeniem jej warunków lub 2) wytwarza odpady bez wymaganego złożenia informacji o wytworzonych odpadach oraz sposobach gospodarowania wytworzonymi odpadami lub prowadzi gospodarkę odpadami niezgodnie ze złożoną informacją, lub 3) wytwarza odpady pomimo wniesienia sprzeciwu, o którym mowa w art. 24 ust. 5, albo rozpoczyna działalność powodującą powstawanie odpadów przed upływem terminu do wniesienia sprzeciwu, lub 4) nie posiadając zatwierdzonej instrukcji eksploatacji składowiska odpadów, eksploatuje składowisko odpadów, lub 5) bez wymaganej zgody organu zamyka składowisko lub jego wydzieloną część, lub 6) będąc obowiązany do prowadzenia ewidencji odpadów lub przekazywania wymaganych informacji lub zbiorczego zestawienia danych, nie wykonuje tego obowiązku albo wykonuje go nieterminowo lub niezgodnie ze stanem rzeczywistym, podlega karze grzywny. Art. 77. 1.Kto, zarządzając spalarnią odpadów niebezpiecznych lub instalacją inną niż spalarnia odpadów niebezpiecznych, przyjmuje odpady niebezpieczne do termicznego przekształcania, nie sprawdzając zgodności przyjmowanych odpadów z danymi zawartymi w karcie przekazania odpadu lub nie pobierając, lub nie przechowując próbek tych odpadów, podlega karze aresztu albo grzywny. 2.Kto, zarządzając spalarnią odpadów komunalnych lub spalarnią odpadów innych niż komunalne lub niebezpieczne albo inną instalacją lub urządzeniem, przyjmuje odpady inne niż niebezpieczne do termicznego przekształcenia, nie sprawdzając zgodności przyjmowanych odpadów z danymi zawartymi w karcie przekazania odpadów, podlega karze aresztu albo grzywny. Art. 78.Kto, zarządzając składowiskiem odpadów, nie dopełnia ciążących na nim obowiązków w zakresie: 1) ustalenia ilości odpadów przed przyjęciem odpadów na składowisko lub 2) sprawdzenia zgodności przyjmowanych odpadów z danymi zawartymi w karcie przekazania odpadu, lub 3) utrzymywania i eksploatacji składowiska odpadów w sposób zapewniający właściwe funkcjonowanie urządzeń technicznych stanowiących wyposażenie składowiska odpadów oraz zachowanie wymagań sanitarnych, bezpieczeństwa i higieny pracy, przeciwpożarowych, a także zasad ochrony środowiska, zgodnie z zatwierdzoną instrukcją eksploatacji składowiska odpadów, lub 4) odmowy przyjęcia na składowisko odpadów o składzie niezgodnym z dokumentami wymaganymi przy obrocie odpadami lub zezwoleniem, lub 5) monitorowania składowiska odpadów w trakcie jego eksploatacji i po jej zakończeniu lub prowadzi monitorowanie niezgodnie z wymaganiami, lub 6) przesyłania uzyskanych wyników monitorowania składowiska odpadów wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska, lub 7) powiadamiania wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska o stwierdzonych zmianach obserwowanych parametrów wskazujących na możliwość wystąpienia zagrożeń dla środowiska, lub 8) przechowywania zbiorczych zestawień danych o rodzajach i ilości odpadów, o sposobach gospodarowania nimi oraz o instalacjach i urządzeniach służących do odzysku lub unieszkodliwiania tych odpadów oraz przekazania ich następnemu właścicielowi lub zarządcy nieruchomości, podlega karze aresztu albo grzywny. Art. 79.Orzekanie w sprawach, o których mowa w art. 70-78, następuje na zasadach i w trybie określonym w Kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia. Rozdział 10 Przepis końcowy Art. 80.Ustawa wchodzi w życie w terminie i na zasadach określonych w odrębnej ustawie. ZAŁĄCZNIKI ZAŁĄCZNIK Nr 1 KATEGORIE ODPADÓW Q1 Pozostałości z produkcji lub konsumpcji, niewymienione w pozostałych kategoriach Q2 Produkty nieodpowiadające wymaganiom jakościowym Q3 Produkty, których termin przydatności do właściwego użycia upłynął Q4 Substancje lub przedmioty, które zostały rozlane, rozsypane, zgubione lub takie, które uległy innemu zdarzeniu losowemu, w tym zanieczyszczone wskutek wypadku lub powstałe wskutek prowadzenia akcji ratowniczej Q5 Substancje lub przedmioty zanieczyszczone lub zabrudzone w wyniku planowych działań (np. pozostałości z czyszczenia, materiały z opakowań - odpady opakowaniowe, pojemniki, itp.) Q6 Przedmioty lub ich części nienadające się do użytku (np. usunięte baterie, zużyte katalizatory itp.) Q7 Substancje, które nie spełniają już należycie swojej funkcji (np. zanieczyszczone kwasy, zanieczyszczone rozpuszczalniki, zużyte sole hartownicze itp.) Q8 Pozostałości z procesów przemysłowych (np. żużle, pozostałości podestylacyjne itp.) Q9 Pozostałości z procesów usuwania zanieczyszczeń (np. osady ściekowe, szlamy z płuczek, pyły z filtrów, zużyte filtry itp.) Q10 Pozostałości z obróbki skrawaniem lub wykańczania (np. wióry, zgary itp.) Q11 Pozostałości z wydobywania lub przetwarzania surowców (np. pozostałości górnicze itp.) Q12 Podrobione lub zafałszowane substancje lub przedmioty (np. oleje zanieczyszczone PCB itp.) Q13 Wszelkie substancje lub przedmioty, których użycie zostało prawnie zakazane (np. PCB itp.) Q14 Substancje lub przedmioty, dla których posiadacz nie znajduje już dalszego zastosowania (np. odpady z rolnictwa, gospodarstw domowych, odpady biurowe, z placówek handlowych, sklepów itp.) Q15 Zanieczyszczone substancje powstające podczas rekultywacji gleby i ziemi Q16 Wszelkie substancje lub przedmioty, które nie zostały uwzględnione w powyższych kategoriach (np. z działalności usługowej, remontowej) ZAŁĄCZNIK Nr 2 KATEGORIE LUB RODZAJE ODPADÓW NIEBEZPIECZNYCH Kategorie lub rodzaje odpadów wymienione według ich charakteru lub działalności, wskutek której powstały. Lista A: Odpady wykazujące którąkolwiek z właściwości wyszczególnionych w załączniku nr 4 i które składają się z: 1. odpadów medycznych i weterynaryjnych, 2. środków farmaceutycznych, leków i związków stosowanych w medycynie lub w weterynarii, 3. środków do impregnacji lub konserwacji drewna, 4. biocydów i środków fitofarmaceutycznych, 5. pozostałości substancji stosowanych jako rozpuszczalniki, 6. halogenowanych substancji organicznych niestosowanych jako rozpuszczalniki, z wyjątkiem obojętnych materiałów spolimeryzowanych, 7. soli hartowniczych zawierających cyjanki, 8. olejów mineralnych i substancji oleistych (np. z obróbki metali), 9. emulsji, mieszanin: olej-woda, węglowodór-woda, 10. substancji zawierających PCB (np. dielektryki itp.), 11. materiałów smolistych powstających wskutek rafinacji, destylacji lub jakiejkolwiek obróbki pirolitycznej (np. pozostałości podestylacyjne itp.), 12. tuszów, barwników, pigmentów, farb, lakierów lub pokostów, 13. żywic, lateksu, plastyfikatorów, klejów lub spoiw, 14. substancji powstających w wyniku prac naukowo-badawczych, rozwojowych lub działalności dydaktycznej, które nie są zidentyfikowane lub są nowe i których oddziaływanie na człowieka lub środowisko jest nieznane (np. pozostałości laboratoryjne itp.), 15. środków pirotechnicznych i innych materiałów wybuchowych, 16. chemikaliów stosowanych w przemyśle fotograficznym lub do obróbki zdjęć (np. do wywoływania), 17. wszelkich substancji lub przedmiotów zanieczyszczonych dowolną pochodną polichlorowanego dibenzofuranu, 18. wszelkich substancji lub przedmiotów zanieczyszczonych dowolną pochodną polichlorowanej dibenzo-p-dioksyny. Lista B: Odpady, które zawierają którykolwiek ze składników wyliczonych w załączniku nr 3 i mają którekolwiek z właściwości wyliczonych w załączniku nr 4, i składają się z: 19. mydeł, tłuszczów lub wosków pochodzenia zwierzęcego lub roślinnego, 20. niehalogenowanych substancji organicznych niestosowanych jako rozpuszczalniki, 21. nieorganicznych substancji niezawierających metali lub związków metali, 22. popiołów lub żużli, 23. gleby i ziemi, w tym urobku z pogłębiania, 24. soli hartowniczych niezawierających cyjanków, 25. pyłów lub proszków metalicznych, 26. zużytych materiałów katalitycznych, 27. cieczy lub szlamów zawierających metale lub związki metali, 28. pozostałości z operacji usuwania zanieczyszczeń (np. pyły z filtrów), z wyjątkiem pkt 29, 30 i 33, 29. szlamów z płuczek, 30. szlamów z zakładów uzdatniania wody, 31. pozostałości z dekarbonizacji, 32. pozostałości z kolumn jonowymiennych, 33. osadów ściekowych, niepoddanych unieszkodliwieniu lub nienadających się do zastosowania w rolnictwie, 34. osadów z czyszczenia zbiorników lub urządzeń, 35. urządzeń zanieczyszczonych, 36. pojemników zanieczyszczonych po produktach, które zawierały jeden lub więcej składników wymienionych w załączniku nr 3 (np. opakowania, butle gazowe itp.), 37. baterii, akumulatorów i innych ogniw elektrycznych, 38. olejów roślinnych, 39. substancji lub przedmiotów pochodzących z selektywnej zbiórki odpadów z gospodarstw domowych, 40. innych odpadów. ZAŁĄCZNIK Nr 3 SKŁADNIKI ODPADÓW, KTÓRE KWALIFIKUJĄ JE JAKO ODPADY NIEBEZPIECZNE Składniki odpadów z listy B załącznika nr 2, które kwalifikują je jako odpady niebezpieczne, jeśli posiadają właściwości opisane w załączniku nr 4. Odpady zawierające jako składniki: C1 beryl, związki berylu, C2 związki wanadu, C3 związki chromu (VI), C4 związki kobaltu, C5 związki niklu, C6 związki miedzi, C7 związki cynku, C8 arsen, związki arsenu, C9 selen, związki selenu, C10 związki srebra, C11 kadm, związki kadmu, C12 związki cyny, C13 antymon, związki antymonu, C14 tellur, związki telluru, C15 związki baru z wyjątkiem siarczanu baru, C16 rtęć, związki rtęci, C17 tal, związki talu, C18 ołów, związki ołowiu, C19 siarczki nieorganiczne, C20 nieorganiczne związki fluoru, z wyjątkiem fluorku wapnia, C21 cyjanki nieorganiczne, C22 następujące metale alkaliczne lub metale ziem alkalicznych: lit, sód, potas, wapń, magnez w postaci niezwiązanej, C23 kwaśne roztwory lub kwasy w postaci stałej, C24 roztwory zasadowe i zasady w postaci stałej, C25 azbest (pył i włókna), C26 fosfor, związki fosforu, z wyjątkiem fosforanów mineralnych, C27 karbonylki metali, C28 nadtlenki, C29 chlorany, C30 nadchlorany, C31 azydki, C32 PCB, C33 farmaceutyki oraz związki stosowane w medycynie lub w weterynarii, C34 biocydy i substancje fitofarmaceutyczne (np. pestycydy), C35 substancje zakaźne, C36 kreozoty, C37 izocyjaniany, tiocyjaniany, C38 cyjanki organiczne (np. nitryle), C39 fenole, związki fenolowe, C40 halogenowane rozpuszczalniki, C41 rozpuszczalniki organiczne, z wyjątkiem rozpuszczalników halogenowanych, C42 związki halogenoorganiczne, z wyjątkiem obojętnych materiałów spolimeryzowanych i innych substancji, o których mowa w niniejszym załączniku, C43 aromatyczne, policykliczne i heterocykliczne związki organiczne, C44 aminy alifatyczne, C45 aminy aromatyczne, C46 etery, C47 substancje o właściwościach wybuchowych, z wyjątkiem substancji wyszczególnionych w innych punktach niniejszego załącznika, C48 organiczne związki siarki, C49 jakąkolwiek pochodną polichlorowanego dibenzofuranu, C50 jakąkolwiek pochodną polichlorowanej dibenzo-p-dioksyny, C51 węglowodory i ich związki z tlenem, azotem lub siarką nieuwzględnione w inny sposób w niniejszym załączniku. ZAŁĄCZNIK Nr 4 WŁAŚCIWOŚCI ODPADÓW, KTÓRE POWODUJĄ, ŻE ODPADY SĄ NIEBEZPIECZNE H1 "wybuchowe": substancje, które mogą wybuchnąć pod wpływem ognia lub które są bardziej wrażliwe na wstrząs lub tarcie niż dinitrobenzen, H2 "utleniające": substancje, które wykazują silnie egzotermiczne reakcje podczas kontaktu z innymi substancjami, w szczególności z substancjami łatwopalnymi, H3-A "wysoce łatwopalne": 1) ciekłe substancje mające temperaturę zapłonu poniżej 21°C (w tym nadzwyczaj łatwopalne ciecze), 2) substancje, które mogą rozgrzać się, a w efekcie zapalić się w kontakcie z powietrzem w temperaturze otoczenia bez jakiegokolwiek dostarczenia energii, 3) stałe substancje, które mogą się łatwo zapalić po krótkim kontakcie ze źródłem zapłonu i które palą się nadal lub tlą po usunięciu źródła zapłonu, 4) gazowe substancje, które są łatwopalne w powietrzu pod normalnym ciśnieniem, 5) substancje, które w kontakcie z wodą lub wilgotnym powietrzem tworzą wysoce łatwopalne gazy w niebezpiecznych ilościach, H3-B "łatwopalne": ciekłe substancje mające temperaturę zapłonu równą lub wyższą niż 21°C i niższą lub równą 55°C, H4 "drażniące": substancje nieżrące, które poprzez krótki, długotrwały lub powtarzający się kontakt ze skórą lub błoną śluzową mogą wywołać stan zapalny, H5 "szkodliwe": substancje, które, jeśli są wdychane lub dostają się drogą pokarmową lub wnikają przez skórę, mogą spowodować ograniczone zagrożenie dla zdrowia, H6 "toksyczne": substancje (w tym wysoce toksyczne substancje i preparaty), które, jeśli są wdychane lub dostają się drogą pokarmową lub wnikają przez skórę, mogą spowodować poważne, ostre lub chroniczne zagrożenie zdrowia, a nawet śmierć, H7 "rakotwórcze": substancje, które, jeśli są wdychane lub dostają się drogą pokarmową lub wnikają przez skórę, mogą wywoływać raka lub też zwiększyć częstotliwość jego występowania, H8 "żrące": substancje, które w zetknięciu z żywymi tkankami mogą spowodować ich zniszczenie, H9 "zakaźne": substancje zawierające żywe mikroorganizmy lub ich toksyny, o których wiadomo lub co do których istnieją wiarygodne podstawy do przyjęcia, że powodują choroby człowieka lub innych żywych organizmów, H10 "działające szkodliwie na rozrodczość": substancje, które, jeśli są wdychane lub dostaną się drogą pokarmową lub jeśli wnikają przez skórę, mogą wywołać niedziedziczne wrodzone deformacje lub też zwiększyć częstotliwość ich występowania, H11 "mutagenne": substancje, które, jeśli są wdychane lub dostaną się drogą pokarmową lub jeśli wnikają przez skórę, mogą wywołać dziedziczne defekty genetyczne lub też zwiększyć częstotliwość ich występowania, H12 substancje, które w wyniku kontaktu z wodą, powietrzem lub kwasem uwalniają toksyczne lub wysoce toksyczne gazy, H13 substancje, które po zakończeniu procesu unieszkodliwiania mogą w dowolny sposób wydzielić inną substancję, np. w formie odcieku, która posiada jakąkolwiek spośród cech wymienionych powyżej, H14 "ekotoksyczne": substancje, które stanowią lub mogą stanowić bezpośrednie lub opóźnione zagrożenie dla jednego lub więcej elementów środowiska. Jeżeli odpady posiadają chociażby jedną z cech wymienionych poniżej w pkt a)-ł), uznaje się je za posiadające właściwości wymienione w punktach od H3 do H8 (tzn. są one odpadami niebezpiecznymi): a) charakteryzują się temperaturą zapłonu do 55°C, b) zawierają jedną lub więcej substancji określonych w odrębnych przepisach jako wysoce toksyczne, o łącznym ich stężeniu równym lub wyższym od 0,1%, c) zawierają jedną lub więcej substancji określonych w odrębnych przepisach jako toksyczne, o łącznym ich stężeniu równym lub wyższym od 3%, d) zawierają jedną lub więcej substancji określonych w odrębnych przepisach jako szkodliwe, o łącznym ich stężeniu równym lub wyższym od 25%, e) zawierają jedną lub więcej substancji żrących określonych w odrębnych przepisach jako R35, o łącznym ich stężeniu równym lub wyższym od 1%, f) zawierają jedną lub więcej substancji żrących określonych w odrębnych przepisach jako R34, o łącznym ich stężeniu równym lub wyższym od 5%, g) zawierają jedną lub więcej substancji drażniących określonych w odrębnych przepisach jako R41, o łącznym ich stężeniu równym lub wyższym od 10%, h) zawierają jedną lub więcej substancji drażniących określonych w odrębnych przepisach jako R36, R37, R38, o łącznym ich stężeniu równym lub wyższym od 20%, i) zawierają jedną lub więcej substancji określonych w odrębnych przepisach jako rakotwórcze (kategorie 1 lub 2), o łącznym ich stężeniu równym lub wyższym od 0,1%, j) zawierają jedną lub więcej substancji działających szkodliwie na rozrodczość (kategorie 1 lub 2) określonych w odrębnych przepisach jako R60, R61, o łącznym ich stężeniu równym lub wyższym od 0,5%, k) zawierają jedną lub więcej substancji działających szkodliwie na rozrodczość (kategoria 3) określonych w odrębnych przepisach jako R62, R63, o łącznym ich stężeniu równym lub wyższym od 5%, l) zawierają jedną lub więcej substancji mutagennych (kategorie 1 i 2) określonych w odrębnych przepisach jako R46, o łącznym ich stężeniu równym lub wyższym od 0,1%, ł) zawierają jedną lub więcej substancji mutagennych (kategoria 3) określonych w odrębnych przepisach jako R40, o łącznym ich stężeniu równym lub wyższym od 1%. ZAŁĄCZNIK Nr 5 DZIAŁANIA POLEGAJĄCE NA WYKORZYSTANIU ODPADÓW W CAŁOŚCI LUB W CZĘŚCI LUB PROWADZĄCE DO ODZYSKANIA Z ODPADÓW SUBSTANCJI LUB MATERIAŁÓW LUB ENERGII WRAZ Z ICH WYKORZYSTANIEM R1 Wykorzystanie jako paliwa lub innego środka wytwarzania energii R2 Regeneracja lub odzyskiwanie rozpuszczalników R3 Recykling lub regeneracja substancji organicznych, które nie są stosowane jako rozpuszczalniki (włączając kompostowanie i inne biologiczne procesy przekształcania) R4 Recykling lub regeneracja metali i związków metali R5 Recykling lub regeneracja innych materiałów nieorganicznych R6 Regeneracja kwasów lub zasad R7 Odzyskiwanie składników stosowanych do usuwania zanieczyszczeń R8 Odzyskiwanie składników z katalizatorów R9 Powtórna rafinacja oleju lub inne sposoby ponownego wykorzystania oleju R10 Rozprowadzenie na powierzchni ziemi, w celu nawożenia lub ulepszania gleby lub rekultywacji gleby i ziemi R11 Wykorzystanie odpadów pochodzących z któregokolwiek z działań wymienionych w punktach od R1 do R10 R12 Wymiana odpadów w celu poddania któremukolwiek z działań wymienionych w punktach od R1 do R11 R13 Magazynowanie odpadów, które mają być poddane któremukolwiek z działań wymienionych w punktach od R1 do R12 (z wyjątkiem tymczasowego magazynowania w czasie zbiórki w miejscu, gdzie odpady są wytwarzane) R14 Inne działania prowadzące do wykorzystania odpadów w całości lub części lub do odzyskania z odpadów substancji lub materiałów, łącznie z ich wykorzystaniem, niewymienione w punktach od R1 do R13 ZAŁĄCZNIK Nr 6 PROCESY UNIESZKODLIWIANIA ODPADÓW D1 Składowanie na składowiskach odpadów obojętnych D2 Obróbka w glebie i ziemi (np. biodegradacja odpadów płynnych lub szlamów w glebie i ziemi) D3 Składowanie poprzez głębokie wtryskiwanie (np. wtryskiwanie odpadów, które można pompować) D4 Retencja powierzchniowa (np. umieszczanie odpadów na poletkach osadowych lub lagunach) D5 Składowanie na składowiskach odpadów niebezpiecznych lub na składowiskach odpadów innych niż niebezpieczne D6 Odprowadzanie do wód z wyjątkiem mórz* D7 Lokowanie (zatapianie) na dnie mórz D8 Obróbka biologiczna niewymieniona w innym punkcie niniejszego załącznika, w wyniku której powstają odpady, unieszkodliwiane za pomocą któregokolwiek z procesów wymienionych w punktach od D1 do D12 (np. fermentacja) D9 Obróbka fizyczno-chemiczna niewymieniona w innym punkcie niniejszego załącznika, w wyniku której powstają odpady, unieszkodliwiane za pomocą któregokolwiek z procesów wymienionych w punktach od D1 do D12 (np. parowanie, suszenie, strącanie) D10 Termiczne przekształcanie odpadów w instalacjach lub urządzeniach zlokalizowanych na lądzie D11 Termiczne przekształcanie odpadów w instalacjach lub urządzeniach zlokalizowanych na morzu D12 Składowanie odpadów w pojemnikach w ziemi (np. w kopalni) D13 Sporządzanie mieszanki lub mieszanie przed poddaniem któremukolwiek z procesów wymienionych w punktach od D1 do D12 D14 Przepakowywanie przed poddaniem któremukolwiek z procesów wymienionych w punktach od D1 do D13 D15 Magazynowanie w czasie któregokolwiek z procesów wymienionych w punktach od D1 do D14 (z wyjątkiem tymczasowego magazynowania w czasie zbiórki w miejscu, gdzie odpady są wytwarzane) _____________ * Odprowadzanie do wód z wyjątkiem mórz w całości objęte jest zakazem.
Rozdział 1 Przepisy ogólne Art. 1. 1.Ustawa określa zasady postępowania z odpadami w sposób zapewniający ochronę życia i zdrowia ludzi oraz ochronę środowiska zgodnie z zasadą zrównoważonego rozwoju, a w szczególności zasady zapobiegania powstawaniu odpadów lub ograniczania ilości odpadów i ich negatywnego oddziaływania na środowisko, a także odzysku lub unieszkodliwiania odpadów. 2.Przepisy ustawy nie naruszają postanowień działu II w tytule I ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 62, poz. 627). Art. 2. 1.Przepisy ustawy stosuje się także do postępowania z masami ziemnymi lub skalnymi, jeżeli są usuwane albo przemieszczane w związku z realizacją inwestycji lub prowadzeniem eksploatacji kopalin. 2.Przepisów ustawy nie stosuje się do: 1) mas ziemnych lub skalnych usuwanych albo przemieszczanych w związku z realizacją inwestycji lub prowadzeniem eksploatacji kopalin wraz z ich przerabianiem, jeżeli miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu lub o pozwoleniu na budowę określają warunki i sposób ich zagospodarowania, 2) mas ziemnych pochodzących z pogłębiania akwenów morskich w związku z utrzymaniem infrastruktury zapewniającej dostęp do portów, a także z pogłębiania zbiorników wodnych, stawów, cieków naturalnych, kanałów i rowów w związku z utrzymaniem i regulacją wód, stanowiących niezanieczyszczony urobek, jeżeli miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu lub pozwolenie wodnoprawne określają warunki i sposób ich zagospodarowania, 3) odpadów promieniotwórczych w rozumieniu przepisów prawa atomowego, 4) gazów i pyłów wprowadzanych do powietrza, 5) ścieków w rozumieniu przepisów o ochronie środowiska, 6) odchodów zwierząt, obornika, gnojówki i gnojowicy przeznaczonych do rolniczego wykorzystania w sposób i na zasadach określonych w przepisach o nawozach i nawożeniu, 7) substancji wykorzystywanych jako czynniki chłodnicze przeznaczone do regeneracji. 3.Przepisy ustawy nie naruszają przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. - Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. Nr 27, poz. 96, z 1996 r. Nr 106, poz. 496, z 1997 r. Nr 88, poz. 554, Nr 111, poz. 726 i Nr 133, poz. 885, z 1998 r. Nr 106, poz. 668 oraz z 2000 r. Nr 109, poz. 1157 i Nr 120, poz. 1268), ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa oraz o Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. z 1999 r. Nr 66, poz. 752 i z 2001 r. Nr 29, poz. 320) oraz ustawy z dnia 16 marca 1995 r. o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki (Dz. U. Nr 47, poz. 243 i z 2000 r. Nr 109, poz. 1156). Art. 3. 1.Odpady oznaczają każdą substancję lub przedmiot należący do jednej z kategorii, określonych w załączniku nr 1 do ustawy, których posiadacz pozbywa się, zamierza pozbyć się lub do ich pozbycia się jest obowiązany. 2.Odpady niebezpieczne są to odpady: 1) należące do kategorii lub rodzajów odpadów określonych na liście A załącznika nr 2 do ustawy oraz posiadające co najmniej jedną z właściwości wymienionych w załączniku nr 4 do ustawy lub 2) należące do kategorii lub rodzajów odpadów określonych na liście B załącznika nr 2 do ustawy i zawierające którykolwiek ze składników wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy oraz posiadające co najmniej jedną z właściwości wymienionych w załączniku nr 4 do ustawy. 3.Ilekroć w ustawie jest mowa o: 1) gospodarowaniu odpadami - rozumie się przez to zbieranie, transport, odzysk i unieszkodliwianie odpadów, w tym również nadzór nad takimi działaniami oraz nad miejscami unieszkodliwiania odpadów, 2) komunalnych osadach ściekowych - rozumie się przez to pochodzący z oczyszczalni ścieków osad z komór fermentacyjnych oraz innych instalacji służących do oczyszczania ścieków komunalnych oraz innych ścieków o składzie zbliżonym do składu ścieków komunalnych, 3) magazynowaniu odpadów - rozumie się przez to czasowe przetrzymywanie lub gromadzenie odpadów przed ich transportem, odzyskiem lub unieszkodliwianiem, 4) odpadach komunalnych - rozumie się przez to odpady powstające w gospodarstwach domowych, a także odpady niezawierające odpadów niebezpiecznych pochodzące od innych wytwórców odpadów, które ze względu na swój charakter lub skład są podobne do odpadów powstających w gospodarstwach domowych, 5) odpadach medycznych - rozumie się przez to odpady powstające w związku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych oraz prowadzeniem badań i doświadczeń naukowych w zakresie medycyny, 6) odpadach obojętnych - rozumie się przez to odpady, które nie ulegają istotnym przemianom fizycznym, chemicznym lub biologicznym; są nierozpuszczalne, nie wchodzą w reakcje fizyczne ani chemiczne, nie powodują zanieczyszczenia środowiska lub zagrożenia dla zdrowia ludzi, nie ulegają biodegradacji i nie wpływają niekorzystnie na materię, z którą się kontaktują; ogólna zawartość zanieczyszczeń w tych odpadach oraz zdolność do ich wymywania, a także negatywne oddziaływanie na środowisko odcieku muszą być nieznaczne, a w szczególności nie powinny stanowić zagrożenia dla jakości wód powierzchniowych, wód podziemnych, gleby i ziemi, 7) odpadach ulegających biodegradacji - rozumie się przez to odpady, które ulegają rozkładowi tlenowemu lub beztlenowemu przy udziale mikroorganizmów, 8) odpadach weterynaryjnych - rozumie się przez to odpady powstające w związku z badaniem, leczeniem zwierząt lub świadczeniem usług weterynaryjnych, a także w związku z prowadzeniem badań naukowych i doświadczeń na zwierzętach, 9) odzysku - rozumie się przez to wszelkie działania, niestwarzające zagrożenia dla życia, zdrowia ludzi lub dla środowiska, polegające na wykorzystaniu odpadów w całości lub w części, lub prowadzące do odzyskania z odpadów substancji, materiałów lub energii i ich wykorzystania, określone w załączniku nr 5 do ustawy, 10) odzysku energii - rozumie się przez to termiczne przekształcanie odpadów w celu odzyskania energii, 11) olejach odpadowych - rozumie się przez to wszelkie oleje smarowe lub przemysłowe, które nie nadają się już do zastosowania, do którego były pierwotnie przeznaczone, a w szczególności zużyte oleje z silników spalinowych i oleje przekładniowe, a także oleje smarowe, oleje do turbin i oleje hydrauliczne, 12) PCB - rozumie się przez to polichlorowane difenyle, polichlorowane trifenyle, monometylotetrachlorodifenylometan, monometylodichlorodifenylometan, monometylodibromodifenylometan oraz mieszaniny zawierające jakąkolwiek z tych substancji w ilości powyżej 0,005% wagowo łącznie, 13) posiadaczu odpadów - rozumie się przez to każdego, kto faktycznie włada odpadami (wytwórcę odpadów, inną osobę fizyczną, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną); domniemywa się, że władający powierzchnią ziemi jest posiadaczem odpadów znajdujących się na nieruchomości, 14) recyklingu - rozumie się przez to taki odzysk, który polega na powtórnym przetwarzaniu substancji lub materiałów zawartych w odpadach w procesie produkcyjnym w celu uzyskania substancji lub materiału o przeznaczeniu pierwotnym lub o innym przeznaczeniu, w tym też recykling organiczny, z wyjątkiem odzysku energii, 15) recyklingu organicznym - rozumie się przez to obróbkę tlenową, w tym kompostowanie, lub beztlenową odpadów, które ulegają rozkładowi biologicznemu w kontrolowanych warunkach przy wykorzystaniu mikroorganizmów, w wyniku której powstaje materia organiczna lub metan; składowanie na składowisku odpadów nie jest traktowane jako recykling organiczny, 16) składowisku odpadów - rozumie się przez to obiekt budowlany przeznaczony do składowania odpadów, 17) spalarni odpadów - rozumie się przez to instalację, w której zachodzi termiczne przekształcanie odpadów w celu ich unieszkodliwienia, 18) staroście - rozumie się przez to także prezydenta miasta na prawach powiatu, 19) stosowaniu komunalnych osadów ściekowych - rozumie się przez to rozprowadzanie na powierzchni ziemi lub wprowadzanie komunalnych osadów ściekowych do gleby w celu ich wykorzystywania, 20) termicznym przekształcaniu odpadów - rozumie się przez to procesy utleniania odpadów, w tym spalania, zgazowywania, lub rozkładu odpadów, w tym rozkładu pirolitycznego, prowadzone w przeznaczonych do tego instalacjach lub urządzeniach na zasadach określonych w przepisach szczegółowych, 21) unieszkodliwianiu odpadów - rozumie się przez to poddanie odpadów procesom przekształceń biologicznych, fizycznych lub chemicznych określonym w załączniku nr 6 do ustawy w celu doprowadzenia ich do stanu, który nie stwarza zagrożenia dla życia, zdrowia ludzi lub dla środowiska, 22) wytwórcy odpadów - rozumie się przez to każdego, którego działalność lub bytowanie powoduje powstawanie odpadów, oraz każdego, kto przeprowadza wstępne przetwarzanie, mieszanie lub inne działania powodujące zmianę charakteru lub składu tych odpadów, 23) zbieraniu odpadów - rozumie się przez to każde działanie, w szczególności umieszczanie w pojemnikach, segregowanie i magazynowanie odpadów, które ma na celu przygotowanie ich do transportu do miejsc odzysku lub unieszkodliwiania. Art. 4. 1.Minister właściwy do spraw środowiska, kierując się kategoriami oraz rodzajami odpadów wymienionymi w załącznikach nr 1 i 2, składnikami odpadów wymienionymi w załączniku nr 3 oraz właściwościami odpadów wymienionymi w załączniku nr 4, określi w drodze rozporządzenia: 1) katalog odpadów z podziałem na grupy, podgrupy i rodzaje, uwzględniający źródła powstawania odpadów, wraz z listą odpadów niebezpiecznych oraz ze sposobem klasyfikowania odpadów, 2) metodykę referencyjną badań odpadów wymienionych na liście odpadów niebezpiecznych pozwalającą na stwierdzenie, że nie posiadają one właściwości lub składników i właściwości, które powodują, że odpady te stanowią odpady niebezpieczne. 2.Minister właściwy do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje oraz stężenia substancji, które powodują, że urobek pochodzący z pogłębiania akwenów morskich w związku z utrzymaniem infrastruktury zapewniającej dostęp do portów, a także z pogłębianiem zbiorników wodnych, stawów, cieków naturalnych, kanałów i rowów w związku z utrzymaniem i regulacją wód, jest zanieczyszczony, kierując się właściwościami substancji, które mogą zanieczyścić ten urobek. Rozdział 2 Zasady gospodarowania odpadami Art. 5.Kto podejmuje działania powodujące lub mogące powodować powstawanie odpadów, powinien takie działania planować, projektować i prowadzić, tak aby: 1) zapobiegać powstawaniu odpadów lub ograniczać ilość odpadów i ich negatywne oddziaływanie na środowisko przy wytwarzaniu produktów, podczas i po zakończeniu ich użytkowania, 2) zapewniać zgodny z zasadami ochrony środowiska odzysk, jeżeli nie udało się zapobiec ich powstaniu, 3) zapewniać zgodne z zasadami ochrony środowiska unieszkodliwianie odpadów, których powstaniu nie udało się zapobiec lub których nie udało się poddać odzyskowi. Art. 6.Wytwórca odpadów jest obowiązany do stosowania takich sposobów produkcji lub form usług oraz surowców i materiałów, które zapobiegają powstawaniu odpadów lub pozwalają utrzymać na możliwie najniższym poziomie ich ilość, a także ograniczają negatywne oddziaływanie na środowisko lub zagrożenie życia lub zdrowia ludzi. Art. 7. 1.Posiadacz odpadów jest obowiązany do postępowania z odpadami w sposób zgodny z zasadami gospodarowania odpadami, wymaganiami ochrony środowiska oraz planami gospodarki odpadami. 2.Posiadacz odpadów jest obowiązany w pierwszej kolejności do poddania ich odzyskowi, a jeżeli z przyczyn technologicznych jest on niemożliwy lub nie jest uzasadniony z przyczyn ekologicznych lub ekonomicznych, to odpady te należy unieszkodliwiać w sposób zgodny z wymaganiami ochrony środowiska oraz planami gospodarki odpadami. 3.Odpady, których nie udało się poddać odzyskowi, powinny być tak unieszkodliwiane, aby składowane były wyłącznie te odpady, których unieszkodliwienie w inny sposób było niemożliwe z przyczyn technologicznych lub nieuzasadnione z przyczyn ekologicznych lub ekonomicznych. 4.Ministrowie właściwi do spraw gospodarki, zdrowia, rolnictwa, administracji publicznej, w zakresie swoich kompetencji, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska mogą określić, w drodze rozporządzeń, szczegółowy sposób postępowania z niektórymi rodzajami odpadów, kierując się potrzebą stworzenia schematów postępowania z tymi odpadami przez ich posiadaczy. Art. 8.Zakazuje się postępowania z odpadami w sposób sprzeczny z przepisami ustawy oraz przepisami o ochronie środowiska. Art. 9. 1.Odpady powinny być w pierwszej kolejności poddawane odzyskowi lub unieszkodliwiane w miejscu ich powstawania. 2.Odpady, które nie mogą być poddane odzyskowi lub unieszkodliwiane w miejscu ich powstawania, powinny być, uwzględniając najlepszą dostępną technikę lub technologię, o której mowa w art. 143 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska, przekazywane do najbliżej położonych miejsc, w których mogą być poddane odzyskowi lub unieszkodliwione. Art. 10.Odpady powinny być zbierane w sposób selektywny. Art. 11. 1.Zakazuje się mieszania odpadów niebezpiecznych różnych rodzajów oraz mieszania odpadów niebezpiecznych z odpadami innymi niż niebezpieczne, z zastrzeżeniem ust. 2. 2.Dopuszcza się mieszanie odpadów niebezpiecznych różnych rodzajów oraz mieszanie odpadów niebezpiecznych z odpadami innymi niż niebezpieczne, w celu poprawy bezpieczeństwa procesów odzysku lub unieszkodliwiania odpadów powstałych po zmieszaniu, jeżeli w wyniku prowadzenia tych procesów nie nastąpi wzrost zagrożenia dla życia i zdrowia ludzi lub środowiska. 3.W przypadku gdy odpady niebezpieczne uległy zmieszaniu z innymi odpadami, substancjami lub przedmiotami, to powinny być one rozdzielone, jeżeli zostaną spełnione łącznie następujące warunki: 1) w procesie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów powstałych po rozdzieleniu nastąpi ograniczenie zagrożenia dla życia i zdrowia ludzi lub środowiska, 2) jest to technicznie możliwe i ekonomicznie uzasadnione. 4.Transport odpadów niebezpiecznych z miejsc ich powstawania do miejsc odzysku lub unieszkodliwiania odpadów odbywa się z zachowaniem przepisów obowiązujących przy transporcie materiałów niebezpiecznych. 5.Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki, kierując się koniecznością ograniczania negatywnego oddziaływania na środowisko wynikającego z transportowania odpadów niebezpiecznych, określi, w drodze rozporządzenia, zakres i sposób stosowania przepisów o transporcie materiałów niebezpiecznych do transportu odpadów niebezpiecznych. Art. 12.Unieszkodliwianiu poddaje się te odpady, z których uprzednio wysegregowano odpady nadające się do odzysku. Art. 13. 1.Odzysk lub unieszkodliwianie odpadów może odbywać się tylko w miejscu wyznaczonym w trybie przepisów o zagospodarowaniu przestrzennym w instalacjach lub urządzeniach, które spełniają określone wymagania, z zastrzeżeniem ust. 2-4. 2.Przepisu ust. 1 nie stosuje się do: 1) posiadaczy odpadów prowadzących odzysk za pomocą działań określonych jako R10 w załączniku nr 5 do ustawy, 2) osób fizycznych prowadzących kompostowanie na potrzeby własne. 3.Dopuszcza się spalanie pozostałości roślinnych, poza instalacjami i urządzeniami, jeżeli spalanie to nie narusza odrębnych przepisów. 4.Jeżeli spalanie odpadów ze względów bezpieczeństwa jest niemożliwe w instalacjach lub urządzeniach przeznaczonych do tego celu, wojewoda może zezwolić na spalanie poza instalacjami lub urządzeniami, określając w drodze decyzji miejsce spalania, ilość odpadów, warunki spalania danego rodzaju odpadu oraz czas obowiązywania tej decyzji. 5.Instalacje oraz urządzenia do odzysku lub unieszkodliwiania odpadów mogą być eksploatowane tylko wówczas, gdy: 1) nie zostaną przekroczone standardy emisyjne, określone na podstawie odrębnych przepisów, 2) pozostałości powstające w wyniku działalności związanej z odzyskiem lub unieszkodliwianiem będą poddawane odzyskowi lub unieszkodliwiane z zachowaniem wymagań określonych w ustawie. 6.W razie niedopełnienia przez posiadacza odpadów, prowadzącego odzysk lub unieszkodliwianie odpadów, obowiązków, o których mowa w ust. 1 i 5 oraz w art. 11, art. 12 i art. 25 ust. 2, wojewódzki inspektor ochrony środowiska może wydać decyzję o wstrzymaniu tej działalności. Posiadacz odpadów pomimo wstrzymania prowadzonej działalności jest obowiązany do usunięcia jej skutków na własny koszt. 7.Postępowanie w sprawie wydania decyzji o wstrzymaniu działalności wszczyna się z urzędu. 8.W przypadkach określonych w ust. 6, na wniosek posiadacza odpadów, wojewódzki inspektor ochrony środowiska może ustalić termin do usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości, a w razie nieusunięcia ich w tym terminie - wstrzyma działalność związaną z odzyskiem lub unieszkodliwianiem odpadów. 9.W decyzji, o której mowa w ust. 6 i 8, określa się termin wstrzymania działalności, uwzględniając potrzebę bezpiecznego dla środowiska jej zakończenia. Rozdział 3 Plany gospodarki odpadami Art. 14. 1.Dla osiągnięcia celów założonych w polityce ekologicznej państwa oraz realizacji zasad, o których mowa w art. 5, a także stworzenia w kraju zintegrowanej i wystarczającej sieci instalacji i urządzeń do odzysku i unieszkodliwiania odpadów, spełniających wymagania określone w przepisach o ochronie środowiska, opracowywane są plany gospodarki odpadami. 2.Plany te określają: 1) aktualny stan gospodarki odpadami, 2) prognozowane zmiany w zakresie gospodarki odpadami, 3) działania zmierzające do poprawy sytuacji w zakresie gospodarowania odpadami, 4) instrumenty finansowe służące realizacji zamierzonych celów, 5) system monitoringu i oceny realizacji zamierzonych celów. 3.Plany są opracowywane na szczeblu krajowym, wojewódzkim, powiatowym i gminnym. 4.Krajowy plan gospodarki odpadami jest opracowywany przez ministra właściwego do spraw środowiska, a uchwalany przez Radę Ministrów. 5.Projekt wojewódzkiego, powiatowego lub gminnego planu gospodarki odpadami opracowują odpowiednio: zarząd województwa, zarząd powiatu lub zarząd gminy. 6.Wojewódzki, powiatowy i gminny plan gospodarki odpadami stanowi część odpowiedniego programu ochrony środowiska i jest tworzony w trybie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie środowiska. 7.Projekty planów podlegają zaopiniowaniu: 1) projekt planu krajowego - przez zarządy województw, 2) projekt planu wojewódzkiego - przez ministra właściwego do spraw środowiska, zarządy powiatów i gmin z terenu województwa, 3) projekt planu powiatowego - przez zarząd województwa oraz przez zarządy gmin z terenu powiatu, 4) projekt planu gminnego - przez zarząd województwa oraz zarząd powiatu. 8.Organy, o których mowa w ust. 7, udzielają opinii w terminie nie dłuższym niż 2 miesiące od dnia otrzymania projektu. Nieudzielenie opinii w tym terminie uznaje się za opinię pozytywną. 9.W miastach, w których funkcje organów powiatu sprawują organy gminy, plan gospodarki odpadami obejmuje zadania planu powiatowego i gminnego. Projekt planu jest opiniowany przez zarząd województwa. 10.Dla obszaru miasta stołecznego Warszawy zarząd powiatu warszawskiego opracowuje projekt wspólnego planu gospodarki odpadami, obejmujący zadania planu powiatowego i gminnego, który jest opiniowany przez zarząd województwa mazowieckiego oraz zarządy gmin z terenu powiatu warszawskiego; plan ten uchwala rada powiatu warszawskiego. 11.Zarządy gmin, będących członkami związków międzygminnych, mogą opracować jeden projekt wspólnego planu gospodarki odpadami, obejmujący zadania gminnego planu gospodarki odpadami. Projekt planu jest opiniowany przez zarządy województw i powiatów, na których terenie położone są gminy. 12.Zarządy powiatów, będących członkami związków powiatów, mogą opracować jeden projekt wspólnego planu gospodarki odpadami, obejmujący zadania powiatowego planu gospodarki odpadami. Projekt planu jest opiniowany przez zarządy województw, na terenie których położone są powiaty oraz zarządy gmin z terenu tych powiatów. 13.Minister właściwy do spraw środowiska, zarząd województwa, zarząd powiatu i zarząd gminy składają co 2 lata, odpowiednio Radzie Ministrów, sejmikowi województwa, radzie powiatu i radzie gminy, sprawozdanie z realizacji planu gospodarki odpadami. 14.Plany gospodarki odpadami podlegają aktualizacji nie rzadziej niż co 4 lata. Art. 15. 1.Plany gospodarki odpadami powinny być opracowywane zgodnie z polityką ekologiczną państwa. 2.Wojewódzki, powiatowy lub gminny plan gospodarki odpadami powinien być opracowywany zgodnie z planami wyższego szczebla. 3.Krajowy, wojewódzki, powiatowy lub gminny plan gospodarki odpadami określa w szczególności: 1) rodzaj, ilość i źródło pochodzenia odpadów, które mają być poddane procesom odzysku lub unieszkodliwiania, 2) rozmieszczenie istniejących instalacji i urządzeń do odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, wraz z wykazem podmiotów prowadzących działalność w tym zakresie, 3) działania zmierzające do zapobiegania powstawaniu odpadów lub ograniczania ilości odpadów i ich negatywnego oddziaływania na środowisko oraz prawidłowego postępowania z nimi, w tym ograniczenia ilości odpadów ulegających biodegradacji zawartych w odpadach komunalnych kierowanych na składowiska, 4) projektowany system gospodarowania odpadami. 4.Gminny plan gospodarki odpadami określa ponadto: 1) rodzaj i harmonogram realizacji przedsięwzięć, 2) harmonogram uruchamiania środków finansowych i ich źródła. 5.Krajowy plan gospodarki odpadami może określać przedsięwzięcia priorytetowe o charakterze ponadwojewódzkim, niezbędne do utworzenia i utrzymania w kraju zintegrowanej i wystarczającej sieci instalacji i urządzeń do unieszkodliwiania odpadów. 6.Rada Ministrów może określić, w drodze rozporządzenia, zasady oraz sposób finansowania przedsięwzięć priorytetowych o charakterze ponadwojewódzkim, o których mowa w ust. 5, kierując się potrzebą utworzenia i utrzymania w kraju zintegrowanej i wystarczającej sieci instalacji i urządzeń do unieszkodliwiania odpadów. 7.Krajowy, wojewódzki, powiatowy lub gminny plan gospodarki odpadami obejmuje wszystkie rodzaje odpadów powstających na terenie danej jednostki administracyjnej oraz przywożonych na jej teren, a w szczególności odpady komunalne z uwzględnieniem odpadów ulegających biodegradacji, odpady opakowaniowe, odpady budowlane, wraki samochodowe, opony oraz odpady niebezpieczne, w tym odpady medyczne i weterynaryjne, oleje odpadowe, baterie i akumulatory. 8.Minister właściwy do spraw środowiska może określić, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres, sposób i formę sporządzania wojewódzkiego, powiatowego i gminnego planu gospodarki odpadami, kierując się potrzebą ujednolicenia sposobu przygotowania planów i zapewnienia ich spójności. Art. 16.Przedsięwzięcia związane z unieszkodliwianiem odpadów mogą być realizowane z udziałem środków z funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej, o ile przedsięwzięcia te zostały ujęte w planie gospodarki odpadami. Rozdział 4 Obowiązki posiadaczy odpadów Art. 17. 1.Wytwórca odpadów prowadzący instalację jest obowiązany do: 1) uzyskania pozwolenia na wytwarzanie odpadów, jeżeli wytwarza powyżej 1 tony odpadów niebezpiecznych rocznie lub powyżej 5 tysięcy ton rocznie odpadów innych niż niebezpieczne, 2) uzyskania decyzji zatwierdzającej program gospodarki odpadami niebezpiecznymi, jeżeli wytwarza do 1 tony odpadów niebezpiecznych rocznie, 3) przedłożenia informacji o wytwarzanych odpadach oraz o sposobach gospodarowania wytworzonymi odpadami, jeżeli wytwarza od 5 do 5 tysięcy ton rocznie odpadów innych niż niebezpieczne. 2.Wytwórca odpadów nieprowadzący instalacji jest obowiązany do: 1) uzyskania decyzji zatwierdzającej program gospodarki odpadami niebezpiecznymi, jeżeli wytwarza odpady niebezpieczne w ilości powyżej 100 kg rocznie, 2) przedłożenia informacji o wytwarzanych odpadach oraz o sposobach gospodarowania wytworzonymi odpadami, jeżeli wytwarza odpady niebezpieczne w ilości do 100 kg rocznie albo powyżej 5 ton rocznie odpadów innych niż niebezpieczne. 3.Rada gminy może podjąć uchwałę o obowiązku złożenia informacji o wytwarzanych odpadach oraz o sposobach gospodarowania wytworzonymi odpadami przez wytwórców odpadów, o których mowa w ust. 1 i 2, wytwarzających odpady inne niż niebezpieczne w ilości do 5 ton rocznie. 4.Wymóg uzyskania decyzji, o których mowa w ust. 1, a także przedłożenia informacji o wytwarzanych odpadach oraz o sposobach gospodarowania wytworzonymi odpadami nie dotyczy wytwórcy odpadów prowadzącego instalację, na której prowadzenie wymagane jest pozwolenie zintegrowane, o którym mowa w przepisach o ochronie środowiska. 5.Przepisów ust. 1-4 nie stosuje się do odpadów komunalnych. Art. 18. 1.Wniosek o wydanie pozwolenia na wytwarzanie odpadów powinien spełniać wymagania określone w przepisach o ochronie środowiska oraz dodatkowo zawierać następujące informacje: 1) wyszczególnienie rodzajów odpadów przewidzianych do wytwarzania, z uwzględnieniem ich podstawowego składu chemicznego i właściwości, 2) określenie ilości odpadów poszczególnych rodzajów przewidzianych do wytwarzania w ciągu roku, 3) wskazanie sposobów zapobiegania powstawaniu odpadów lub ograniczania ilości odpadów i ich negatywnego oddziaływania na środowisko, 4) szczegółowy opis sposobów gospodarowania odpadami, z uwzględnieniem zbierania, transportu, odzysku i unieszkodliwiania odpadów, 5) wskazanie miejsca i sposobu magazynowania odpadów. 2.Pozwolenie na wytwarzanie odpadów powinno spełniać wymagania określone w przepisach o ochronie środowiska oraz dodatkowo określać: 1) ilość odpadów poszczególnych rodzajów dopuszczonych do wytworzenia w ciągu roku, 2) sposoby gospodarowania odpadami, 3) miejsce i sposób magazynowania odpadów. 3.Właściwy organ odmawia wydania pozwolenia na wytwarzanie odpadów w przypadkach określonych w przepisach o ochronie środowiska lub jeżeli zamierzony sposób gospodarki odpadami: 1) mógłby powodować zagrożenia dla zdrowia, życia ludzi lub dla środowiska, 2) jest niezgodny z planami gospodarki odpadami, o których mowa w rozdziale 3. 4.Kopię wydanej decyzji wojewoda lub starosta przekazuje właściwemu marszałkowi województwa oraz wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta. Art. 19. 1.Wniosek o zatwierdzenie programu gospodarki odpadami niebezpiecznymi, do którego dołącza się ten program, wytwórca odpadów niebezpiecznych obowiązany jest przedłożyć właściwemu organowi na dwa miesiące przed rozpoczęciem działalności powodującej powstawanie odpadów niebezpiecznych lub zmianą tej działalności wpływającą na rodzaj, ilość wytwarzanych odpadów niebezpiecznych lub sposób gospodarowania nimi. 2.Program gospodarki odpadami niebezpiecznymi jest zatwierdzany w drodze decyzji przez właściwy organ, którym jest: 1) wojewoda - dla przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dla których obowiązek sporządzania raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko wynika z przepisów o ochronie środowiska oraz gdy dotyczy eksploatacji instalacji na terenach zakładów zaliczanych do tych przedsięwzięć, 2) starosta - dla pozostałych przedsięwzięć. 3.Właściwość miejscową organu, o którym mowa w ust. 2, ustala się według miejsca wytwarzania odpadów niebezpiecznych. 4.Wojewoda zatwierdza program gospodarki odpadami niebezpiecznymi po zasięgnięciu opinii wójta, burmistrza lub prezydenta miasta, właściwego ze względu na miejsce wytwarzania odpadów niebezpiecznych. 5.Starosta zatwierdza program gospodarki odpadami niebezpiecznymi po zasięgnięciu opinii wójta, burmistrza lub prezydenta miasta oraz powiatowego inspektora sanitarnego, właściwych ze względu na miejsce wytwarzania odpadów niebezpiecznych; wymóg zasięgania opinii prezydenta miasta nie dotyczy prezydenta miasta na prawach powiatu. 6.Kopię wydanej decyzji wojewoda lub starosta przekazuje właściwemu marszałkowi województwa oraz wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta. Art. 20. 1.Program gospodarki odpadami niebezpiecznymi, dołączany do wniosku o wydanie decyzji zatwierdzającej program gospodarki odpadami niebezpiecznymi, powinien zawierać: 1) wyszczególnienie rodzajów odpadów niebezpiecznych przewidzianych do wytwarzania, a w przypadkach gdy określenie rodzaju nie jest wystarczające do ustalenia zagrożeń, jakie mogą powodować odpady niebezpieczne, właściwy organ może wezwać wnioskodawcę do podania podstawowego składu chemicznego i właściwości odpadów, 2) określenie ilości odpadów niebezpiecznych poszczególnych rodzajów przewidzianych do wytwarzania w ciągu roku, 3) informacje wskazujące na sposoby zapobiegania powstawaniu odpadów niebezpiecznych lub ograniczania ilości odpadów i ich negatywnego oddziaływania na środowisko, 4) szczegółowy opis sposobów gospodarowania odpadami, z uwzględnieniem zbierania, transportu, odzysku lub unieszkodliwiania odpadów niebezpiecznych, 5) wskazanie miejsca i sposobu magazynowania odpadów. 2.We wniosku o zatwierdzenie programu gospodarki odpadami niebezpiecznymi wytwórca odpadów określa czas prowadzenia działalności związanej z wytwarzaniem odpadów. Art. 21.W decyzji zatwierdzającej program gospodarki odpadami niebezpiecznymi określa się: 1) ilość odpadów niebezpiecznych poszczególnych rodzajów dopuszczonych do wytworzenia w ciągu roku, 2) sposoby gospodarowania odpadami niebezpiecznymi, 3) miejsce i sposób magazynowania odpadów niebezpiecznych, 4) termin obowiązywania decyzji, wydawanej na czas oznaczony nie dłuższy niż 10 lat. Art. 22. 1.Właściwy organ odmawia wydania decyzji zatwierdzającej program gospodarki odpadami niebezpiecznymi, jeżeli: 1) zamierzony sposób gospodarki odpadami niebezpiecznymi mógłby powodować zagrożenia dla zdrowia, życia ludzi lub dla środowiska, 2) zamierzony sposób gospodarki odpadami niebezpiecznymi jest niezgodny z planami gospodarki odpadami. 2.Kopię wydanej decyzji wojewoda lub starosta przekazuje właściwemu wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta. Art. 23. 1.Jeżeli wytwórca odpadów niebezpiecznych narusza przepisy ustawy lub działa niezgodnie z decyzją zatwierdzającą program gospodarki odpadami niebezpiecznymi, właściwy organ wzywa go do niezwłocznego zaniechania naruszeń. 2.Jeżeli wytwórca odpadów niebezpiecznych mimo wezwania, o którym mowa w ust. 1, nadal narusza przepisy ustawy lub działa niezgodnie z decyzją zatwierdzającą program gospodarki odpadami niebezpiecznymi, właściwy organ wstrzymuje, w drodze decyzji, działalność wytwórcy odpadów w zakresie objętym programem gospodarki odpadami niebezpiecznymi. 3.Decyzji, o której mowa w ust. 2, właściwy organ nadaje rygor natychmiastowej wykonalności, uwzględniając potrzebę bezpiecznego dla środowiska zakończenia działalności wytwórcy odpadów w zakresie objętym programem gospodarki odpadami niebezpiecznymi. 4.Wstrzymanie działalności nie powoduje wygaśnięcia obowiązku usunięcia skutków prowadzonej działalności na koszt wytwórcy odpadów niebezpiecznych. 5.Postępowanie w sprawie wydania decyzji, o której mowa w ust. 2, wszczyna się z urzędu. Art. 24. 1.Informację o wytwarzanych odpadach oraz o sposobach gospodarowania wytworzonymi odpadami przedkłada się właściwemu organowi na dwa miesiące przed rozpoczęciem działalności powodującej powstawanie odpadów lub zmianą tej działalności wpływającą na rodzaj lub ilość wytwarzanych odpadów lub sposób gospodarowania nimi. 2.Właściwym organem, o którym mowa w ust. 1, jest: 1) wojewoda - dla przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dla których obowiązek sporządzania raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko wynika z przepisów o ochronie środowiska oraz gdy dotyczy eksploatacji instalacji na terenach zakładów zaliczanych do tych przedsięwzięć, 2) starosta - dla pozostałych przedsięwzięć. 3.Właściwość miejscową organów określonych w ust. 2 ustala się według miejsca wytwarzania odpadów. 4.Informacja, o której mowa w ust. 1, powinna zawierać: 1) wyszczególnienie rodzajów odpadów przewidzianych do wytwarzania, a w przypadkach, gdy określenie rodzaju nie jest wystarczające do ustalenia zagrożeń, jakie te odpady mogą powodować, właściwy organ może wezwać wnioskodawcę do podania podstawowego składu chemicznego i właściwości odpadów, 2) określenie ilości odpadów poszczególnych rodzajów przewidzianych do wytwarzania w ciągu roku, 3) informacje wskazujące na sposoby zapobiegania powstawaniu odpadów lub ograniczania ilości odpadów i ich negatywnego oddziaływania na środowisko, 4) szczegółowy opis sposobów gospodarowania odpadami, z uwzględnieniem zbierania, transportu, odzysku i unieszkodliwiania odpadów, 5) wskazanie miejsca i sposobu magazynowania odpadów. 5.Do rozpoczęcia działalności powodującej powstawanie odpadów można przystąpić, jeżeli organ właściwy do przyjęcia informacji, o której mowa w ust. 1, w terminie 30 dni od dnia złożenia informacji nie wniesie sprzeciwu w drodze decyzji. 6.W przypadku stwierdzenia przez organ na podstawie złożonej informacji, o której mowa w ust. 1, lub własnych ustaleń, że odpady niebezpieczne wytworzone w ilości do 100 kg rocznie mogą powodować, ze względu na ich ilość lub rodzaj, zagrożenie dla życia, zdrowia ludzi lub środowiska, organ w terminie miesiąca od otrzymania informacji zobowiązuje, w drodze decyzji, wytwórcę odpadów do przedłożenia wniosku o zatwierdzenie programu gospodarki odpadami niebezpiecznymi. 7.W przypadku gdy wytwórca odpadów narusza przepisy ustawy lub działa w sposób niezgodny ze złożoną informacją, organ, któremu należało przedłożyć informację, wzywa go do niezwłocznego zaniechania naruszeń. 8.Jeżeli wytwórca odpadów mimo wezwania, o którym mowa w ust. 7, nadal narusza przepisy ustawy lub działa w sposób niezgodny ze złożoną informacją, organ właściwy do otrzymania informacji wstrzymuje w drodze decyzji działalność powodującą wytwarzanie odpadów, uwzględniając potrzebę bezpiecznego dla środowiska zakończenia tej działalności. W takim przypadku wytwórca odpadów zobowiązany jest do usunięcia skutków prowadzonej działalności na własny koszt. 9.Kopię informacji o wytwarzanych odpadach oraz sposobach gospodarowania wytworzonymi odpadami, a także decyzji, o których mowa w ust. 5, 6 i ust. 8, wojewoda lub starosta przekazuje właściwemu marszałkowi województwa oraz wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta. Art. 25. 1.Wytwórca odpadów może zlecić wykonanie obowiązku gospodarowania odpadami innemu posiadaczowi odpadów. 2.Posiadacz odpadów może je przekazywać wyłącznie podmiotom, które uzyskały zezwolenie właściwego organu na prowadzenie działalności w zakresie gospodarki odpadami, chyba że działalność taka nie wymaga uzyskania zezwolenia. 3.Jeżeli posiadacz odpadów, w tym wytwórca odpadów, przekazuje odpady następnemu posiadaczowi odpadów, który ma zezwolenie właściwego organu na prowadzenie działalności w zakresie gospodarowania tymi odpadami, odpowiedzialność za działania objęte tym zezwoleniem przenosi się na tego następnego posiadacza odpadów. Art. 26. 1.Posiadacz odpadów, który prowadzi działalność w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, obowiązany jest do uzyskania zezwolenia na prowadzenie tej działalności, z zastrzeżeniem art. 31 ust. 1, art. 33 ust. 2 i 4 oraz art. 43 ust. 5. 2.Zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów jest wydawane, w drodze decyzji, przez właściwy organ na czas oznaczony, nie dłuższy niż 10 lat. 3.Właściwym organem, o którym mowa w ust. 2, jest: 1) wojewoda - dla przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dla których obowiązek sporządzania raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko wynika z przepisów o ochronie środowiska oraz gdy dotyczy eksploatacji instalacji na terenach zakładów zaliczanych do tych przedsięwzięć, 2) starosta - dla pozostałych przedsięwzięć. 4.Właściwość miejscową organu, o którym mowa ust. 3, ustala się według miejsca prowadzenia działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów. 5.Wojewoda wydaje zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, po zasięgnięciu opinii wójta, burmistrza lub prezydenta miasta, właściwego ze względu na miejsce prowadzenia działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów. 6.Starosta wydaje zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, po zasięgnięciu opinii wójta, burmistrza lub prezydenta miasta oraz powiatowego inspektora sanitarnego, właściwych ze względu na miejsce prowadzenia działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów; wymóg zasięgania opinii prezydenta miasta nie dotyczy prezydenta miasta na prawach powiatu. 7.Kopię wydanej decyzji wojewoda lub starosta przekazuje właściwemu marszałkowi województwa oraz wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta. 8.Wymóg uzyskania decyzji, o której mowa w ust. 1, nie dotyczy posiadacza odpadów prowadzącego działalność w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów w instalacji, na której prowadzenie wymagane jest pozwolenie zintegrowane, o którym mowa w przepisach o ochronie środowiska. 9.Przepisów ust. 1-8 nie stosuje się do odpadów komunalnych. Art. 27. 1.Zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów wydaje się na wniosek, który powinien zawierać: 1) wyszczególnienie rodzajów odpadów przewidywanych do odzysku lub unieszkodliwiania; w przypadku gdy określenie rodzaju jest niewystarczające do ustalenia zagrożeń, jakie te odpady mogą powodować dla środowiska, właściwy organ może wezwać wnioskodawcę do podania podstawowego składu chemicznego i właściwości odpadów, 2) określenie ilości odpadów poszczególnych rodzajów poddawanych odzyskowi lub unieszkodliwianiu w okresie roku, 3) oznaczenie miejsca prowadzenia działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, 4) wskazanie sposobu i środków transportu odpadów, 5) wskazanie miejsca i sposobu magazynowania odpadów, 6) szczegółowy opis stosowanych metod odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, 7) przedstawienie możliwości technicznych i organizacyjnych pozwalających należycie wykonywać działalność w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, ze szczególnym uwzględnieniem kwalifikacji zawodowych lub przeszkolenia pracowników oraz liczby i jakości posiadanych instalacji i urządzeń odpowiadających wymaganiom ochrony środowiska, 8) przewidywany okres wykonywania działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów. 2.W zezwoleniu na prowadzenie działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów określa się: 1) rodzaj i ilość odpadów przewidywanych do odzysku lub unieszkodliwiania w okresie roku, 2) miejsce i dopuszczone metody odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, 3) dodatkowe warunki prowadzenia działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, jeżeli wymaga tego specyfika odpadów, w szczególności niebezpiecznych, lub potrzeba zachowania wymagań ochrony życia, zdrowia ludzi lub ochrony środowiska, 4) miejsce i sposób magazynowania odpadów, 5) warunki transportu odpadów, 6) czas obowiązywania zezwolenia. 3.Zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie unieszkodliwiania odpadów niebezpiecznych może być wydane po sprawdzeniu przez wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska funkcjonowania instalacji i urządzeń służących do unieszkodliwiania oraz po uzyskaniu wymaganego pozwolenia na użytkowanie obiektu w rozumieniu przepisów prawa budowlanego. Art. 28. 1.Posiadacz odpadów, który prowadzi działalność w zakresie zbierania lub transportu odpadów, jest obowiązany uzyskać zezwolenie na prowadzenie tej działalności, z zastrzeżeniem art. 32 ust. 1. 2.Zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie zbierania lub transportu odpadów wydaje starosta po zasięgnięciu opinii właściwego wójta, burmistrza lub prezydenta miasta oraz powiatowego inspektora sanitarnego; wymóg zasięgania opinii prezydenta miasta nie dotyczy prezydenta miasta na prawach powiatu. 3.Właściwym starostą, o którym mowa w ust. 2, jest: 1) do wydania zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania odpadów - starosta właściwy ze względu na miejsce zbierania odpadów, 2) do wydania zezwolenia na transport odpadów - starosta właściwy ze względu na miejsce siedziby lub zamieszkania posiadacza odpadów. 4.Zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie zbierania lub transportu odpadów wydaje się w drodze decyzji na wniosek, który powinien odpowiednio zawierać: 1) wyszczególnienie rodzajów odpadów przewidywanych do zbierania lub transportu; w przypadku gdy określenie rodzaju jest niewystarczające do ustalenia zagrożeń, jakie te odpady mogą powodować dla środowiska, właściwy organ może wezwać wnioskodawcę do podania podstawowego składu chemicznego i właściwości odpadów, 2) oznaczenie obszaru prowadzenia działalności, 3) wskazanie miejsca i sposobu magazynowania odpadów, 4) wskazanie sposobu i środków transportu odpadów, 5) przedstawienie możliwości technicznych i organizacyjnych pozwalających należycie wykonywać działalność w zakresie zbierania lub transportu odpadów, 6) przewidywany okres wykonywania działalności w zakresie zbierania lub transportu odpadów. 5.W zezwoleniu na prowadzenie działalności w zakresie zbierania lub transportu odpadów określa się odpowiednio: 1) rodzaje odpadów przewidywanych do zbierania lub transportu, 2) oznaczenie obszaru prowadzenia działalności, 3) miejsce i sposób magazynowania odpadów, 4) sposób i środki transportu odpadów, 5) dodatkowe warunki prowadzenia działalności w zakresie zbierania lub transportu odpadów, jeżeli wymaga tego specyfika odpadów, w szczególności niebezpiecznych, lub potrzeba zachowania wymagań ochrony życia, zdrowia ludzi lub ochrony środowiska, 6) czas obowiązywania zezwolenia. 6.Zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie zbierania lub transportu odpadów jest wydawane w drodze decyzji, przez właściwy organ na czas oznaczony nie dłuższy niż 10 lat. 7.Kopię wydanej decyzji starosta przekazuje właściwemu marszałkowi województwa. 8.Przepisów ust. 1-7 nie stosuje się do odpadów komunalnych. Art. 29. 1.Właściwy organ odmówi wydania zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie odzysku, unieszkodliwiania, zbierania lub transportu odpadów, jeżeli zamierzony sposób gospodarki odpadami: 1) jest niezgodny z wymaganiami ustawy, 2) mógłby powodować zagrożenia dla życia, zdrowia ludzi lub dla środowiska, 3) jest niezgodny z planami gospodarki odpadami. 2.Właściwy organ odmówi wydania zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie termicznego przekształcenia odpadów niebezpiecznych lub składowania odpadów, jeżeli kierownik spalarni odpadów niebezpiecznych lub innej instalacji, w której mają być przyjmowane odpady niebezpieczne do termicznego przekształcenia, albo kierownik składowiska odpadów nie posiadają świadectwa stwierdzającego kwalifikacje w zakresie gospodarowania odpadami. 3.Kopię wydanej decyzji wojewoda lub starosta przekazuje właściwemu wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta. Art. 30. 1.Jeżeli posiadacz odpadów, który uzyskał zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie odzysku, unieszkodliwiania, zbierania lub transportu odpadów, narusza przepisy ustawy lub działa niezgodnie z wydanym zezwoleniem, właściwy organ wzywa go do niezwłocznego zaniechania naruszeń. 2.Jeżeli posiadacz odpadów, o którym mowa w ust. 1, mimo wezwania, nadal narusza przepisy ustawy lub działa niezgodnie z wydanym zezwoleniem, właściwy organ cofa to zezwolenie w drodze decyzji bez odszkodowania. 3.Cofnięcie zezwolenia, o którym mowa w ust. 1, powoduje wstrzymanie działalności objętej tym zezwoleniem. 4.Decyzji, o której mowa w ust. 2, właściwy organ może nadać rygor natychmiastowej wykonalności, uwzględniając potrzebę bezpiecznego dla środowiska zakończenia działalności. 5.Posiadacz odpadów, pomimo wstrzymania prowadzonej działalności, jest obowiązany do usunięcia jej skutków na własny koszt. 6.Postępowanie w sprawie wydania decyzji, o której mowa w ust. 2, wszczyna się z urzędu. 7.Kopię wydanej decyzji wojewoda lub starosta przekazuje właściwemu marszałkowi województwa oraz wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta. Art. 31. 1.Wytwórca odpadów, który prowadzi działalność w zakresie odzysku, unieszkodliwiania, zbierania lub transportu odpadów, jest zwolniony z obowiązku uzyskania zezwolenia na prowadzenie tej działalności, jeżeli posiada pozwolenie na wytwarzanie odpadów lub decyzję zatwierdzającą program gospodarki odpadami niebezpiecznymi. 2.Wytwórca odpadów, o którym mowa w ust. 1, we wniosku o wydanie pozwolenia na wytwarzanie odpadów lub decyzji zatwierdzającej program gospodarki odpadami niebezpiecznymi jest obowiązany uwzględnić odpowiednio wymagania przewidziane dla wniosku o wydanie zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie odzysku, unieszkodliwiania, zbierania lub transportu odpadów. 3.Właściwy organ, wydając pozwolenie na wytwarzanie odpadów lub decyzję zatwierdzającą program gospodarki odpadami niebezpiecznymi, uwzględnia odpowiednio wymagania przewidziane dla zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie odzysku, unieszkodliwiania, zbierania lub transportu odpadów. 4.Jeżeli miejsce prowadzenia odzysku, unieszkodliwiania lub zbierania odpadów przez wytwórcę, o którym mowa w ust. 1, jest inne niż miejsce wytwarzania odpadów, właściwy organ, wydając pozwolenie na wytwarzanie odpadów lub decyzję zatwierdzającą program gospodarki odpadami niebezpiecznymi, zasięga opinii wójta, burmistrza lub prezydenta miasta, a jeżeli organem właściwym jest starosta - również powiatowego inspektora sanitarnego, właściwych ze względu na miejsce prowadzenia odzysku, unieszkodliwiania lub zbierania odpadów. Art. 32. 1.Posiadacz odpadów, który łącznie prowadzi działalność w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów oraz zbierania lub transportu odpadów, jest zwolniony z obowiązku uzyskania zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania lub transportu odpadów. 2.Posiadacz odpadów, o którym mowa w ust. 1, powinien dodatkowo uwzględnić we wniosku o wydanie zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów wymagania przewidziane dla wniosku o wydanie zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania lub transportu odpadów. 3.Właściwy organ, wydając zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, uwzględnia dodatkowo wymagania przewidziane dla zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania lub transportu odpadów. Art. 33. 1.Posiadacz odpadów może przekazać określone rodzaje odpadów w celu ich wykorzystania osobie fizycznej lub jednostce organizacyjnej, niebędącym przedsiębiorcami, na ich własne potrzeby. 2.Prowadzenie działalności w zakresie wykorzystania odpadów na własne potrzeby przez osoby fizyczne lub jednostki organizacyjne, niebędące przedsiębiorcami, nie wymaga zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie odzysku. 3.Minister właściwy do spraw środowiska, kierując się właściwościami odpadów oraz możliwościami bezpiecznego ich wykorzystania przez osoby fizyczne lub jednostki organizacyjne, o których mowa w ust. 1, określi, w drodze rozporządzenia, listę rodzajów odpadów, które posiadacz odpadów może przekazywać tym osobom fizycznym lub jednostkom organizacyjnym do wykorzystania na ich własne potrzeby. 4.Minister właściwy do spraw gospodarki w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska, kierując się właściwościami odpadów oraz oddziaływaniem na środowisko poszczególnych rodzajów działalności w zakresie zbierania, transportu, odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, może określić, w drodze rozporządzenia, rodzaje odpadów, których zbieranie, transport, odzysk lub unieszkodliwianie nie wymaga zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania, transportu, odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, oraz podstawowe wymagania dla zbierania, transportu, procesów odzysku lub unieszkodliwiania tych rodzajów odpadów. 5.Posiadacz odpadów, który jest zwolniony z obowiązku uzyskiwania zezwoleń na prowadzenie działalności w zakresie zbierania, transportu, odzysku lub unieszkodliwiania odpadów zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 4, ma obowiązek zgłoszenia do rejestru prowadzonego przez starostę właściwego ze względu na miejsce prowadzenia zbierania, odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, a w przypadku transportu odpadów - przez starostę właściwego ze względu na miejsce siedziby lub zamieszkania posiadacza odpadów. Starosta przekazuje marszałkowi województwa łączne zestawienie rejestrów, w terminie do końca pierwszego kwartału za poprzedni rok kalendarzowy. 6.W razie niedopełnienia wymagań, określonych w przepisach wydanych na podstawie ust. 4, przez posiadacza odpadów, o którym mowa w ust. 5, wojewódzki inspektor ochrony środowiska może wydać decyzję o wstrzymaniu działalności w zakresie zbierania, transportu, odzysku lub unieszkodliwiania odpadów. 7.Decyzję, o której mowa w ust. 6, może wydać również wojewódzki inspektor sanitarny w przypadku stwierdzenia zagrożenia dla życia lub zdrowia ludzi. 8.W przypadkach określonych w ust. 6 i 7, na wniosek posiadacza odpadów, odpowiednio wojewódzki inspektor ochrony środowiska lub wojewódzki inspektor sanitarny może ustalić termin do usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości, a w razie nieusunięcia ich w tym terminie - wstrzyma działalność w zakresie zbierania, transportu, odzysku lub unieszkodliwiania odpadów. 9.W decyzjach, o których mowa w ust. 6 i 7, ustala się termin wstrzymania działalności, uwzględniając potrzebę bezpiecznego dla środowiska zakończenia działalności w zakresie zbierania, transportu, odzysku lub unieszkodliwiania odpadów. 10.Decyzje, o których mowa w ust. 6 i 7, wydawane są z urzędu. 11.Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, zakres informacji podawanych przy rejestracji przez posiadaczy odpadów, o których mowa w ust. 5, oraz sposób rejestracji, kierując się potrzebą ujednolicenia procedury rejestracji. Art. 34. 1.Wójt, burmistrz lub prezydent miasta, w drodze decyzji, nakazuje posiadaczowi odpadów usunięcie odpadów z miejsc nieprzeznaczonych do ich składowania lub magazynowania, wskazując sposób wykonania tej decyzji. 2.Decyzja, o której mowa w ust. 1, wydawana jest z urzędu. Art. 35. 1.Jeżeli przemawia za tym szczególnie ważny interes społeczny, związany z ochroną środowiska, a w szczególności z zagrożeniem pogorszenia stanu środowiska w znacznych rozmiarach, w decyzjach, o których mowa w art. 17 ust. 1 i 2, art. 26 ust. 1, art. 28 ust. 1, może być ustanowione zabezpieczenie roszczeń z tytułu wystąpienia negatywnych skutków w środowisku. 2.Do ustanowienia zabezpieczenia roszczeń, zwrotu ustanowionego zabezpieczenia oraz orzeczenia o przeznaczeniu zabezpieczenia na usunięcie negatywnych skutków w środowisku stosuje się odpowiednio art. 187 ust. 2-4 oraz art. 198 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska. Art. 36. 1.Posiadacz odpadów, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jest obowiązany do prowadzenia ich ilościowej i jakościowej ewidencji zgodnie z przyjętym katalogiem odpadów i listą odpadów niebezpiecznych; ewidencja ta w przypadku posiadacza odpadów, który prowadzi działalność w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, powinna obejmować sposoby gospodarowania odpadami, a także dane o ich pochodzeniu i miejscu przeznaczenia. 2.W przypadku odpadów komunalnych ewidencję prowadzą podmioty, o których mowa w art. 7 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. Nr 132, poz. 622, z 1997 r. Nr 60, poz. 369 i Nr 121, poz. 770 oraz z 2000 r. Nr 22, poz. 272). 3.Obowiązek prowadzenia ewidencji odpadów nie dotyczy osób fizycznych i jednostek organizacyjnych, niebędących przedsiębiorcami, które wykorzystują odpady na własne potrzeby. 4.Ewidencję, o której mowa w ust. 1, prowadzi się, z zastrzeżeniem ust. 5, z zastosowaniem następujących dokumentów ewidencji odpadów: 1) karty ewidencji odpadu, prowadzonej dla każdego rodzaju odpadu odrębnie, 2) karty przekazania odpadu. 5.Posiadacz odpadów prowadzący działalność wyłącznie w zakresie transportu odpadów prowadzi ewidencję z zastosowaniem tylko karty przekazania odpadów. 6.Dokumenty ewidencji odpadów powinny zawierać następujące dane: imię i nazwisko, adres zamieszkania lub nazwę i adres siedziby posiadacza odpadów. 7.Posiadacz odpadów, który przejmuje odpad od innego posiadacza, jest obowiązany potwierdzić przejęcie odpadu na karcie przekazania odpadu, o której mowa w ust. 4 pkt 2, wypełnionej przez posiadacza, który przekazuje ten odpad. 8.Kartę przekazania odpadu sporządza się w dwóch egzemplarzach, po jednym dla każdego z posiadaczy, o których mowa w ust. 7. 9.Dopuszcza się sporządzanie zbiorczej karty przekazania odpadu, obejmującej odpad danego rodzaju przekazywany łącznie w czasie jednego miesiąca kalendarzowego temu samemu posiadaczowi. 10.Posiadacz odpadów ma obowiązek przechowywać dokumenty sporządzone na potrzeby ewidencji przez okres 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym sporządzono te dokumenty, z zastrzeżeniem art. 37 ust. 4. 11.Posiadacz odpadów jest obowiązany przedstawić dokumenty ewidencji odpadów na żądanie organów przeprowadzających kontrolę. 12.Marszałek województwa właściwy ze względu na miejsce wytwarzania, odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, w drodze decyzji, może zobowiązać posiadacza odpadów do przedłożenia dokumentów ewidencji odpadów. 13.Minister właściwy do spraw środowiska, kierując się szkodliwością odpadów oraz potrzebą wprowadzenia ułatwień dla małych i średnich przedsiębiorstw, określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje odpadów lub ich ilości, dla których nie ma obowiązku prowadzenia ewidencji odpadów, oraz kategorie małych i średnich przedsiębiorstw, które mogą prowadzić uproszczoną ewidencję odpadów. 14.Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, wzory dokumentów stosowanych na potrzeby ewidencji odpadów, z wyodrębnieniem ewidencji komunalnych osadów ściekowych. 15.Minister właściwy do spraw środowiska, wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 14, będzie kierował się potrzebą ujednolicenia tych dokumentów oraz zapewnienia ilościowej i jakościowej kontroli: 1) odpadów wytwarzanych, poddawanych odzyskowi lub unieszkodliwianych, 2) obrotu odpadami. Art. 37. 1.Posiadacz odpadów prowadzący ewidencję odpadów jest obowiązany sporządzić na formularzu zbiorcze zestawienie danych o rodzajach i ilości odpadów, o sposobach gospodarowania nimi oraz o instalacjach i urządzeniach służących do odzysku i unieszkodliwiania tych odpadów, z zastrzeżeniem ust. 2. Zbiorcze zestawienie danych powinno zawierać następujące informacje: imię i nazwisko, adres zamieszkania lub nazwę i adres siedziby posiadacza odpadów. 2.Wytwórca komunalnych osadów ściekowych, o których mowa w art. 43, jest obowiązany sporządzić na formularzu zbiorcze zestawienie danych zawierające następujące informacje: 1) imię i nazwisko lub nazwę oraz adres zamieszkania lub siedziby wytwórcy komunalnych osadów ściekowych, 2) ilość komunalnego osadu ściekowego wytworzonego oraz dostarczonego do stosowania, 3) skład i właściwości komunalnych osadów ściekowych, 4) rodzaj przeprowadzonej obróbki, 5) imię i nazwisko lub nazwę oraz adres zamieszkania lub siedziby stosujących komunalne osady ściekowe, wytworzone przez wskazanego w pkt 1 wytwórcę tych osadów, 6) miejsca stosowania tych osadów. 3.Zbiorcze zestawienia danych, o których mowa w ust. 1 i 2, posiadacz odpadów lub wytwórca komunalnych osadów ściekowych jest obowiązany przekazać marszałkowi województwa właściwemu ze względu na miejsce wytwarzania, odzysku lub unieszkodliwiania odpadów w terminie do końca pierwszego kwartału za poprzedni rok kalendarzowy. 4.Zarządzający składowiskiem odpadów jest obowiązany do przechowywania zbiorczych zestawień danych, o których mowa w ust. 1, do czasu zakończenia rekultywacji składowiska odpadów i przekazania ich następnemu właścicielowi lub zarządcy nieruchomości. 5.Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, zakres informacji wymaganych w oparciu o ust. 2 pkt 3 oraz wzory formularzy służących do sporządzania i przekazywania zbiorczych zestawień danych, o których mowa w ust. 1 i 2, kierując się potrzebą ujednolicenia tych zestawień. 6.Na podstawie zbiorczych zestawień danych, o których mowa w ust. 1 i 2, oraz informacji uzyskanych od wojewody i starostów, marszałek województwa prowadzi wojewódzką bazę danych dotyczącą wytwarzania i gospodarowania odpadami wraz z rejestrem udzielonych zezwoleń w zakresie wytwarzania i gospodarowania odpadami oraz sporządza raport wojewódzki i przekazuje go ministrowi właściwemu do spraw środowiska. 7.Dostęp do wojewódzkiej bazy danych posiadają: minister właściwy do spraw środowiska, wojewoda, starosta, wójt, burmistrz lub prezydent miasta, wojewódzki inspektor ochrony środowiska oraz wojewódzki urząd statystyczny. 8.Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, warunki i zakres dostępu do wojewódzkiej bazy danych, kierując się potrzebami organów, o których mowa w ust. 7, w zakresie danych niezbędnych do zarządzania środowiskiem. 9.Raport wojewódzki, o którym mowa w ust. 6, w zakresie stosowania komunalnych osadów ściekowych może zawierać następujące dane osobowe stosujących te osady: imię i nazwisko, adres zamieszkania lub nazwę i adres siedziby posiadacza odpadów. 10.Minister właściwy do spraw środowiska prowadzi centralną bazę danych dotyczącą wytwarzania i gospodarowania odpadami. 11.Minister właściwy do spraw środowiska, kierując się potrzebą stworzenia ujednoliconego systemu zbierania i przetwarzania danych, określi, w drodze rozporządzenia, zasady sporządzania raportu wojewódzkiego, o którym mowa w ust. 6, wzór formularza, na którym raport ten ma być sporządzany, oraz termin przekazywania tego raportu. 12.Minister właściwy do spraw środowiska, kierując się potrzebą ujednolicenia systemu zbierania i przetwarzania danych, określi, w drodze rozporządzenia, niezbędny zakres informacji objętych obowiązkiem zbierania i przetwarzania oraz sposób prowadzenia centralnej i wojewódzkiej bazy danych, o których mowa w ust. 6 i 10. Rozdział 5 Szczególne zasady gospodarowania niektórymi rodzajami odpadów Art. 38. 1.Zakazuje się odzysku PCB. 2.Odpady zawierające PCB mogą być poddawane odzyskowi lub unieszkodliwiane tylko po usunięciu z tych odpadów PCB, z zastrzeżeniem ust. 3. 3.Jeżeli usunięcie PCB z odpadów jest niemożliwe, do unieszkodliwienia odpadu zawierającego PCB stosuje się przepisy dotyczące unieszkodliwiania PCB. 4.PCB powinno być unieszkodliwiane poprzez spalanie w spalarniach odpadów niebezpiecznych. 5.Dopuszcza się również jako metody unieszkodliwiania PCB procesy D8, D9, D12 i D15 wymienione w załączniku nr 6 do ustawy, przy zastosowaniu techniki gwarantującej bezpieczne dla środowiska i zdrowia ludzi jego unieszkodliwienie. 6.Zakazuje się spalania PCB na statkach. 7.Posiadacz odpadów prowadzący działania w celu unieszkodliwienia PCB jest obowiązany w karcie ewidencji odpadów zamieścić informację o zawartości PCB w odpadzie. Art. 39. 1.Oleje odpadowe powinny być w pierwszej kolejności poddawane odzyskowi poprzez regenerację, rozumianą jako każdy proces, w którym oleje bazowe mogą być produkowane przez rafinowanie olejów odpadowych, a w szczególności przez usunięcie zanieczyszczeń, produktów utleniania i dodatków zawartych w tych olejach. 2.Jeżeli regeneracja olejów odpadowych jest niemożliwa ze względu na stopień ich zanieczyszczenia, określony w odrębnych przepisach, oleje te powinny być spalane z odzyskiem energii. 3.Jeżeli regeneracja olejów odpadowych lub ich spalanie z odzyskiem energii są niemożliwe, dopuszcza się ich unieszkodliwianie. 4.Posiadacz odpadów w postaci olejów odpadowych, powstałych w wyniku prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, jeżeli nie jest w stanie we własnym zakresie wykonać obowiązków określonych w ust. 1 albo ust. 2, powinien przekazać te odpady podmiotowi gwarantującemu zgodne z prawem ich zagospodarowanie. 5.Zakazuje się mieszania olejów odpadowych z innymi odpadami niebezpiecznymi, w tym zawierającymi PCB, w czasie ich zbierania lub magazynowania, jeżeli poziom określonych substancji przekracza dopuszczalne wartości. 6.Zakazuje się zrzutu olejów odpadowych do wód, do gleby lub do ziemi. 7.Minister właściwy do spraw środowiska, kierując się uwarunkowaniami technicznymi i technologicznymi procesów odzysku lub unieszkodliwiania olejów odpadowych, może, w drodze rozporządzenia, wprowadzić obowiązek stosowania Polskiej Normy, określającej wymagania dla olejów odpadowych. Art. 40. 1.Zakazuje się unieszkodliwiania odpadów polegającego na lokowaniu (zatapianiu) na dnie mórz, pochodzących z procesów wytwarzania dwutlenku tytanu oraz z przetwarzania tych odpadów. 2.Posiadacz odpadów pochodzących z procesów wytwarzania dwutlenku tytanu oraz z przetwarzania tych odpadów, ubiegający się o zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie unieszkodliwiania tych odpadów poprzez ich składowanie, obowiązany jest do podania we wniosku o to zezwolenie następujących informacji dotyczących: 1) właściwości fizycznych łącznie z określeniem postaci (stała, szlam, płynna lub gazowa), chemicznych, biochemicznych i biologicznych odpadów, 2) toksyczności, trwałości fizycznej, chemicznej i biologicznej odpadów, 3) akumulowania i biotransformacji składników odpadów w organizmach żywych lub osadach, 4) podatności odpadów na zmiany fizyczne, chemiczne i biochemiczne oraz wzajemnego oddziaływania w danym środowisku z innymi substancjami organicznymi i nieorganicznymi, 5) położenia geograficznego składowiska odpadów wraz z charakterystyką przyległych obszarów, 6) sposobu opakowania oraz stosowanych sposobów ograniczania rozprzestrzeniania się odpadów, 7) środków ostrożności podjętych w celu uniknięcia zanieczyszczenia środowiska. 3.Posiadacz odpadów pochodzących z procesów wytwarzania dwutlenku tytanu oraz z przetwarzania tych odpadów jest obowiązany do prowadzenia monitoringu miejsc magazynowania tych odpadów. 4.Wojewoda może, w drodze decyzji, zobowiązać posiadacza odpadów, o którym mowa w ust. 2, do prowadzenia dodatkowych badań wpływu odpadów na jakość wód oraz zwiększyć częstotliwość prowadzenia wszystkich badań. 5.Postępowanie w sprawie wydania decyzji, o której mowa w ust. 4, wszczyna się z urzędu. 6.Posiadacz odpadów pochodzących z procesów wytwarzania dwutlenku tytanu oraz z przetwarzania tych odpadów jest obowiązany w zbiorczym zestawieniu danych, o którym mowa w art. 37 ust. 1, dodatkowo zamieścić informację o ilości siarczanów lub chlorków w odpadach przypadających na tonę wyprodukowanego dwutlenku tytanu. 7.Minister właściwy do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki, kierując się właściwościami odpadów oraz ich oddziaływaniem na środowisko w trakcie długotrwałego składowania, określi, w drodze rozporządzenia, odpady pochodzące z procesów wytwarzania dwutlenku tytanu oraz z przetwarzania tych odpadów, które nie mogą być unieszkodliwiane przez ich składowanie, oraz dopuszczalne ilości odpadów wytwarzanych w przeliczeniu na tonę wyprodukowanego dwutlenku tytanu. 8.Minister właściwy do spraw środowiska, kierując się właściwościami odpadów oraz ich oddziaływaniem na środowisko w trakcie długotrwałego składowania, określi, w drodze rozporządzenia, zakres, obowiązkowe i dodatkowe badania wpływu odpadów na jakość wód, sposoby, metody referencyjne badań i warunki prowadzenia monitoringu składowisk odpadów oraz miejsc magazynowania odpadów pochodzących z procesów wytwarzania dwutlenku tytanu oraz z przetwarzania tych odpadów. Art. 41. 1.Odpady w postaci baterii lub akumulatorów unieszkodliwia się oddzielnie od innych rodzajów odpadów. 2.Posiadacz odpadów w postaci baterii lub akumulatorów, powstałych w wyniku prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, jest obowiązany do ich selektywnej zbiórki, umożliwiającej późniejszy odzysk lub unieszkodliwienie tych odpadów. 3.Posiadacz odpadów w postaci baterii lub akumulatorów, który jest osobą fizyczną niebędącą przedsiębiorcą lub jednostką organizacyjną niebędącą przedsiębiorcą, powinien zwracać te odpady do punktów ich zbiórki lub wrzucać do pojemników przeznaczonych na te odpady. 4.Obowiązki, o których mowa w ust. 1-3, dotyczą posiadaczy odpadów w postaci baterii lub akumulatorów, które zawierają: 1) powyżej 0,0005% wagowo rtęci lub 2) powyżej 0,025% wagowo kadmu, lub 3) powyżej 0,4% wagowo ołowiu. Art. 42. 1.Zakazuje się poddawania odzyskowi określonych rodzajów odpadów medycznych i weterynaryjnych. 2.Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska, kierując się zagrożeniami stwarzanymi przez powstające odpady, określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje odpadów medycznych i weterynaryjnych, których poddawanie odzyskowi jest zakazane. 3.Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska, kierując się zagrożeniami stwarzanymi przez powstające odpady, określi, w drodze rozporządzenia, dopuszczalne sposoby i warunki unieszkodliwiania odpadów medycznych i weterynaryjnych. Art. 43. 1.Komunalne osady ściekowe mogą być stosowane: 1) w rolnictwie, rozumianym jako uprawa wszystkich płodów rolnych wprowadzanych do obrotu handlowego, włączając w to uprawy przeznaczane do produkcji pasz, 2) do rekultywacji terenów, w tym gruntów na cele rolne, 3) do dostosowania gruntów do określonych potrzeb wynikających z planów gospodarki odpadami, planów zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, 4) do uprawy roślin przeznaczonych do produkcji kompostu, 5) do uprawy roślin nieprzeznaczonych do spożycia i do produkcji pasz. 2.Komunalne osady ściekowe mogą być stosowane, jeżeli są ustabilizowane oraz przygotowane odpowiednio do celu i sposobu ich stosowania, w szczególności przez poddanie ich obróbce biologicznej, chemicznej, termicznej lub innemu procesowi, który obniża podatność komunalnego osadu ściekowego na zagniwanie i eliminuje zagrożenie dla środowiska lub zdrowia ludzi. 3.Przed stosowaniem komunalne osady ściekowe oraz grunty, na których mają one być stosowane, powinny być poddane badaniom przez wytwórcę komunalnych osadów ściekowych. 4.Wytwórca komunalnych osadów ściekowych jest obowiązany do przekazywania właścicielowi, dzierżawcy lub innej osobie władającej nieruchomością, na której komunalne osady ściekowe mają być stosowane, wyników badań oraz informacji o dawkach tego osadu, które można stosować na poszczególnych gruntach. 5.Właściciel, dzierżawca lub inna osoba władająca nieruchomością, na której komunalne osady ściekowe mają zostać zastosowane w celach określonych w ust. 1 pkt 1, 4 lub 5, jest zwolniona z obowiązku uzyskania zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie odzysku lub obowiązku rejestracji, o którym mowa w art. 33 ust. 5, oraz prowadzenia ewidencji tych odpadów. 6.Zakazuje się stosowania komunalnych osadów ściekowych: 1) na obszarach parków narodowych i rezerwatów przyrody, 2) na wewnętrznych terenach ochrony pośredniej stref ochronnych ujęć wody, 3) w pasie gruntu o szerokości 50 m bezpośrednio przylegającego do brzegów jezior i cieków, 4) na terenach zalewowych, czasowo podtopionych i bagiennych, 5) na terenach czasowo zamarzniętych i pokrytych śniegiem, 6) na gruntach o dużej przepuszczalności, stanowiących w szczególności piaski luźne i słabogliniaste oraz piaski gliniaste lekkie, jeżeli poziom wód gruntowych znajduje się na głębokości mniejszej niż 1,5 m poniżej powierzchni gruntu, 7) na gruntach rolnych o spadku przekraczającym 10%, 8) na obszarach zasilania zbiorników wód podziemnych, 9) na terenach objętych pozostałymi formami ochrony przyrody niewymienionymi w pkt 1, jeżeli osady ściekowe zostały wytworzone poza tymi terenami, 10) na terenach położonych w odległości mniejszej niż 100 m od ujęcia wody, domu mieszkalnego lub zakładu produkcji żywności, 11) na gruntach, na których rosną rośliny sadownicze i warzywa, z wyjątkiem drzew owocowych, 12) na gruntach przeznaczonych pod uprawę roślin jagodowych i warzyw, których części jadalne bezpośrednio stykają się z ziemią i są spożywane w stanie surowym - w ciągu 18 miesięcy poprzedzających zbiory i w czasie zbiorów, 13) na gruntach wykorzystywanych na pastwiska i łąki, 14) na gruntach wykorzystywanych do upraw pod osłonami. 7.Minister właściwy do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa, kierując się zasadami ochrony środowiska oraz ochrony gruntów rolnych, określi, w drodze rozporządzenia, warunki, jakie muszą być spełnione przy wykorzystywaniu komunalnych osadów ściekowych na cele, o których mowa w ust. 1, w tym dawki tych osadów, które można stosować na gruntach, a także zakres, częstotliwość i metody referencyjne badań komunalnych osadów ściekowych i gruntów, na których osady te mają być stosowane. Rozdział 6 Termiczne przekształcanie odpadów Art. 44. 1.Termiczne przekształcanie odpadów może być prowadzone w spalarniach odpadów niebezpiecznych, spalarniach odpadów komunalnych oraz spalarniach odpadów innych niż niebezpieczne i komunalne, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4. 2.Spalarnie odpadów powinny być projektowane, budowane, wyposażane i użytkowane w sposób zapewniający osiągnięcie takiego poziomu termicznego przekształcania, przy którym ilość i szkodliwość dla życia, zdrowia ludzi lub dla środowiska odpadów i innych emisji powstających wskutek termicznego przekształcania odpadów (pozostałości z termicznego przekształcania odpadów) będzie jak najmniejsza. 3.Dopuszcza się termiczne przekształcanie odpadów niebezpiecznych w spalarniach odpadów innych niż niebezpieczne i komunalne lub w innych instalacjach, pod warunkiem przestrzegania wymagań przewidzianych dla spalarni odpadów niebezpiecznych, z zastrzeżeniem art. 42 ust. 3. 4.Dopuszcza się termiczne przekształcanie odpadów innych niż niebezpieczne w innych instalacjach niż spalarnie odpadów lub w urządzeniach. 5.Minister właściwy do spraw gospodarki w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska, kierując się zasadą wyrażoną w ust. 2, określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje odpadów inne niż niebezpieczne oraz rodzaje instalacji i urządzeń, w których dopuszcza się ich termiczne przekształcanie. Art. 45. 1.Zarządzający spalarnią odpadów niebezpiecznych, przed przyjęciem odpadów do ich termicznego przekształcenia, jest obowiązany do: 1) zapoznania się z przekazywanym przez posiadacza odpadów opisem odpadów, który powinien obejmować: a) fizyczny i chemiczny skład odpadów niebezpiecznych oraz informacje niezbędne do dokonania oceny przydatności tych odpadów do procesu termicznego przekształcenia, b) właściwości odpadów niebezpiecznych, c) określenie substancji, z którymi te odpady nie mogą być łączone w celu ich łącznego termicznego przekształcenia, d) niezbędne zabezpieczenia związane z postępowaniem z tymi odpadami, 2) określenia ilości odpadów, 3) sprawdzenia zgodności przyjmowanych odpadów z danymi zawartymi w karcie przekazania odpadu, 4) pobrania próbek przed rozładowaniem odpadów w celu zweryfikowania zgodności składu fizycznego i chemicznego oraz właściwości odpadów z opisem, o którym mowa w pkt 1; wymóg ten nie dotyczy odpadów medycznych i weterynaryjnych, 5) przechowywania próbek przez okres co najmniej 1 miesiąca po termicznym przekształceniu tych odpadów. 2.Zarządzający spalarnią odpadów niebezpiecznych jest obowiązany również do: 1) badania fizycznych i chemicznych właściwości odpadów powstałych w wyniku termicznego przekształcania odpadów, w tym w szczególności rozpuszczalnych frakcji metali ciężkich, 2) transportu i magazynowania odpadów w postaci pylistej, powstałych w wyniku termicznego przekształcania odpadów, w zamkniętych pojemnikach, 3) określenia bezpiecznej trasy przejazdu odpadów powstałych w wyniku termicznego przekształcania odpadów, jeżeli odpadów tych nie udało się poddać odzyskowi lub unieszkodliwić w miejscu ich powstania. 3.Przepis ust. 1 nie ma zastosowania w przypadku wytwórców odpadów niebezpiecznych, którzy termicznie przekształcają wyłącznie własne odpady w miejscu ich powstania, pod warunkiem dotrzymywania wymagań określonych dla spalarni odpadów niebezpiecznych. 4.Posiadacz odpadów, który przyjmuje odpady niebezpieczne do termicznego przekształcania odpadów w instalacjach innych niż spalarnie odpadów niebezpiecznych, jest obowiązany do przestrzegania wymagań, o których mowa w ust. 1 i 2. Art. 46. 1.Zarządzający spalarnią odpadów komunalnych lub spalarnią odpadów innych niż niebezpieczne i komunalne, przed przyjęciem odpadów do ich termicznego przekształcenia, jest obowiązany do: 1) określenia ilości odpadów, 2) sprawdzenia zgodności przyjmowanych odpadów z danymi zawartymi w karcie przekazania odpadu. 2.Posiadacz odpadów, który przyjmuje odpady inne niż niebezpieczne do termicznego przekształcania odpadów w innych instalacjach niż spalarnie odpadów lub w urządzeniach, obowiązany jest do przestrzegania wymagań, o których mowa w ust. 1. Art. 47.Minister właściwy do spraw gospodarki w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska, kierując się właściwościami odpadów, określi, w drodze rozporządzenia, wymagania dotyczące prowadzenia procesu termicznego przekształcania odpadów, z wyjątkiem odpadów medycznych i weterynaryjnych, oraz sposoby postępowania z odpadami powstałymi w wyniku termicznego przekształcania odpadów. Art. 48. 1.W razie niedopełnienia przez zarządzającego spalarnią odpadów obowiązków, o których mowa w art. 44-46, wojewódzki inspektor ochrony środowiska może wydać decyzję o wstrzymaniu działalności w zakresie termicznego przekształcania odpadów. 2.W przypadkach określonych w ust. 1, na wniosek zarządzającego spalarnią odpadów, wojewódzki inspektor ochrony środowiska może ustalić termin usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości, a w razie nieusunięcia ich w tym terminie - wstrzyma działalność w zakresie termicznego przekształcania odpadów. 3.W decyzji, o której mowa w ust. 1 i 2, określa się termin wstrzymania działalności, uwzględniając potrzebę bezpiecznego dla środowiska jej zakończenia. 4.Postępowanie w sprawie wydania decyzji o wstrzymaniu działalności wszczyna się z urzędu. 5.Przepisy ust. 1-4 stosuje się odpowiednio do posiadacza odpadów, który przyjmuje odpady do termicznego przekształcania w instalacjach i urządzeniach, o których mowa w art. 45 ust. 4 i art. 46 ust. 2. Art. 49. 1.Kierownikiem spalarni odpadów niebezpiecznych może być wyłącznie osoba, która posiada świadectwo stwierdzające kwalifikacje w zakresie gospodarowania odpadami. 2.Świadectwo stwierdzające kwalifikacje w zakresie gospodarowania odpadami wydaje wojewoda, po złożeniu przez zainteresowanego egzaminu w zakresie gospodarowania odpadami z wynikiem pozytywnym. 3.Egzamin, o którym mowa w ust. 2, przeprowadza się na wniosek zainteresowanego, zawierający imię i nazwisko, datę i miejsce urodzenia oraz miejsce zamieszkania wnioskodawcy. Do wniosku dołącza się odpis dyplomu lub świadectwa potwierdzającego posiadane wykształcenie albo zaświadczenie o praktyce zawodowej oraz dowód uiszczenia opłaty związanej z przeprowadzeniem egzaminu. 4.Egzamin, o którym mowa w ust. 2, przeprowadza komisja egzaminacyjna powołana przez wojewodę. 5.Koszty związane z przeprowadzeniem egzaminu oraz wydaniem świadectwa ponosi zainteresowany. 6.W razie uzyskania negatywnego wyniku egzaminu zainteresowany może wystąpić z wnioskiem o wyznaczenie terminu ponownego egzaminu, który może być przeprowadzony najwcześniej po upływie 6 miesięcy od dnia pierwszego egzaminu. 7.Przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio do kierownika spalarni odpadów innych niż niebezpieczne i komunalne oraz do kierownika innej instalacji, do której są przyjmowane odpady niebezpieczne do termicznego przekształcania. 8.Minister właściwy do spraw środowiska, kierując się potrzebą zapewnienia prawidłowego unieszkodliwiania odpadów oraz potrzebami ochrony środowiska, określi, w drodze rozporządzenia: 1) tryb powoływania komisji egzaminacyjnej oraz jej skład, 2) zakres wiadomości podlegających sprawdzeniu, 3) tryb przeprowadzania egzaminu, 4) wysokość opłat związanych z przeprowadzeniem egzaminu i wydaniem świadectwa stwierdzającego kwalifikacje w zakresie gospodarowania odpadami oraz sposób ich uiszczania, 5) wysokość wynagrodzenia członków komisji egzaminacyjnej, 6) wzór świadectwa stwierdzającego kwalifikacje w zakresie gospodarowania odpadami. Rozdział 7 Składowanie i magazynowanie odpadów Art. 50. 1.Wyróżnia się następujące typy składowisk odpadów: składowisko odpadów niebezpiecznych, składowisko odpadów obojętnych, składowisko odpadów innych niż niebezpieczne i obojętne. 2.Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe wymagania dotyczące lokalizacji, budowy, eksploatacji i zamknięcia, jakim powinny odpowiadać poszczególne typy składowisk odpadów, uwzględniając zjawiska przyrodnicze i uwarunkowania geologiczne oraz systemy kontroli. Art. 51. 1.Organ właściwy do wydania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla składowiska odpadów może uzależnić wydanie tej decyzji od przedstawienia przez inwestora ekspertyzy co do możliwości odzysku lub unieszkodliwienia odpadów w inny sposób niż przez składowanie. 2.Wyznaczenie składowiska odpadów w pobliżu lotnisk wymaga zgody organów administracji lotniczej. 3.Wyznaczenie składowiska odpadów w pobliżu obiektów zabytkowych lub na terenie występowania istniejących stanowisk archeologicznych wymaga zgody wojewódzkiego konserwatora zabytków. 4.Wyznaczenie składowiska odpadów w obszarze pasa nadbrzeżnego oraz morskich portów i przystani wymaga zgody dyrektora urzędu morskiego. 5.Organ właściwy do wydania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla składowiska odpadów odmówi wydania takiej decyzji w przypadku braku zgody wymaganej w ust. 2-4 lub jeżeli istnieje uzasadniona technicznie, ekologicznie lub ekonomicznie możliwość odzysku lub unieszkodliwiania odpadów bez budowy składowiska odpadów. 6.Organ właściwy do wydania decyzji o pozwoleniu na budowę składowiska odpadów ustala w tej decyzji obowiązek ustanowienia zabezpieczenia roszczeń, mogących powstać w związku z funkcjonowaniem składowiska. Art. 52. 1.Wniosek o wydanie pozwolenia na budowę składowiska odpadów powinien dodatkowo zawierać: 1) imię i nazwisko oraz adres zamieszkania lub nazwę i adres siedziby wnioskodawcy oraz zarządzającego składowiskiem odpadów, jeżeli są to różne podmioty, oraz adres składowiska odpadów, 2) rodzaje odpadów przewidziane do składowania na danym składowisku odpadów, 3) przewidywaną roczną i całkowitą ilość składowanych odpadów oraz pojemność składowiska odpadów, 4) opis terenu składowiska odpadów, a w szczególności jego charakterystykę geologiczną i hydrogeologiczną, 5) opis sposobu zapobiegania zanieczyszczeniu środowiska lub ograniczenia ilości odpadów i ich negatywnego oddziaływania na środowisko, 6) plan dotyczący eksploatacji, zarządzania i monitorowania składowiska odpadów, 7) plan dotyczący zamknięcia składowiska odpadów oraz działań poeksploatacyjnych, 8) sposoby zapobiegania awariom i sposoby postępowania w przypadku ich wystąpienia, 9) kwalifikacje planowanego do zatrudnienia personelu, 10) proponowaną wysokość i formę zabezpieczenia roszczeń. 2.Organ właściwy do wydania pozwolenia na budowę składowiska odpadów określa w nim wymagania zapewniające ochronę życia i zdrowia ludzi, ochronę środowiska oraz ochronę uzasadnionych interesów osób trzecich. 3.Wymagania, o których mowa w ust. 2, dotyczą: 1) typu składowiska odpadów, 2) warunków technicznych składowiska odpadów, 3) rodzaju odpadów dopuszczonych do składowania na składowisku odpadów, 4) rodzaju odpadów niebezpiecznych dopuszczonych do składowania na wydzielonej części składowiska odpadów innych niż niebezpieczne, jeżeli część tego składowiska wydzielono do składowania odpadów niebezpiecznych, 5) rocznej i ogólnej ilości odpadów dopuszczonych do składowania, 6) sposobu eksploatacji składowiska, 7) docelowej rzędnej (maksymalnej wysokości) składowania, 8) sposobu gromadzenia, oczyszczania i odprowadzania odcieków, 9) sposobu gromadzenia, oczyszczania i wykorzystywania lub unieszkodliwiania gazu składowiskowego, 10) sposobu, częstotliwości i czasu monitorowania składowiska odpadów, 11) sposobu postępowania w przypadku wystąpienia awarii, 12) określenia technicznego sposobu zamknięcia składowiska odpadów, 13) kierunku rekultywacji, 14) obowiązku uzyskania pozwolenia na użytkowanie składowiska odpadów, 15) określenia wysokości i formy zabezpieczenia roszczeń. Art. 53. 1.Pozwolenie na użytkowanie składowiska odpadów może być wydane po zatwierdzeniu instrukcji eksploatacji składowiska odpadów oraz po przeprowadzeniu kontroli przez wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska. 2.Wniosek o zatwierdzenie instrukcji eksploatacji składowiska odpadów powinien zawierać: 1) imię i nazwisko oraz adres zamieszkania lub nazwę i adres siedziby wnioskodawcy oraz zarządzającego składowiskiem odpadów, jeżeli są to różne podmioty, oraz adres składowiska odpadów, 2) określenie typu składowiska odpadów, 3) określenie, czy na tym składowisku, jeżeli nie jest to składowisko odpadów niebezpiecznych, zostały wydzielone części, na których mają być składowane określone rodzaje odpadów niebezpiecznych, 4) rodzaje odpadów przeznaczonych do składowania na tym składowisku, 5) wskazanie kwalifikacji kierownika i pracowników składowiska odpadów, 6) wyszczególnienie urządzeń technicznych niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania składowiska odpadów (np. kompaktor, spychacz, waga, brodzik dezynfekcyjny, środki transportu), 7) wyszczególnienie aparatury kontrolno-pomiarowej wraz ze schematem rozmieszczenia punktów pomiarowych, 8) określenie sposobu składowania poszczególnych rodzajów odpadów, 9) określenie rodzaju i grubości stosowanej warstwy izolacyjnej, 10) określenie godzin otwarcia składowiska odpadów, 11) określenie sposobu zabezpieczenia składowiska odpadów przed dostępem osób nieuprawnionych, 12) określenie procedury przyjęcia odpadów na składowisko odpadów, 13) określenie sposobów i częstotliwości prowadzonych badań, 14) określenie sposobu prowadzenia dokumentacji dotyczącej eksploatacji składowiska odpadów. 3.Instrukcję eksploatacji składowiska odpadów zatwierdza, w drodze decyzji: 1) wojewoda - dla przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dla których obowiązek sporządzania raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko wynika z przepisów o ochronie środowiska oraz gdy dotyczy eksploatacji składowiska na terenach zakładów zaliczanych do tych przedsięwzięć, 2) starosta - dla pozostałych przedsięwzięć. 4.W decyzji zatwierdzającej instrukcję eksploatacji składowiska odpadów określa się: 1) typ składowiska odpadów, 2) w razie potrzeby wydzielone części składowiska odpadów innych niż niebezpieczne, na których mogą być składowane określone rodzaje odpadów niebezpiecznych, 3) rodzaje odpadów dopuszczonych do składowania na tym składowisku odpadów, 4) urządzenia techniczne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania składowiska, 5) aparaturę kontrolno-pomiarową wraz ze schematem rozmieszczenia punktów pomiarowych, 6) sposoby składowania poszczególnych rodzajów odpadów, 7) rodzaj i grubość stosowanej warstwy izolacyjnej, 8) godziny otwarcia składowiska odpadów, 9) sposób zabezpieczenia składowiska odpadów przed dostępem osób nieuprawnionych, 10) procedury przyjęcia odpadów na składowisko odpadów, 11) sposoby i częstotliwość prowadzenia badań, 12) sposób prowadzenia dokumentacji dotyczącej eksploatacji składowiska odpadów, 13) dodatkowe wymagania związane ze specyfiką składowania odpadów. 5.Organ, o którym mowa w ust. 3, odmówi, w drodze decyzji, zatwierdzenia instrukcji eksploatacji składowiska odpadów, jeżeli: 1) kierownik składowiska odpadów nie posiada świadectwa stwierdzającego kwalifikacje w zakresie gospodarowania odpadami, 2) instrukcja zawiera ustalenia sprzeczne z wymaganiami sanitarnymi, bezpieczeństwa i higieny pracy, przeciwpożarowymi, a także wymaganiami ochrony środowiska, 3) sposób eksploatacji jest sprzeczny z założeniami przyjętymi w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu lub o pozwoleniu na budowę, 4) sposób eksploatacji mógłby powodować zagrożenia dla zdrowia, życia ludzi lub dla środowiska. 6.Organ właściwy do zatwierdzenia instrukcji eksploatacji składowiska odpadów jest obowiązany, za zgodą strony, na rzecz której decyzja zatwierdzająca instrukcję eksploatacji składowiska odpadów została wydana, do przeniesienia tej decyzji na rzecz innej osoby, jeżeli wyrazi ona zgodę na przyjęcie wszystkich warunków zawartych w tej decyzji. Art. 54. 1.Zamknięcie składowiska odpadów lub jego wydzielonej części wymaga zgody właściwego organu. 2.Zgodę na zamknięcie składowiska odpadów lub jego wydzielonej części wydaje, na wniosek zarządzającego składowiskiem odpadów, w drodze decyzji: 1) wojewoda - dla przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dla których obowiązek sporządzania raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko wynika z przepisów o ochronie środowiska oraz gdy dotyczy eksploatacji składowiska na terenach zakładów zaliczanych do tych przedsięwzięć, 2) starosta - dla pozostałych przedsięwzięć po przeprowadzeniu kontroli składowiska odpadów przez wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska. 3.Wniosek, o którym mowa w ust. 2, powinien zawierać: 1) określenie technicznego sposobu zamknięcia składowiska odpadów lub jego wydzielonej części, 2) harmonogram działań związanych z rekultywacją składowiska odpadów. 4.Zgoda, o której mowa w ust. 1, na zamknięcie składowiska odpadów lub jego wydzielonej części określa: 1) techniczny sposób zamknięcia składowiska odpadów lub jego wydzielonej części, 2) harmonogram działań związanych z rekultywacją składowiska odpadów, 3) warunki sprawowania nadzoru nad zrekultywowanym składowiskiem odpadów. 5.Zarządzający składowiskiem, po wykonaniu obowiązków określonych w decyzji o zgodzie na zamknięcie składowiska, może złożyć wniosek o uchylenie ustanowionego zabezpieczenia roszczeń. Przepis art. 35 ust. 2 stosuje się odpowiednio. Art. 55. 1.Zakazuje się składowania odpadów: 1) występujących w postaci ciekłej, w tym odpadów zawierających wodę w ilości powyżej 95% masy całkowitej, z wyłączeniem szlamów, 2) o właściwościach wybuchowych, żrących, utleniających, wysoce łatwopalnych lub łatwopalnych, 3) medycznych i weterynaryjnych, 4) powstających w wyniku prac naukowo-badawczych, rozwojowych lub działalności dydaktycznej, które nie są zidentyfikowane lub są nowe i których oddziaływanie na środowisko jest nieznane, 5) opon i ich części, z wyłączeniem opon rowerowych i opon o średnicy zewnętrznej większej niż 1.400 mm, 6) w śródlądowych wodach powierzchniowych i podziemnych, 7) w polskich obszarach morskich, 8) w przypadkach określonych w przepisach odrębnych. 2.Zakazuje się rozcieńczania lub sporządzania mieszanin odpadów ze sobą lub z innymi substancjami lub przedmiotami w celu spełnienia kryteriów dopuszczenia odpadów do składowania na składowisku odpadów. 3.Minister właściwy do spraw gospodarki w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska, kierując się właściwościami odpadów, może określić, w drodze rozporządzenia, kryteria dopuszczenia odpadów do składowania na składowisku odpadów danego typu. 4.Odpady powinny być składowane w sposób selektywny. Dopuszcza się składowanie określonych rodzajów odpadów w sposób nieselektywny (mieszanie), jeżeli w wyniku takiego składowania nie nastąpi zwiększenie negatywnego oddziaływania tych odpadów na środowisko. 5.Minister właściwy do spraw gospodarki w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska, kierując się właściwościami odpadów, może określić, w drodze rozporządzenia, rodzaje odpadów, które mogą być składowane w sposób nieselektywny. Art. 56. 1.Odpady przed umieszczeniem na składowisku odpadów powinny być poddane procesowi przekształcenia fizycznego, chemicznego lub biologicznego oraz segregacji, w celu ograniczenia zagrożenia dla życia i zdrowia ludzi lub dla środowiska lub też ograniczenia ilości lub objętości składowanych odpadów. 2.Obowiązki określone w ust. 1 nie dotyczą odpadów obojętnych oraz odpadów, w stosunku do których proces przekształcenia fizycznego, chemicznego lub biologicznego nie spowoduje ograniczenia zagrożenia dla życia i zdrowia ludzi lub dla środowiska ani ograniczenia ilości lub objętości składowanych odpadów. Art. 57. 1.Na składowisku odpadów niebezpiecznych nie mogą być składowane odpady inne niż niebezpieczne. 2.Stałe odpady niebezpieczne, które po procesie przekształcenia nie wchodzą w reakcje z innymi odpadami, mogą być składowane na wydzielonych częściach składowisk odpadów innych niż niebezpieczne, z wyjątkiem składowisk odpadów obojętnych, jeżeli odcieki z tych odpadów spełniają kryteria przewidziane dla dopuszczenia odpadów innych niż niebezpieczne do składowania na składowiskach odpadów innych niż niebezpieczne. 3.Na składowanie odpadów niebezpiecznych na wydzielonych częściach innych składowisk odpadów wytwórca odpadów niebezpiecznych jest obowiązany uzyskać zezwolenie starosty, właściwego ze względu na miejsce składowania odpadów, wydawane w drodze decyzji, po uzgodnieniu z wójtem, burmistrzem lub prezydentem miasta, a w obszarze pasa nadbrzeżnego oraz morskich portów i przystani - również z dyrektorem urzędu morskiego; wymóg uzgodnienia z prezydentem miasta nie dotyczy prezydenta miasta na prawach powiatu. 4.Wytwórca odpadów niebezpiecznych dołącza do wniosku o wydanie zezwolenia, o którym mowa w ust. 3, oświadczenie zarządzającego składowiskiem odpadów o możliwości składowania odpadów niebezpiecznych zgodnie z wymaganiami określonymi w art. 52 oraz jego zgodę na składowanie tych odpadów. Art. 58.Na składowiskach odpadów obojętnych mogą być składowane tylko odpady obojętne. Art. 59. 1.Zarządzający składowiskiem odpadów jest obowiązany: 1) ustalić ilość odpadów przed ich przyjęciem na składowisko, 2) sprawdzić zgodność przyjmowanych odpadów z danymi zawartymi w karcie przekazania odpadu, 3) zapewnić selektywne składowanie odpadów, mając na uwadze uniknięcie szkodliwych dla środowiska reakcji pomiędzy składnikami tych odpadów, możliwość dalszego ich wykorzystania oraz rekultywację i ponowne zagospodarowanie terenu składowiska odpadów, 4) utrzymywać i eksploatować składowisko odpadów w sposób zapewniający właściwe funkcjonowanie urządzeń technicznych stanowiących wyposażenie składowiska odpadów oraz zachowanie wymagań sanitarnych, bezpieczeństwa i higieny pracy, przeciwpożarowych, a także zasad ochrony środowiska, zgodnie z zatwierdzoną instrukcją eksploatacji składowiska odpadów, 5) odmówić przyjęcia odpadów na składowisko odpadów, których skład jest niezgodny z dokumentami wymaganymi przy obrocie odpadami lub zezwoleniem na składowanie odpadów niebezpiecznych na wydzielonej części innego składowiska odpadów lub zezwoleniem na prowadzenie działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, i zawiadomić o tym niezwłocznie wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska, 6) zawiadomić organ, który wydał decyzję o pozwoleniu na użytkowanie składowiska odpadów oraz wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska o zakończeniu eksploatacji i wykonaniu prac rekultywacyjnych, 7) monitorować składowisko odpadów przed rozpoczęciem, w trakcie i po zakończeniu eksploatacji składowiska oraz corocznie przesyłać uzyskane wyniki wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska w terminie do końca pierwszego kwartału, po zakończeniu roku kalendarzowego, którego te wyniki dotyczyły, 8) powiadamiać niezwłocznie wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska o stwierdzonych zmianach obserwowanych parametrów, wskazujących na możliwość wystąpienia lub powstanie zagrożeń dla środowiska. 2.W przypadku określonym w ust. 1 pkt 8 wojewódzki inspektor ochrony środowiska określi, w drodze decyzji, zakres i harmonogram działań niezbędnych do ustalenia przyczyn zmian obserwowanych parametrów oraz możliwych zagrożeń dla środowiska, a następnie po ich ustaleniu określi, w drodze decyzji, zakres i harmonogram działań niezbędnych do usunięcia przyczyn i skutków stwierdzonych zagrożeń dla środowiska. 3.W razie niedopełnienia przez zarządzającego składowiskiem odpadów obowiązków, o których mowa w ust. 1, wojewódzki inspektor ochrony środowiska może wydać decyzję o wstrzymaniu użytkowania składowiska odpadów. 4.Decyzję, o której mowa w ust. 3, może wydać również wojewódzki inspektor sanitarny w przypadku stwierdzenia zagrożenia dla życia lub zdrowia ludzi. 5.W przypadkach określonych w ust. 3 i 4, na wniosek zarządzającego składowiskiem odpadów, odpowiednio wojewódzki inspektor ochrony środowiska lub wojewódzki inspektor sanitarny może ustalić termin do usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości, a w razie nieusunięcia ich w tym terminie - wstrzyma użytkowanie składowiska odpadów. 6.W decyzjach, o których mowa w ust. 3-5, ustala się termin wstrzymania użytkowania, uwzględniając potrzebę bezpiecznego dla środowiska jego zakończenia. 7.Decyzje, o których mowa w ust. 2, oraz decyzje o wstrzymaniu użytkowania składowiska odpadów wydawane są z urzędu. Art. 60.Minister właściwy do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia, kierując się zależnościami między możliwością występowania zagrożeń dla życia, zdrowia ludzi lub dla środowiska a lokalizacją i technicznymi parametrami składowiska odpadów, określi, w drodze rozporządzenia, zakres, czas, sposób oraz warunki prowadzenia monitoringu składowisk odpadów. Art. 61.Cena za przyjęcie odpadów do składowania na składowisko odpadów powinna uwzględniać w szczególności koszty budowy, eksploatacji, zamknięcia, rekultywacji, monitorowania i nadzorowania składowiska odpadów. Art. 62.Do kierownika składowiska odpadów stosuje się art. 49. Art. 63. 1.Magazynowanie odpadów może odbywać się na terenie, do którego posiadacz odpadów ma tytuł prawny. 2.Miejsce magazynowania odpadów nie wymaga wyznaczenia w trybie przepisów o zagospodarowaniu przestrzennym. 3.Odpady przeznaczone do odzysku lub unieszkodliwiania, z wyjątkiem składowania, mogą być magazynowane, jeżeli konieczność magazynowania wynika z procesów technologicznych lub organizacyjnych i nie przekracza terminów uzasadnionych zastosowaniem tych procesów, nie dłużej jednak niż przez okres 3 lat. 4.Odpady przeznaczone do składowania mogą być magazynowane jedynie w celu zebrania odpowiedniej ilości tych odpadów do transportu na składowisko odpadów, nie dłużej jednak niż przez okres 1 roku. 5.Okresy magazynowania odpadów, o których mowa w ust. 3 i 4, liczone są łącznie dla wszystkich kolejnych posiadaczy tych odpadów. 6.Określenie miejsca i sposobu magazynowania odpadów następuje w: 1) pozwoleniu zintegrowanym, o którym mowa w przepisach o ochronie środowiska, 2) pozwoleniu na wytwarzanie odpadów, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 1, 3) decyzji zatwierdzającej program gospodarki odpadami niebezpiecznymi, o której mowa w art. 17 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 1, 4) informacji o wytwarzanych odpadach oraz o sposobach gospodarowania wytworzonymi odpadami, o której mowa w art. 17 ust. 1 pkt 3 oraz ust. 2 pkt 2, 5) zezwoleniu na prowadzenie działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, o którym mowa w art. 26 ust. 1, 6) zezwoleniu na prowadzenie działalności w zakresie zbierania lub transportu odpadów, o którym mowa w art. 28 ust. 1. Rozdział 8 Międzynarodowy obrót odpadami Art. 64.Międzynarodowy obrót odpadami polega na przywozie odpadów z zagranicy na terytorium państwa polskiego, przewozie odpadów pochodzących z zagranicy przez terytorium państwa polskiego oraz wywozie odpadów za granicę z terytorium państwa polskiego. Art. 65. 1.Zakazuje się przywozu z zagranicy odpadów niebezpiecznych, z zastrzeżeniem ust. 2. 2.Dopuszcza się przywóz odpadów niebezpiecznych, określonych w przepisach, o których mowa w ust. 4, za zezwoleniem Głównego Inspektora Ochrony Środowiska, wydanym w drodze decyzji, jeżeli są spełnione łącznie warunki, o których mowa w ust. 8. 3.Do wydawania zezwoleń na przywóz z zagranicy odpadów niebezpiecznych stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące zezwoleń na przywóz z zagranicy odpadów innych niż niebezpieczne. 4.Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje odpadów niebezpiecznych dopuszczonych do przywozu z zagranicy, okres, przez jaki odpady te mogą być przywożone, oraz ich ilości, kierując się potrzebami gospodarki narodowej oraz możliwością odzysku bezpiecznego dla życia, zdrowia ludzi i dla środowiska. 5.Zakazuje się przywozu z zagranicy odpadów wymieszanych z przedmiotami lub substancjami niebędącymi odpadami. 6.Przywóz z zagranicy odpadów innych niż niebezpieczne jest dopuszczalny jedynie za zezwoleniem Głównego Inspektora Ochrony Środowiska, wydanym w drodze decyzji. Kopię zezwolenia Główny Inspektor Ochrony Środowiska przekazuje Prezesowi Głównego Urzędu Ceł, Komendantowi Głównemu Straży Granicznej oraz marszałkowi województwa i wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta, właściwym ze względu na miejsce odzysku. 7.Odbiór odpadów przekazywanych do urządzeń odbiorczych w portach morskich, rzecznych i lotniczych, powstałych w trakcie normalnej eksploatacji statków morskich i żeglugi śródlądowej oraz statków powietrznych, a także ze sztucznych wysp, konstrukcji i urządzeń o polskiej przynależności oraz z polskich stacji badawczych w Arktyce i Antarktyce, nie podlega ograniczeniom, o których mowa w ust. 1, 5 i 6. 8.Zezwolenie, o którym mowa w ust. 6, może być wydane, jeżeli spełnione zostaną łącznie następujące warunki: 1) odpady przeznaczone są do odzysku w kraju lub za granicą, z wyjątkiem działań określonych jako R1 i R10 w załączniku nr 5 do ustawy, 2) nie ma na terenie kraju możliwych do pozyskania odpadów nadających się do równorzędnego odzysku lub też występują one w niewystarczającej ilości, 3) odpady przywiezione z zagranicy lub sposób odzysku w kraju nie spowodują wzrostu zagrożenia dla środowiska i nie przyczynią się do zwiększenia masy składowanych odpadów. 9.Główny Inspektor Ochrony Środowiska może uzależnić wydanie zezwolenia od przedstawienia przez przywożącego odpady z zagranicy ekspertyzy co do spełnienia warunków określonych w ust. 8 w zależności od rodzaju odpadów oraz przedstawienia decyzji zezwalającej na użytkowanie obiektu, pozwolenia zintegrowanego, pozwolenia na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza, pozwolenia wodnoprawnego na wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi, pozwolenia na wytwarzanie odpadów, zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów. 10.Zezwolenie na przywóz odpadów z zagranicy wydaje się na czas oznaczony nie dłuższy niż 5 lat, na wniosek przywożącego odpady, zawierający: 1) opis przywożonych odpadów, w tym ich fizycznych i chemicznych właściwości, 2) określenie ilości przywożonych odpadów, 3) wskazanie miejsca odzysku, 4) opis sposobu gospodarowania przywiezionymi odpadami, w tym opis technologii ich odzysku wraz z opisem oddziaływania na środowisko, 5) wskazanie trasy wwozu odpadów, rodzaju transportu i opakowania odpadów dla odpadów niebezpiecznych, 6) wskazanie imienia i nazwiska lub nazwy i adresu zamieszkania lub siedziby wytwórcy odpadów oraz ich dostawcy, 7) uzasadnienie potrzeby przywiezienia odpadów z zagranicy. 11.Główny Inspektor Ochrony Środowiska może zażądać udokumentowania informacji zawartych we wniosku, o którym mowa w ust. 10. 12.Zezwolenie na przywóz odpadów z zagranicy może być wydane przedsiębiorcy lub jednostce organizacyjnej niebędącej przedsiębiorcą. 13.W zezwoleniu, o którym mowa w ust. 2 i 6, Główny Inspektor Ochrony Środowiska określa: 1) przywożącego odpady, 2) rodzaj przywożonych odpadów, 3) ilość przywożonych odpadów, 4) czas, na jaki zezwolenie jest udzielone, 5) miejsce odzysku, 6) sposób gospodarowania przywiezionymi odpadami, 7) sposób postępowania z odpadami powstającymi w procesie odzysku, 8) obowiązek informowania przez przywożącego odpady o rzeczywistej ilości przywiezionych odpadów w określonym czasie, 9) trasę wwozu odpadów, w szczególności przejście graniczne, którym będą wwożone odpady, rodzaj transportu i opakowania odpadów dla odpadów niebezpiecznych, 10) inne wymagania dotyczące przywozu odpadów i odzysku. 14.Dokument przywozowy dla odpadów innych niż niebezpieczne stanowi załącznik do zezwolenia, o którym mowa w ust. 6. 15.W przypadku gdy w postępowaniu o wydanie zezwolenia na przywóz odpadów Główny Inspektor Ochrony Środowiska stwierdzi, że ubiegający się o zezwolenie naruszył w okresie ostatnich 3 lat warunki wcześniejszego zezwolenia na przywóz odpadów, odmówi wydania nowego zezwolenia. 16.Zezwolenie, o którym mowa w ust. 2 i 6, może być przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska cofnięte, w drodze decyzji, bez odszkodowania w razie stwierdzenia, że przywożący odpady nie przestrzega zawartych w zezwoleniu warunków. Kopię decyzji o cofnięciu zezwolenia Główny Inspektor Ochrony Środowiska przekazuje niezwłocznie Prezesowi Głównego Urzędu Ceł, Komendantowi Głównemu Straży Granicznej oraz marszałkowi województwa i wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta, właściwym ze względu na miejsce odzysku. 17.Odpady sprowadzane z zagranicy, które nie zostały poddane odzyskowi zgodnie z zezwoleniem, podlegają zwrotowi do ich dostawcy. 18.Minister właściwy do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki, kierując się właściwościami odpadów, może określić, w drodze rozporządzenia, listę odpadów, których przywóz z zagranicy nie wymaga zezwolenia, o którym mowa w ust. 6. Art. 66. 1.Wywóz za granicę odpadów niebezpiecznych jest dopuszczalny wyłącznie za zezwoleniem Głównego Inspektora Ochrony Środowiska. Główny Inspektor Ochrony Środowiska przekazuje kopię wydanego zezwolenia Prezesowi Głównego Urzędu Ceł i Komendantowi Głównemu Straży Granicznej. 2.Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, może być wydane, jeżeli: 1) sposób gospodarowania odpadami za granicą będzie bezpieczny dla środowiska, 2) właściwe organy władz państwa przyjmującego odpady niebezpieczne oraz państw, przez których terytoria odpady te będą przewożone, wyrażą zgodę na ich przyjęcie oraz przewóz. 3.Przepisy ust. 1 i 2 mają odpowiednie zastosowanie w przypadku przewozu odpadów niebezpiecznych przez terytorium państwa polskiego. 4.Zezwolenie na wywóz odpadów niebezpiecznych za granicę wydaje się na czas oznaczony, na wniosek wywożącego odpady, zawierający: 1) opis wywożonych odpadów, w tym ich fizycznych i chemicznych właściwości, wraz z opisem sposobu wytworzenia tych odpadów i informacją o wymaganiach dotyczących zasad ostrożnego obchodzenia się z odpadami, 2) określenie ilości wywożonych odpadów, 3) wskazanie trasy wywozu odpadów, rodzaju transportu i opakowania odpadów oraz informacji o ubezpieczeniu transportu, 4) wskazanie imienia i nazwiska lub nazwy i adresu zamieszkania lub siedziby podmiotu odbierającego odpady oraz miejsca odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, 5) opis sposobu gospodarowania odpadami za granicą, 6) uzasadnienie potrzeby wywozu odpadów. 5.Główny Inspektor Ochrony Środowiska może zażądać udokumentowania informacji zawartych we wniosku, o którym mowa w ust. 4. 6.W zezwoleniu, o którym mowa w ust. 1, Główny Inspektor Ochrony Środowiska określa: 1) wywożącego odpady, 2) rodzaj wywożonych odpadów, 3) ilość wywożonych odpadów, 4) czas, na jaki zezwolenie jest udzielone, 5) imiona i nazwiska lub nazwy i adresy zamieszkania lub siedziby podmiotów odbierających odpady oraz miejsca odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, 6) sposób gospodarowania wywiezionymi odpadami za granicą, 7) trasę wywozu odpadów, w szczególności przejście graniczne, którym będą wywożone odpady, rodzaj transportu i opakowania odpadów, 8) obowiązek informowania przez wywożącego odpady o rzeczywistej ilości wywiezionych odpadów w określonym czasie, 9) inne wymagania dotyczące wywozu odpadów. 7.Dokument wywozowy dla odpadów niebezpiecznych stanowi załącznik do zezwolenia, o którym mowa w ust. 1. 8.W przypadku gdy w postępowaniu o wydanie zezwolenia na wywóz odpadów niebezpiecznych Główny Inspektor Ochrony Środowiska stwierdzi, że ubiegający się o zezwolenie naruszył w okresie ostatnich 3 lat warunki wcześniejszego zezwolenia na wywóz odpadów, odmówi wydania nowego zezwolenia. 9.Zezwolenie na wywóz odpadów niebezpiecznych może być przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska cofnięte, w drodze decyzji, bez odszkodowania w razie stwierdzenia, że wywożący odpady nie przestrzega zawartych w zezwoleniu warunków. Kopię decyzji o cofnięciu zezwolenia Główny Inspektor Ochrony Środowiska przekazuje niezwłocznie Prezesowi Głównego Urzędu Ceł, Komendantowi Głównemu Straży Granicznej oraz marszałkowi województwa i wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta, właściwym ze względu na miejsce zamieszkania lub siedzibę posiadacza odpadów. 10.Zezwolenie na przewóz odpadów niebezpiecznych przez terytorium państwa polskiego wydaje się na czas oznaczony, na wniosek zawierający: 1) opis przewożonych odpadów, w tym ich fizycznych i chemicznych właściwości, wraz z opisem sposobu wytworzenia tych odpadów i informacją o wymaganiach dotyczących zasad ostrożnego obchodzenia się z odpadami, 2) określenie ilości przewożonych odpadów, 3) wskazanie trasy przewozu odpadów, rodzaju transportu i opakowania odpadów oraz informacji o ubezpieczeniu transportu, 4) wskazanie nazwy i adresu podmiotu odbierającego odpady oraz miejsca odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, 5) opis sposobu gospodarowania odpadami za granicą. 11.Główny Inspektor Ochrony Środowiska może zażądać udokumentowania informacji zawartych we wniosku, o którym mowa w ust. 10. 12.Zezwolenie na przewóz odpadów niebezpiecznych przez terytorium państwa polskiego może być wydane przedsiębiorcy lub jednostce organizacyjnej niebędącej przedsiębiorcą. 13.W zezwoleniu, o którym mowa w ust. 10, Główny Inspektor Ochrony Środowiska określa: 1) przewożącego odpady, 2) rodzaj przewożonych odpadów, 3) ilość przewożonych odpadów, 4) czas, na jaki zezwolenie jest udzielone, 5) imiona i nazwiska lub nazwy i adresy zamieszkania lub siedziby podmiotów odbierających odpady oraz miejsca odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, 6) sposób gospodarowania odpadami za granicą, 7) trasę przewozu odpadów, w szczególności przejścia graniczne, którymi będą przywożone i wywożone odpady, rodzaj transportu i opakowania odpadów, 8) obowiązek informowania przez przewożącego odpady o rzeczywistej ilości przewiezionych odpadów w określonym czasie, 9) inne wymagania dotyczące przewozu odpadów. 14.Dokument przewozowy dla odpadów niebezpiecznych stanowi załącznik do zezwolenia, o którym mowa w ust. 10. 15.W przypadku gdy w postępowaniu o wydanie zezwolenia na przewóz odpadów niebezpiecznych Główny Inspektor Ochrony Środowiska stwierdzi, że ubiegający się o zezwolenie naruszył w okresie ostatnich 3 lat warunki wcześniejszego zezwolenia na przewóz odpadów, odmówi wydania nowego zezwolenia. 16.Zezwolenie na przewóz odpadów niebezpiecznych może być przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska cofnięte, w drodze decyzji, bez odszkodowania w razie stwierdzenia, że przewożący odpady nie przestrzega zawartych w zezwoleniu warunków. Kopię decyzji o cofnięciu zezwolenia Główny Inspektor Ochrony Środowiska przekazuje niezwłocznie Prezesowi Głównego Urzędu Ceł i Komendantowi Głównemu Straży Granicznej. 17.Jeżeli zagospodarowanie wywiezionych z terytorium państwa polskiego odpadów nie może być dokonane zgodnie z warunkami kontraktu albo też wywóz nastąpił bez zezwolenia, wywożący odpady jest obowiązany do odebrania tych odpadów. 18.Minister właściwy do spraw środowiska może, kierując się wymaganiami obowiązującymi w państwach, do których odpady są wywożone, w drodze rozporządzenia, wprowadzić obowiązek uzyskiwania zezwoleń na wywóz do określonych państw odpadów innych niż niebezpieczne. 19.Minister właściwy do spraw środowiska, kierując się potrzebą ujednolicenia wniosków, w drodze rozporządzenia, wprowadzi obowiązek składania wniosku o wydanie zezwolenia na przewóz lub na wywóz odpadów niebezpiecznych za granicę, na formularzu, według wzoru określonego w rozporządzeniu. Art. 67.Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki i ministrem właściwym do spraw środowiska, kierując się koniecznością zapewnienia sprawdzenia zgodności zgłoszonego rodzaju odpadów z faktyczną zawartością ładunku przywożonego z zagranicy, wywożonego za granicę lub przewożonego tranzytem, określi, w drodze rozporządzenia, wykaz przejść granicznych, którymi może być realizowany międzynarodowy obrót odpadami. Art. 68. 1.Główny Inspektor Ochrony Środowiska prowadzi rejestr decyzji wydanych w zakresie międzynarodowego obrotu odpadami, zawierający następujące dane: imię i nazwisko lub nazwę, adres zamieszkania lub siedziby posiadaczy odpadów uczestniczących w międzynarodowym obrocie odpadami. 2.Minister właściwy do spraw środowiska, kierując się potrzebą ujednolicenia tego rejestru, określi, w drodze rozporządzenia, wzór rejestru, o którym mowa w ust. 1. 3.Minister właściwy do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki oraz ministrem właściwym do spraw transportu, kierując się potrzebą ujednolicenia tych dokumentów, określi, w drodze rozporządzenia, wzory dokumentów stosowanych w międzynarodowym obrocie odpadami. Rozdział 9 Przepisy karne Art. 69.Kto wbrew przepisom wywozi za granicę odpady niebezpieczne, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Art. 70.Kto: 1) będąc zobowiązanym do odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, pozbywa się ich lub przekazuje podmiotom, które nie uzyskały wymaganych zezwoleń, lub 2) wbrew zakazom dotyczącym składowania odpadów lub niezgodnie z wymaganiami określonymi w zatwierdzonej instrukcji eksploatacji składowiska odpadów składuje odpady, lub 3) w miejscach na ten cel nieprzeznaczonych magazynuje lub składuje odpady, lub 4) w celu spełniania kryteriów dopuszczenia odpadów do składowania na składowiskach odpadów, rozcieńcza lub sporządza mieszaniny odpadów ze sobą lub innymi substancjami lub przedmiotami, lub 5) powodując wzrost zagrożenia dla zdrowia lub życia ludzi lub środowiska, miesza odpady niebezpieczne różnych rodzajów lub odpady niebezpieczne z odpadami innymi niż niebezpieczne lub dopuszcza do mieszania tych odpadów, lub 6) bez wymaganego zezwolenia prowadzi działalność w zakresie zbierania, transportu, odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, podlega karze aresztu albo grzywny. Art. 71.Kto: 1) wbrew zakazowi termicznie przekształca odpady poza instalacjami i urządzeniami do odzysku lub unieszkodliwiania odpadów lub 2) termicznie przekształca lub dopuszcza do przekształcania odpadów niebezpiecznych w spalarniach albo w innych instalacjach, które nie spełniają wymagań przewidzianych dla spalarni odpadów niebezpiecznych, albo w urządzeniach podlega karze aresztu albo grzywny. Art. 72.Kto PCB (polichlorowane difenyle, polichlorowane trifenyle, monometylotetrachlorodifenylometan, monometylodichlorodifenylometan, monometylodibromodifenylometan oraz mieszaniny zawierające jakąkolwiek z tych substancji w ilości powyżej 0,005% wagowo łącznie): 1) poddaje odzyskowi lub 2) spala na statkach, lub 3) miesza z olejami odpadowymi w czasie zbierania lub magazynowania, podlega karze aresztu albo grzywny. Art. 73.Kto miesza oleje odpadowe z innymi odpadami niebezpiecznymi w czasie ich zbierania lub magazynowania, jeżeli poziom zanieczyszczeń w olejach odpadowych przekracza dopuszczalne wartości, podlega karze aresztu albo grzywny. Art. 74.Kto, prowadząc działalność gospodarczą, w wyniku której powstają odpady w postaci baterii lub akumulatorów, zbiera te odpady w sposób nieselektywny lub unieszkodliwia je łącznie z innymi rodzajami odpadów, podlega karze aresztu albo grzywny. Art. 75.Kto stosuje nieustabilizowane lub nieprzygotowane odpowiednio do celu i sposobu ich stosowania komunalne osady ściekowe lub wbrew obowiązkowi nie przeprowadza badań komunalnych osadów ściekowych lub gruntów, na których mają być stosowane, podlega karze aresztu albo grzywny. Art. 76.Kto: 1) wytwarza odpady bez wymaganej decyzji zatwierdzającej program gospodarki odpadami niebezpiecznymi lub z naruszeniem jej warunków lub 2) wytwarza odpady bez wymaganego złożenia informacji o wytworzonych odpadach oraz sposobach gospodarowania wytworzonymi odpadami lub prowadzi gospodarkę odpadami niezgodnie ze złożoną informacją, lub 3) wytwarza odpady pomimo wniesienia sprzeciwu, o którym mowa w art. 24 ust. 5, albo rozpoczyna działalność powodującą powstawanie odpadów przed upływem terminu do wniesienia sprzeciwu, lub 4) nie posiadając zatwierdzonej instrukcji eksploatacji składowiska odpadów, eksploatuje składowisko odpadów, lub 5) bez wymaganej zgody organu zamyka składowisko lub jego wydzieloną część, lub 6) będąc obowiązany do prowadzenia ewidencji odpadów lub przekazywania wymaganych informacji lub zbiorczego zestawienia danych, nie wykonuje tego obowiązku albo wykonuje go nieterminowo lub niezgodnie ze stanem rzeczywistym, podlega karze grzywny. Art. 77. 1.Kto, zarządzając spalarnią odpadów niebezpiecznych lub instalacją inną niż spalarnia odpadów niebezpiecznych, przyjmuje odpady niebezpieczne do termicznego przekształcania, nie sprawdzając zgodności przyjmowanych odpadów z danymi zawartymi w karcie przekazania odpadu lub nie pobierając, lub nie przechowując próbek tych odpadów, podlega karze aresztu albo grzywny. 2.Kto, zarządzając spalarnią odpadów komunalnych lub spalarnią odpadów innych niż komunalne lub niebezpieczne albo inną instalacją lub urządzeniem, przyjmuje odpady inne niż niebezpieczne do termicznego przekształcenia, nie sprawdzając zgodności przyjmowanych odpadów z danymi zawartymi w karcie przekazania odpadów, podlega karze aresztu albo grzywny. Art. 78.Kto, zarządzając składowiskiem odpadów, nie dopełnia ciążących na nim obowiązków w zakresie: 1) ustalenia ilości odpadów przed przyjęciem odpadów na składowisko lub 2) sprawdzenia zgodności przyjmowanych odpadów z danymi zawartymi w karcie przekazania odpadu, lub 3) utrzymywania i eksploatacji składowiska odpadów w sposób zapewniający właściwe funkcjonowanie urządzeń technicznych stanowiących wyposażenie składowiska odpadów oraz zachowanie wymagań sanitarnych, bezpieczeństwa i higieny pracy, przeciwpożarowych, a także zasad ochrony środowiska, zgodnie z zatwierdzoną instrukcją eksploatacji składowiska odpadów, lub 4) odmowy przyjęcia na składowisko odpadów o składzie niezgodnym z dokumentami wymaganymi przy obrocie odpadami lub zezwoleniem, lub 5) monitorowania składowiska odpadów w trakcie jego eksploatacji i po jej zakończeniu lub prowadzi monitorowanie niezgodnie z wymaganiami, lub 6) przesyłania uzyskanych wyników monitorowania składowiska odpadów wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska, lub 7) powiadamiania wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska o stwierdzonych zmianach obserwowanych parametrów wskazujących na możliwość wystąpienia zagrożeń dla środowiska, lub 8) przechowywania zbiorczych zestawień danych o rodzajach i ilości odpadów, o sposobach gospodarowania nimi oraz o instalacjach i urządzeniach służących do odzysku lub unieszkodliwiania tych odpadów oraz przekazania ich następnemu właścicielowi lub zarządcy nieruchomości, podlega karze aresztu albo grzywny. Art. 79.Orzekanie w sprawach, o których mowa w art. 70-78, następuje na zasadach i w trybie określonym w Kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia. Rozdział 10 Przepis końcowy Art. 80.Ustawa wchodzi w życie w terminie i na zasadach określonych w odrębnej ustawie. ZAŁĄCZNIKI ZAŁĄCZNIK Nr 1 KATEGORIE ODPADÓW Q1 Pozostałości z produkcji lub konsumpcji, niewymienione w pozostałych kategoriach Q2 Produkty nieodpowiadające wymaganiom jakościowym Q3 Produkty, których termin przydatności do właściwego użycia upłynął Q4 Substancje lub przedmioty, które zostały rozlane, rozsypane, zgubione lub takie, które uległy innemu zdarzeniu losowemu, w tym zanieczyszczone wskutek wypadku lub powstałe wskutek prowadzenia akcji ratowniczej Q5 Substancje lub przedmioty zanieczyszczone lub zabrudzone w wyniku planowych działań (np. pozostałości z czyszczenia, materiały z opakowań - odpady opakowaniowe, pojemniki, itp.) Q6 Przedmioty lub ich części nienadające się do użytku (np. usunięte baterie, zużyte katalizatory itp.) Q7 Substancje, które nie spełniają już należycie swojej funkcji (np. zanieczyszczone kwasy, zanieczyszczone rozpuszczalniki, zużyte sole hartownicze itp.) Q8 Pozostałości z procesów przemysłowych (np. żużle, pozostałości podestylacyjne itp.) Q9 Pozostałości z procesów usuwania zanieczyszczeń (np. osady ściekowe, szlamy z płuczek, pyły z filtrów, zużyte filtry itp.) Q10 Pozostałości z obróbki skrawaniem lub wykańczania (np. wióry, zgary itp.) Q11 Pozostałości z wydobywania lub przetwarzania surowców (np. pozostałości górnicze itp.) Q12 Podrobione lub zafałszowane substancje lub przedmioty (np. oleje zanieczyszczone PCB itp.) Q13 Wszelkie substancje lub przedmioty, których użycie zostało prawnie zakazane (np. PCB itp.) Q14 Substancje lub przedmioty, dla których posiadacz nie znajduje już dalszego zastosowania (np. odpady z rolnictwa, gospodarstw domowych, odpady biurowe, z placówek handlowych, sklepów itp.) Q15 Zanieczyszczone substancje powstające podczas rekultywacji gleby i ziemi Q16 Wszelkie substancje lub przedmioty, które nie zostały uwzględnione w powyższych kategoriach (np. z działalności usługowej, remontowej) ZAŁĄCZNIK Nr 2 KATEGORIE LUB RODZAJE ODPADÓW NIEBEZPIECZNYCH Kategorie lub rodzaje odpadów wymienione według ich charakteru lub działalności, wskutek której powstały. Lista A: Odpady wykazujące którąkolwiek z właściwości wyszczególnionych w załączniku nr 4 i które składają się z: 1. odpadów medycznych i weterynaryjnych, 2. środków farmaceutycznych, leków i związków stosowanych w medycynie lub w weterynarii, 3. środków do impregnacji lub konserwacji drewna, 4. biocydów i środków fitofarmaceutycznych, 5. pozostałości substancji stosowanych jako rozpuszczalniki, 6. halogenowanych substancji organicznych niestosowanych jako rozpuszczalniki, z wyjątkiem obojętnych materiałów spolimeryzowanych, 7. soli hartowniczych zawierających cyjanki, 8. olejów mineralnych i substancji oleistych (np. z obróbki metali), 9. emulsji, mieszanin: olej-woda, węglowodór-woda, 10. substancji zawierających PCB (np. dielektryki itp.), 11. materiałów smolistych powstających wskutek rafinacji, destylacji lub jakiejkolwiek obróbki pirolitycznej (np. pozostałości podestylacyjne itp.), 12. tuszów, barwników, pigmentów, farb, lakierów lub pokostów, 13. żywic, lateksu, plastyfikatorów, klejów lub spoiw, 14. substancji powstających w wyniku prac naukowo-badawczych, rozwojowych lub działalności dydaktycznej, które nie są zidentyfikowane lub są nowe i których oddziaływanie na człowieka lub środowisko jest nieznane (np. pozostałości laboratoryjne itp.), 15. środków pirotechnicznych i innych materiałów wybuchowych, 16. chemikaliów stosowanych w przemyśle fotograficznym lub do obróbki zdjęć (np. do wywoływania), 17. wszelkich substancji lub przedmiotów zanieczyszczonych dowolną pochodną polichlorowanego dibenzofuranu, 18. wszelkich substancji lub przedmiotów zanieczyszczonych dowolną pochodną polichlorowanej dibenzo-p-dioksyny. Lista B: Odpady, które zawierają którykolwiek ze składników wyliczonych w załączniku nr 3 i mają którekolwiek z właściwości wyliczonych w załączniku nr 4, i składają się z: 19. mydeł, tłuszczów lub wosków pochodzenia zwierzęcego lub roślinnego, 20. niehalogenowanych substancji organicznych niestosowanych jako rozpuszczalniki, 21. nieorganicznych substancji niezawierających metali lub związków metali, 22. popiołów lub żużli, 23. gleby i ziemi, w tym urobku z pogłębiania, 24. soli hartowniczych niezawierających cyjanków, 25. pyłów lub proszków metalicznych, 26. zużytych materiałów katalitycznych, 27. cieczy lub szlamów zawierających metale lub związki metali, 28. pozostałości z operacji usuwania zanieczyszczeń (np. pyły z filtrów), z wyjątkiem pkt 29, 30 i 33, 29. szlamów z płuczek, 30. szlamów z zakładów uzdatniania wody, 31. pozostałości z dekarbonizacji, 32. pozostałości z kolumn jonowymiennych, 33. osadów ściekowych, niepoddanych unieszkodliwieniu lub nienadających się do zastosowania w rolnictwie, 34. osadów z czyszczenia zbiorników lub urządzeń, 35. urządzeń zanieczyszczonych, 36. pojemników zanieczyszczonych po produktach, które zawierały jeden lub więcej składników wymienionych w załączniku nr 3 (np. opakowania, butle gazowe itp.), 37. baterii, akumulatorów i innych ogniw elektrycznych, 38. olejów roślinnych, 39. substancji lub przedmiotów pochodzących z selektywnej zbiórki odpadów z gospodarstw domowych, 40. innych odpadów. ZAŁĄCZNIK Nr 3 SKŁADNIKI ODPADÓW, KTÓRE KWALIFIKUJĄ JE JAKO ODPADY NIEBEZPIECZNE Składniki odpadów z listy B załącznika nr 2, które kwalifikują je jako odpady niebezpieczne, jeśli posiadają właściwości opisane w załączniku nr 4. Odpady zawierające jako składniki: C1 beryl, związki berylu, C2 związki wanadu, C3 związki chromu (VI), C4 związki kobaltu, C5 związki niklu, C6 związki miedzi, C7 związki cynku, C8 arsen, związki arsenu, C9 selen, związki selenu, C10 związki srebra, C11 kadm, związki kadmu, C12 związki cyny, C13 antymon, związki antymonu, C14 tellur, związki telluru, C15 związki baru z wyjątkiem siarczanu baru, C16 rtęć, związki rtęci, C17 tal, związki talu, C18 ołów, związki ołowiu, C19 siarczki nieorganiczne, C20 nieorganiczne związki fluoru, z wyjątkiem fluorku wapnia, C21 cyjanki nieorganiczne, C22 następujące metale alkaliczne lub metale ziem alkalicznych: lit, sód, potas, wapń, magnez w postaci niezwiązanej, C23 kwaśne roztwory lub kwasy w postaci stałej, C24 roztwory zasadowe i zasady w postaci stałej, C25 azbest (pył i włókna), C26 fosfor, związki fosforu, z wyjątkiem fosforanów mineralnych, C27 karbonylki metali, C28 nadtlenki, C29 chlorany, C30 nadchlorany, C31 azydki, C32 PCB, C33 farmaceutyki oraz związki stosowane w medycynie lub w weterynarii, C34 biocydy i substancje fitofarmaceutyczne (np. pestycydy), C35 substancje zakaźne, C36 kreozoty, C37 izocyjaniany, tiocyjaniany, C38 cyjanki organiczne (np. nitryle), C39 fenole, związki fenolowe, C40 halogenowane rozpuszczalniki, C41 rozpuszczalniki organiczne, z wyjątkiem rozpuszczalników halogenowanych, C42 związki halogenoorganiczne, z wyjątkiem obojętnych materiałów spolimeryzowanych i innych substancji, o których mowa w niniejszym załączniku, C43 aromatyczne, policykliczne i heterocykliczne związki organiczne, C44 aminy alifatyczne, C45 aminy aromatyczne, C46 etery, C47 substancje o właściwościach wybuchowych, z wyjątkiem substancji wyszczególnionych w innych punktach niniejszego załącznika, C48 organiczne związki siarki, C49 jakąkolwiek pochodną polichlorowanego dibenzofuranu, C50 jakąkolwiek pochodną polichlorowanej dibenzo-p-dioksyny, C51 węglowodory i ich związki z tlenem, azotem lub siarką nieuwzględnione w inny sposób w niniejszym załączniku. ZAŁĄCZNIK Nr 4 WŁAŚCIWOŚCI ODPADÓW, KTÓRE POWODUJĄ, ŻE ODPADY SĄ NIEBEZPIECZNE H1 "wybuchowe": substancje, które mogą wybuchnąć pod wpływem ognia lub które są bardziej wrażliwe na wstrząs lub tarcie niż dinitrobenzen, H2 "utleniające": substancje, które wykazują silnie egzotermiczne reakcje podczas kontaktu z innymi substancjami, w szczególności z substancjami łatwopalnymi, H3-A "wysoce łatwopalne": 1) ciekłe substancje mające temperaturę zapłonu poniżej 21°C (w tym nadzwyczaj łatwopalne ciecze), 2) substancje, które mogą rozgrzać się, a w efekcie zapalić się w kontakcie z powietrzem w temperaturze otoczenia bez jakiegokolwiek dostarczenia energii, 3) stałe substancje, które mogą się łatwo zapalić po krótkim kontakcie ze źródłem zapłonu i które palą się nadal lub tlą po usunięciu źródła zapłonu, 4) gazowe substancje, które są łatwopalne w powietrzu pod normalnym ciśnieniem, 5) substancje, które w kontakcie z wodą lub wilgotnym powietrzem tworzą wysoce łatwopalne gazy w niebezpiecznych ilościach, H3-B "łatwopalne": ciekłe substancje mające temperaturę zapłonu równą lub wyższą niż 21°C i niższą lub równą 55°C, H4 "drażniące": substancje nieżrące, które poprzez krótki, długotrwały lub powtarzający się kontakt ze skórą lub błoną śluzową mogą wywołać stan zapalny, H5 "szkodliwe": substancje, które, jeśli są wdychane lub dostają się drogą pokarmową lub wnikają przez skórę, mogą spowodować ograniczone zagrożenie dla zdrowia, H6 "toksyczne": substancje (w tym wysoce toksyczne substancje i preparaty), które, jeśli są wdychane lub dostają się drogą pokarmową lub wnikają przez skórę, mogą spowodować poważne, ostre lub chroniczne zagrożenie zdrowia, a nawet śmierć, H7 "rakotwórcze": substancje, które, jeśli są wdychane lub dostają się drogą pokarmową lub wnikają przez skórę, mogą wywoływać raka lub też zwiększyć częstotliwość jego występowania, H8 "żrące": substancje, które w zetknięciu z żywymi tkankami mogą spowodować ich zniszczenie, H9 "zakaźne": substancje zawierające żywe mikroorganizmy lub ich toksyny, o których wiadomo lub co do których istnieją wiarygodne podstawy do przyjęcia, że powodują choroby człowieka lub innych żywych organizmów, H10 "działające szkodliwie na rozrodczość": substancje, które, jeśli są wdychane lub dostaną się drogą pokarmową lub jeśli wnikają przez skórę, mogą wywołać niedziedziczne wrodzone deformacje lub też zwiększyć częstotliwość ich występowania, H11 "mutagenne": substancje, które, jeśli są wdychane lub dostaną się drogą pokarmową lub jeśli wnikają przez skórę, mogą wywołać dziedziczne defekty genetyczne lub też zwiększyć częstotliwość ich występowania, H12 substancje, które w wyniku kontaktu z wodą, powietrzem lub kwasem uwalniają toksyczne lub wysoce toksyczne gazy, H13 substancje, które po zakończeniu procesu unieszkodliwiania mogą w dowolny sposób wydzielić inną substancję, np. w formie odcieku, która posiada jakąkolwiek spośród cech wymienionych powyżej, H14 "ekotoksyczne": substancje, które stanowią lub mogą stanowić bezpośrednie lub opóźnione zagrożenie dla jednego lub więcej elementów środowiska. Jeżeli odpady posiadają chociażby jedną z cech wymienionych poniżej w pkt a)-ł), uznaje się je za posiadające właściwości wymienione w punktach od H3 do H8 (tzn. są one odpadami niebezpiecznymi): a) charakteryzują się temperaturą zapłonu do 55°C, b) zawierają jedną lub więcej substancji określonych w odrębnych przepisach jako wysoce toksyczne, o łącznym ich stężeniu równym lub wyższym od 0,1%, c) zawierają jedną lub więcej substancji określonych w odrębnych przepisach jako toksyczne, o łącznym ich stężeniu równym lub wyższym od 3%, d) zawierają jedną lub więcej substancji określonych w odrębnych przepisach jako szkodliwe, o łącznym ich stężeniu równym lub wyższym od 25%, e) zawierają jedną lub więcej substancji żrących określonych w odrębnych przepisach jako R35, o łącznym ich stężeniu równym lub wyższym od 1%, f) zawierają jedną lub więcej substancji żrących określonych w odrębnych przepisach jako R34, o łącznym ich stężeniu równym lub wyższym od 5%, g) zawierają jedną lub więcej substancji drażniących określonych w odrębnych przepisach jako R41, o łącznym ich stężeniu równym lub wyższym od 10%, h) zawierają jedną lub więcej substancji drażniących określonych w odrębnych przepisach jako R36, R37, R38, o łącznym ich stężeniu równym lub wyższym od 20%, i) zawierają jedną lub więcej substancji określonych w odrębnych przepisach jako rakotwórcze (kategorie 1 lub 2), o łącznym ich stężeniu równym lub wyższym od 0,1%, j) zawierają jedną lub więcej substancji działających szkodliwie na rozrodczość (kategorie 1 lub 2) określonych w odrębnych przepisach jako R60, R61, o łącznym ich stężeniu równym lub wyższym od 0,5%, k) zawierają jedną lub więcej substancji działających szkodliwie na rozrodczość (kategoria 3) określonych w odrębnych przepisach jako R62, R63, o łącznym ich stężeniu równym lub wyższym od 5%, l) zawierają jedną lub więcej substancji mutagennych (kategorie 1 i 2) określonych w odrębnych przepisach jako R46, o łącznym ich stężeniu równym lub wyższym od 0,1%, ł) zawierają jedną lub więcej substancji mutagennych (kategoria 3) określonych w odrębnych przepisach jako R40, o łącznym ich stężeniu równym lub wyższym od 1%. ZAŁĄCZNIK Nr 5 DZIAŁANIA POLEGAJĄCE NA WYKORZYSTANIU ODPADÓW W CAŁOŚCI LUB W CZĘŚCI LUB PROWADZĄCE DO ODZYSKANIA Z ODPADÓW SUBSTANCJI LUB MATERIAŁÓW LUB ENERGII WRAZ Z ICH WYKORZYSTANIEM R1 Wykorzystanie jako paliwa lub innego środka wytwarzania energii R2 Regeneracja lub odzyskiwanie rozpuszczalników R3 Recykling lub regeneracja substancji organicznych, które nie są stosowane jako rozpuszczalniki (włączając kompostowanie i inne biologiczne procesy przekształcania) R4 Recykling lub regeneracja metali i związków metali R5 Recykling lub regeneracja innych materiałów nieorganicznych R6 Regeneracja kwasów lub zasad R7 Odzyskiwanie składników stosowanych do usuwania zanieczyszczeń R8 Odzyskiwanie składników z katalizatorów R9 Powtórna rafinacja oleju lub inne sposoby ponownego wykorzystania oleju R10 Rozprowadzenie na powierzchni ziemi, w celu nawożenia lub ulepszania gleby lub rekultywacji gleby i ziemi R11 Wykorzystanie odpadów pochodzących z któregokolwiek z działań wymienionych w punktach od R1 do R10 R12 Wymiana odpadów w celu poddania któremukolwiek z działań wymienionych w punktach od R1 do R11 R13 Magazynowanie odpadów, które mają być poddane któremukolwiek z działań wymienionych w punktach od R1 do R12 (z wyjątkiem tymczasowego magazynowania w czasie zbiórki w miejscu, gdzie odpady są wytwarzane) R14 Inne działania prowadzące do wykorzystania odpadów w całości lub części lub do odzyskania z odpadów substancji lub materiałów, łącznie z ich wykorzystaniem, niewymienione w punktach od R1 do R13 ZAŁĄCZNIK Nr 6 PROCESY UNIESZKODLIWIANIA ODPADÓW D1 Składowanie na składowiskach odpadów obojętnych D2 Obróbka w glebie i ziemi (np. biodegradacja odpadów płynnych lub szlamów w glebie i ziemi) D3 Składowanie poprzez głębokie wtryskiwanie (np. wtryskiwanie odpadów, które można pompować) D4 Retencja powierzchniowa (np. umieszczanie odpadów na poletkach osadowych lub lagunach) D5 Składowanie na składowiskach odpadów niebezpiecznych lub na składowiskach odpadów innych niż niebezpieczne D6 Odprowadzanie do wód z wyjątkiem mórz* D7 Lokowanie (zatapianie) na dnie mórz D8 Obróbka biologiczna niewymieniona w innym punkcie niniejszego załącznika, w wyniku której powstają odpady, unieszkodliwiane za pomocą któregokolwiek z procesów wymienionych w punktach od D1 do D12 (np. fermentacja) D9 Obróbka fizyczno-chemiczna niewymieniona w innym punkcie niniejszego załącznika, w wyniku której powstają odpady, unieszkodliwiane za pomocą któregokolwiek z procesów wymienionych w punktach od D1 do D12 (np. parowanie, suszenie, strącanie) D10 Termiczne przekształcanie odpadów w instalacjach lub urządzeniach zlokalizowanych na lądzie D11 Termiczne przekształcanie odpadów w instalacjach lub urządzeniach zlokalizowanych na morzu D12 Składowanie odpadów w pojemnikach w ziemi (np. w kopalni) D13 Sporządzanie mieszanki lub mieszanie przed poddaniem któremukolwiek z procesów wymienionych w punktach od D1 do D12 D14 Przepakowywanie przed poddaniem któremukolwiek z procesów wymienionych w punktach od D1 do D13 D15 Magazynowanie w czasie któregokolwiek z procesów wymienionych w punktach od D1 do D14 (z wyjątkiem tymczasowego magazynowania w czasie zbiórki w miejscu, gdzie odpady są wytwarzane) _____________ * Odprowadzanie do wód z wyjątkiem mórz w całości objęte jest zakazem.
Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/53/WE z dnia 18 września 2000 r. w sprawie pojazdów wycofanych z eksploatacji
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ, uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 175 ust. 1, uwzględniając wniosek Komisji [1], uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego [2], uwzględniając konsultacje przeprowadzone z Komitetem Regionów, działając zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu w świetle wspólnego tekstu uzgodnionego przez Komitet Pojednawczy w dniu 23 maja 2000 r. [3], a także mając na uwadze, co następuje: (1) Różne środki podejmowane na szczeblu krajowym, dotyczące pojazdów wycofanych z eksploatacji, powinny zostać zharmonizowane, po pierwsze, aby zminimalizować szkodliwy wpływ pojazdów wycofanych z eksploatacji na środowisko naturalne, przyczyniając się tym samym do zachowania, ochrony i poprawy stanu środowiska naturalnego oraz oszczędzenia energii oraz po drugie, aby zapewnić właściwe funkcjonowanie rynku wewnętrznego oraz unikać zakłóceń konkurencji na obszarze Wspólnoty. (2) Niezbędne są wspólnotowe ramy dla zapewnienia spójności działań poszczególnych państw w realizacji wyżej wymienionych celów, szczególnie w zakresie projektowania pojazdów z uwzględnieniem recyklingu i odzysku, w zakresie wymagań dotyczących podmiotów zajmujących się zbieraniem odpadów i ich przetwarzaniem oraz w zakresie osiągania celów związanych z ponownym użyciem, recyklingiem oraz odzyskiem, z uwzględnieniem zasady pomocniczości oraz zasadą "zanieczyszczający płaci". (3) Każdego roku z pojazdów wycofanych z eksploatacji we Wspólnocie powstaje około 8 do 9 milionów ton odpadów, które muszą być prawidłowo zagospodarowane. (4) Aby wprowadzić w życie środki zapobiegawcze i ochronne, zgodnie ze strategią Wspólnoty w zakresie gospodarowania odpadami, konieczne jest ograniczenie do minimum powstawania odpadów. (5) Kolejną podstawową zasadą jest to, że odpady powinny być ponownie użyte i poddane procesom odzysku, ze szczególnym uwzględnieniem ponownego użycia i recyklingu. (6) Państwa Członkowskie powinny podjąć środki w celu zapewnienia odpowiednich warunków dla stworzenia przez podmioty gospodarcze systemów zbierania, przetwarzania i odzysku pojazdów wycofanych z eksploatacji. (7) Państwa Członkowskie powinny zapewnić, aby ostatni posiadacz i/lub właściciel mógł bez żadnych opłat dostarczyć pojazd wycofany z eksploatacji do uprawnionego zakładu przetwarzania w sytuacji, gdy pojazd nie ma już wartości rynkowej lub jest ona ujemna. Państwa Członkowskie powinny zapewnić, aby producenci pokryli wszystkie lub znaczną część kosztów wprowadzenia tych środków; nie można przy tym ograniczać normalnego działania sił rynkowych. (8) Niniejsza dyrektywa powinna obejmować pojazdy oraz pojazdy wycofane z eksploatacji, włączając w to ich części i materiały, jak również części zapasowe i zamienne, nie naruszając norm bezpieczeństwa oraz poziomu emisji do powietrza oraz hałasu. (9) W niniejszej dyrektywie, wszędzie tam, gdzie jest to stosowne, została użyta terminologia stosowana w kilku istniejących dyrektywach, a mianowicie w dyrektywie Rady 67/548/EWG z dnia 27 czerwca 1967 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do klasyfikacji, pakowania i etykietowania substancji niebezpiecznych [4], w dyrektywie Rady 70/156/EWG z dnia 6 lutego 1970 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do homologacji typu pojazdów silnikowych i ich przyczep [5], oraz w dyrektywie Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów [6]. (10) Zabytkowe pojazdy, w znaczeniu pojazdów historycznych, pojazdów posiadających wartość kolekcjonerską oraz pojazdów przeznaczonych do muzeów, które są utrzymywane w odpowiedni i nieszkodliwy dla środowiska sposób, zarówno te, które są rozłożone na części jak i te, które mogą być uruchomione, nie są objęte definicją odpadów, podaną w dyrektywie 75/442/EWG, a zatem nie są objęte zakresem zastosowania niniejszej dyrektywy. (11) Istotne jest, aby środki zapobiegawcze, polegające w szczególności na ograniczeniu i kontroli niebezpiecznych substancji w pojazdach, zostały wprowadzone począwszy od fazy projektowania pojazdu poprzez kolejne fazy procesu produkcji, aby uniemożliwić ich przedostawanie się do środowiska, ułatwić recykling oraz uniknąć konieczności unieszkodliwiania odpadów niebezpiecznych. Wszczególności należy zakazać użycia ołowiu, rtęci, kadmu oraz sześciowartościowego chromu. Te metale ciężkie powinny być wykorzystywane jedynie w określonych zastosowaniach zgodnie z listą, która będzie poddawana regularnym przeglądom. Pomoże to zapewnić, aby niektóre materiały lub części nie zostawały w pozostałościach ze strzępiarki i nie były spalane albo składowania na wysypiskach. (12) Recykling wszystkich tworzyw sztucznych z pojazdów wycofanych z eksploatacji powinien być stale doskonalony. Obecnie Komisja bada wpływ PCW na środowisko naturalne. Na podstawie tej analizy, Komisja zaproponuje odpowiednie rozwiązania odnośnie do stosowania PCW, w tym również w pojazdach. (13) Wymagania dotyczące demontażu, ponownego użycia i recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji oraz ich części powinny być wzięte pod uwagę podczas projektowania i produkcji nowych pojazdów. (14) Należy popierać rozwój rynku materiałów pochodzących z recyklingu. (15) W celu zapewnienia, aby pozbywanie się pojazdów wycofanych z eksploatacji nie stanowiło zagrożenia dla środowiska naturalnego, należy stworzyć odpowiedni system ich zbierania. (16) Należy wprowadzić świadectwo złomowania, jako niezbędny warunek wyrejestrowania pojazdów wycofanych z eksploatacji. Państwa Członkowskie, w których nie ma systemu wyrejestrowywania pojazdów, powinny wprowadzić taki system, w którym świadectwo złomowania jest przekazywane właściwym organom administracyjnym, gdy pojazd wycofany z eksploatacji został przekazany do zakładu przetwarzania. (17) Niniejsza dyrektywa nie zabrania Państwom Członkowskim umożliwiania w niektórych sytuacjach czasowego wyrejestrowywania pojazdów. (18) Podmioty zajmujące się zbieraniem i przetwarzaniem pojazdów wycofanych z eksploatacji powinny móc rozpocząć działalność dopiero po uzyskaniu odpowiedniego zezwolenia, a w przypadku gdy zamiast zezwolenia wymagana jest rejestracja, dopiero po spełnieniu odpowiednich warunków. (19) Należy popierać konstrukcje pojazdów ułatwiające recykling i odzysk. (20) Istotne jest ustanowienie wymagań dotyczących magazynowania i procesów przetwarzania, aby zapobiec niepożądanym wpływom na środowisko oraz uniknąć powstania zakłóceń w handlu i konkurencji. (21) W celu osiągnięcia rezultatów w krótkim okresie czasu oraz zapewnienia podmiotom gospodarczym, konsumentom i organom władzy koniecznej dłuższej perspektywy czasowej należy ustalić docelowe wartości, które powinny być osiągnięte przez podmioty gospodarcze w zakresie ponownego użycia, recyklingu i odzysku. (22) Producenci powinni zapewnić, aby pojazdy były projektowane i wytwarzane w sposób umożliwiający osiągnięcie ustalonych poziomów ponownego użycia, recyklingu i odzysku. W tym celu Komisja będzie popierać opracowanie europejskich norm i przyjmie inne niezbędne środki zmierzające do zmiany odpowiednich europejskich regulacji dotyczących homologacji pojazdu. (23) Państwa Członkowskie powinny zapewnić, aby przepisy niniejszej dyrektywy były wprowadzane z poszanowaniem zasad konkurencji, w szczególności w zakresie dostępu małych i średnich przedsiębiorstw do rynku zbierania pojazdów wycofanych z eksploatacji, ich demontażu, przetwarzania i recyklingu. (24) W celu ułatwienia demontażu i odzysku, a zwłaszcza recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, producenci pojazdów powinni przekazywać uprawnionym zakładom przetwarzania wszystkie istotne informacje dotyczące demontażu, w szczególności informacje dotyczące materiałów niebezpiecznych. (25) Należy popierać, tam gdzie jest to stosowne, opracowanie europejskich norm. Producenci pojazdów i wytwórcy materiałów powinni stosować normy dotyczące znakowania części i materiałów, ustanowione przez Komisję we współpracy z właściwym komitetem. Przy opracowywaniu tych norm Komisja weźmie pod uwagę, tam gdzie jest to stosowane, prace prowadzone w tej dziedzinie przez instytucje międzynarodowe. (26) W celu monitorowania realizacji celów, określonych w niniejszej dyrektywie, konieczne jest gromadzenie danych o pojazdach wycofanych z eksploatacji na poziomie całej Wspólnoty. (27) Konsumenci muszą być w sposób odpowiedni informowani, aby mogli dostosować swoje zachowanie i postawy; w tym celu informacje powinny być udostępniane przez odpowiednie podmioty gospodarcze. (28) Państwa Członkowskie mogą zdecydować się na wprowadzenie niektórych przepisów w drodze porozumień zawieranych z zainteresowanymi podmiotami gospodarczymi, pod warunkiem że zostaną spełnione określone warunki. (29) Dostosowanie wymagań dotyczących zakładów przetwarzania oraz stosowania niebezpiecznych substancji do postępu naukowo-technicznego, a także przyjęcie minimalnych norm odnoszących się do świadectw złomowania, formatów baz danych oraz wprowadzenie środków niezbędnych do kontroli zgodności z wyznaczonymi poziomami odzysku, powinny być dokonane przez Komisję zgodnie z procedurą Komitetu. (30) Środki podejmowane w celu wykonania niniejszej dyrektywy powinny być przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji [7]. (31) Państwa Członkowskie mogą stosować przepisy niniejszej dyrektywy przed ustaloną w niej datą pod warunkiem że środki te są zgodne z Traktatem, PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ: Artykuł 1 Cele Niniejsza dyrektywa określa środki, których celem jest przede wszystkim zapobieganie powstawaniu odpadów z pojazdów, a ponadto ponowne użycie i recykling lub inne formy odzysku pojazdów wycofanych z eksploatacji i ich części, aby zmniejszyć ilość odpadów do unieszkodliwienia i polepszyć wyniki działań związanych z ochroną środowiska, podejmowanych przez wszystkie podmioty gospodarcze zaangażowane w pełny cykl życia pojazdu, a szczególnie bezpośrednio zaangażowane w przetwarzanie pojazdów wycofanych z eksploatacji. Artykuł 2 Definicje Do celów niniejszej dyrektywy: 1. "pojazd" oznacza każdy pojazd należący do kategorii M1 i N1 zdefiniowanych w załączniku IIA do dyrektywy 70/156/EWG oraz pojazd trójkołowy według definicji zawartej w dyrektywie 92/61/EWG, z wyłączeniem motocykli trójkołowych; 2. "pojazd wycofany z eksploatacji" oznacza pojazd, który stanowi odpad w rozumieniu art. 1 lit. a) dyrektywy 75/442/EWG; 3. "producent" oznacza producenta pojazdów lub profesjonalnego importera pojazdów do Państwa Członkowskiego; 4. "zapobieganie" oznacza środki zmierzające do zmniejszenia ilości i szkodliwości dla środowiska naturalnego pojazdów wycofanych z eksploatacji, ich materiałów i substancji; 5. "przetwarzanie" oznacza wszelkie działania po przekazaniu pojazdu wycofanego z eksploatacji do zakładu w celu jego oczyszczenia z substancji szkodliwych, demontażu, pocięcia, strzępienia lub przygotowania pozostałości po strzępieniu do unieszkodliwienia, a także wszelkie inne działania prowadzące do odzysku i/lub unieszkodliwienia pojazdu wycofanego z eksploatacji oraz jego części; 6. "ponowne użycie" oznacza wszelkie działania, poprzez które części pojazdów wycofanych z eksploatacji są użyte w tym samym celu, do jakiego były pierwotnie przeznaczone; 7. "recykling" oznacza powtórne przetwarzanie w procesie produkcyjnym odpadów w celu uzyskania materiału o przeznaczeniu pierwotnym lub w innym celu, z wyjątkiem odzysku energii. Odzysk energii oznacza użycie odpadów palnych jako materiału do wytworzenia energii poprzez bezpośrednie spalanie z innymi odpadami lub bez nich, ale z odzyskiem ciepła; 8. "odzyskiwanie" oznacza każdą z możliwych do zastosowania operacji przewidzianych w załączniku IIB do dyrektywy 75/442/EWG; 9. "unieszkodliwianie" oznacza każdą z możliwych do zastosowania operacji przewidzianych w załączniku IIA do dyrektywy 75/442/EWG; 10. "podmioty gospodarcze" oznacza podmioty zajmujące się produkcją, dystrybucją, zbieraniem, ubezpieczaniem pojazdów, demontażem, strzępieniem, odzyskiwaniem, recyklingiem oraz inne podmioty zajmujące się przetwarzaniem pojazdów wycofanych z eksploatacji, ich części i materiałów; 11. "niebezpieczna substancja" oznacza każdą substancję, która jest uważana za niebezpieczną zgodnie z dyrektywą 67/548/EWG; 12. "strzępiarka" oznacza wszelkie urządzenia służące do rozdrabniania lub rozcinania pojazdów wycofanych z eksploatacji, także w celu uzyskania złomu metali nadającego się do bezpośredniego ponownego użycia; 13. "informacja o demontażu" oznacza wszystkie informacje niezbędne do poprawnego i nieszkodliwego dla środowiska przetwarzania pojazdów wycofanych z eksploatacji. Producenci pojazdów oraz producenci części będą udostępniać te informacje upoważnionym podmiotom zajmującym się przetwarzaniem pojazdów w formie podręcznika lub za pośrednictwem mediów elektronicznych (CD — ROM, usługi on — line). Artykuł 3 Zakres 1. Niniejsza dyrektywa dotyczy pojazdów oraz pojazdów wycofanych z eksploatacji, łącznie z częściami oraz materiałami. Nie naruszając art. 5 ust. 4 akapit trzeci i niezależnie od tego, w jaki sposób pojazd był serwisowany lub naprawiany podczas użytkowania, oraz od tego, czy jest on wyposażony w części dostarczone przez producenta, czy też inne części, które zostały wmontowane jako części zamienne lub zastępcze zgodnie z właściwymi przepisami wspólnotowymi lub krajowymi. 2. Niniejsza dyrektywa stosuje się bez naruszania istniejącego prawodawstwa wspólnotowego oraz właściwych przepisów krajowych, w szczególności w odniesieniu do norm bezpieczeństwa, kontroli poziomu emisji oraz hałasu, a także ochrony gleby i wody. 3. W przypadku gdy producent wytwarza lub importuje jedynie pojazdy zwolnione z dyrektywy 70/156/EWG na podstawie jej art. 8 ust. 2 lit. a), Państwa Członkowskie mogą zwolnić takiego producenta i wytwarzane przez niego pojazdy ze stosowania przepisów art. 7 ust. 4, art. 8 oraz art. 9 niniejszej dyrektywy. 4. Pojazdy specjalnego przeznaczenia, według definicji podanej w art. 4 ust. 1 lit. a) tiret drugie dyrektywy 70/156/EWG, są zwolnione ze stosowania przepisów art. 7 niniejszej dyrektywy. 5. Do pojazdów trójkołowych mają zastosowanie jedynie art. 5 ust. 1, art. 5 ust. 2 oraz art. 6 niniejszej dyrektywy. Artykuł 4 Zapobieganie 1. W celu zapobiegania powstawaniu odpadów Państwa Członkowskie zachęcają w szczególności: a) producentów pojazdów, współpracujących z producentami materiałów i wyposażenia, do ograniczenia użycia w pojazdach niebezpiecznych substancji oraz do zredukowania ich stosowania w takim zakresie jak to jest możliwe, poczynając od fazy koncepcyjnej, aby zapobiec w szczególności ich przedostawaniu się do środowiska, ułatwić recykling oraz uniknąć konieczności unieszkodliwiania niebezpiecznych odpadów; b) do projektowania i produkowania nowych pojazdów w taki sposób, aby w pełni uwzględnić oraz ułatwić demontaż, ponowne użycie oraz odzyskiwanie, w szczególności recykling pojazdów wycofanych z eksploatacji oraz ich części i materiałów; c) producentów pojazdów, współpracujących z producentami materiałów i wyposażenia, do włączenia większej ilości materiałów uzyskanych z recyklingu do pojazdów i innych produktów w celu stworzenia rynku materiałów uzyskanych z recyklingu. 2. a) Państwa Członkowskie zapewnią, że materiały i części pojazdów wprowadzane do obrotu po dniu 1 lipca 2003 r. nie będą zawierać ołowiu, rtęci, kadmu ani sześciowartościowego chromu, poza przypadkami wymienionymi w załączniku II i na warunkach w nim określonych; b) zgodnie z procedurą określoną w art. 11, Komisja będzie regularnie wprowadzać zmiany do załącznika II, uwzględniające postęp naukowo-techniczny w celu: i) ustanowienia, tam gdzie to konieczne, maksymalnej wartości stężenia substancji, określonych w art. 2 lit. a), których występowanie będzie tolerowane w określonych materiałach i częściach pojazdów; ii) zwolnienia niektórych materiałów i części pojazdów ze stosowania przepisów lit. a), jeżeli nie można uniknąć stosowania tych substancji; iii) usunięcia materiałów i części pojazdów z załącznika II, jeżeli można uniknąć stosowania tych substancji; iv) zgodnie z i) i ii), określenie materiałów i części pojazdów, które mogą być usunięte przed dalszym przetwarzaniem; te materiały i części są oznakowane lub możliwe do identyfikacji w inny właściwy sposób; c) Komisja po raz pierwszy zmieni załącznik II nie później niż 21 października 2001 r. W każdym razie żadne wyłączenia, wymienione w Załączniku, nie będą z niego usunięte przed 1 stycznia 2003 r. Artykuł 5 Zbieranie 1. Państwa Członkowskie podejmą niezbędne środki w celu zapewnienia, że: - podmioty gospodarcze stworzą systemy zbierania wszystkich pojazdów wycofanych z eksploatacji oraz, w stopniu technicznie możliwym, części zużytych usuniętych w trakcie naprawy samochodów osobowych, - punkty zbierania będą w wystarczającym stopniu dostępne na ich terytorium. 2. Państwa Członkowskie podejmą niezbędne środki w celu zapewnienia, że wszystkie pojazdy wycofane z eksploatacji będą przekazywane uprawnionym zakładom przetwarzania. 3. Państwa Członkowskie stworzą system, zgodnie z którym przedstawienie świadectwa złomowania będzie warunkiem wyrejestrowania pojazdu wycofanego z eksploatacji. Takie świadectwo będzie wystawiane posiadaczowi i/lub właścicielowi kiedy pojazd wycofany z eksploatacji będzie przekazany do zakładu przetwarzania. Zakłady przetwarzania, które uzyskały zezwolenie zgodnie z art. 6, mogą wydawać świadectwa złomowania. Państwa Członkowskie mogą zezwolić producentom, sprzedawcom oraz punktom zbierania działającym w imieniu uprawnionego zakładu przetwarzania, do wydawania świadectw złomowania pod warunkiem że zagwarantują, że pojazd wycofany z eksploatacji jest przekazany do uprawnionego zakładu przetwarzania i że są one urzędowo zarejestrowane. Wydawanie świadectwa złomowania nie uprawnia zakładów przetwarzania, sprzedawców oraz punktów zbierania działających w imieniu uprawnionego zakładu przetwarzania, do żądania zwrotu kosztów, z wyjątkiem przypadków, gdy zostało to wyraźnie ustalone przez Państwa Członkowskie. Państwa Członkowskie, w których nie ma systemu wyrejestrowywania pojazdów w dniu wejścia w życie niniejszej dyrektywy, stworzą system, zgodnie z którym świadectwo złomowania będzie zgłaszane właściwym organom, gdy pojazd wycofany z eksploatacji zostaje przekazany do zakładu przetwarzania, i w pozostałym zakresie spełnią warunki niniejszego ustępu. Państwa Członkowskie, stosujące niniejszy akapit, powiadomią Komisję o przyczynach takiej decyzji. 4. Państwa Członkowskie podejmą niezbędne środki, aby zapewnić, że dostarczanie pojazdów do uprawnionych zakładów przetwarzania zgodnie z ust. 3 odbywa się bez żadnych kosztów obciążających ostatniego posiadacza i/lub właściciela ze względu na to, że pojazd nie posiada żadnej wartości rynkowej lub jest ona ujemna. Państwa Członkowskie podejmą niezbędne środki, aby zapewnić, że producenci pokryją wszystkie lub znaczną część kosztów związanych z wykonaniem tych środków i/lub będą odbierać pojazdy wycofane z eksploatacji na tych samych warunkach, jak określono w akapicie pierwszym. Państwa Członkowskie mogą postanowić, że dostarczenie pojazdów wycofanych z eksploatacji nie jest całkowicie wolne od opłat, jeżeli dostarczane pojazdy nie zawierają istotnych części pojazdu, w szczególności silnika i nadwozia lub zawierają odpady, które zostały dodane do pojazdu wycofanego z eksploatacji. Komisja będzie regularnie monitorować wykonanie akapitu pierwszego, aby zapewnić, że nie powoduje to zakłóceń na rynku, a w razie potrzeby zaproponuje Parlamentowi Europejskiemu i Komisji wprowadzenie zmian do tego akapitu. 5. Państwa Członkowskie podejmą niezbędne środki, aby zapewnić, że właściwe władze będą wzajemnie uznawać i akceptować świadectwa złomowania wydawane w innych Państwach Członkowskich zgodnie z ust. 3. W tym celu Komisja opracuje nie później niż do 21 października 2001 r. minimalne wymagania dotyczące świadectwa złomowania. Artykuł 6 Przetwarzanie 1. Państwa Członkowskie podejmą niezbędne środki w celu zapewnienia, że wszystkie pojazdy wycofane z eksploatacji są magazynowane (nawet czasowo) i przetwarzane zgodnie z ogólnymi wymaganiami określonymi w art. 4 dyrektywy 75/442/EWG, oraz zgodnie z minimalnymi wymaganiami technicznymi przedstawionymi w załączniku I do niniejszej dyrektywy, bez naruszania krajowych regulacji dotyczących ochrony zdrowia i środowiska naturalnego. 2. Państwa Członkowskie podejmą niezbędne środki, aby zapewnić, że wszystkie zakłady lub przedsiębiorstwa zajmujące się przetwarzaniem pojazdów wycofanych z eksploatacji otrzymają zezwolenie lub zostaną zarejestrowane przez właściwe władze, zgodnie z art. 9–11 dyrektywy 75/442/EWG. Odstępstwo od wymagań dotyczących zezwolenia, określonych w art. 11 ust. 1 lit. b) dyrektywy 75/442/EWG, może stosować się do operacji odzyskiwania odpadów z pojazdów wycofanych z eksploatacji, które zostały przetworzone zgodnie z załącznikiem I pkt 3 do niniejszej dyrektywy pod warunkiem że właściwe władze dokonały inspekcji przed rejestracją. Inspekcja taka sprawdzi: a) rodzaj i ilości odpadów, które mają być przetworzone; b) ogólne wymagania techniczne, które mają być spełnione; c) środki ostrożności, które mają być podjęte; dla osiągnięcia celów określonych w art. 4 dyrektywy 75/442/EWG. Inspekcja taka będzie przeprowadzana raz w roku. Państwa Członkowskie korzystające z odstępstwa będą przesyłać wyniki inspekcji do Komisji. 3. Państwa Członkowskie podejmą niezbędne środki, aby zapewnić, że każdy zakład lub przedsiębiorstwo zajmujące się przetwarzaniem pojazdów wycofanych z eksploatacji spełnia przynajmniej następujące wymagania zgodnie z załącznikiem I: a) pojazdy wycofane z eksploatacji będą rozbierane przed dalszym przetwarzaniem lub podjęte będą inne rozwiązania ograniczające negatywny wpływ na środowisko. Części oraz materiały oznakowane lub w inny sposób możliwe do identyfikacji zgodnie z art. 4 ust. 2, będą rozbierane przed dalszym przetwarzaniem; b) niebezpieczne materiały i części będą usuwane i oddzielnie segregowane tak, aby nie zanieczyszczać odpadów pochodzących ze strzępienia pojazdów wycofanych z eksploatacji; c) operacje rozbiórki i magazynowanie będą przeprowadzone w taki sposób, aby zapewnić przydatność części pojazdów do ponownego użycia i odzyskiwania, a w szczególności do recyklingu. Operacje przetwarzania prowadzące do oczyszczenia pojazdu wycofanego z eksploatacji z substancji szkodliwych, o których mowa w załączniku I pkt 3, będą przeprowadzone możliwie szybko. 4. Państwa Członkowskie podejmą niezbędne środki, aby zapewnić, że zezwolenie albo rejestracja, o których mowa w ust. 2, obejmą wszystkie warunki niezbędne do spełnienia wymagań określonych w ust. 1–3. 5. Państwa Członkowskie będą zachęcać zakłady i przedsiębiorstwa przetwarzania do wprowadzania certyfikowanych systemów zarządzania ochroną środowiska. Artykuł 7 Ponowne użycie i odzyskiwanie 1. Państwa Członkowskie podejmą niezbędne środki w celu zachęcenia do ponownego używania części, które nadają się do ponownego użycia, do odzyskiwania części, które nie mogą być ponownie użyte oraz do przyznawania preferencji recyklingowi, jeżeli nie stanowi to zagrożenia dla środowiska, bez naruszania wymagań dotyczących bezpieczeństwa pojazdów oraz wymogów ochrony środowiska, szczególnie związanych z emisją do atmosfery oraz hałasem. 2. Państwa Członkowskie podejmą niezbędne środki w celu zapewnienia, że podmioty gospodarcze osiągną następujące cele: a) nie później niż 1 stycznia 2006 r., w odniesieniu do wszystkich pojazdów wycofanych z eksploatacji, ponowne użycie i odzysk będą podniesione co najmniej do poziomu 85 % w odniesieniu do średniej masy pojazdu i roku. W tym samym czasie ponowne użycie i recykling będą podniesione co najmniej do 80 % w odniesieniu do średniej masy pojazdu oraz roku; w odniesieniu do pojazdów wyprodukowanych przed 1 stycznia 1980 r., Państwa Członkowskie mogą ustanowić niższe poziomy, ale nie niższe niż 75 % dla ponownego użycia i odzysku oraz nie niższe niż 70 % dla ponownego użycia i recyklingu. Państwa Członkowskie stosujące niniejszy akapit poinformują Komisję i inne Państwa Członkowskie o przyczynach takiej decyzji; b) nie później niż 1 stycznia 2015 r. w odniesieniu do wszystkich pojazdów wycofanych z eksploatacji, ponowne użycie i odzyskiwanie będzie podniesione co najmniej do 95 % w odniesieniu do średniej masy pojazdu i roku. W tym samym czasie ponowne użycie i recykling będą podniesione co najmniej do 85 % w odniesieniu do średniej masy pojazdu i roku. Najpóźniej do 31 grudnia 2005 r. Parlament Europejski i Rada ponownie przeanalizują cele określone w lit. b) na podstawie sprawozdania Komisji, któremu towarzyszy wniosek. W swoim sprawozdaniu Komisja uwzględni postęp w dziedzinie składu materiałowego pojazdów oraz wszelkie inne ważne aspekty mające wpływ na środowisko dotyczące pojazdów. Zgodnie z procedurą określoną w art. 11, Komisja ustanowi szczegółowe zasady niezbędne do kontroli przestrzegania przez Państwa Członkowskie celów podanych w niniejszym ustępie. Czyniąc to, Komisja uwzględni wszelkie istotne czynniki, między innymi dostępność danych oraz kwestię przywozu i wywozu pojazdów wycofanych z eksploatacji. Komisja podejmie te środki najpóźniej do 21 października 2002 r. 3. Na podstawie wniosku Komisji, Parlament Europejski oraz Rada ustanowią cele dotyczące ponownego użycia oraz odzysku i recyklingu na okres po 2015 r. 4. W celu przygotowania zmian do dyrektywy 70/156/EWG, Komisja będzie wspierać opracowanie europejskich norm dotyczących łatwości demontażu, odzyskiwania i recyklingu pojazdów. Kiedy takie normy będą uzgodnione, ale w żadnym przypadku nie później niż przed końcem 2001 r., Parlament Europejski i Rada, na podstawie wniosku Komisji, zmienią dyrektywę 70/156/EWG tak, aby pojazdy homologowane zgodnie z tą dyrektywą i wprowadzone do obrotu trzy lata po zmianie dyrektywy 70/156/EWG, nadawały się do ponownego użycia i/lub recyklingu w co najmniej 85 % w przeliczeniu na masę pojazdu oraz nadawały się do ponownego użycia i/lub odzysku w co najmniej 95 % w przeliczeniu na masę pojazdu. 5. Proponując zmianę dyrektywy 70/156/EWG, odnoszącej się do łatwości demontażu, odzysku i recyklingu pojazdów, Komisja weźmie pod uwagę jako niezbędny element potrzebę zapewnienia, aby ponowne użycie części nie stanowiło zagrożenia dla bezpieczeństwa lub środowiska. Artykuł 8 Normy znakowania/informacje o demontażu 1. Państwa Członkowskie podejmują niezbędne środki, aby zapewnić, że producenci pojazdów, w porozumieniu z producentami materiałów i wyposażenia, stosują normy znakowania części i materiałów, w szczególności dla ułatwienia identyfikacji tych części i materiałów, które nadają się do ponownego użycia i odzyskiwania. 2. Nie później niż do 21 października 2001 r., Komisja ustanowi zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 11, normy określone w ust. 1 niniejszego artykułu. Czyniąc to, Komisja uwzględni prace prowadzone w tej dziedzinie na forum międzynarodowym i w stosowny sposób wniesie wkład do tych prac. 3. Państwa Członkowskie podejmą niezbędne środki, aby zapewnić, że producenci będą dostarczać informacje o demontażu każdego nowego typu pojazdu wprowadzanego do obrotu, w przeciągu sześciu miesięcy po jego wprowadzeniu do obrotu. Informacje takie będą określać różne części i materiały, umiejscowienie niebezpiecznych substancji w pojazdach, w stopniu potrzebnym dla zakładów przetwarzania, aby mogły postępować zgodnie z przepisami niniejszej dyrektywy, mając szczególnie na uwadze osiągnięcie celów przedstawionych w art. 7. 4. Z zastrzeżeniem zasady poufności informacji technicznych i handlowych, Państwa Członkowskie podejmą niezbędne środki, aby zapewnić, że producenci części stosowanych w pojazdach udostępnią uprawnionym zakładom przetwarzania, w stopniu, w jakim zwrócą się o to te zakłady, informacje dotyczące demontażu, magazynowania oraz testowania tych części, które mogą być ponownie użyte. Artykuł 9 Składanie sprawozdań i informowanie 1. Państwa Członkowskie będą przesyłać Komisji co trzy lata sprawozdanie z wykonania niniejszej dyrektywy. Sprawozdania będą sporządzane na podstawie kwestionariusza bądź wzoru przygotowanego przez Komisję, zgodnie z procedurą określoną w art. 6 dyrektywy 91/692/EWG [8], w celu stworzenia baz danych dotyczącej pojazdów wycofanych z eksploatacji i ich przetwarzania. Sprawozdanie takie będzie zawierać istotne informacje na temat możliwych zmian w strukturze obrotu pojazdami oraz działalności podmiotów zajmujących się zbieraniem, demontażem, strzępieniem, odzyskiem i recyklingiem, prowadzącej do ewentualnych zakłóceń konkurencji w Państwach Członkowskich lub między nimi. Kwestionariusz lub wzór zostanie przesłany Państwom Członkowskim na sześć miesięcy przed rozpoczęciem okresu objętego sprawozdaniem. Sprawozdanie dla Komisji zostanie sporządzone w ciągu dziewięciu miesięcy od zakończenia trzyletniego okresu sprawozdawczego, którego dotyczy. Pierwsze sprawozdanie będzie obejmować okres trzyletni, poczynając od 21 kwietnia 2002 r. Na podstawie powyższych informacji, Komisja sporządzi i opublikuje sprawozdanie dotyczące wykonania niniejszej dyrektywy w ciągu dziewięciu miesięcy od otrzymania sprawozdań od Państw Członkowskich. 2. Państwa Członkowskie będą wymagać w każdym przypadku od odpowiednich podmiotów gospodarczych opublikowania informacji na temat: - projektowania pojazdów i ich części z uwzględnieniem ich łatwości do odzyskiwania i recyklingu, - przetwarzania pojazdów wycofanych z eksploatacji zgodnie z wymogami ochrony środowiska, w szczególności usuwania wszystkich płynów oraz demontażu, - rozwoju i optymalizacji sposobów ponownego użycia, recyklingu i odzysku pojazdów wycofanych z eksploatacji i ich części, - postępu osiągniętego w zakresie odzysku i recyklingu w celu zmniejszenia ilości odpadów do unieszkodliwienia oraz podwyższenia poziomów odzysku i recyklingu. Producent musi udostępnić te informacje potencjalnym nabywcom pojazdów. Informacje te będą włączone do materiałów promocyjnych wykorzystywanych w marketingu nowych pojazdów. Artykuł 10 Wprowadzenie w życie 1. Państwa Członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy w terminie do 21 kwietnia 2002 r. Niezwłocznie powiadomią o tym Komisję. Wspomniane środki powinny zawierać odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie to powinno towarzyszyć ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez Państwa Członkowskie. 2. Państwa Członkowskie przekażą Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinach objętych niniejszą dyrektywą. 3. Pod warunkiem, że cele ustanowione w niniejszej dyrektywie będą osiągnięte, Państwa Członkowskie mogą transponować przepisy zawarte w art. 4 ust. 1, art. 5 ust. 1, art. 7 ust. 1, art. 8 ust. 1, art. 8 ust. 3, oraz art. 9 ust. 2, a także określić szczegółowe przepisy dotyczące stosowania art. 5 ust. 4, za pomocą porozumień zawieranych między właściwymi władzami i zainteresowanymi sektorami gospodarki. Porozumienia takie muszą spełniać następujące wymagania: a) porozumienia podlegają wykonaniu na drodze prawnej; b) porozumienia powinny określać cele i odpowiadające im terminy realizacji; c) porozumienia są publikowane w krajowych dziennikach urzędowych lub w innym oficjalnym dokumencie w równym stopniu publicznie dostępnym i przekazane Komisji; d) wyniki osiągane w ramach porozumienia są regularnie monitorowane, przekazywane właściwym władzom i Komisji oraz są publicznie dostępne na warunkach określonych w porozumieniach; e) właściwe władze stworzą warunki do badania postępu osiąganego na mocy porozumienia; f) w przypadku nieprzestrzegania porozumienia, Państwa Członkowskie muszą wprowadzić w życie odpowiednie przepisy niniejszej dyrektywy za pomocą środków ustawowych, wykonawczych lub administracyjnych. Artykuł 11 Procedura komitetu 1. Komisję wspiera komitet utworzony na podstawie art. 18 dyrektywy 75/442/EWG, zwany dalej "komitetem". 2. W przypadku odniesienia się do niniejszego artykułu, stosuje się art. 5 i art. 7 decyzji 1999/468/WE w związku z przepisami jej art. 8. Okres przewidziany w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE wynosi trzy miesiące. 3. Komitet uchwala swój regulamin. 4. Komisja, zgodnie z procedurą określoną w niniejszym artykule, przyjmie: a) minimalne wymagania dotyczące świadectwa złomowania, określone w art. 5 ust. 5; b) szczegółowe zasady, określone w art. 7 ust. 2 akapit trzeci; c) formaty odnoszące się do systemu baz danych, określonego w art. 9; d) zmiany niezbędne w celu dostosowania załączników do niniejszej dyrektywy do postępu naukowo-technicznego. Artykuł 12 Wejście w życie 1. Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich. 2. Artykuł 5 ust. 4 stosuje się: - od 1 lipca 2002 r. do pojazdów wprowadzanych do obrotu od tej daty, - od 1 stycznia 2007 r. do pojazdów wprowadzonych do obrotu przed datą określoną w tiret pierwsze. 3. Państwa Członkowskie mogą zastosować art. 5 ust. 4 przed terminami określonymi w ust. 2. Artykuł 13 Adresaci Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich. Sporządzono w Brukseli, dnia 18 września 2000 r. W imieniu Parlamentu Europejskiego N. Fontaine Przewodnicząca W imieni Rady H. Védrine Przewodnicząca [1] Dz.U. C 337 z 7.11.1997, str. 3 orazDz.U. C 156 z 3.6.1999, str. 5. [2] Dz.U. C 129 z 27.4.1998, str. 44. [3] Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 11 lutego 1999 r. (Dz.U. C 150 z 28.5.1999, str. 420), wspólne stanowisko Rady z dnia 29 lipca 1999 r. (Dz.U. C 317 z 4.11.1999, str. 19) oraz decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 3 lutego 2000 r. (dotychczas niepublikowana w Dzienniku Urzędowym). Decyzja Rady z dnia 20 lipca 2000 r. oraz decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 7 września 2000 r. [4] Dz.U. 196 z 16.8.1967, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą Komisji 98/98/WE (Dz.U. L 355 z 30.12.1998, str. 1). [5] Dz.U. L 42 z 23.2.1970, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 98/91/WE (Dz.U. L 11 z 16.1.1999, str. 25). [6] Dz.U. L 194 z 25.7.1975, str. 39. Dyrektywa ostatnio zmieniona decyzją Komisji 96/350/WE (Dz.U. L 135 z 6.6.1996, str. 32). [7] Dz.U L 184 z 17.7.1999, str. 23. [8] Dz.U. L 377 z 31.12.1991, str. 48. -------------------------------------------------- ZAŁĄCZNIK I Minimalne wymagania techniczne dotyczące przetwarzania zgodnie z art. 6 ust. 1 i 3 1. Miejsca magazynowania (łącznie z czasowym) pojazdów wycofanych z eksploatacji przed ich przetworzeniem: - szczelne powierzchnie na odpowiednim obszarze z zapewnieniem urządzeń do zbierania wycieków, separatorów oraz środków czyszcząco-odtłuszczających, - instalacje do oczyszczania wody, łącznie z wodą deszczową, zgodnie z regulacjami z zakresu ochrony zdrowia i środowiska. 2. Miejsca przetwarzania: - szczelne powierzchnie na odpowiednim obszarze z zapewnieniem urządzeń do zbierania wycieków, separatorów oraz środków czyszcząco-odtłuszczających, - odpowiednie miejsca magazynowania zdemontowanych części zamiennych, łącznie ze szczelnymi miejscami do magazynowania części zamiennych napełnionych olejem, - odpowiednie pojemniki do magazynowania akumulatorów (z neutralizacją elektrolitu na miejscu lub gdzie indziej), filtrów i kondensatorów zawierających PCB/PCT, - odpowiednie pojemniki do magazynowania posegregowanych płynów pochodzących z pojazdów wycofanych z eksploatacji: paliwa, oleju silnikowego, oleju ze skrzyni biegów, oleju przekładniowego, oleju hydraulicznego, płynów chłodzących i przeciwzamarzających, płynów hamulcowych, kwasów pochodzących z akumulatorów, płynów z systemów klimatyzacji oraz innych płynów zawartych w pojazdach wycofanych z eksploatacji, - instalacje do oczyszczania wody, łącznie z wodą deszczową, zgodnie z regulacjami z zakresu ochrony zdrowia i środowiska, - odpowiednie miejsce do magazynowania zużytych opon, włączając zabezpieczenia przeciwpożarowe i zapobieganie tworzeniu nadmiernych stosów. 3. Oczyszczanie pojazdów wycofanych z eksploatacji z substancji szkodliwych: - usuwanie akumulatorów i zbiorników płynnego gazu, - usuwanie bądź neutralizacja części potencjalnie grożących wybuchem (na przykład poduszek powietrznych), - usuwanie i oddzielne zbieranie oraz magazynowanie paliwa, oleju silnikowego, oleju ze skrzyni biegów, oleju przekładniowego, oleju hydraulicznego, płynów chłodzących i przeciwzamarzających, płynów hamulcowych, kwasów pochodzących z akumulatorów, płynów z systemów klimatyzacji oraz innych płynów zawartych w pojazdach wycofanych z eksploatacji, chyba że są one niezbędne w częściach przeznaczonych do ponownego użycia, - usuwanie w miarę możliwości wszystkich części zawierających rtęć. 4. Operacje przetwarzania w celu usprawnienia recyklingu: - usuwanie katalizatorów, - usuwanie części metalowych zawierających miedź, aluminium i magnez, jeżeli te metale nie są segregowane w procesie strzępienia, - usuwanie opon i dużych części z tworzyw sztucznych (zderzaków, desek rozdzielczych, pojemników na płyny itp.), jeżeli te materiały nie będą segregowane w procesie strzępienia tak, aby mogły być poddane procesom recyklingu, - usuwanie szkła. 5. Operacje magazynowania powinny być wykonane w taki sposób, aby uniknąć uszkodzenia części zawierających płyny lub elementów i części zamiennych możliwych do ponownego użycia. -------------------------------------------------- ZAŁĄCZNIK II Materiały i części, w stosunku do których nie obowiązuje art. 4 ust. 2 lit. a) Materiały i części | Mają być znakowane lub możliwe do identyfikacji zgodnie z art. 4 ust. 2 lit. b) iv) | Ołów jako pierwiastek stopowy 1.Stal (w tym stal galwanizowana) zawierająca w masie do 0,35 % ołowiu | | 2.Aluminium zawierające w masie do 0,4 % ołowiu | | 3.Aluminium (w felgach kół, częściach silnika i mechanizmach podnoszenia szyb) zawierające w masie do 4 % ołowiu | X | 4.Stopy miedzi, zawierające w masie do 4 % ołowiu | | 5.Brąz ołowiowy w panewkach i tulejach łożyskowych | | Ołów i związki ołowiu w częściach pojazdów 6.Akumulatory | X | 7.Wewnętrzne powłoki zbiorników paliwa | X | 8.Tłumiki drgań | X | 9.Czynnik wulkanizujący w przewodach wysokociśnieniowych i paliwowych | | 10.Stabilizator w farbach ochronnych | | 11.Stop lutowniczy w płytkach obwodów elektronicznych i w innych zastosowaniach | | Sześciowartościowy chrom 12.Powłoka antykorozyjna na wielu ważnych częściach pojazdu (maksymalnie 2 g na pojazd) | | Rtęć 13.Żarówki oraz wskaźniki na desce rozdzielczej | X | W ramach procedury, określonej w art. 4 ust. 2 lit. b), Komisja oceni następujące zastosowania: - ołowiu jako składnika stopowego w aluminiowych felgach kół, częściach silnika oraz elementach mechanizmu podnoszenia szyb, - ołowiu w akumulatorach, - ołowiu w ciężarkach wyważających, - elementów elektrycznych zawierających ołów jako składnik substancji ceramicznych lub szklanych, - kadm w akumulatorach dla pojazdów z napędem elektrycznym jako sprawę priorytetową w celu jak najszybszego ustalenia, czy należy odpowiednio zmienić załącznik II. W odniesieniu do kadmu stosowanego w akumulatorach przeznaczonych dla pojazdów z napędem elektrycznym Komisja uwzględni w ramach procedury, określonej w art. 4 ust. 2 lit. b) oraz całościowej oceny wpływu na środowisko naturalne, możliwość zastosowania substytutów oraz potrzebę zachowania dostępności pojazdów z napędem elektrycznym.
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ, uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 175 ust. 1, uwzględniając wniosek Komisji [1], uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego [2], uwzględniając konsultacje przeprowadzone z Komitetem Regionów, działając zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu w świetle wspólnego tekstu uzgodnionego przez Komitet Pojednawczy w dniu 23 maja 2000 r. [3], a także mając na uwadze, co następuje: (1) Różne środki podejmowane na szczeblu krajowym, dotyczące pojazdów wycofanych z eksploatacji, powinny zostać zharmonizowane, po pierwsze, aby zminimalizować szkodliwy wpływ pojazdów wycofanych z eksploatacji na środowisko naturalne, przyczyniając się tym samym do zachowania, ochrony i poprawy stanu środowiska naturalnego oraz oszczędzenia energii oraz po drugie, aby zapewnić właściwe funkcjonowanie rynku wewnętrznego oraz unikać zakłóceń konkurencji na obszarze Wspólnoty. (2) Niezbędne są wspólnotowe ramy dla zapewnienia spójności działań poszczególnych państw w realizacji wyżej wymienionych celów, szczególnie w zakresie projektowania pojazdów z uwzględnieniem recyklingu i odzysku, w zakresie wymagań dotyczących podmiotów zajmujących się zbieraniem odpadów i ich przetwarzaniem oraz w zakresie osiągania celów związanych z ponownym użyciem, recyklingiem oraz odzyskiem, z uwzględnieniem zasady pomocniczości oraz zasadą "zanieczyszczający płaci". (3) Każdego roku z pojazdów wycofanych z eksploatacji we Wspólnocie powstaje około 8 do 9 milionów ton odpadów, które muszą być prawidłowo zagospodarowane. (4) Aby wprowadzić w życie środki zapobiegawcze i ochronne, zgodnie ze strategią Wspólnoty w zakresie gospodarowania odpadami, konieczne jest ograniczenie do minimum powstawania odpadów. (5) Kolejną podstawową zasadą jest to, że odpady powinny być ponownie użyte i poddane procesom odzysku, ze szczególnym uwzględnieniem ponownego użycia i recyklingu. (6) Państwa Członkowskie powinny podjąć środki w celu zapewnienia odpowiednich warunków dla stworzenia przez podmioty gospodarcze systemów zbierania, przetwarzania i odzysku pojazdów wycofanych z eksploatacji. (7) Państwa Członkowskie powinny zapewnić, aby ostatni posiadacz i/lub właściciel mógł bez żadnych opłat dostarczyć pojazd wycofany z eksploatacji do uprawnionego zakładu przetwarzania w sytuacji, gdy pojazd nie ma już wartości rynkowej lub jest ona ujemna. Państwa Członkowskie powinny zapewnić, aby producenci pokryli wszystkie lub znaczną część kosztów wprowadzenia tych środków; nie można przy tym ograniczać normalnego działania sił rynkowych. (8) Niniejsza dyrektywa powinna obejmować pojazdy oraz pojazdy wycofane z eksploatacji, włączając w to ich części i materiały, jak również części zapasowe i zamienne, nie naruszając norm bezpieczeństwa oraz poziomu emisji do powietrza oraz hałasu. (9) W niniejszej dyrektywie, wszędzie tam, gdzie jest to stosowne, została użyta terminologia stosowana w kilku istniejących dyrektywach, a mianowicie w dyrektywie Rady 67/548/EWG z dnia 27 czerwca 1967 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do klasyfikacji, pakowania i etykietowania substancji niebezpiecznych [4], w dyrektywie Rady 70/156/EWG z dnia 6 lutego 1970 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do homologacji typu pojazdów silnikowych i ich przyczep [5], oraz w dyrektywie Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów [6]. (10) Zabytkowe pojazdy, w znaczeniu pojazdów historycznych, pojazdów posiadających wartość kolekcjonerską oraz pojazdów przeznaczonych do muzeów, które są utrzymywane w odpowiedni i nieszkodliwy dla środowiska sposób, zarówno te, które są rozłożone na części jak i te, które mogą być uruchomione, nie są objęte definicją odpadów, podaną w dyrektywie 75/442/EWG, a zatem nie są objęte zakresem zastosowania niniejszej dyrektywy. (11) Istotne jest, aby środki zapobiegawcze, polegające w szczególności na ograniczeniu i kontroli niebezpiecznych substancji w pojazdach, zostały wprowadzone począwszy od fazy projektowania pojazdu poprzez kolejne fazy procesu produkcji, aby uniemożliwić ich przedostawanie się do środowiska, ułatwić recykling oraz uniknąć konieczności unieszkodliwiania odpadów niebezpiecznych. Wszczególności należy zakazać użycia ołowiu, rtęci, kadmu oraz sześciowartościowego chromu. Te metale ciężkie powinny być wykorzystywane jedynie w określonych zastosowaniach zgodnie z listą, która będzie poddawana regularnym przeglądom. Pomoże to zapewnić, aby niektóre materiały lub części nie zostawały w pozostałościach ze strzępiarki i nie były spalane albo składowania na wysypiskach. (12) Recykling wszystkich tworzyw sztucznych z pojazdów wycofanych z eksploatacji powinien być stale doskonalony. Obecnie Komisja bada wpływ PCW na środowisko naturalne. Na podstawie tej analizy, Komisja zaproponuje odpowiednie rozwiązania odnośnie do stosowania PCW, w tym również w pojazdach. (13) Wymagania dotyczące demontażu, ponownego użycia i recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji oraz ich części powinny być wzięte pod uwagę podczas projektowania i produkcji nowych pojazdów. (14) Należy popierać rozwój rynku materiałów pochodzących z recyklingu. (15) W celu zapewnienia, aby pozbywanie się pojazdów wycofanych z eksploatacji nie stanowiło zagrożenia dla środowiska naturalnego, należy stworzyć odpowiedni system ich zbierania. (16) Należy wprowadzić świadectwo złomowania, jako niezbędny warunek wyrejestrowania pojazdów wycofanych z eksploatacji. Państwa Członkowskie, w których nie ma systemu wyrejestrowywania pojazdów, powinny wprowadzić taki system, w którym świadectwo złomowania jest przekazywane właściwym organom administracyjnym, gdy pojazd wycofany z eksploatacji został przekazany do zakładu przetwarzania. (17) Niniejsza dyrektywa nie zabrania Państwom Członkowskim umożliwiania w niektórych sytuacjach czasowego wyrejestrowywania pojazdów. (18) Podmioty zajmujące się zbieraniem i przetwarzaniem pojazdów wycofanych z eksploatacji powinny móc rozpocząć działalność dopiero po uzyskaniu odpowiedniego zezwolenia, a w przypadku gdy zamiast zezwolenia wymagana jest rejestracja, dopiero po spełnieniu odpowiednich warunków. (19) Należy popierać konstrukcje pojazdów ułatwiające recykling i odzysk. (20) Istotne jest ustanowienie wymagań dotyczących magazynowania i procesów przetwarzania, aby zapobiec niepożądanym wpływom na środowisko oraz uniknąć powstania zakłóceń w handlu i konkurencji. (21) W celu osiągnięcia rezultatów w krótkim okresie czasu oraz zapewnienia podmiotom gospodarczym, konsumentom i organom władzy koniecznej dłuższej perspektywy czasowej należy ustalić docelowe wartości, które powinny być osiągnięte przez podmioty gospodarcze w zakresie ponownego użycia, recyklingu i odzysku. (22) Producenci powinni zapewnić, aby pojazdy były projektowane i wytwarzane w sposób umożliwiający osiągnięcie ustalonych poziomów ponownego użycia, recyklingu i odzysku. W tym celu Komisja będzie popierać opracowanie europejskich norm i przyjmie inne niezbędne środki zmierzające do zmiany odpowiednich europejskich regulacji dotyczących homologacji pojazdu. (23) Państwa Członkowskie powinny zapewnić, aby przepisy niniejszej dyrektywy były wprowadzane z poszanowaniem zasad konkurencji, w szczególności w zakresie dostępu małych i średnich przedsiębiorstw do rynku zbierania pojazdów wycofanych z eksploatacji, ich demontażu, przetwarzania i recyklingu. (24) W celu ułatwienia demontażu i odzysku, a zwłaszcza recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, producenci pojazdów powinni przekazywać uprawnionym zakładom przetwarzania wszystkie istotne informacje dotyczące demontażu, w szczególności informacje dotyczące materiałów niebezpiecznych. (25) Należy popierać, tam gdzie jest to stosowne, opracowanie europejskich norm. Producenci pojazdów i wytwórcy materiałów powinni stosować normy dotyczące znakowania części i materiałów, ustanowione przez Komisję we współpracy z właściwym komitetem. Przy opracowywaniu tych norm Komisja weźmie pod uwagę, tam gdzie jest to stosowane, prace prowadzone w tej dziedzinie przez instytucje międzynarodowe. (26) W celu monitorowania realizacji celów, określonych w niniejszej dyrektywie, konieczne jest gromadzenie danych o pojazdach wycofanych z eksploatacji na poziomie całej Wspólnoty. (27) Konsumenci muszą być w sposób odpowiedni informowani, aby mogli dostosować swoje zachowanie i postawy; w tym celu informacje powinny być udostępniane przez odpowiednie podmioty gospodarcze. (28) Państwa Członkowskie mogą zdecydować się na wprowadzenie niektórych przepisów w drodze porozumień zawieranych z zainteresowanymi podmiotami gospodarczymi, pod warunkiem że zostaną spełnione określone warunki. (29) Dostosowanie wymagań dotyczących zakładów przetwarzania oraz stosowania niebezpiecznych substancji do postępu naukowo-technicznego, a także przyjęcie minimalnych norm odnoszących się do świadectw złomowania, formatów baz danych oraz wprowadzenie środków niezbędnych do kontroli zgodności z wyznaczonymi poziomami odzysku, powinny być dokonane przez Komisję zgodnie z procedurą Komitetu. (30) Środki podejmowane w celu wykonania niniejszej dyrektywy powinny być przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji [7]. (31) Państwa Członkowskie mogą stosować przepisy niniejszej dyrektywy przed ustaloną w niej datą pod warunkiem że środki te są zgodne z Traktatem, PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ: Artykuł 1 Cele Niniejsza dyrektywa określa środki, których celem jest przede wszystkim zapobieganie powstawaniu odpadów z pojazdów, a ponadto ponowne użycie i recykling lub inne formy odzysku pojazdów wycofanych z eksploatacji i ich części, aby zmniejszyć ilość odpadów do unieszkodliwienia i polepszyć wyniki działań związanych z ochroną środowiska, podejmowanych przez wszystkie podmioty gospodarcze zaangażowane w pełny cykl życia pojazdu, a szczególnie bezpośrednio zaangażowane w przetwarzanie pojazdów wycofanych z eksploatacji. Artykuł 2 Definicje Do celów niniejszej dyrektywy: 1. "pojazd" oznacza każdy pojazd należący do kategorii M1 i N1 zdefiniowanych w załączniku IIA do dyrektywy 70/156/EWG oraz pojazd trójkołowy według definicji zawartej w dyrektywie 92/61/EWG, z wyłączeniem motocykli trójkołowych; 2. "pojazd wycofany z eksploatacji" oznacza pojazd, który stanowi odpad w rozumieniu art. 1 lit. a) dyrektywy 75/442/EWG; 3. "producent" oznacza producenta pojazdów lub profesjonalnego importera pojazdów do Państwa Członkowskiego; 4. "zapobieganie" oznacza środki zmierzające do zmniejszenia ilości i szkodliwości dla środowiska naturalnego pojazdów wycofanych z eksploatacji, ich materiałów i substancji; 5. "przetwarzanie" oznacza wszelkie działania po przekazaniu pojazdu wycofanego z eksploatacji do zakładu w celu jego oczyszczenia z substancji szkodliwych, demontażu, pocięcia, strzępienia lub przygotowania pozostałości po strzępieniu do unieszkodliwienia, a także wszelkie inne działania prowadzące do odzysku i/lub unieszkodliwienia pojazdu wycofanego z eksploatacji oraz jego części; 6. "ponowne użycie" oznacza wszelkie działania, poprzez które części pojazdów wycofanych z eksploatacji są użyte w tym samym celu, do jakiego były pierwotnie przeznaczone; 7. "recykling" oznacza powtórne przetwarzanie w procesie produkcyjnym odpadów w celu uzyskania materiału o przeznaczeniu pierwotnym lub w innym celu, z wyjątkiem odzysku energii. Odzysk energii oznacza użycie odpadów palnych jako materiału do wytworzenia energii poprzez bezpośrednie spalanie z innymi odpadami lub bez nich, ale z odzyskiem ciepła; 8. "odzyskiwanie" oznacza każdą z możliwych do zastosowania operacji przewidzianych w załączniku IIB do dyrektywy 75/442/EWG; 9. "unieszkodliwianie" oznacza każdą z możliwych do zastosowania operacji przewidzianych w załączniku IIA do dyrektywy 75/442/EWG; 10. "podmioty gospodarcze" oznacza podmioty zajmujące się produkcją, dystrybucją, zbieraniem, ubezpieczaniem pojazdów, demontażem, strzępieniem, odzyskiwaniem, recyklingiem oraz inne podmioty zajmujące się przetwarzaniem pojazdów wycofanych z eksploatacji, ich części i materiałów; 11. "niebezpieczna substancja" oznacza każdą substancję, która jest uważana za niebezpieczną zgodnie z dyrektywą 67/548/EWG; 12. "strzępiarka" oznacza wszelkie urządzenia służące do rozdrabniania lub rozcinania pojazdów wycofanych z eksploatacji, także w celu uzyskania złomu metali nadającego się do bezpośredniego ponownego użycia; 13. "informacja o demontażu" oznacza wszystkie informacje niezbędne do poprawnego i nieszkodliwego dla środowiska przetwarzania pojazdów wycofanych z eksploatacji. Producenci pojazdów oraz producenci części będą udostępniać te informacje upoważnionym podmiotom zajmującym się przetwarzaniem pojazdów w formie podręcznika lub za pośrednictwem mediów elektronicznych (CD — ROM, usługi on — line). Artykuł 3 Zakres 1. Niniejsza dyrektywa dotyczy pojazdów oraz pojazdów wycofanych z eksploatacji, łącznie z częściami oraz materiałami. Nie naruszając art. 5 ust. 4 akapit trzeci i niezależnie od tego, w jaki sposób pojazd był serwisowany lub naprawiany podczas użytkowania, oraz od tego, czy jest on wyposażony w części dostarczone przez producenta, czy też inne części, które zostały wmontowane jako części zamienne lub zastępcze zgodnie z właściwymi przepisami wspólnotowymi lub krajowymi. 2. Niniejsza dyrektywa stosuje się bez naruszania istniejącego prawodawstwa wspólnotowego oraz właściwych przepisów krajowych, w szczególności w odniesieniu do norm bezpieczeństwa, kontroli poziomu emisji oraz hałasu, a także ochrony gleby i wody. 3. W przypadku gdy producent wytwarza lub importuje jedynie pojazdy zwolnione z dyrektywy 70/156/EWG na podstawie jej art. 8 ust. 2 lit. a), Państwa Członkowskie mogą zwolnić takiego producenta i wytwarzane przez niego pojazdy ze stosowania przepisów art. 7 ust. 4, art. 8 oraz art. 9 niniejszej dyrektywy. 4. Pojazdy specjalnego przeznaczenia, według definicji podanej w art. 4 ust. 1 lit. a) tiret drugie dyrektywy 70/156/EWG, są zwolnione ze stosowania przepisów art. 7 niniejszej dyrektywy. 5. Do pojazdów trójkołowych mają zastosowanie jedynie art. 5 ust. 1, art. 5 ust. 2 oraz art. 6 niniejszej dyrektywy. Artykuł 4 Zapobieganie 1. W celu zapobiegania powstawaniu odpadów Państwa Członkowskie zachęcają w szczególności: a) producentów pojazdów, współpracujących z producentami materiałów i wyposażenia, do ograniczenia użycia w pojazdach niebezpiecznych substancji oraz do zredukowania ich stosowania w takim zakresie jak to jest możliwe, poczynając od fazy koncepcyjnej, aby zapobiec w szczególności ich przedostawaniu się do środowiska, ułatwić recykling oraz uniknąć konieczności unieszkodliwiania niebezpiecznych odpadów; b) do projektowania i produkowania nowych pojazdów w taki sposób, aby w pełni uwzględnić oraz ułatwić demontaż, ponowne użycie oraz odzyskiwanie, w szczególności recykling pojazdów wycofanych z eksploatacji oraz ich części i materiałów; c) producentów pojazdów, współpracujących z producentami materiałów i wyposażenia, do włączenia większej ilości materiałów uzyskanych z recyklingu do pojazdów i innych produktów w celu stworzenia rynku materiałów uzyskanych z recyklingu. 2. a) Państwa Członkowskie zapewnią, że materiały i części pojazdów wprowadzane do obrotu po dniu 1 lipca 2003 r. nie będą zawierać ołowiu, rtęci, kadmu ani sześciowartościowego chromu, poza przypadkami wymienionymi w załączniku II i na warunkach w nim określonych; b) zgodnie z procedurą określoną w art. 11, Komisja będzie regularnie wprowadzać zmiany do załącznika II, uwzględniające postęp naukowo-techniczny w celu: i) ustanowienia, tam gdzie to konieczne, maksymalnej wartości stężenia substancji, określonych w art. 2 lit. a), których występowanie będzie tolerowane w określonych materiałach i częściach pojazdów; ii) zwolnienia niektórych materiałów i części pojazdów ze stosowania przepisów lit. a), jeżeli nie można uniknąć stosowania tych substancji; iii) usunięcia materiałów i części pojazdów z załącznika II, jeżeli można uniknąć stosowania tych substancji; iv) zgodnie z i) i ii), określenie materiałów i części pojazdów, które mogą być usunięte przed dalszym przetwarzaniem; te materiały i części są oznakowane lub możliwe do identyfikacji w inny właściwy sposób; c) Komisja po raz pierwszy zmieni załącznik II nie później niż 21 października 2001 r. W każdym razie żadne wyłączenia, wymienione w Załączniku, nie będą z niego usunięte przed 1 stycznia 2003 r. Artykuł 5 Zbieranie 1. Państwa Członkowskie podejmą niezbędne środki w celu zapewnienia, że: - podmioty gospodarcze stworzą systemy zbierania wszystkich pojazdów wycofanych z eksploatacji oraz, w stopniu technicznie możliwym, części zużytych usuniętych w trakcie naprawy samochodów osobowych, - punkty zbierania będą w wystarczającym stopniu dostępne na ich terytorium. 2. Państwa Członkowskie podejmą niezbędne środki w celu zapewnienia, że wszystkie pojazdy wycofane z eksploatacji będą przekazywane uprawnionym zakładom przetwarzania. 3. Państwa Członkowskie stworzą system, zgodnie z którym przedstawienie świadectwa złomowania będzie warunkiem wyrejestrowania pojazdu wycofanego z eksploatacji. Takie świadectwo będzie wystawiane posiadaczowi i/lub właścicielowi kiedy pojazd wycofany z eksploatacji będzie przekazany do zakładu przetwarzania. Zakłady przetwarzania, które uzyskały zezwolenie zgodnie z art. 6, mogą wydawać świadectwa złomowania. Państwa Członkowskie mogą zezwolić producentom, sprzedawcom oraz punktom zbierania działającym w imieniu uprawnionego zakładu przetwarzania, do wydawania świadectw złomowania pod warunkiem że zagwarantują, że pojazd wycofany z eksploatacji jest przekazany do uprawnionego zakładu przetwarzania i że są one urzędowo zarejestrowane. Wydawanie świadectwa złomowania nie uprawnia zakładów przetwarzania, sprzedawców oraz punktów zbierania działających w imieniu uprawnionego zakładu przetwarzania, do żądania zwrotu kosztów, z wyjątkiem przypadków, gdy zostało to wyraźnie ustalone przez Państwa Członkowskie. Państwa Członkowskie, w których nie ma systemu wyrejestrowywania pojazdów w dniu wejścia w życie niniejszej dyrektywy, stworzą system, zgodnie z którym świadectwo złomowania będzie zgłaszane właściwym organom, gdy pojazd wycofany z eksploatacji zostaje przekazany do zakładu przetwarzania, i w pozostałym zakresie spełnią warunki niniejszego ustępu. Państwa Członkowskie, stosujące niniejszy akapit, powiadomią Komisję o przyczynach takiej decyzji. 4. Państwa Członkowskie podejmą niezbędne środki, aby zapewnić, że dostarczanie pojazdów do uprawnionych zakładów przetwarzania zgodnie z ust. 3 odbywa się bez żadnych kosztów obciążających ostatniego posiadacza i/lub właściciela ze względu na to, że pojazd nie posiada żadnej wartości rynkowej lub jest ona ujemna. Państwa Członkowskie podejmą niezbędne środki, aby zapewnić, że producenci pokryją wszystkie lub znaczną część kosztów związanych z wykonaniem tych środków i/lub będą odbierać pojazdy wycofane z eksploatacji na tych samych warunkach, jak określono w akapicie pierwszym. Państwa Członkowskie mogą postanowić, że dostarczenie pojazdów wycofanych z eksploatacji nie jest całkowicie wolne od opłat, jeżeli dostarczane pojazdy nie zawierają istotnych części pojazdu, w szczególności silnika i nadwozia lub zawierają odpady, które zostały dodane do pojazdu wycofanego z eksploatacji. Komisja będzie regularnie monitorować wykonanie akapitu pierwszego, aby zapewnić, że nie powoduje to zakłóceń na rynku, a w razie potrzeby zaproponuje Parlamentowi Europejskiemu i Komisji wprowadzenie zmian do tego akapitu. 5. Państwa Członkowskie podejmą niezbędne środki, aby zapewnić, że właściwe władze będą wzajemnie uznawać i akceptować świadectwa złomowania wydawane w innych Państwach Członkowskich zgodnie z ust. 3. W tym celu Komisja opracuje nie później niż do 21 października 2001 r. minimalne wymagania dotyczące świadectwa złomowania. Artykuł 6 Przetwarzanie 1. Państwa Członkowskie podejmą niezbędne środki w celu zapewnienia, że wszystkie pojazdy wycofane z eksploatacji są magazynowane (nawet czasowo) i przetwarzane zgodnie z ogólnymi wymaganiami określonymi w art. 4 dyrektywy 75/442/EWG, oraz zgodnie z minimalnymi wymaganiami technicznymi przedstawionymi w załączniku I do niniejszej dyrektywy, bez naruszania krajowych regulacji dotyczących ochrony zdrowia i środowiska naturalnego. 2. Państwa Członkowskie podejmą niezbędne środki, aby zapewnić, że wszystkie zakłady lub przedsiębiorstwa zajmujące się przetwarzaniem pojazdów wycofanych z eksploatacji otrzymają zezwolenie lub zostaną zarejestrowane przez właściwe władze, zgodnie z art. 9–11 dyrektywy 75/442/EWG. Odstępstwo od wymagań dotyczących zezwolenia, określonych w art. 11 ust. 1 lit. b) dyrektywy 75/442/EWG, może stosować się do operacji odzyskiwania odpadów z pojazdów wycofanych z eksploatacji, które zostały przetworzone zgodnie z załącznikiem I pkt 3 do niniejszej dyrektywy pod warunkiem że właściwe władze dokonały inspekcji przed rejestracją. Inspekcja taka sprawdzi: a) rodzaj i ilości odpadów, które mają być przetworzone; b) ogólne wymagania techniczne, które mają być spełnione; c) środki ostrożności, które mają być podjęte; dla osiągnięcia celów określonych w art. 4 dyrektywy 75/442/EWG. Inspekcja taka będzie przeprowadzana raz w roku. Państwa Członkowskie korzystające z odstępstwa będą przesyłać wyniki inspekcji do Komisji. 3. Państwa Członkowskie podejmą niezbędne środki, aby zapewnić, że każdy zakład lub przedsiębiorstwo zajmujące się przetwarzaniem pojazdów wycofanych z eksploatacji spełnia przynajmniej następujące wymagania zgodnie z załącznikiem I: a) pojazdy wycofane z eksploatacji będą rozbierane przed dalszym przetwarzaniem lub podjęte będą inne rozwiązania ograniczające negatywny wpływ na środowisko. Części oraz materiały oznakowane lub w inny sposób możliwe do identyfikacji zgodnie z art. 4 ust. 2, będą rozbierane przed dalszym przetwarzaniem; b) niebezpieczne materiały i części będą usuwane i oddzielnie segregowane tak, aby nie zanieczyszczać odpadów pochodzących ze strzępienia pojazdów wycofanych z eksploatacji; c) operacje rozbiórki i magazynowanie będą przeprowadzone w taki sposób, aby zapewnić przydatność części pojazdów do ponownego użycia i odzyskiwania, a w szczególności do recyklingu. Operacje przetwarzania prowadzące do oczyszczenia pojazdu wycofanego z eksploatacji z substancji szkodliwych, o których mowa w załączniku I pkt 3, będą przeprowadzone możliwie szybko. 4. Państwa Członkowskie podejmą niezbędne środki, aby zapewnić, że zezwolenie albo rejestracja, o których mowa w ust. 2, obejmą wszystkie warunki niezbędne do spełnienia wymagań określonych w ust. 1–3. 5. Państwa Członkowskie będą zachęcać zakłady i przedsiębiorstwa przetwarzania do wprowadzania certyfikowanych systemów zarządzania ochroną środowiska. Artykuł 7 Ponowne użycie i odzyskiwanie 1. Państwa Członkowskie podejmą niezbędne środki w celu zachęcenia do ponownego używania części, które nadają się do ponownego użycia, do odzyskiwania części, które nie mogą być ponownie użyte oraz do przyznawania preferencji recyklingowi, jeżeli nie stanowi to zagrożenia dla środowiska, bez naruszania wymagań dotyczących bezpieczeństwa pojazdów oraz wymogów ochrony środowiska, szczególnie związanych z emisją do atmosfery oraz hałasem. 2. Państwa Członkowskie podejmą niezbędne środki w celu zapewnienia, że podmioty gospodarcze osiągną następujące cele: a) nie później niż 1 stycznia 2006 r., w odniesieniu do wszystkich pojazdów wycofanych z eksploatacji, ponowne użycie i odzysk będą podniesione co najmniej do poziomu 85 % w odniesieniu do średniej masy pojazdu i roku. W tym samym czasie ponowne użycie i recykling będą podniesione co najmniej do 80 % w odniesieniu do średniej masy pojazdu oraz roku; w odniesieniu do pojazdów wyprodukowanych przed 1 stycznia 1980 r., Państwa Członkowskie mogą ustanowić niższe poziomy, ale nie niższe niż 75 % dla ponownego użycia i odzysku oraz nie niższe niż 70 % dla ponownego użycia i recyklingu. Państwa Członkowskie stosujące niniejszy akapit poinformują Komisję i inne Państwa Członkowskie o przyczynach takiej decyzji; b) nie później niż 1 stycznia 2015 r. w odniesieniu do wszystkich pojazdów wycofanych z eksploatacji, ponowne użycie i odzyskiwanie będzie podniesione co najmniej do 95 % w odniesieniu do średniej masy pojazdu i roku. W tym samym czasie ponowne użycie i recykling będą podniesione co najmniej do 85 % w odniesieniu do średniej masy pojazdu i roku. Najpóźniej do 31 grudnia 2005 r. Parlament Europejski i Rada ponownie przeanalizują cele określone w lit. b) na podstawie sprawozdania Komisji, któremu towarzyszy wniosek. W swoim sprawozdaniu Komisja uwzględni postęp w dziedzinie składu materiałowego pojazdów oraz wszelkie inne ważne aspekty mające wpływ na środowisko dotyczące pojazdów. Zgodnie z procedurą określoną w art. 11, Komisja ustanowi szczegółowe zasady niezbędne do kontroli przestrzegania przez Państwa Członkowskie celów podanych w niniejszym ustępie. Czyniąc to, Komisja uwzględni wszelkie istotne czynniki, między innymi dostępność danych oraz kwestię przywozu i wywozu pojazdów wycofanych z eksploatacji. Komisja podejmie te środki najpóźniej do 21 października 2002 r. 3. Na podstawie wniosku Komisji, Parlament Europejski oraz Rada ustanowią cele dotyczące ponownego użycia oraz odzysku i recyklingu na okres po 2015 r. 4. W celu przygotowania zmian do dyrektywy 70/156/EWG, Komisja będzie wspierać opracowanie europejskich norm dotyczących łatwości demontażu, odzyskiwania i recyklingu pojazdów. Kiedy takie normy będą uzgodnione, ale w żadnym przypadku nie później niż przed końcem 2001 r., Parlament Europejski i Rada, na podstawie wniosku Komisji, zmienią dyrektywę 70/156/EWG tak, aby pojazdy homologowane zgodnie z tą dyrektywą i wprowadzone do obrotu trzy lata po zmianie dyrektywy 70/156/EWG, nadawały się do ponownego użycia i/lub recyklingu w co najmniej 85 % w przeliczeniu na masę pojazdu oraz nadawały się do ponownego użycia i/lub odzysku w co najmniej 95 % w przeliczeniu na masę pojazdu. 5. Proponując zmianę dyrektywy 70/156/EWG, odnoszącej się do łatwości demontażu, odzysku i recyklingu pojazdów, Komisja weźmie pod uwagę jako niezbędny element potrzebę zapewnienia, aby ponowne użycie części nie stanowiło zagrożenia dla bezpieczeństwa lub środowiska. Artykuł 8 Normy znakowania/informacje o demontażu 1. Państwa Członkowskie podejmują niezbędne środki, aby zapewnić, że producenci pojazdów, w porozumieniu z producentami materiałów i wyposażenia, stosują normy znakowania części i materiałów, w szczególności dla ułatwienia identyfikacji tych części i materiałów, które nadają się do ponownego użycia i odzyskiwania. 2. Nie później niż do 21 października 2001 r., Komisja ustanowi zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 11, normy określone w ust. 1 niniejszego artykułu. Czyniąc to, Komisja uwzględni prace prowadzone w tej dziedzinie na forum międzynarodowym i w stosowny sposób wniesie wkład do tych prac. 3. Państwa Członkowskie podejmą niezbędne środki, aby zapewnić, że producenci będą dostarczać informacje o demontażu każdego nowego typu pojazdu wprowadzanego do obrotu, w przeciągu sześciu miesięcy po jego wprowadzeniu do obrotu. Informacje takie będą określać różne części i materiały, umiejscowienie niebezpiecznych substancji w pojazdach, w stopniu potrzebnym dla zakładów przetwarzania, aby mogły postępować zgodnie z przepisami niniejszej dyrektywy, mając szczególnie na uwadze osiągnięcie celów przedstawionych w art. 7. 4. Z zastrzeżeniem zasady poufności informacji technicznych i handlowych, Państwa Członkowskie podejmą niezbędne środki, aby zapewnić, że producenci części stosowanych w pojazdach udostępnią uprawnionym zakładom przetwarzania, w stopniu, w jakim zwrócą się o to te zakłady, informacje dotyczące demontażu, magazynowania oraz testowania tych części, które mogą być ponownie użyte. Artykuł 9 Składanie sprawozdań i informowanie 1. Państwa Członkowskie będą przesyłać Komisji co trzy lata sprawozdanie z wykonania niniejszej dyrektywy. Sprawozdania będą sporządzane na podstawie kwestionariusza bądź wzoru przygotowanego przez Komisję, zgodnie z procedurą określoną w art. 6 dyrektywy 91/692/EWG [8], w celu stworzenia baz danych dotyczącej pojazdów wycofanych z eksploatacji i ich przetwarzania. Sprawozdanie takie będzie zawierać istotne informacje na temat możliwych zmian w strukturze obrotu pojazdami oraz działalności podmiotów zajmujących się zbieraniem, demontażem, strzępieniem, odzyskiem i recyklingiem, prowadzącej do ewentualnych zakłóceń konkurencji w Państwach Członkowskich lub między nimi. Kwestionariusz lub wzór zostanie przesłany Państwom Członkowskim na sześć miesięcy przed rozpoczęciem okresu objętego sprawozdaniem. Sprawozdanie dla Komisji zostanie sporządzone w ciągu dziewięciu miesięcy od zakończenia trzyletniego okresu sprawozdawczego, którego dotyczy. Pierwsze sprawozdanie będzie obejmować okres trzyletni, poczynając od 21 kwietnia 2002 r. Na podstawie powyższych informacji, Komisja sporządzi i opublikuje sprawozdanie dotyczące wykonania niniejszej dyrektywy w ciągu dziewięciu miesięcy od otrzymania sprawozdań od Państw Członkowskich. 2. Państwa Członkowskie będą wymagać w każdym przypadku od odpowiednich podmiotów gospodarczych opublikowania informacji na temat: - projektowania pojazdów i ich części z uwzględnieniem ich łatwości do odzyskiwania i recyklingu, - przetwarzania pojazdów wycofanych z eksploatacji zgodnie z wymogami ochrony środowiska, w szczególności usuwania wszystkich płynów oraz demontażu, - rozwoju i optymalizacji sposobów ponownego użycia, recyklingu i odzysku pojazdów wycofanych z eksploatacji i ich części, - postępu osiągniętego w zakresie odzysku i recyklingu w celu zmniejszenia ilości odpadów do unieszkodliwienia oraz podwyższenia poziomów odzysku i recyklingu. Producent musi udostępnić te informacje potencjalnym nabywcom pojazdów. Informacje te będą włączone do materiałów promocyjnych wykorzystywanych w marketingu nowych pojazdów. Artykuł 10 Wprowadzenie w życie 1. Państwa Członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy w terminie do 21 kwietnia 2002 r. Niezwłocznie powiadomią o tym Komisję. Wspomniane środki powinny zawierać odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie to powinno towarzyszyć ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez Państwa Członkowskie. 2. Państwa Członkowskie przekażą Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinach objętych niniejszą dyrektywą. 3. Pod warunkiem, że cele ustanowione w niniejszej dyrektywie będą osiągnięte, Państwa Członkowskie mogą transponować przepisy zawarte w art. 4 ust. 1, art. 5 ust. 1, art. 7 ust. 1, art. 8 ust. 1, art. 8 ust. 3, oraz art. 9 ust. 2, a także określić szczegółowe przepisy dotyczące stosowania art. 5 ust. 4, za pomocą porozumień zawieranych między właściwymi władzami i zainteresowanymi sektorami gospodarki. Porozumienia takie muszą spełniać następujące wymagania: a) porozumienia podlegają wykonaniu na drodze prawnej; b) porozumienia powinny określać cele i odpowiadające im terminy realizacji; c) porozumienia są publikowane w krajowych dziennikach urzędowych lub w innym oficjalnym dokumencie w równym stopniu publicznie dostępnym i przekazane Komisji; d) wyniki osiągane w ramach porozumienia są regularnie monitorowane, przekazywane właściwym władzom i Komisji oraz są publicznie dostępne na warunkach określonych w porozumieniach; e) właściwe władze stworzą warunki do badania postępu osiąganego na mocy porozumienia; f) w przypadku nieprzestrzegania porozumienia, Państwa Członkowskie muszą wprowadzić w życie odpowiednie przepisy niniejszej dyrektywy za pomocą środków ustawowych, wykonawczych lub administracyjnych. Artykuł 11 Procedura komitetu 1. Komisję wspiera komitet utworzony na podstawie art. 18 dyrektywy 75/442/EWG, zwany dalej "komitetem". 2. W przypadku odniesienia się do niniejszego artykułu, stosuje się art. 5 i art. 7 decyzji 1999/468/WE w związku z przepisami jej art. 8. Okres przewidziany w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE wynosi trzy miesiące. 3. Komitet uchwala swój regulamin. 4. Komisja, zgodnie z procedurą określoną w niniejszym artykule, przyjmie: a) minimalne wymagania dotyczące świadectwa złomowania, określone w art. 5 ust. 5; b) szczegółowe zasady, określone w art. 7 ust. 2 akapit trzeci; c) formaty odnoszące się do systemu baz danych, określonego w art. 9; d) zmiany niezbędne w celu dostosowania załączników do niniejszej dyrektywy do postępu naukowo-technicznego. Artykuł 12 Wejście w życie 1. Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich. 2. Artykuł 5 ust. 4 stosuje się: - od 1 lipca 2002 r. do pojazdów wprowadzanych do obrotu od tej daty, - od 1 stycznia 2007 r. do pojazdów wprowadzonych do obrotu przed datą określoną w tiret pierwsze. 3. Państwa Członkowskie mogą zastosować art. 5 ust. 4 przed terminami określonymi w ust. 2. Artykuł 13 Adresaci Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich. Sporządzono w Brukseli, dnia 18 września 2000 r. W imieniu Parlamentu Europejskiego N. Fontaine Przewodnicząca W imieni Rady H. Védrine Przewodnicząca [1] Dz.U. C 337 z 7.11.1997, str. 3 orazDz.U. C 156 z 3.6.1999, str. 5. [2] Dz.U. C 129 z 27.4.1998, str. 44. [3] Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 11 lutego 1999 r. (Dz.U. C 150 z 28.5.1999, str. 420), wspólne stanowisko Rady z dnia 29 lipca 1999 r. (Dz.U. C 317 z 4.11.1999, str. 19) oraz decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 3 lutego 2000 r. (dotychczas niepublikowana w Dzienniku Urzędowym). Decyzja Rady z dnia 20 lipca 2000 r. oraz decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 7 września 2000 r. [4] Dz.U. 196 z 16.8.1967, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą Komisji 98/98/WE (Dz.U. L 355 z 30.12.1998, str. 1). [5] Dz.U. L 42 z 23.2.1970, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 98/91/WE (Dz.U. L 11 z 16.1.1999, str. 25). [6] Dz.U. L 194 z 25.7.1975, str. 39. Dyrektywa ostatnio zmieniona decyzją Komisji 96/350/WE (Dz.U. L 135 z 6.6.1996, str. 32). [7] Dz.U L 184 z 17.7.1999, str. 23. [8] Dz.U. L 377 z 31.12.1991, str. 48. -------------------------------------------------- ZAŁĄCZNIK I Minimalne wymagania techniczne dotyczące przetwarzania zgodnie z art. 6 ust. 1 i 3 1. Miejsca magazynowania (łącznie z czasowym) pojazdów wycofanych z eksploatacji przed ich przetworzeniem: - szczelne powierzchnie na odpowiednim obszarze z zapewnieniem urządzeń do zbierania wycieków, separatorów oraz środków czyszcząco-odtłuszczających, - instalacje do oczyszczania wody, łącznie z wodą deszczową, zgodnie z regulacjami z zakresu ochrony zdrowia i środowiska. 2. Miejsca przetwarzania: - szczelne powierzchnie na odpowiednim obszarze z zapewnieniem urządzeń do zbierania wycieków, separatorów oraz środków czyszcząco-odtłuszczających, - odpowiednie miejsca magazynowania zdemontowanych części zamiennych, łącznie ze szczelnymi miejscami do magazynowania części zamiennych napełnionych olejem, - odpowiednie pojemniki do magazynowania akumulatorów (z neutralizacją elektrolitu na miejscu lub gdzie indziej), filtrów i kondensatorów zawierających PCB/PCT, - odpowiednie pojemniki do magazynowania posegregowanych płynów pochodzących z pojazdów wycofanych z eksploatacji: paliwa, oleju silnikowego, oleju ze skrzyni biegów, oleju przekładniowego, oleju hydraulicznego, płynów chłodzących i przeciwzamarzających, płynów hamulcowych, kwasów pochodzących z akumulatorów, płynów z systemów klimatyzacji oraz innych płynów zawartych w pojazdach wycofanych z eksploatacji, - instalacje do oczyszczania wody, łącznie z wodą deszczową, zgodnie z regulacjami z zakresu ochrony zdrowia i środowiska, - odpowiednie miejsce do magazynowania zużytych opon, włączając zabezpieczenia przeciwpożarowe i zapobieganie tworzeniu nadmiernych stosów. 3. Oczyszczanie pojazdów wycofanych z eksploatacji z substancji szkodliwych: - usuwanie akumulatorów i zbiorników płynnego gazu, - usuwanie bądź neutralizacja części potencjalnie grożących wybuchem (na przykład poduszek powietrznych), - usuwanie i oddzielne zbieranie oraz magazynowanie paliwa, oleju silnikowego, oleju ze skrzyni biegów, oleju przekładniowego, oleju hydraulicznego, płynów chłodzących i przeciwzamarzających, płynów hamulcowych, kwasów pochodzących z akumulatorów, płynów z systemów klimatyzacji oraz innych płynów zawartych w pojazdach wycofanych z eksploatacji, chyba że są one niezbędne w częściach przeznaczonych do ponownego użycia, - usuwanie w miarę możliwości wszystkich części zawierających rtęć. 4. Operacje przetwarzania w celu usprawnienia recyklingu: - usuwanie katalizatorów, - usuwanie części metalowych zawierających miedź, aluminium i magnez, jeżeli te metale nie są segregowane w procesie strzępienia, - usuwanie opon i dużych części z tworzyw sztucznych (zderzaków, desek rozdzielczych, pojemników na płyny itp.), jeżeli te materiały nie będą segregowane w procesie strzępienia tak, aby mogły być poddane procesom recyklingu, - usuwanie szkła. 5. Operacje magazynowania powinny być wykonane w taki sposób, aby uniknąć uszkodzenia części zawierających płyny lub elementów i części zamiennych możliwych do ponownego użycia. -------------------------------------------------- ZAŁĄCZNIK II Materiały i części, w stosunku do których nie obowiązuje art. 4 ust. 2 lit. a) Materiały i części | Mają być znakowane lub możliwe do identyfikacji zgodnie z art. 4 ust. 2 lit. b) iv) | Ołów jako pierwiastek stopowy 1.Stal (w tym stal galwanizowana) zawierająca w masie do 0,35 % ołowiu | | 2.Aluminium zawierające w masie do 0,4 % ołowiu | | 3.Aluminium (w felgach kół, częściach silnika i mechanizmach podnoszenia szyb) zawierające w masie do 4 % ołowiu | X | 4.Stopy miedzi, zawierające w masie do 4 % ołowiu | | 5.Brąz ołowiowy w panewkach i tulejach łożyskowych | | Ołów i związki ołowiu w częściach pojazdów 6.Akumulatory | X | 7.Wewnętrzne powłoki zbiorników paliwa | X | 8.Tłumiki drgań | X | 9.Czynnik wulkanizujący w przewodach wysokociśnieniowych i paliwowych | | 10.Stabilizator w farbach ochronnych | | 11.Stop lutowniczy w płytkach obwodów elektronicznych i w innych zastosowaniach | | Sześciowartościowy chrom 12.Powłoka antykorozyjna na wielu ważnych częściach pojazdu (maksymalnie 2 g na pojazd) | | Rtęć 13.Żarówki oraz wskaźniki na desce rozdzielczej | X | W ramach procedury, określonej w art. 4 ust. 2 lit. b), Komisja oceni następujące zastosowania: - ołowiu jako składnika stopowego w aluminiowych felgach kół, częściach silnika oraz elementach mechanizmu podnoszenia szyb, - ołowiu w akumulatorach, - ołowiu w ciężarkach wyważających, - elementów elektrycznych zawierających ołów jako składnik substancji ceramicznych lub szklanych, - kadm w akumulatorach dla pojazdów z napędem elektrycznym jako sprawę priorytetową w celu jak najszybszego ustalenia, czy należy odpowiednio zmienić załącznik II. W odniesieniu do kadmu stosowanego w akumulatorach przeznaczonych dla pojazdów z napędem elektrycznym Komisja uwzględni w ramach procedury, określonej w art. 4 ust. 2 lit. b) oraz całościowej oceny wpływu na środowisko naturalne, możliwość zastosowania substytutów oraz potrzebę zachowania dostępności pojazdów z napędem elektrycznym.
ROZPORZĄDZENIA
Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 26 kwietnia 2010 r. w sprawie sposobu unieważniania dokumentów pojazdów wycofanych z eksploatacji, wzorów zaświadczeń wydawanych dla tych pojazdów, sposobu przechowywania zaświadczeń oraz prowadzenia ich ewidencji
Na podstawie art. 27 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (dz. u. nr 25, poz. 202r z póżn. zm.31) zarządza się, co następuje: § 1. przepisy rozporządzenia określają: 1) sposób unieważniania dowodu rejestracyjnego, karty pojazdu oraz tablic rejestracyjnych; 2) wzór zaświadczenia o demontażu pojazdu; 3) wzór zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego pojazdu; 4) sposób przechowywania zaświadczeń, o których mowa w pkt 2 i 3; 5) sposób prowadzenia ewidencji zaświadczeń, o których mowa w pkt 2 i 3. § 2. 1. przedsiębiorca prowadzący stację demontażu lub przedsiębiorca prowadzący punkt zbierania po- jazdów, przyjmując pojazd wycofany z eksploatacji, unieważnia: 1) dowód rejestracyjny i kartę pojazdu, jeżeli była wydana, przez odcięcie prawego dolnego rogu, o powierzchni co najmniej 1 strony tytułowej dokumentu; 2) tablice rejestracyjne przez ich przedziurkowanie w miejscu pomiędzy wyróżnikiem powiatu a wyróżnikiem pojazdu albo pomiędzy wyróżnikiem województwa, jeżeli nie występuje wyróżnik powiatu, a wyróżnikiem pojazdu, trzema otworami 0 średnicy około 1 cm, ułożonymi w odstępach 1 cm od krawędzi najbliższego otworu, w linii równoległej do pionowej krawędzi tablicy. 2. przedsiębiorca, o którym mowa w ust. 1, zwraca unieważnione dokumenty oraz tablice rejestracyjne właścicielowi pojazdu. § 3. wzór zaświadczenia o demontażu pojazdu określa załącznik nr 1 do rozporządzenia. 1j minister infrastruktury kieruje działem administracji rządo- wej - transport, na podstawie § 1 ust. 2 pkt 4 rozporządze- nia prezesa rady ministrów z dnia 16 listopada 2007 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania ministra infra- struktury (dz. u. nr 216. poz. 15s4). 2i przepisy niniejszego rozporządzenia wdrażają postanowienia art. 5 ust. 3 dyrektywy 2000/53/we parlamentu europejskiego i rady z dnia 18 września 2000 r. w sprawie pojazdów wycofanych z eksploatacji (dz. urz. we l 26s z 21.1 0.2000. str. 34. z póżn. zrn.: dz. urz. ue polskie wydanie specjalne. rozdz. 15. t. 5. str. 224). 3j zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w dz. u. z 2005 r. nr 175. poz. 145b. z 2007 r. nr 176. poz. 1236. z 200s r. nr 7s. poz. 666. nr s2. poz. 753 i nr 215. poz. 1664 oraz z 201 0 r. nr 26. poz. 145. §4. wzór zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego pojazdu określa załącznik nr 2 do rozporządzenia. § 5. 1. egzemplarze zaświadczeń, o których mowa w § 3 i 4, które pozostają u przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów, powinny być zabezpieczone przed dostępem osób nieuprawnionych i przechowywane w odpowiednio zabezpieczonych pomieszczeniach. 2. zaświadczenia, o których mowa w ust. 1, powinny być przechowywane w szafie metalowej w teczkach według rodzaju zaświadczenia i roku wydania. § 6.1. przedsiębiorca prowadzący stację demontażu prowadzi ewidencję zaświadczeń, o których mowa w § 3 i 4, wydanych przez niego i przez przedsiębiorców prowadzących punkty zbierania pojazdów, z którymi zawarł umowę. 2. ewidencja zaświadczeń jest prowadzona w siedzibie przedsiębiorcy, odrębnie dla każdego rodzaju zaświadczenia, i obejmuje następujące dane związane z tym zaświadczeniem: 1) numer wydanego zaświadczenia, składający się z: a) wyróżnika województwa, w którym przedsiębiorca prowadzi stację demontażu lub punkt zbierania pojazdów, przy czym wyróżnik województwa określają przepisy o rejestracji i oznaczaniu pojazdów, b) numeru kolejnego z wykazu przedsiębiorców, o którym mowa w art. 42 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, c) numeru kolejnego nadanego przez przedsiębiorcę prowadzącego stację demontażu lub przedsiębiorcę prowadzącego punkt zbierania pojazdów; 2) dane właściciela pojazdu (imię i nazwisko oraz adres zamieszkania albo nazwa i adres siedziby); 3) numer rejestracyjny pojazdu; 4) znak wyróżniający państwa, w którym pojazd został zarejestrowany; 5) markę pojazdu; 6) typ pojazdu; 7) model pojazdu; 3) numer vin albo numer nadwozia, podwozia lub ramy pojazdu; 9) masę pojazdu wycofanego z eksploatacji, o której mowa w art. 3 pkt 2a ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji. 3. dane, o których mowa w ust. 2r są wprowadzane do ewidencji niezwłocznie po wydaniu zaświadczenia albo otrzymaniu zaświadczenia od przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów. 4. ewidencja zaświadczeń prowadzona jest w for- mie pisemnej lub w formie elektronicznej. 5. prowadzenie ewidencji zaświadczeń wymaga stosowania odpowiednich zabezpieczeń. przepis § 5 stosuje się odpowiednio. dziennik ustaw nr 75 § 7. zaświadczenia wydane według dotychczasowych wzorów zachowują ważność. § 3. piozporządzenie wchodzi w życie po upływie 7 dni od dnia ogłoszenia.41 - 6416 - poz. 476 minister infrastruktury: c. grabarczyk 4j niniejsze rozporządzenie było poprzedzone rozporządzeniem ministra infrastruktury z dnia 25 marca 2005 r. w sprawie sposobu unieważniania dokumentów pojazdów wycofanych z eksploatacji, wzorów zaświadczeń wyda- wanych dla tych pojazdów, sposobu przechowywania zaświadczeń oraz prowadzenia ich ewidencji (dz. u. nr 62. poz. 554). które utraciło moc w związku z wejściem w życie ustawy z dnia 22 stycznia 2010 r. o zmianie ustawy o odpadach oraz niektórych innych ustaw (dz. u. nr 26. poz. 145).
Na podstawie art. 27 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (dz. u. nr 25, poz. 202r z póżn. zm.31) zarządza się, co następuje: § 1. przepisy rozporządzenia określają: 1) sposób unieważniania dowodu rejestracyjnego, karty pojazdu oraz tablic rejestracyjnych; 2) wzór zaświadczenia o demontażu pojazdu; 3) wzór zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego pojazdu; 4) sposób przechowywania zaświadczeń, o których mowa w pkt 2 i 3; 5) sposób prowadzenia ewidencji zaświadczeń, o których mowa w pkt 2 i 3. § 2. 1. przedsiębiorca prowadzący stację demontażu lub przedsiębiorca prowadzący punkt zbierania po- jazdów, przyjmując pojazd wycofany z eksploatacji, unieważnia: 1) dowód rejestracyjny i kartę pojazdu, jeżeli była wydana, przez odcięcie prawego dolnego rogu, o powierzchni co najmniej 1 strony tytułowej dokumentu; 2) tablice rejestracyjne przez ich przedziurkowanie w miejscu pomiędzy wyróżnikiem powiatu a wyróżnikiem pojazdu albo pomiędzy wyróżnikiem województwa, jeżeli nie występuje wyróżnik powiatu, a wyróżnikiem pojazdu, trzema otworami 0 średnicy około 1 cm, ułożonymi w odstępach 1 cm od krawędzi najbliższego otworu, w linii równoległej do pionowej krawędzi tablicy. 2. przedsiębiorca, o którym mowa w ust. 1, zwraca unieważnione dokumenty oraz tablice rejestracyjne właścicielowi pojazdu. § 3. wzór zaświadczenia o demontażu pojazdu określa załącznik nr 1 do rozporządzenia. 1j minister infrastruktury kieruje działem administracji rządo- wej - transport, na podstawie § 1 ust. 2 pkt 4 rozporządze- nia prezesa rady ministrów z dnia 16 listopada 2007 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania ministra infra- struktury (dz. u. nr 216. poz. 15s4). 2i przepisy niniejszego rozporządzenia wdrażają postanowienia art. 5 ust. 3 dyrektywy 2000/53/we parlamentu europejskiego i rady z dnia 18 września 2000 r. w sprawie pojazdów wycofanych z eksploatacji (dz. urz. we l 26s z 21.1 0.2000. str. 34. z póżn. zrn.: dz. urz. ue polskie wydanie specjalne. rozdz. 15. t. 5. str. 224). 3j zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w dz. u. z 2005 r. nr 175. poz. 145b. z 2007 r. nr 176. poz. 1236. z 200s r. nr 7s. poz. 666. nr s2. poz. 753 i nr 215. poz. 1664 oraz z 201 0 r. nr 26. poz. 145. §4. wzór zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego pojazdu określa załącznik nr 2 do rozporządzenia. § 5. 1. egzemplarze zaświadczeń, o których mowa w § 3 i 4, które pozostają u przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów, powinny być zabezpieczone przed dostępem osób nieuprawnionych i przechowywane w odpowiednio zabezpieczonych pomieszczeniach. 2. zaświadczenia, o których mowa w ust. 1, powinny być przechowywane w szafie metalowej w teczkach według rodzaju zaświadczenia i roku wydania. § 6.1. przedsiębiorca prowadzący stację demontażu prowadzi ewidencję zaświadczeń, o których mowa w § 3 i 4, wydanych przez niego i przez przedsiębiorców prowadzących punkty zbierania pojazdów, z którymi zawarł umowę. 2. ewidencja zaświadczeń jest prowadzona w siedzibie przedsiębiorcy, odrębnie dla każdego rodzaju zaświadczenia, i obejmuje następujące dane związane z tym zaświadczeniem: 1) numer wydanego zaświadczenia, składający się z: a) wyróżnika województwa, w którym przedsiębiorca prowadzi stację demontażu lub punkt zbierania pojazdów, przy czym wyróżnik województwa określają przepisy o rejestracji i oznaczaniu pojazdów, b) numeru kolejnego z wykazu przedsiębiorców, o którym mowa w art. 42 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, c) numeru kolejnego nadanego przez przedsiębiorcę prowadzącego stację demontażu lub przedsiębiorcę prowadzącego punkt zbierania pojazdów; 2) dane właściciela pojazdu (imię i nazwisko oraz adres zamieszkania albo nazwa i adres siedziby); 3) numer rejestracyjny pojazdu; 4) znak wyróżniający państwa, w którym pojazd został zarejestrowany; 5) markę pojazdu; 6) typ pojazdu; 7) model pojazdu; 3) numer vin albo numer nadwozia, podwozia lub ramy pojazdu; 9) masę pojazdu wycofanego z eksploatacji, o której mowa w art. 3 pkt 2a ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji. 3. dane, o których mowa w ust. 2r są wprowadzane do ewidencji niezwłocznie po wydaniu zaświadczenia albo otrzymaniu zaświadczenia od przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów. 4. ewidencja zaświadczeń prowadzona jest w for- mie pisemnej lub w formie elektronicznej. 5. prowadzenie ewidencji zaświadczeń wymaga stosowania odpowiednich zabezpieczeń. przepis § 5 stosuje się odpowiednio. dziennik ustaw nr 75 § 7. zaświadczenia wydane według dotychczasowych wzorów zachowują ważność. § 3. piozporządzenie wchodzi w życie po upływie 7 dni od dnia ogłoszenia.41 - 6416 - poz. 476 minister infrastruktury: c. grabarczyk 4j niniejsze rozporządzenie było poprzedzone rozporządzeniem ministra infrastruktury z dnia 25 marca 2005 r. w sprawie sposobu unieważniania dokumentów pojazdów wycofanych z eksploatacji, wzorów zaświadczeń wyda- wanych dla tych pojazdów, sposobu przechowywania zaświadczeń oraz prowadzenia ich ewidencji (dz. u. nr 62. poz. 554). które utraciło moc w związku z wejściem w życie ustawy z dnia 22 stycznia 2010 r. o zmianie ustawy o odpadach oraz niektórych innych ustaw (dz. u. nr 26. poz. 145).
Rozporządzenie Ministra Transportu I Budownictwa z dnia 24 marca 2006 r. w sprawie listy istotnych elementów pojazdu kompletnego(Dz. U. z dnia 7 kwietnia 2006 r.)
Na podstawie art. 23 ust. 8 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. U. Nr 25, poz. 202 i Nr 175, poz. 1458) zarządza się, co następuje: § 1.Rozporządzenie określa listę istotnych elementów pojazdu kompletnego, stanowiącą załącznik do rozporządzenia. § 2.Traci moc rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 15 czerwca 2005 r. w sprawie listy istotnych elementów pojazdu kompletnego (Dz. U. Nr 116, poz. 973). § 3.Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia. ______ 1)Minister Transportu i Budownictwa kieruje działem administracji rządowej - transport, na podstawie § 1 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 31 października 2005 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Transportu i Budownictwa (Dz. U. Nr 220, poz. 1900). 2)Niniejsze rozporządzenie w zakresie swojej regulacji wdraża postanowienia art. 5 ust. 4 dyrektywy 2000/53/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 września 2000 r. w sprawie pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. Urz. WE L 269 z 21.10.2000, z późn. zm.); Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 5, str. 224. Niniejsze rozporządzenie zostało notyfikowane Komisji Europejskiej w dniu 1 grudnia 2005 r., pod numerem 2005/668/PL, zgodnie z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie sposobu funkcjonowania krajowego systemu notyfikacji norm i aktów prawnych (Dz. U. Nr 239, poz. 2039 oraz z 2004 r. Nr 65, poz. 597), które wdraża dyrektywę 98/34/WE z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającą procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych (Dz. Urz. WE L 204 z 21.07.1998, z późn. zm.). ZAŁĄCZNIK LISTA ISTOTNYCH ELEMENTÓW POJAZDU KOMPLETNEGO 1)Nadwozie samonośne (oznaczone cechą identyfikacyjną) zawierające następujące elementy: a)fotele, b)akumulator, c)koła jezdne, d)zawieszenie przednie i tylne, e)most(y) napędowy(e)*), f)skrzynia biegów, g)silnik, h)układ hamulcowy, i)układ kierowniczy, j)układ wydechowy (konwertory katalityczne, katalizator*)), k)układ zasilania paliwem ze zbiornikiem paliwa, l)układ klimatyzacji*), m)układ chłodzenia z chłodnicą*), n)elementy elektroniczne sterowania układami*), o)instalacja zasilana gazem**), p)poduszki powietrzne*) lub 2)rama z kabiną lub nadwoziem (oznaczone cechą identyfikacyjną) zawierające następujące elementy: a)fotele, b)akumulator, c)koła jezdne, d)zawieszenie przednie i tylne, e)most(y) napędowy(e)*), f)skrzynia biegów, g)silnik, h)układ hamulcowy, i)układ kierowniczy, j)układ wydechowy (konwertory katalityczne, katalizator*), k)układ zasilania paliwem ze zbiornikiem paliwa, l)układ klimatyzacji*), m)układ chłodzenia z chłodnicą*), n)elementy elektroniczne sterowania układami*), o)instalacja zasilana gazem**), p)poduszki powietrzne*). ______ *)Elementy występujące w pojazdach, w przypadkach przewidzianych przez producenta pojazdu. **)Jeżeli została zamontowana w pojeździe.
Na podstawie art. 23 ust. 8 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. U. Nr 25, poz. 202 i Nr 175, poz. 1458) zarządza się, co następuje: § 1.Rozporządzenie określa listę istotnych elementów pojazdu kompletnego, stanowiącą załącznik do rozporządzenia. § 2.Traci moc rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 15 czerwca 2005 r. w sprawie listy istotnych elementów pojazdu kompletnego (Dz. U. Nr 116, poz. 973). § 3.Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia. ______ 1)Minister Transportu i Budownictwa kieruje działem administracji rządowej - transport, na podstawie § 1 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 31 października 2005 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Transportu i Budownictwa (Dz. U. Nr 220, poz. 1900). 2)Niniejsze rozporządzenie w zakresie swojej regulacji wdraża postanowienia art. 5 ust. 4 dyrektywy 2000/53/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 września 2000 r. w sprawie pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. Urz. WE L 269 z 21.10.2000, z późn. zm.); Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 5, str. 224. Niniejsze rozporządzenie zostało notyfikowane Komisji Europejskiej w dniu 1 grudnia 2005 r., pod numerem 2005/668/PL, zgodnie z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie sposobu funkcjonowania krajowego systemu notyfikacji norm i aktów prawnych (Dz. U. Nr 239, poz. 2039 oraz z 2004 r. Nr 65, poz. 597), które wdraża dyrektywę 98/34/WE z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającą procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych (Dz. Urz. WE L 204 z 21.07.1998, z późn. zm.). ZAŁĄCZNIK LISTA ISTOTNYCH ELEMENTÓW POJAZDU KOMPLETNEGO 1)Nadwozie samonośne (oznaczone cechą identyfikacyjną) zawierające następujące elementy: a)fotele, b)akumulator, c)koła jezdne, d)zawieszenie przednie i tylne, e)most(y) napędowy(e)*), f)skrzynia biegów, g)silnik, h)układ hamulcowy, i)układ kierowniczy, j)układ wydechowy (konwertory katalityczne, katalizator*)), k)układ zasilania paliwem ze zbiornikiem paliwa, l)układ klimatyzacji*), m)układ chłodzenia z chłodnicą*), n)elementy elektroniczne sterowania układami*), o)instalacja zasilana gazem**), p)poduszki powietrzne*) lub 2)rama z kabiną lub nadwoziem (oznaczone cechą identyfikacyjną) zawierające następujące elementy: a)fotele, b)akumulator, c)koła jezdne, d)zawieszenie przednie i tylne, e)most(y) napędowy(e)*), f)skrzynia biegów, g)silnik, h)układ hamulcowy, i)układ kierowniczy, j)układ wydechowy (konwertory katalityczne, katalizator*), k)układ zasilania paliwem ze zbiornikiem paliwa, l)układ klimatyzacji*), m)układ chłodzenia z chłodnicą*), n)elementy elektroniczne sterowania układami*), o)instalacja zasilana gazem**), p)poduszki powietrzne*). ______ *)Elementy występujące w pojazdach, w przypadkach przewidzianych przez producenta pojazdu. **)Jeżeli została zamontowana w pojeździe.
Rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 28 lipca 2005 r. w sprawie minimalnych wymagań dla stacji demontażu oraz sposobu demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. U. z dnia 2 sierpnia 2005 r.)
Na podstawie art. 22 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. U. Nr 25, poz. 202) zarządza się, co następuje: § 1.Teren stacji demontażu powinien być zabezpieczony przed dostępem osób postronnych, w szczególności ogrodzony, chyba że stacja demontażu znajduje się na terenie już ogrodzonym. § 2.Stację demontażu wyposaża się w separator substancji ropopochodnych o wydajności dostosowanej do powierzchni objętej systemem odprowadzania odcieków. § 3.Na terenie stacji demontażu wyznacza się pomieszczenie do przyjmowania i obsługi osób przekazujących pojazdy wycofane z eksploatacji, zwane dalej "pojazdami", wyposażone w szafę metalową służącą do przechowywania dokumentów pojazdów. § 4.1.Na terenie stacji demontażu organizacyjnie wyodrębnia się następujące sektory: 1)przyjmowania pojazdów; 2)magazynowania przyjętych pojazdów; 3)usuwania z pojazdów elementów i substancji niebezpiecznych, w tym płynów; 4)demontażu z pojazdów przedmiotów wyposażenia i części nadających się do ponownego użycia oraz elementów, w tym odpadów, nadających się do odzysku lub recyklingu albo unieszkodliwienia; 5)magazynowania wymontowanych z pojazdów przedmiotów wyposażenia i części nadających się do ponownego użycia; 6)magazynowania odpadów pochodzących z demontażu pojazdów. 2.Przy zachowaniu wymagań wynikających z przepisów rozporządzenia, sektory, o których mowa w ust. 1, mogą być ze sobą łączone. § 5.1.Sektor przyjmowania pojazdów lokalizuje się na utwardzonej, szczelnej powierzchni, wyposażonej w system odprowadzania odcieków kierowanych do separatora substancji ropopochodnych. 2.Sektor, o którym mowa w ust. 1, wyposaża się w wagę lub inne urządzenie ważące, o skali ważenia do minimum 3,5 Mg. § 6.1.Sektor magazynowania przyjętych pojazdów lokalizuje się na utwardzonej, szczelnej powierzchni nie mniejszej niż 200 m2, z zachowaniem pola manewrowego, wyposażonej w system odprowadzania odcieków kierowanych do separatora substancji ropopochodnych. 2.W sektorze, o którym mowa w ust. 1, pojazdy magazynuje się w sposób zabezpieczający je przed wyciekami paliw i płynów eksploatacyjnych. 3.Niedopuszczalne jest magazynowanie pojazdów w pozycji na boku i na dachu. § 7.1.Sektor usuwania z pojazdów elementów i substancji niebezpiecznych, w tym płynów, lokalizuje się w obiekcie budowlanym, posiadającym utwardzone, szczelne podłoże wyposażone w system odprowadzania odcieków kierowanych do separatora substancji ropopochodnych, zadaszenie oraz ściany boczne zabezpieczające przed czynnikami atmosferycznymi. 2.Sektor, o którym mowa w ust. 1, wyposaża się w: 1)urządzenia do usuwania paliw i płynów eksploatacyjnych z pojazdów; 2)oznakowane pojemniki na usunięte lub wymontowane z pojazdów następujące odpady: a)odpadowe oleje silnikowe, przekładniowe, ze skrzyń biegów, hydrauliczne - spełniające wymagania wynikające z przepisów rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 4 sierpnia 2004 r. w sprawie szczegółowego sposobu postępowania z olejami odpadowymi (Dz. U. Nr 192, poz. 1968), b)pozostałe usunięte paliwa i płyny eksploatacyjne: płyny chłodnicze, płyny ze spryskiwaczy, płyny hamulcowe, c)akumulatory - pojemniki wykonane z materiałów odpornych na działanie kwasów, d)zbiorniki z gazem, e)usunięte z układów klimatyzacyjnych substancje zubożające warstwę ozonową - pojemniki spełniające wymagania dla zbiorników ciśnieniowych, f)układy klimatyzacyjne, g)katalizatory spalin, h)filtry oleju, i)zawierające materiały wybuchowe, j)zawierające rtęć; 3)pojemnik na wymontowane z pojazdów odpady kondensatorów - spełniający wymagania wynikające z przepisów rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 24 czerwca 2002 r. w sprawie wymagań w zakresie wykorzystywania i przemieszczania substancji stwarzających szczególne zagrożenie dla środowiska oraz wykorzystywania i oczyszczania instalacji lub urządzeń, w których były lub są wykorzystywane substancje stwarzające szczególne zagrożenie dla środowiska (Dz. U. Nr 96, poz. 860); 4)sorbenty do neutralizacji ewentualnych wycieków paliw i płynów eksploatacyjnych z tych pojazdów. § 8.1.Sektor demontażu z pojazdów przedmiotów wyposażenia i części nadających się do ponownego użycia oraz elementów, w tym odpadów nadających się do odzysku lub recyklingu albo unieszkodliwienia, lokalizuje się w obiekcie budowlanym. 2.Sektor, o którym mowa w ust. 1, wyposaża się w pojemniki na: 1)szyby hartowane; 2)szyby klejone; 3)przedmioty wyposażenia i części zawierające metale nieżelazne. § 9.1.Sektor magazynowania wymontowanych z pojazdów przedmiotów wyposażenia i części nadających się do ponownego użycia lokalizuje się na utwardzonej, zadaszonej powierzchni. 2.Wymontowane z pojazdów przedmioty wyposażenia i części nadające się do ponownego użycia magazynuje się w sposób zabezpieczający je przed uszkodzeniem oraz uniemożliwiający ewentualne wycieki płynów eksploatacyjnych. § 10.1.Sektor magazynowania odpadów pochodzących z demontażu pojazdów lokalizuje się na utwardzonej powierzchni. 2.Odpady niebezpieczne pochodzące z demontażu pojazdów magazynuje się odrębnie na utwardzonej, zadaszonej powierzchni, zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. Nr 62, poz. 628, z późn. zm.2)). 3.Zużyte opony pochodzące z demontażu pojazdów magazynuje się w wydzielonym miejscu, wyposażonym w urządzenia gaśnicze, w stosach zabezpieczonych przed osunięciem. 4.Dopuszcza się magazynowanie zużytych lub nienadających się do użytkowania pojazdów niezawierających cieczy i innych niebezpiecznych elementów, oznaczonych kodem 16 01 06, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 27 września 2001 r. w sprawie katalogu odpadów (Dz. U. Nr 112, poz. 1206), w stosach zabezpieczonych przed osunięciem, nieutrudniających transportu wewnętrznego. § 11.Demontaż pojazdów prowadzi się w sposób polegający na: 1)usunięciu: a)paliw i płynów eksploatacyjnych, chyba że znajdują się one w przedmiotach wyposażenia lub częściach przeznaczonych do ponownego użycia, b)czynnika chłodniczego z układu klimatyzacyjnego za pomocą specjalnego urządzenia, bądź zlecenie tej operacji wyspecjalizowanej firmie; 2)wymontowaniu: a)filtra oleju, b)przedmiotów wyposażenia i części przeznaczonych do ponownego użycia, c)akumulatora, d)zbiornika z gazem bez jego opróżniania, bądź po usunięciu gazu ze zbiornika za pomocą specjalnego urządzenia, e)elementów zawierających materiały wybuchowe, f)katalizatora spalin, g)kondensatorów z pojazdów wyprodukowanych przed dniem 1 stycznia 1986 r., h)elementów zawierających rtęć, i)szyb, j)opon, k)części zawierających metale nieżelazne, jeżeli nie są one oddzielane w następującym po demontażu procesie przetwarzania. § 12.Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia. _________ 1)Minister Gospodarki i Pracy kieruje działem administracji rządowej - gospodarka, na podstawie § 1 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 11 czerwca 2004 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Gospodarki i Pracy (Dz. U. Nr 134, poz. 1428). 2)Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2002 r. Nr 41, poz. 365, Nr 113, poz. 984 i Nr 199, poz. 1671, z 2003 r. Nr 7, poz. 78, z 2004 r. Nr 96, poz. 959, Nr 116, poz. 1208 i Nr 191, poz. 1956 oraz z 2005 r. Nr 25, popz. 202, Nr 90, poz. 758 i Nr 130, poz. 1087.
Na podstawie art. 22 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. U. Nr 25, poz. 202) zarządza się, co następuje: § 1.Teren stacji demontażu powinien być zabezpieczony przed dostępem osób postronnych, w szczególności ogrodzony, chyba że stacja demontażu znajduje się na terenie już ogrodzonym. § 2.Stację demontażu wyposaża się w separator substancji ropopochodnych o wydajności dostosowanej do powierzchni objętej systemem odprowadzania odcieków. § 3.Na terenie stacji demontażu wyznacza się pomieszczenie do przyjmowania i obsługi osób przekazujących pojazdy wycofane z eksploatacji, zwane dalej "pojazdami", wyposażone w szafę metalową służącą do przechowywania dokumentów pojazdów. § 4.1.Na terenie stacji demontażu organizacyjnie wyodrębnia się następujące sektory: 1)przyjmowania pojazdów; 2)magazynowania przyjętych pojazdów; 3)usuwania z pojazdów elementów i substancji niebezpiecznych, w tym płynów; 4)demontażu z pojazdów przedmiotów wyposażenia i części nadających się do ponownego użycia oraz elementów, w tym odpadów, nadających się do odzysku lub recyklingu albo unieszkodliwienia; 5)magazynowania wymontowanych z pojazdów przedmiotów wyposażenia i części nadających się do ponownego użycia; 6)magazynowania odpadów pochodzących z demontażu pojazdów. 2.Przy zachowaniu wymagań wynikających z przepisów rozporządzenia, sektory, o których mowa w ust. 1, mogą być ze sobą łączone. § 5.1.Sektor przyjmowania pojazdów lokalizuje się na utwardzonej, szczelnej powierzchni, wyposażonej w system odprowadzania odcieków kierowanych do separatora substancji ropopochodnych. 2.Sektor, o którym mowa w ust. 1, wyposaża się w wagę lub inne urządzenie ważące, o skali ważenia do minimum 3,5 Mg. § 6.1.Sektor magazynowania przyjętych pojazdów lokalizuje się na utwardzonej, szczelnej powierzchni nie mniejszej niż 200 m2, z zachowaniem pola manewrowego, wyposażonej w system odprowadzania odcieków kierowanych do separatora substancji ropopochodnych. 2.W sektorze, o którym mowa w ust. 1, pojazdy magazynuje się w sposób zabezpieczający je przed wyciekami paliw i płynów eksploatacyjnych. 3.Niedopuszczalne jest magazynowanie pojazdów w pozycji na boku i na dachu. § 7.1.Sektor usuwania z pojazdów elementów i substancji niebezpiecznych, w tym płynów, lokalizuje się w obiekcie budowlanym, posiadającym utwardzone, szczelne podłoże wyposażone w system odprowadzania odcieków kierowanych do separatora substancji ropopochodnych, zadaszenie oraz ściany boczne zabezpieczające przed czynnikami atmosferycznymi. 2.Sektor, o którym mowa w ust. 1, wyposaża się w: 1)urządzenia do usuwania paliw i płynów eksploatacyjnych z pojazdów; 2)oznakowane pojemniki na usunięte lub wymontowane z pojazdów następujące odpady: a)odpadowe oleje silnikowe, przekładniowe, ze skrzyń biegów, hydrauliczne - spełniające wymagania wynikające z przepisów rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 4 sierpnia 2004 r. w sprawie szczegółowego sposobu postępowania z olejami odpadowymi (Dz. U. Nr 192, poz. 1968), b)pozostałe usunięte paliwa i płyny eksploatacyjne: płyny chłodnicze, płyny ze spryskiwaczy, płyny hamulcowe, c)akumulatory - pojemniki wykonane z materiałów odpornych na działanie kwasów, d)zbiorniki z gazem, e)usunięte z układów klimatyzacyjnych substancje zubożające warstwę ozonową - pojemniki spełniające wymagania dla zbiorników ciśnieniowych, f)układy klimatyzacyjne, g)katalizatory spalin, h)filtry oleju, i)zawierające materiały wybuchowe, j)zawierające rtęć; 3)pojemnik na wymontowane z pojazdów odpady kondensatorów - spełniający wymagania wynikające z przepisów rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 24 czerwca 2002 r. w sprawie wymagań w zakresie wykorzystywania i przemieszczania substancji stwarzających szczególne zagrożenie dla środowiska oraz wykorzystywania i oczyszczania instalacji lub urządzeń, w których były lub są wykorzystywane substancje stwarzające szczególne zagrożenie dla środowiska (Dz. U. Nr 96, poz. 860); 4)sorbenty do neutralizacji ewentualnych wycieków paliw i płynów eksploatacyjnych z tych pojazdów. § 8.1.Sektor demontażu z pojazdów przedmiotów wyposażenia i części nadających się do ponownego użycia oraz elementów, w tym odpadów nadających się do odzysku lub recyklingu albo unieszkodliwienia, lokalizuje się w obiekcie budowlanym. 2.Sektor, o którym mowa w ust. 1, wyposaża się w pojemniki na: 1)szyby hartowane; 2)szyby klejone; 3)przedmioty wyposażenia i części zawierające metale nieżelazne. § 9.1.Sektor magazynowania wymontowanych z pojazdów przedmiotów wyposażenia i części nadających się do ponownego użycia lokalizuje się na utwardzonej, zadaszonej powierzchni. 2.Wymontowane z pojazdów przedmioty wyposażenia i części nadające się do ponownego użycia magazynuje się w sposób zabezpieczający je przed uszkodzeniem oraz uniemożliwiający ewentualne wycieki płynów eksploatacyjnych. § 10.1.Sektor magazynowania odpadów pochodzących z demontażu pojazdów lokalizuje się na utwardzonej powierzchni. 2.Odpady niebezpieczne pochodzące z demontażu pojazdów magazynuje się odrębnie na utwardzonej, zadaszonej powierzchni, zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. Nr 62, poz. 628, z późn. zm.2)). 3.Zużyte opony pochodzące z demontażu pojazdów magazynuje się w wydzielonym miejscu, wyposażonym w urządzenia gaśnicze, w stosach zabezpieczonych przed osunięciem. 4.Dopuszcza się magazynowanie zużytych lub nienadających się do użytkowania pojazdów niezawierających cieczy i innych niebezpiecznych elementów, oznaczonych kodem 16 01 06, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 27 września 2001 r. w sprawie katalogu odpadów (Dz. U. Nr 112, poz. 1206), w stosach zabezpieczonych przed osunięciem, nieutrudniających transportu wewnętrznego. § 11.Demontaż pojazdów prowadzi się w sposób polegający na: 1)usunięciu: a)paliw i płynów eksploatacyjnych, chyba że znajdują się one w przedmiotach wyposażenia lub częściach przeznaczonych do ponownego użycia, b)czynnika chłodniczego z układu klimatyzacyjnego za pomocą specjalnego urządzenia, bądź zlecenie tej operacji wyspecjalizowanej firmie; 2)wymontowaniu: a)filtra oleju, b)przedmiotów wyposażenia i części przeznaczonych do ponownego użycia, c)akumulatora, d)zbiornika z gazem bez jego opróżniania, bądź po usunięciu gazu ze zbiornika za pomocą specjalnego urządzenia, e)elementów zawierających materiały wybuchowe, f)katalizatora spalin, g)kondensatorów z pojazdów wyprodukowanych przed dniem 1 stycznia 1986 r., h)elementów zawierających rtęć, i)szyb, j)opon, k)części zawierających metale nieżelazne, jeżeli nie są one oddzielane w następującym po demontażu procesie przetwarzania. § 12.Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia. _________ 1)Minister Gospodarki i Pracy kieruje działem administracji rządowej - gospodarka, na podstawie § 1 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 11 czerwca 2004 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Gospodarki i Pracy (Dz. U. Nr 134, poz. 1428). 2)Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2002 r. Nr 41, poz. 365, Nr 113, poz. 984 i Nr 199, poz. 1671, z 2003 r. Nr 7, poz. 78, z 2004 r. Nr 96, poz. 959, Nr 116, poz. 1208 i Nr 191, poz. 1956 oraz z 2005 r. Nr 25, popz. 202, Nr 90, poz. 758 i Nr 130, poz. 1087.
Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 14 października 2010 r. w sprawie obliczania poziomów odzysku i recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. U. z dnia 29 października 2010 r.)
Na podstawie art. 28 ust. 7 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. U. Nr 25, poz. 202, z późn. zm.2)) zarządza się, co następuje: § 1.Rozporządzenie określa: 1)frakcje materiałowe pochodzące ze strzępiarki, których zagospodarowanie zalicza się do recyklingu; 2)frakcje materiałowe pochodzące ze strzępiarki, których zagospodarowanie zalicza się do innych procesów odzysku niż recykling; 3)sposób obliczania poziomów odzysku i recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji. § 2.Frakcje materiałowe pochodzące ze strzępiarki, których zagospodarowanie zalicza się do recyklingu, stanowią: 1)frakcja metali żelaznych; 2)frakcja metali nieżelaznych; 3)frakcja szkła; 4)frakcja tworzywa sztucznego. § 3.Frakcje materiałowe pochodzące ze strzępiarki, których zagospodarowanie zalicza się do innych procesów odzysku niż recykling, stanowią: 1)frakcja tworzywa sztucznego, w przypadku braku możliwości poddania jej procesom recyklingu, poddana spalaniu z odzyskiem energii; 2)lekka frakcja i pyły niezawierające substancji niebezpiecznych, w przypadku poddania ich procesom odzysku energii; 3)lekka frakcja i pyły zawierające substancje niebezpieczne, w przypadku poddania ich procesom odzysku energii. § 4.1.Poziom odzysku pojazdów wycofanych z eksploatacji oblicza się zgodnie z wzorem określonym w załączniku nr 1 do rozporządzenia. 2.Poziom recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji oblicza się zgodnie z wzorem określonym w załączniku nr 2 do rozporządzenia. § 5.Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2011 r.3) ______ 1)Minister Środowiska kieruje działem administracji rządowej - środowisko, na podstawie § 1 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 16 listopada 2007 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Środowiska (Dz. U. Nr 216, poz. 1606). 2)Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2005 r. Nr 175, poz. 1458, z 2007 r. Nr 176, poz. 1236, z 2009 r. Nr 79, poz. 666, Nr 92, poz. 753 i Nr 215, poz. 1664 oraz z 2010 r. Nr 28, poz. 145 i Nr 76, poz. 489. 3)Niniejsze rozporządzenie było poprzedzone rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 24 października 2005 r. w sprawie obliczania poziomów odzysku i recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. U. Nr 212, poz. 1774 i Nr 266, poz. 2250), które utraciło moc z dniem wejścia w życie art. 4 pkt 13 ustawy z dnia 22 stycznia 2010 r. o zmianie ustawy o odpadach oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 28, poz. 145). ZAŁĄCZNIKI ZAŁĄCZNIK Nr 1 SPOSÓB OBLICZANIA POZIOMU ODZYSKU POJAZDÓW WYCOFANYCH Z EKSPLOATACJI Poziom odzysku pojazdów wycofanych z eksploatacji oblicza się zgodnie z wzorem: grafika gdzie: PO -oznacza, wyrażony w procentach, poziom odzysku, P -oznacza, wyrażoną w Mg, z dokładnością do trzeciego miejsca po przecinku, masę przeznaczonych do ponownego użycia przedmiotów wyposażenia i części wymontowanych z przyjętych w danym roku sprawozdawczym pojazdów wycofanych z eksploatacji, wskazaną w rocznym sprawozdaniu o pojazdach wycofanych z eksploatacji, którego wzór jest określony w rozporządzeniu wydanym na podstawie art. 30 ust. 4 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, O -oznacza, wyrażoną w Mg, z dokładnością do trzeciego miejsca po przecinku, masę odpadów poddanych odzyskowi wskazaną w rocznym sprawozdaniu o pojazdach wycofanych z eksploatacji, M -oznacza, wyrażoną w Mg, z dokładnością do trzeciego miejsca po przecinku, sumę mas pojazdów przyjętych do danej stacji demontażu w danym roku kalendarzowym; zgodnie z art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, jest to masa własna w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.3)), pomniejszona o masę paliwa w ilości nominalnej; nominalną masę paliwa ustala się na 40 kg; do pojazdów wycofanych z eksploatacji przyjętych do danej stacji demontażu zalicza się również pojazdy wycofane z eksploatacji zebrane przez prowadzącego punkt zbierania pojazdów, który zawarł umowę z prowadzącym daną stację demontażu. ______ 3)Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2005 r. Nr 109, poz. 925, Nr 175, poz. 1462, Nr 179, poz. 1486 i Nr 180, poz. 1494 i 1497, z 2006 r. Nr 17, poz. 141, Nr 104, poz. 708 i 711, Nr 190, poz. 1400, Nr 191, poz. 1410 i Nr 235, poz. 1701, z 2007 r. Nr 52, poz. 343, Nr 57, poz. 381, Nr 99, poz. 661, Nr 123, poz. 845 i Nr 176, poz. 1238, z 2008 r. Nr 37, poz. 214, Nr 100, poz. 649, Nr 163, poz. 1015, Nr 209, poz. 1320, Nr 220, poz. 1411 i 1426, Nr 223, poz. 1461 i 1462 i Nr 234, poz. 1573 i 1574, z 2009 r. Nr 3, poz. 11, Nr 18, poz. 97, Nr 79, poz. 663, Nr 91, poz. 739, Nr 92, poz. 753, Nr 97, poz. 802 i 803, Nr 98, poz. 817 i Nr 168, poz. 1323 oraz z 2010 r. Nr 40, poz. 230, Nr 43, poz. 246, Nr 122, poz. 827, Nr 151, poz. 1013, Nr 152, poz. 1018 i Nr 182, poz. 1228. ZAŁĄCZNIK Nr 2 SPOSÓB OBLICZANIA POZIOMU RECYKLINGU DLA POJAZDÓW WYCOFANYCH Z EKSPLOATACJI Poziom recyklingu dla pojazdów wycofanych z eksploatacji oblicza się zgodnie z wzorem: grafika gdzie: PR -oznacza, wyrażony w procentach, poziom recyklingu, P -oznacza, wyrażoną w Mg, z dokładnością do trzeciego miejsca po przecinku, masę przeznaczonych do ponownego użycia przedmiotów wyposażenia i części wymontowanych z przyjętych w danym roku sprawozdawczym pojazdów wycofanych z eksploatacji, wskazaną w rocznym sprawozdaniu o pojazdach wycofanych z eksploatacji, którego wzór jest określony w rozporządzeniu wydanym na podstawie art. 30 ust. 4 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, R -oznacza, wyrażoną w Mg, z dokładnością do trzeciego miejsca po przecinku, masę odpadów poddanych recyklingowi wskazaną w rocznym sprawozdaniu o pojazdach wycofanych z eksploatacji, M -oznacza, wyrażoną w Mg, z dokładnością do trzeciego miejsca po przecinku, sumę mas pojazdów przyjętych do danej stacji demontażu w danym roku kalendarzowym; zgodnie z art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, jest to masa własna w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym pomniejszona o masę paliwa w ilości nominalnej; nominalną masę paliwa ustala się na 40 kg; do pojazdów wycofanych z eksploatacji przyjętych do danej stacji demontażu zalicza się również pojazdy wycofane z eksploatacji zebrane przez prowadzącego punkt zbierania pojazdów, który zawarł umowę z prowadzącym daną stację demontażu.
Na podstawie art. 28 ust. 7 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. U. Nr 25, poz. 202, z późn. zm.2)) zarządza się, co następuje: § 1.Rozporządzenie określa: 1)frakcje materiałowe pochodzące ze strzępiarki, których zagospodarowanie zalicza się do recyklingu; 2)frakcje materiałowe pochodzące ze strzępiarki, których zagospodarowanie zalicza się do innych procesów odzysku niż recykling; 3)sposób obliczania poziomów odzysku i recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji. § 2.Frakcje materiałowe pochodzące ze strzępiarki, których zagospodarowanie zalicza się do recyklingu, stanowią: 1)frakcja metali żelaznych; 2)frakcja metali nieżelaznych; 3)frakcja szkła; 4)frakcja tworzywa sztucznego. § 3.Frakcje materiałowe pochodzące ze strzępiarki, których zagospodarowanie zalicza się do innych procesów odzysku niż recykling, stanowią: 1)frakcja tworzywa sztucznego, w przypadku braku możliwości poddania jej procesom recyklingu, poddana spalaniu z odzyskiem energii; 2)lekka frakcja i pyły niezawierające substancji niebezpiecznych, w przypadku poddania ich procesom odzysku energii; 3)lekka frakcja i pyły zawierające substancje niebezpieczne, w przypadku poddania ich procesom odzysku energii. § 4.1.Poziom odzysku pojazdów wycofanych z eksploatacji oblicza się zgodnie z wzorem określonym w załączniku nr 1 do rozporządzenia. 2.Poziom recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji oblicza się zgodnie z wzorem określonym w załączniku nr 2 do rozporządzenia. § 5.Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2011 r.3) ______ 1)Minister Środowiska kieruje działem administracji rządowej - środowisko, na podstawie § 1 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 16 listopada 2007 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Środowiska (Dz. U. Nr 216, poz. 1606). 2)Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2005 r. Nr 175, poz. 1458, z 2007 r. Nr 176, poz. 1236, z 2009 r. Nr 79, poz. 666, Nr 92, poz. 753 i Nr 215, poz. 1664 oraz z 2010 r. Nr 28, poz. 145 i Nr 76, poz. 489. 3)Niniejsze rozporządzenie było poprzedzone rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 24 października 2005 r. w sprawie obliczania poziomów odzysku i recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. U. Nr 212, poz. 1774 i Nr 266, poz. 2250), które utraciło moc z dniem wejścia w życie art. 4 pkt 13 ustawy z dnia 22 stycznia 2010 r. o zmianie ustawy o odpadach oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 28, poz. 145). ZAŁĄCZNIKI ZAŁĄCZNIK Nr 1 SPOSÓB OBLICZANIA POZIOMU ODZYSKU POJAZDÓW WYCOFANYCH Z EKSPLOATACJI Poziom odzysku pojazdów wycofanych z eksploatacji oblicza się zgodnie z wzorem: grafika gdzie: PO -oznacza, wyrażony w procentach, poziom odzysku, P -oznacza, wyrażoną w Mg, z dokładnością do trzeciego miejsca po przecinku, masę przeznaczonych do ponownego użycia przedmiotów wyposażenia i części wymontowanych z przyjętych w danym roku sprawozdawczym pojazdów wycofanych z eksploatacji, wskazaną w rocznym sprawozdaniu o pojazdach wycofanych z eksploatacji, którego wzór jest określony w rozporządzeniu wydanym na podstawie art. 30 ust. 4 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, O -oznacza, wyrażoną w Mg, z dokładnością do trzeciego miejsca po przecinku, masę odpadów poddanych odzyskowi wskazaną w rocznym sprawozdaniu o pojazdach wycofanych z eksploatacji, M -oznacza, wyrażoną w Mg, z dokładnością do trzeciego miejsca po przecinku, sumę mas pojazdów przyjętych do danej stacji demontażu w danym roku kalendarzowym; zgodnie z art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, jest to masa własna w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.3)), pomniejszona o masę paliwa w ilości nominalnej; nominalną masę paliwa ustala się na 40 kg; do pojazdów wycofanych z eksploatacji przyjętych do danej stacji demontażu zalicza się również pojazdy wycofane z eksploatacji zebrane przez prowadzącego punkt zbierania pojazdów, który zawarł umowę z prowadzącym daną stację demontażu. ______ 3)Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2005 r. Nr 109, poz. 925, Nr 175, poz. 1462, Nr 179, poz. 1486 i Nr 180, poz. 1494 i 1497, z 2006 r. Nr 17, poz. 141, Nr 104, poz. 708 i 711, Nr 190, poz. 1400, Nr 191, poz. 1410 i Nr 235, poz. 1701, z 2007 r. Nr 52, poz. 343, Nr 57, poz. 381, Nr 99, poz. 661, Nr 123, poz. 845 i Nr 176, poz. 1238, z 2008 r. Nr 37, poz. 214, Nr 100, poz. 649, Nr 163, poz. 1015, Nr 209, poz. 1320, Nr 220, poz. 1411 i 1426, Nr 223, poz. 1461 i 1462 i Nr 234, poz. 1573 i 1574, z 2009 r. Nr 3, poz. 11, Nr 18, poz. 97, Nr 79, poz. 663, Nr 91, poz. 739, Nr 92, poz. 753, Nr 97, poz. 802 i 803, Nr 98, poz. 817 i Nr 168, poz. 1323 oraz z 2010 r. Nr 40, poz. 230, Nr 43, poz. 246, Nr 122, poz. 827, Nr 151, poz. 1013, Nr 152, poz. 1018 i Nr 182, poz. 1228. ZAŁĄCZNIK Nr 2 SPOSÓB OBLICZANIA POZIOMU RECYKLINGU DLA POJAZDÓW WYCOFANYCH Z EKSPLOATACJI Poziom recyklingu dla pojazdów wycofanych z eksploatacji oblicza się zgodnie z wzorem: grafika gdzie: PR -oznacza, wyrażony w procentach, poziom recyklingu, P -oznacza, wyrażoną w Mg, z dokładnością do trzeciego miejsca po przecinku, masę przeznaczonych do ponownego użycia przedmiotów wyposażenia i części wymontowanych z przyjętych w danym roku sprawozdawczym pojazdów wycofanych z eksploatacji, wskazaną w rocznym sprawozdaniu o pojazdach wycofanych z eksploatacji, którego wzór jest określony w rozporządzeniu wydanym na podstawie art. 30 ust. 4 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, R -oznacza, wyrażoną w Mg, z dokładnością do trzeciego miejsca po przecinku, masę odpadów poddanych recyklingowi wskazaną w rocznym sprawozdaniu o pojazdach wycofanych z eksploatacji, M -oznacza, wyrażoną w Mg, z dokładnością do trzeciego miejsca po przecinku, sumę mas pojazdów przyjętych do danej stacji demontażu w danym roku kalendarzowym; zgodnie z art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, jest to masa własna w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym pomniejszona o masę paliwa w ilości nominalnej; nominalną masę paliwa ustala się na 40 kg; do pojazdów wycofanych z eksploatacji przyjętych do danej stacji demontażu zalicza się również pojazdy wycofane z eksploatacji zebrane przez prowadzącego punkt zbierania pojazdów, który zawarł umowę z prowadzącym daną stację demontażu.